รักวุ่นหอพักอลวน

ลำดับตอนที่ #1 : เดินทาง

เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นในหอพัก ที่โรงเรียนที่พวกเราได้เข้าไปอยู่ มีทั้งเรื่อง สนุก เศร้า( ถึงแม้ว่ามันไม่ค่อนเศร้าเท่าไร) ตื่นเต้นมากมายเกิดขึ้นในนั้น นี้คือเรื่องที่พวกเราจะได้เล่าให้คุณฟัง



    ณ สนามบินในกรุงลอนดอน ประเทศอังกฤษ หน้าประตูทางออกหมายเลข 4 “ โถรันลูกไม่ไปไม่ได้เหรอลูก ถ้าลูกไปอยู่ที่นู้นแล้วใครจะคอยดูแลลูก ใครจะคอยดูแลเรื่องอาหารการกินให้ลูก พาไปเที่ยวหรือซื้อของ อ้อแล้วเรื่องอาหารไม่รู้จะไว้ใจได้รึเปล่าผ่านการฆ่าเชื้อมารึยัง “ นี้แหละแม่ของฉันท่านเป็นคนที่ขี้วิตกจริตมากเลย มันก็เลยทำให้ฉันรู้สึกว่าแม่เป็นคนที่น่ารำคาญที่สุดในโลกเลย “ แหมคุณพวง คุณไม่ต้องห่วงลูกมากถึงขนาดนั้นก็ได้ ลูกไม่ได้ไปอยู่กับคนใครที่ไหนก็ไม่รู้นะ ลูกเขาจะไปอยู่กับนายเกียรติ อาของเขาเองนะแล้วลูกก็ไม่ได้ไปประเทศที่กันดารซักหน่อย ลูกไปประเทศไทยนะบ้านเกิดเมืองนอนของเราเอง แล้วก็ใช้ว่าที่นั้นลูกเราจะไร้ญาติขาดมิตร ซะเมื่อไหร  “ แหมคุณก็จะไม่ให้ฉันห่วงได้ยังไง ก็เพราะไปอยู่กับนายเนี่ยฉันถึงได้ห่วงลูกมากไง ชอบทำตัวเป็นเพลย์บอย ลอยไปก็ลอยมาอยู่นั้นแหละไม่เป็นหลักเป็นแหล่งซักที ” เอาละตอนนี้แม่เริ่มเปิดฉากโต้วาทีกับพ่อแล้ว “ แต่คุณก็นายเกียรติเข้าก็มีงานมีการทำบริษัทที่คุณแม่ให้เขาบริหารอยู่ก็ทำกำไรได้ดีมากเลยนะ ถึงแม้มันจะชอบเที่ยวมากไปหน่อย “ “ก็เพราะชอบเที่ยวนั้นแหละฉันถึงได้ห่วงลูกมากไง กลังว่ามันจะเที่ยวจนไม่มีเวลาดูแลลูกของเราไงละ “ เห่อพ่อกับแม่ชักจะเถียงกันจนไม่มีใครยอมใครอีกแล้วน่าปวดหัวจริงๆเลย “ เอ่อ พ่อคะ แม่คะ “ ฉันคงจะต้องพูดในสิ่งนี้เพให้พ่อกับแม่หยุดเถียงกันซักที “หนูคิดว่าไปอยู่กับคุณอาก็ไม่น่าจะเลวร้ายอะไรนี่คะ แล้วอีกอย่างหนูต้องไปเรียนที่โรงเรียนประจำนะคะ หนูคิดว่าคุณอาคงไม่ได้จะต้องตามหนูไปอยู่ในหอพักด้วยใช้ไหมคะ แล้วอีกอย่างคือเครื่องบินกำลังจะออกแล้วด้วย ถ้าพ่อกับแม่ยังเถียงกันอยู่อย่างนี้แล้วไม่ยอมให้ซักที หนูคงจะต้องตกเครื่องบินอย่างแน่นอน “ ได้ผลแหะหยุดเถียงกัน แล้ว  “ จริงด้วยคุณเดี๋ยวลูกตกเครื่องกันพอดี งั้นพ่อกับแม่ขอให้ลูกเดินทางโดยสวัสดิภาพนะจ๊ะ “ พ่อพุดขณะที่ยังส่งสายตาไปห้ามแม่ไม่ให้บ่นขึ้นมาอีก “ งั้นหนูไปก่อนนะคะ ” ฉันยิ้มให้พ่อกับแม่แล้วก็เดินตรงไปที่ทางเข้ายื่นตั๋วเครื่องบิน และรีบเดินตรงเข้าไปยังเครื่องบิน ฉันคิดว่าแม่อาจยังคงไม่พอใจพ่ออยู่ลึกที่ขัดจังหวะการบ่นของแม่ ฉันรีบเดินไปที่รีบเนี่ยไม่ใช้เพราะฉันเสียใจที่ต้องจากพ่อแม่ไปหรอกนะ แต่ที่รีบเพราะฉันดีใจและยิ้มไม่หุบที่จะได้ไปเรียนที่เมืองไทย เพราะฉันเคยขอแม่หลายครั้งแล้วแต่แม่ไม่ให้มาเรียน ส่วนพ่อนะหรอฉันคิดว่าพ่อน่าจะอนุญาติฉันนะ แต่ที่ไม่ให้ก็เพราะพ่อไม่อยากขัดใจแม่ที่เป็นห่วนฉันมาก  แต่ในที่สุดแผนก็สำเร็จจนได้เลยทำให้ฉันได้ไปเรียนที่เมืองไทย  ฉันวางของบนที่วางของและนั้งลงตรงที่ของฉัน “ อ้าวสวัสดีรันแหมไม่น่าเชื่อเลยนะว่าจะบังเอินขณะนี้  ว้าวดูสิเรายังได้ที่นั้งติดกันด้วยฉันดีใจจังเลย “ โอ๋ตายละเสียงนี้มัน  ฉันค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองไปที่ต้นตอของเสียง เป็นเขาจริงๆด้วย “ ไงสวัสดีลี แหมไม่น่าเชื่อเลยนะว่าจะบังเอิญขณะนี้ “ ฉันพูดพร้อมกับยิ้มให้ลี ขณะที่เขากำลังวางของและนั้งลง “ เธอไม่ต้องทำมาเป็นยิ้มหรอกน่าฉันรู้ว่าเธอฝืนยิ้มให้ฉัน  “  ลีพูดพร้อมกับยิ้มเหมือนมีชัยชนะ ฉันเกลียดผู้ชายที่ชอบทำเป็นรู้ใจคนอื่นจริงๆเลย  “ท่านผู้โดยสารทุกท่ายกรุณารัดเข็มขัดด้วย ขณะนี้เครื่องจะขึ้นภายใน 3 นาทีนี้แล้ว “

อืม ช่างเถอะแค่ไม่กี่ชั่วโมงเองที่ต้องนั้งกับนายนี่ อดทนไว้ อีกไม่นานก็จะได้ไปเรียนที่เมืองไทยประเทศที่เราเกิดแล้วไงตามที่เราได้พยายามทำแผนมา ฉันรัดเข็มขัดและหยิมหนังสือมาอ่านขณะที่เครื่องบินกำลังทยานขึ้น ไปสู่ท้องฟ้าเพื่อมุ่งหน้าไปประเทศไทย



    อ้อเรื่องแผนฉันจะบอกให้นะฉันร่วมมือกับอาเกียรติและคุณย่าทำมันขึ้นมา โดยที่พ่อกับแม่ไม่สงสัยเลย อืม…ที่จริงคุณย่าไม่ค่อยมีส่วนร่วมเท่าไร แต่คุณย่าขอแม่ให้ยอมให้ฉันไปเรียนที่เมืองไทยได้ก็พอแล้ว ส่วยการติดต่อกับย่าก็ใช้ mail ติดต่อกันไง ย่าฉันไฮเทคไหมละ