รักแม่…เติมเท่าไรก็ไม่เต็ม

ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1 < เช้าวันจันทร์ >

เช้าวันที่สดใส และเป็นวันเปิดเทอมวันแรกของโรงเรียน

    “ตื่นได้แล้วลูก... เดี๋ยวจะไปเรียนสาย” เสียงของแม่ที่แสนไพเราะกว่านาฬิกาปลุก

ปลูก ‘ฉัน’ ซึ่งเป็นลูกสาวที่รักคนเดียว

    “แม่ขา...ขอนอนอีกหน่อยนะ เมื่อคืนก็นอนดึกแล้วทำไมต้องตื่นเช้าล่ะ” ฉันต่อรองแม่

    “ไม่อยากรีบตื่นหรอ วันนี้เปิดเทอมวันแรกนะ เดี๋ยวก็อดรับเลือกตั้งหัวหน้าห้องนะ”

แม่พยายามเรียกให้ฉันตื่นนอน

    “จริงด้วย ลืมไปเลย” ฉันรีบวิ่งจากที่นอนตรงไปยังห้องน้ำ

และเปลี่ยนชุดโดยเร็ว วันนี้เป็นวันแรกที่ฉันได้ใส่ชุด ‘คอซอง’ ฉันรู้สึกตื่นเต้นมาก

เพราะว่าวันนี้ฉันอยู่ ม.1 แล้วนี่ จะไปโรงเรียนสายเหมือนก่อนได้ไง

    “อ้าว...ไอซ์ มากินข้าวได้แล้ว แม่เตรียมข้าวไว้ให้แล้ว”

พ่อกินข้าวเสร็จตั้งนานแล้ว มัวแต่รอฉันกับแม่ขึ้นรถอยู่ แม่ของฉันเป็นครูส่วนพ่อเป็นทหาร

    “สองแม่ลูก อย่าช้า รถติดนะ” พ่อเรียก ฉันรีบกินข้าวจนข้าวเกือบติดคอ

    “เสร็จแล้วค่ะพ่อ” ฉันรีบทำเวลา

    -บรื้น- เสียงเร่งเครื่องของรถเคลื่อนออกจากประตูบ้าน

พ่อรีบขับรถจนถึงรั้วโรงเรียน

    “โอ้ โห” ฉันเพิ่งอยู่โรงเรียนหญิงล้วนครั้งแรก

จึงตื่นเต้นเป็นพิเศษ

    “แม่ไปแล้วนะ เดินไปเองได้ใช่ไหม” แม่ถาม

    “ได้ค่ะ...สวัสดีค่ะคุณแม่ คุณพ่อ” ฉันขานรับ

แม่กับพ่อจึงขับรถไปทำงาน

ฉันกำลังคิดว่าฉันจะมีเพื่อนมั๊ย แล้วครูประจำชั้นจะเป็นยังไง เฮ้อ! อย่าคิดมาก เลย

    “เธออยู่ห้อง 12 รึปล่าว” เสียงใครคนหนึ่งถามฉัน

    “อืม...แล้วเธอล่ะ” ฉันถามกลับ

    “เราก็อยู่ห้อง 12 เหมือนกัน เธอชื่ออะไรหรอ เราชื่อชะเอม

เรียกเราว่าเอมก็ได้นะ” เธอเป็นสาวน้อยหน้าตาน่ารัก

    “เราชื่อไอซ์ ยินดีที่ได้รู้จักนะจ๊ะ” ฉันตอบกลับ

ฉันรู้สึกโชคดีที่ได้เธอคนนี้มาเป็นเพื่อน เพราะเธออัธยาศัยดี น่ารัก

    “เธอรู้หรือยังว่าครูประจำชั้นคือใคร” เธอถามฉัน

    “เรารู้แต่ว่าครูชื่อ นารีรัตน์” ฉันตอบกลับด้วยเสียงที่เป็นกันเอง

ดูสนิทสนมกลมเกลียว

    -ออด- เสียงออดบอกเวลาดังขึ้น ตอนนี้เป็นเวลาที่ ฉัน

เอมและเพื่อนคนอื่น ๆ ต้องเข้าเรียนแล้ว

    “สวัสดีจ้ะนักเรียน ครูชื่อนารีรัตน์นะ เอาล่ะ...วันนี้เราจะเลือกตั้งหัวหน้าห้องกันนะจ๊ะ

ก่อนอื่นครูขอเช็คชื่อก่อนนะ” เสียงของครูสาวพูด

    คุณครูไล่เช็คชื่อทีละคน ๆ จนถึงคนสุดท้าย ครูจึงถามพวกเราว่า

พร้อมที่จะเลือกตั้งหัวหน้าห้องหรือยัง  แน่นอนพวกเราตอบว่าพร้อมกันอยู่แล้ว

    ครูให้เสนอชื่อเพื่อนก่อนว่าจะเสนอใคร มีชะเอมคนเดียวที่กล้าพูดขึ้น

    “หนูของเสนอชื่อ ไอลดา ค่ะ” ไม่อยากจะเชื่อ นั่นมันชื่อฉันนี่ เอมหันมายิ้มให้ฉัน

และบอกเป็นนัย ๆ ว่า ชนะชัวร์ แล้วฉันก็รู้สึกดี เพราะได้นั่งติดกับเอม อย่างน้อยก็มีเพื่อนแล้วคนหนึ่ง

    “อ้าว...มีคนเดียวหรอจ๊ะ” ครูถามด้วยเสียงสงสัย

    “ค่ะ หนูขอเสนอชื่อนราวัลย์ ซึ่งคือหนูเองค่ะ” เธอพูดด้วยเสียงหยิ่ง ๆ

น่าหมั่นไส้ชะมัด แต่อย่าเลย แม่เคยสอนว่า การอิจฉาริษยาไม่ทำอะไรให้เราดีขึ้นเลย ดังนั้นฉันเชื่อแม่ดีกว่า

    “โอเคจ้ะ 2 คน ใช่มั๊ย งั้น ไอลดาเบอร์ 1 นราวัลย์ เบอร์ 2 นะ

ครูจะแจกกระดาษให้คนละแผ่น หลังจากนั้นค่อยลงคะแนนเสียง ห้ามเขียนชื่อ

แล้วก็เลือกแค่เบอร์ 1 และ 2 เท่านั้นนะ นอกจานั้น จะถือว่าโมฆะ” ครูอธิบาย

    เวลา 5 นาทีผ่านไป ครูจึงเริ่มนับคะแนน และผลก็ออกมาว่า...

ฉันได้คะแนน 24 เสียง ต่อ 6 เสียง เป็นเอกฉันท์ ว่าฉันชนะ เฮ้...

นราวัลย์โกรธเป็นฟืนเป็นไฟที่ได้เป็นแค่รอง ถึงขั้นไปโวยวายกับครูเลย คุณครูเลยบอกว่า

ถ้าคุณไม่พอใจกับการเป็นแค่รอง งั้นคุณก็ไม่ต้องรับตำแหน่งนี้ ครูจะให้เอมวลีเป็นแทน

ครูพูดเสียงดังกระหึ่ม เพื่อให้เพื่อนทุกคนได้ยิน

เหมือนกับที่นราวัลย์พูดให้ทุกคนได้ยิน ฉันรู้สึกสะใจและดีใจมากเพราะคนที่ได้เป็นรองก็คือ เอมนั่นเอง

    “ไอลดา บอกทำความเคารพเลยจ้ะ” คุณครูพูด

    “นักเรียน...เคารพ” “ขอบพระคุณค่ะคุณครู” ทุกคนพร้อมใจกันพูด

ด้วยเสียงอันดัง เราเรียนกันไปเรื่อย ๆ จนถึงเวลาเลิกเรียน ฉันกะจะพาเอมมาให้แม่รู้จัก

ก็เลยลงมาด้วยกัน เพราะเดี๋ยวพ่อของเอมก็มารับ

    พ่อเอารถไปจอดที่ลานจอดรถ แล้วก็เดินลงมาพร้อมกับแม่

    “สวัสดีค่ะ” ฉันไหว้แม่และพ่อ

    “พ่อขา แม่ขา นี่เอม เพื่อนหนูเองค่ะ”

    “สวัสดีค่ะ” เอมไหว้พ่อกับแม่ของฉันอย่างนอบน้อม

    “หนูกลับยังไงจ๊ะ” แม่ฉันถามเอม

    “เดี๋ยวคุณพ่อมารับค่ะ” เอมตอบ

    เราสนทนาอยู่ตรงนั้นสักพัก แล้วก็แยกย้ายกันกลับ

ฉันคุยกับแม่และพ่อตลอดทางที่อยู่บนรถ

    “แม่ขาหนูได้เป็นหัวหน้าห้องด้วยแหละ เอมก็ได้เป็นรองหัวหน้าด้วยนะ” ฉันพูดกับแม่อย่างภูมิใจ

    “หรอ”

    “เนี่ยแล้วก็มีเพื่อนคนนึงนะ ชื่อนราวัลย์ โห ท่าทางร้ายมากเลย

ลูกขึ้นเสนอชื่อตัวเองเป็นหัวหน้าห้อง พอเลือกตั้งแพ้ เลยได้เป็นแค่รอง

พอรู้เค้าก็ไปโวยวายกับครูว่าหนูไม่เหมาะสมกับตำแหน่งนี้ ครูเลยพูดว่า

ถ้าคุณไม่พอใจกับการเป็นแค่รอง งั้นคุณก็ไม่ต้องรับตำแหน่งนี้ ครูจะให้เอมวลีเป็นแทน

เอมก็เลยได้รับตำแหน่งคู่กับหนูเลย” ฉันเล่าให้แม่ฟังด้วยความหมั่นไส้

    “ไม่ต้องไปหมั่นไส้เค้าเลย เดี๋ยวอีกหน่อยก็กลายเป็นคนขี้อิจฉา มองโลกในแง่ร้าย

แล้วก็ปากจัดหรอก” แม่เตือนด้วยความเป็นห่วง

    แม่มักจะสอนฉันแต่เรื่องดี ๆ เสมอ ดังนั้นฉันจึงคิดว่าเป็นคนดีไ

ด้สักเสี้ยวหนึ่งของแม่ก็ยังดี

    ตอนนี้เป็นเวลาที่เราจะกินข้าวกันแล้วล่ะนะ พอกินข้าวเสร็จก็ถึงเวลาที่ฉันชอบที่สุด

คือเวลาที่ได้เปิด “Melody Diary” เล่มนี้ไง...



คำว่า การอิจฉาริษยาไม่ทำอะไรให้เราดีขึ้นเลย มันดังอยู่ในสมองของฉันตลอดเวลาเลย