a little love story

ลำดับตอนที่ #1 : neighbour

มันเป็นบ่ายวันอาทิตย์ที่เงียบสงบ

มีอาห์ นั่งแกว่งชิงช้าใต้ต้นไม้ในบริเวณบ้านของเธออย่างช้าๆ สายตาเหม่อลอยไปไกลแสนไกล

เธอเป็นเด็กสาววัยสิบเจ็ดที่หน้าตาสะสวยและเป็นที่ดึงดูดใจแก่ทุกคนที่พบเห็น

ภายนอกเธอดูเหมือนเด็กสาวรุ่นเดียวกันที่เดินชอปปิ้งตามห้างสรรพสินค้ากับเพื่อนกลุ่มใหญ่ คุยกันเรื่องหนุ่มๆ ปาร์ตี้และแฟชั่น

สาวๆ ที่เต็มไปด้วยความฝันและความทะเยอทะยาน

ช่างฝันน่ะใช่ แต่มีอาห์ไม่สามารถที่จะทำกิจกรรมแบบเดียวกับที่เด็กเหล่านั้นทำได้

ในจิตใจเธอมีเรื่องราวต่างๆ มากมาย ทั้งที่สับสนและตึงเครียด



พ่อแม่ของเธอไม่อยู่บ้านในวันนี้และกว่าจะกลับก้อคงมืด

เธอเดินกลับเข้าบ้านเพื่อจะหาน้ำดื่มและอาจจะนอนหลับสักงีบ แต่ก็สังเกตบางสิ่งผิดปกติที่หน้าบ้าน

เมื่อเธอเดินออกไปดูก้อพบกับรถบรรทุกคันใหญ่ และผู้คนมากมายกำลังขนของลงและเดินเข้าออกบ้านข้างๆ

\'ย้ายเข้ามาใหม่ล่ะมั้ง\' เธอคิดกับตัวเอง

และในช่วงที่เธอกำลังหันหลังเดินกลับเข้าบ้านนั้น สายตาของเธอก็บังเอิญไปสบเข้ากับชายหนุ่มคนหนึ่ง

เขาเป็นคนที่หน้าตาดีมากและมีเสน่ห์อย่างบอกไม่ถูก และเธอก็พอจะรู้ว่าเขาก็มองเธออยู่เช่นกัน

พวกเขาจ้องกันอยู่ประมาณสิบวินาที ก่อนที่เธอจะเป็นฝ่ายหลบหน้าเข้าไปในบ้านของเธอ



วันรุ่งขึ้น เธอตื่นสายกว่าปกติ เพราะเป็นวันแรกของการปิดเทอม ทำให้เธอขี้เกียจเป็นพิเศษ

เมื่อเธอเดินลงมาข้างล่างก็พบว่าพ่อแม่และพี่สาวของเธอไม่ได้อยู่ในห้องอาหารตามปกติ จึงเดินออกไปดู

พ่อแม่และพี่สาวของเธอยืนอยู่ในสวนพร้อมกับคนแปลกหน้าสามสี่คน ใช่แล้ว รวมไปถึงหนุ่มน่ารักข้างบ้านของเธอด้วย

มิคกี้ พี่สาวของเธอหันมาเห็นเธอ จึงรีบเดินเข้ามาพาเธอเข้าไปแนะนำในวงสนทนา



\"ทุกๆ คน นี่น้องสาวของฉันเอง ชื่อมีอาห์\" แม่ต้อนรับเธอด้วยการหอมแก้ม คนแปลกหน้าทั้งสี่คนซึ่งประกอบไปด้วย

สามีภรรยาคู่หนึ่ง หนุ่มแปลกหน้าคนนั้น และเด็กสาวอ่อนกว่าเธอมาก ทั้งหมดก็ตอบรับด้วยการยิ้มให้เธอ

มิคกี้แนะนำพวกเขาทุกคนให้เธอรู้จัก สามีภรรยาคู่นี้คือคุณและคุณนายเบร็นสัน เด็กสาวนี้คือลูกสาวคนเล็กของทั้งคู่ชื่อเคธี่

ส่วนชายหนุ่มคนนี้มีชื่อว่าอเล็กซ์ ผู้ซึ่งเพิ่งจบไฮสคูลและอายุมากกว่าเธอ 1 ปี ด้วยความมีเสน่ห์ของเขาทำให้เธอหลงเพ้อฝันไปชั่วขณะ

แต่เธอรู้ดีว่าเธอกับเขาไม่มีทางไปด้วยกันได้... แม้แต่เป็นเพื่อน เพราะว่าเธอกับเขาช่างแตกต่างกัน

มิคกี้เขย่าแขนมีอาห์เบาๆ พอให้เธอหันกลับไปหาตน แล้วทำมือถามเธอว่า \'เป็นอะไรหรือเปล่า\'

เธอส่ายหน้าเบาๆ เพื่อบอกพี่สาวว่าเธอไม่เป็นไร

ตอนนั้นเองที่อเล็กซ์ สังเกตเห็นบางอย่างผิดปกติเกี่ยวกับเธอ



เขาแตะแขนเธอและมีอาห์หันกลับไปหาเขา

ท่ามกลางความงุนงันของคุณและคุณนายเบร็นสันและเคธี่

อเล็กซ์ทำมือเป็นท่าทางถามเธอว่า \'คุณเข้าใจผมไหม\' มีอาห์พยักหน้า

เขาทำอีก \'คุณพูดไม่ได้เหรอ\' คราวนี้มีอาห์จ้องหน้าเขาเนิ่นนาน พี่สาวและพ่อแม่ของเธอก้อมองพวกเธอสองคนเงียบๆ

มีอาห์ตอบเขาเป็นภาษามือว่า \'ฉันเป็นใบ้แต่พออ่านปากได้ คุณรู้ภาษามือได้ยังไง\'

\'ผมเคยมีเพื่อนที่เป็นเหมือนคุณ เขาสอนผมมาบ้าง\' อเล็กซ์ยิ้มกว้าง มีอาห์ก็เช่นกัน เธอรู้สึกว่าพวกเขาเชื่อมกันได้แล้ว

\'อยากไปหาที่นั่งคุยกันไหม\' อเล็กซ์ถามเธอ มีอาห์พยักหน้า

เขาหันไปบอกกับพ่อแม่ของเขาว่าเขาอยากรู้จักเธอมากขึ้นและขอตัวก่อน ส่วนครอบครัวของมีอาห์นั้นเข้าใจดีแล้ว



มีอาห์นั่งบนชิงช้าหลังบ้านของเธอ ส่วนอเล็กซ์ยืนอยู่ข้างหน้าและคอยแกว่งชิงช้าให้เธอเบาๆ

\'คุณไปโรงเรียนเหมือนคนอื่นหรือเปล่า\' เขาถามเธอ

มีอาห์ตอบอย่างเต็มใจ \'ฉันไปโรงเรียนพิเศษสำหรับเด็กแบบฉัน พวกเขาสอนทุกอย่างเป็นภาษามือ\'

\'แล้วเพื่อนล่ะ\' \'ฉันไม่มีเพื่อนหรอก\'

สีหน้าของอเล็กซ์เปลี่ยนไป ตอนนี้เขารู้สึกสงสารเธอมาก มีอาห์เห็นท่าทางของเขาและเธอไม่ต้องการให้เขาเป็นกังวล

\'แต่ฉันไม่ต้องการหรอกนะ ฉันมีความสุขดี\' เธอบอกเขา

อเล็กซ์ถามต่อไป \'พี่สาวคุณ ทำไมเขาไม่เป็นแบบคุณ\'

มีอาห์หัวเราะเงียบๆ ด้วยความเอ็นดู \'พ่อแม่ฉันก้อน่าสงสารแย่สิ ถ้าต้องมีลูกแบบนี้สองคนน่ะ\'

อเล็กซ์มองหน้าเธอด้วยแววสำนึกผิด แต่มีอาห์กลับยิ้มกว้าง

\'เธอโชคดีน่ะ ถึงไม่ต้องเป็นแบบฉัน\' มีอาห์ตอบเขา

\'ผมขอโทษที่พูดเรื่องเศร้ากับคุณ\' เขาบอก  

\"อเล็กซ์ เราจะต้องไปแล้วนะลูก\" เสียงคุณนายเบร็นสันตะโกนมาจากอีกทางหนึ่ง

\"ไปเดี๋ยวนี้ฮะ\" อเล็กซ์ตอบ

เขาหันมาทำภาษามือบอกมีอาห์ \'ผมคงต้องไปแล้ว\'

\'ไปเถอะค่ะ อย่าทำให้แม่รอเลย\' เธอตอบยิ้มๆ

\'ไว้ผมจะมาหาใหม่ ยินดีที่ได้รู้จักครับ\' แล้วอเล็กซ์ก็เดินไป

มีอาห์มองเขาเดินไปทางประตูอย่างช้าๆ ก่อนเขาจะเดินลับตาไป

อเล็กซ์หันกลับมายิ้มให้เธอนิดหนึ่ง

มันเป็นรอยยิ้มที่อบอุ่นและเป็นมิตรที่สุดเท่าที่เธอเคยได้รับจากใคร