ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : คนเลี้ยงข้าว
“โต้ง !” ผมได้ยินเสียงคนเรียก หลังจากหันหลังเดินกลับได้ไม่นาน
“ทานข้าวยัง ?” พี่โก้ ถามด้วยท่าทางใจดีมีน้ำใจ
“ดูก็รู้ว่ายังไม่ได้ทาน ไปทานด้วยกันซิปะ” พี่โก้คว้ามือผมไปโรงอาหาร คงไม่ใช่เพราะพี่โก้มองหน้าผมแล้วรู้ว่าผมยังไม่ได้ทานข้าวหรอก คงเป็นเพราะได้ยินเสียงท้องร้องมากกว่า
“พี่ขอบคุณมากนะครับ ที่เลี้ยงข้าว” ผมพูดหลังจากข้าวคำแรกตกถึงท้อง
“เรื่องเล็กน้อยน่า ไว้มาทานด้วยกันทุกวันนะ” พี่โก้พูดพร้อมรอยยิ้ม
“ครับ” ผมตอบตาม ภาวนาให้พี่เขาพูดจริงจะได้มีคนเลี้ยงข้าวผมทุกวัน ผมจะได้ไม่หิวทุก ๆ วันอีกต่อไป
“อ่อ…… ต่อไปเรียนที่ห้องไหนล่ะเดี๋ยวพี่ไปส่ง” พี่โก้ถามพร้อมกับเลื่อนจานข้าวมาไว้ข้าง ๆ
“ตึก 2 อะครับ”
“ไปเลยไหม” เขาคงสังเกตเห็นผมอิ่มนานแล้ว จึงถาม
“ครับ”
“อ่า…….พี่โก้ครับผมขอบคุณพี่โก้มากนะครับ ที่….”
“ไม่เป็นไร ถ้าเป็นโต้งพี่โก้ยินดีเลี้ยงทุกวันได้” พี่โก้ชิงพูดออกมาเสียก่อน
ละอองไอของความอบอุ่นฟุ้งเต็มระหว่างทางเดิน ผมมีความรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูกนาน ๆ ทีที่ผมจะมีความรู้สึกแบบนี้กับใคร นับตั้งแต่มาเมืองกรุงผมแทบไม่รู้จักความไว้วางใจ รวมถึงความจริงใจ ความรู้สึกที่ดี ๆ เหล่านี้ให้ไปกับใครผลตอบแทนกลับมาคือศูนย์ อย่างน้อยความรู้สึกนึกคิดที่ผมคิดเช่นนี้ก็ได้จางหายไปไม่น้อย คนจริงใจ คนมีน้ำใจยังมีอยู่ในเมืองกรุง
“เดี๋ยวกลับบ้านด้วยกันนะ พี่จะมารอ”
“ครับ”
วิชาเคมีเป็นวิชาที่คร่ำเคร่งที่สุด ถึงเป็นวิชาที่น่าเบื่อแต่ด้วยความจำเป็นจึงต้องอดทนเรียน ถ้าหากผมไม่อยากตามใจอาม่าและอาโกแล้ว ผมคงไม่มาทนทุกข์ทรมานมาเรียนสายวิทยาศาสตร์เป็นอันขาด ทุกเวลาทุกนาทีดูมีค่ามากเหลือเกิน นอกจากวิชาพื้นฐานแล้วยังมีวิชาที่ยาก ๆ อีกหลากหลายวิชา วัน ๆ ผมแทบไม่มีเวลาทำอย่างอื่นเลย นอกจากการท่องตำรับตำราและทำการบ้านแล้ว เวลาที่เหลื่อก็คงหมดไปกับการพักผ่อน ผมต้องดำเนินชีวิตที่จำเจและน่าเบื่อแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหน มีคนเคยพูดว่ากาลเวลาถ้าเรามองในแง่อนาคตมันจะนานแสนนาน แต่ถ้ามองในแง่อดีตมันจะรวดเร็ว ถ้าหากสิ่งที่ผมกำลังทำอยู่นี้จะส่งผลต่อความสุขของคนที่ผมรัก ผมก็พร้อมจะทำทุกวิถีทาง
“เฮ้ย ! เธอดูรุ่นพี่คนนั้นสิ”
“ไหน ๆ อ๋อ พี่คนนั้นเหรอ”
“เธอว่าไง”
“อ๋อก็หล่อดี”
“มารอใครอะ”
“น่ารักด้วย เรียนเก่งด้วย อยากได้มาเป็นแฟนจริง ๆ เลย”
เสียงซุบซิบนินทาของเพื่อนนักเรียนหญิงดังขึ้น ผมไม่ค่อยสนใจเท่าไรเพราะมักจะได้ยินกันประจำทุกวันอยู่แล้ว แม้แต่พระพุทธเจ้า องค์พระศาสดาของศาสนาพุทธยังไม่พ้นคำติฉินนินทา แล้วจะประสาอะไรกับมนุษย์มนาสองขาเดินดินอย่างเรา ผมไม่รู้จริง ๆ ว่าการนินทานั้นสนุกตรงไหนหากมาเปรียบเทียบกับตนเองแล้ว
“แล้วเธอรู้จักชื่อเขาไหม” เสียงนินทายังมีต่อไม่ขาดสาย
“คุ้น ๆ ……ว่าชื่อโก้รึเปล่า” ผมเริ่มเงี่ยหูฟังพร้อมกับกวาดสายตาออกไปดู คงเป็นเพราะพี่โก้บอกว่าจะมารอรับผมตอนเลิก เขาจึงมานั่งรอรับตามนัด ผมสบตากับพี่เขาก่อนจะแลกรอยยิ้มกันเล็กน้อย ความรู้สึกของผมตอนนี้คิดถึงแต่พี่โบว์อยู่เต็มหัวสมอง เลิกเรียนแล้วพี่โบว์คงกำลังรอเรียงแถวออกจากโรงเรียนอยู่ พอหมดเวลาวิชาเคมีซึ่งเป็นวิชาสุดท้ายแล้ว ผมจึงรีบคว้ามือพี่โก้ตรงไปข้างล่างอย่างรวดเร็ว
“เอ้ย ! โต้งจะรีบไปไหน”
“เหอะน่าพี่”
เป็นไปตามคาดพี่โบว์กำลังเรียงแถวออกมาจากโรงเรียนเหมือนทุกวัน ผิดตรงที่พี่โบว์ไม่ได้อยู่กับกลุ่มเพื่อนผู้หญิงเหมือนทุกวัน กลับเป็นรุ่นพี่ที่ชนกับผมเมื่อเช้า ความแปลกใจและความตกใจพลุ่งพล่านไปทั่วทั้งร่างกาย ถ้ามันเป็นคนดีสักนิดผมจะไม่คิดกังวลให้เปลืองสมองเลย ผิดตรงที่มันเป็นสามีใหม่ของแม่ผมเพียงเท่านี้ก็ทำให้ผมสรุปได้ว่า มันเป็นคนเลว แม่ไม่เคยชอบคนดีเพราะแม่บอกว่าแม่ไม่ใช่คนดี ถ้าแม่ชอบคนดีสักนิดแม่กับพ่อคงไม่ทะเลาะกันอย่างนี้ ผมได้แต่ภาวนาในใจว่าสิ่งที่ผมเห็นคงไม่เลวร้ายอย่างที่ผมคิด ถ้าทุกสิ่งทุกอย่างสวยงามเหมือนกับที่ผมมองก็คงดี ผมมองคนที่ผมรักสวยงาม สิ่งสวยงามย่อมไม่เหมาะสมกับของบูดเน่า ผมเชื่อว่าพี่โบว์กับมันต้องไม่มีอะไรกัน
“โต้ง ! เป็นอะไรไป” พี่โก้ทักพร้อมเอื้อมมือมากอดคอ
“เห็นไอ้จ๊อบแล้วถึงกับยืนนิ่งเลยเหรอ ยังไม่หายโกรธมันเหรอ”
“เปล่าครับพี่ เราไปกันเถอะครับ”
“แน่นะ”
“แน่ดิ พี่”
รอยยิ้มของพี่โก้ ทำให้ผมคลายความกังวลไปได้บ้าง ผมไม่อยากทำหน้าตาบูดเบี้ยวต่อหน้าคนที่มอบความจริงใจและความเอาใจใส่ต่อผมเป็นอย่างดี เขาทำให้ผมสบายใจผมก็อยากจะมอบสิ่งนั้นกลับคืนแก่เขาบ้าง
“อ๋อ พาพี่ไปซื้อของที่เซ็นทรัลหน่อยดิ” พี่โก้กล่าวคำชักชวน
“ได้ครับพี่” ผมรับปากเพราะมันคือกิจวัตรประจำวันอยู่แล้ว
ผมเป็นคนแสดงละครเป็นอาชีพอยู่แล้ว สิ่งที่ผมใฝ่ฝันคือการเป็นนักแสดงและนั่นหมายถึงการขัดต่อวัตถุประสงค์ของอาม่าและอาโกที่อยากให้ผมเป็นแพทย์ ท่านเป็นคนที่รักผมมากที่สุดและผมก็รักท่านมากที่สุดเช่นกัน ความกตัญญูกตเวทีเปรียบเสมือนฮอร์โมนต่อมไร้ท่อต่อมหนึ่งภายในร่างกาย บังคับวิถีทางการดำเนินชีวิตให้ผมต้องเดินก้าวไป ไม่เช่นนั้นผมคงไขว่ขว้าตามความฝันอย่างสุดความสามารถ แบบหนังตามฝันอย่างแบบตะวันตก ที่มักลงท้ายด้วยความสำเร็จ และมีชื่อเสียง แต่นั่นมันก็เป็นเพียงภาพยนตร์ เมื่อเทียบกับชีวิตจริงแล้วมันแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง ผมแสดงละครยิ้มแย้มและร่าเริงต่อหน้าพี่โก้ ภายในใจแท้จริงกลับแฝงไปด้วยความสงสัย ความกังวล และความเป็นห่วงพี่โบว์
คืนนี้เป็นอีกคืนที่นอนไม่หลับ แต่ต่างจากทุกคืนตรงที่คืนนี้ผมคิดถึงแต่สิ่งที่เลวร้ายผิดกับหลาย ๆ คืนที่คิดประติดประต่อเรื่องราว กำหนดให้ผมเป็นพระเอกและพี่โบว์เป็นนางเอกแล้วลงท้ายด้วยความสมหวัง แต่คืนนี้ผมกลับไม่ได้สร้างภาคต่อจากเมื่อวาน เพราะภาพพี่โบว์กับไอ้จ๊อบยังคงวนเวียนอยู่ภายในสมองยากต่อการจินตนาการมากมายนัก
“นี่เธอ ! เธอมาสายอีกแล้วนะ” อาจารย์ฝ่ายปกครองสวดยาวเหมือนทุก ๆ วัน คงเป็นเพราะความกังวลทำให้ผมมีเวลานอนเพียง 3 ชั่วโมง การมาสายครั้งนี้จึงแตกต่างจากเมื่อวาน สายตาของผมกวาดหาพี่โบว์อยู่ ผมหวังในใจว่าถ้าเจอจะได้ถามให้รู้เรื่อง ความกังวลในหัวใจจะได้สลายไปเสียที
“ไปได้ อย่ามาสายอีก” อาจารย์ฝ่ายปกครองลงท้ายเหมือนทุกวัน
“ทานข้าวยัง ?” พี่โก้ ถามด้วยท่าทางใจดีมีน้ำใจ
“ดูก็รู้ว่ายังไม่ได้ทาน ไปทานด้วยกันซิปะ” พี่โก้คว้ามือผมไปโรงอาหาร คงไม่ใช่เพราะพี่โก้มองหน้าผมแล้วรู้ว่าผมยังไม่ได้ทานข้าวหรอก คงเป็นเพราะได้ยินเสียงท้องร้องมากกว่า
“พี่ขอบคุณมากนะครับ ที่เลี้ยงข้าว” ผมพูดหลังจากข้าวคำแรกตกถึงท้อง
“เรื่องเล็กน้อยน่า ไว้มาทานด้วยกันทุกวันนะ” พี่โก้พูดพร้อมรอยยิ้ม
“ครับ” ผมตอบตาม ภาวนาให้พี่เขาพูดจริงจะได้มีคนเลี้ยงข้าวผมทุกวัน ผมจะได้ไม่หิวทุก ๆ วันอีกต่อไป
“อ่อ…… ต่อไปเรียนที่ห้องไหนล่ะเดี๋ยวพี่ไปส่ง” พี่โก้ถามพร้อมกับเลื่อนจานข้าวมาไว้ข้าง ๆ
“ตึก 2 อะครับ”
“ไปเลยไหม” เขาคงสังเกตเห็นผมอิ่มนานแล้ว จึงถาม
“ครับ”
“อ่า…….พี่โก้ครับผมขอบคุณพี่โก้มากนะครับ ที่….”
“ไม่เป็นไร ถ้าเป็นโต้งพี่โก้ยินดีเลี้ยงทุกวันได้” พี่โก้ชิงพูดออกมาเสียก่อน
ละอองไอของความอบอุ่นฟุ้งเต็มระหว่างทางเดิน ผมมีความรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูกนาน ๆ ทีที่ผมจะมีความรู้สึกแบบนี้กับใคร นับตั้งแต่มาเมืองกรุงผมแทบไม่รู้จักความไว้วางใจ รวมถึงความจริงใจ ความรู้สึกที่ดี ๆ เหล่านี้ให้ไปกับใครผลตอบแทนกลับมาคือศูนย์ อย่างน้อยความรู้สึกนึกคิดที่ผมคิดเช่นนี้ก็ได้จางหายไปไม่น้อย คนจริงใจ คนมีน้ำใจยังมีอยู่ในเมืองกรุง
“เดี๋ยวกลับบ้านด้วยกันนะ พี่จะมารอ”
“ครับ”
วิชาเคมีเป็นวิชาที่คร่ำเคร่งที่สุด ถึงเป็นวิชาที่น่าเบื่อแต่ด้วยความจำเป็นจึงต้องอดทนเรียน ถ้าหากผมไม่อยากตามใจอาม่าและอาโกแล้ว ผมคงไม่มาทนทุกข์ทรมานมาเรียนสายวิทยาศาสตร์เป็นอันขาด ทุกเวลาทุกนาทีดูมีค่ามากเหลือเกิน นอกจากวิชาพื้นฐานแล้วยังมีวิชาที่ยาก ๆ อีกหลากหลายวิชา วัน ๆ ผมแทบไม่มีเวลาทำอย่างอื่นเลย นอกจากการท่องตำรับตำราและทำการบ้านแล้ว เวลาที่เหลื่อก็คงหมดไปกับการพักผ่อน ผมต้องดำเนินชีวิตที่จำเจและน่าเบื่อแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหน มีคนเคยพูดว่ากาลเวลาถ้าเรามองในแง่อนาคตมันจะนานแสนนาน แต่ถ้ามองในแง่อดีตมันจะรวดเร็ว ถ้าหากสิ่งที่ผมกำลังทำอยู่นี้จะส่งผลต่อความสุขของคนที่ผมรัก ผมก็พร้อมจะทำทุกวิถีทาง
“เฮ้ย ! เธอดูรุ่นพี่คนนั้นสิ”
“ไหน ๆ อ๋อ พี่คนนั้นเหรอ”
“เธอว่าไง”
“อ๋อก็หล่อดี”
“มารอใครอะ”
“น่ารักด้วย เรียนเก่งด้วย อยากได้มาเป็นแฟนจริง ๆ เลย”
เสียงซุบซิบนินทาของเพื่อนนักเรียนหญิงดังขึ้น ผมไม่ค่อยสนใจเท่าไรเพราะมักจะได้ยินกันประจำทุกวันอยู่แล้ว แม้แต่พระพุทธเจ้า องค์พระศาสดาของศาสนาพุทธยังไม่พ้นคำติฉินนินทา แล้วจะประสาอะไรกับมนุษย์มนาสองขาเดินดินอย่างเรา ผมไม่รู้จริง ๆ ว่าการนินทานั้นสนุกตรงไหนหากมาเปรียบเทียบกับตนเองแล้ว
“แล้วเธอรู้จักชื่อเขาไหม” เสียงนินทายังมีต่อไม่ขาดสาย
“คุ้น ๆ ……ว่าชื่อโก้รึเปล่า” ผมเริ่มเงี่ยหูฟังพร้อมกับกวาดสายตาออกไปดู คงเป็นเพราะพี่โก้บอกว่าจะมารอรับผมตอนเลิก เขาจึงมานั่งรอรับตามนัด ผมสบตากับพี่เขาก่อนจะแลกรอยยิ้มกันเล็กน้อย ความรู้สึกของผมตอนนี้คิดถึงแต่พี่โบว์อยู่เต็มหัวสมอง เลิกเรียนแล้วพี่โบว์คงกำลังรอเรียงแถวออกจากโรงเรียนอยู่ พอหมดเวลาวิชาเคมีซึ่งเป็นวิชาสุดท้ายแล้ว ผมจึงรีบคว้ามือพี่โก้ตรงไปข้างล่างอย่างรวดเร็ว
“เอ้ย ! โต้งจะรีบไปไหน”
“เหอะน่าพี่”
เป็นไปตามคาดพี่โบว์กำลังเรียงแถวออกมาจากโรงเรียนเหมือนทุกวัน ผิดตรงที่พี่โบว์ไม่ได้อยู่กับกลุ่มเพื่อนผู้หญิงเหมือนทุกวัน กลับเป็นรุ่นพี่ที่ชนกับผมเมื่อเช้า ความแปลกใจและความตกใจพลุ่งพล่านไปทั่วทั้งร่างกาย ถ้ามันเป็นคนดีสักนิดผมจะไม่คิดกังวลให้เปลืองสมองเลย ผิดตรงที่มันเป็นสามีใหม่ของแม่ผมเพียงเท่านี้ก็ทำให้ผมสรุปได้ว่า มันเป็นคนเลว แม่ไม่เคยชอบคนดีเพราะแม่บอกว่าแม่ไม่ใช่คนดี ถ้าแม่ชอบคนดีสักนิดแม่กับพ่อคงไม่ทะเลาะกันอย่างนี้ ผมได้แต่ภาวนาในใจว่าสิ่งที่ผมเห็นคงไม่เลวร้ายอย่างที่ผมคิด ถ้าทุกสิ่งทุกอย่างสวยงามเหมือนกับที่ผมมองก็คงดี ผมมองคนที่ผมรักสวยงาม สิ่งสวยงามย่อมไม่เหมาะสมกับของบูดเน่า ผมเชื่อว่าพี่โบว์กับมันต้องไม่มีอะไรกัน
“โต้ง ! เป็นอะไรไป” พี่โก้ทักพร้อมเอื้อมมือมากอดคอ
“เห็นไอ้จ๊อบแล้วถึงกับยืนนิ่งเลยเหรอ ยังไม่หายโกรธมันเหรอ”
“เปล่าครับพี่ เราไปกันเถอะครับ”
“แน่นะ”
“แน่ดิ พี่”
รอยยิ้มของพี่โก้ ทำให้ผมคลายความกังวลไปได้บ้าง ผมไม่อยากทำหน้าตาบูดเบี้ยวต่อหน้าคนที่มอบความจริงใจและความเอาใจใส่ต่อผมเป็นอย่างดี เขาทำให้ผมสบายใจผมก็อยากจะมอบสิ่งนั้นกลับคืนแก่เขาบ้าง
“อ๋อ พาพี่ไปซื้อของที่เซ็นทรัลหน่อยดิ” พี่โก้กล่าวคำชักชวน
“ได้ครับพี่” ผมรับปากเพราะมันคือกิจวัตรประจำวันอยู่แล้ว
ผมเป็นคนแสดงละครเป็นอาชีพอยู่แล้ว สิ่งที่ผมใฝ่ฝันคือการเป็นนักแสดงและนั่นหมายถึงการขัดต่อวัตถุประสงค์ของอาม่าและอาโกที่อยากให้ผมเป็นแพทย์ ท่านเป็นคนที่รักผมมากที่สุดและผมก็รักท่านมากที่สุดเช่นกัน ความกตัญญูกตเวทีเปรียบเสมือนฮอร์โมนต่อมไร้ท่อต่อมหนึ่งภายในร่างกาย บังคับวิถีทางการดำเนินชีวิตให้ผมต้องเดินก้าวไป ไม่เช่นนั้นผมคงไขว่ขว้าตามความฝันอย่างสุดความสามารถ แบบหนังตามฝันอย่างแบบตะวันตก ที่มักลงท้ายด้วยความสำเร็จ และมีชื่อเสียง แต่นั่นมันก็เป็นเพียงภาพยนตร์ เมื่อเทียบกับชีวิตจริงแล้วมันแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง ผมแสดงละครยิ้มแย้มและร่าเริงต่อหน้าพี่โก้ ภายในใจแท้จริงกลับแฝงไปด้วยความสงสัย ความกังวล และความเป็นห่วงพี่โบว์
คืนนี้เป็นอีกคืนที่นอนไม่หลับ แต่ต่างจากทุกคืนตรงที่คืนนี้ผมคิดถึงแต่สิ่งที่เลวร้ายผิดกับหลาย ๆ คืนที่คิดประติดประต่อเรื่องราว กำหนดให้ผมเป็นพระเอกและพี่โบว์เป็นนางเอกแล้วลงท้ายด้วยความสมหวัง แต่คืนนี้ผมกลับไม่ได้สร้างภาคต่อจากเมื่อวาน เพราะภาพพี่โบว์กับไอ้จ๊อบยังคงวนเวียนอยู่ภายในสมองยากต่อการจินตนาการมากมายนัก
“นี่เธอ ! เธอมาสายอีกแล้วนะ” อาจารย์ฝ่ายปกครองสวดยาวเหมือนทุก ๆ วัน คงเป็นเพราะความกังวลทำให้ผมมีเวลานอนเพียง 3 ชั่วโมง การมาสายครั้งนี้จึงแตกต่างจากเมื่อวาน สายตาของผมกวาดหาพี่โบว์อยู่ ผมหวังในใจว่าถ้าเจอจะได้ถามให้รู้เรื่อง ความกังวลในหัวใจจะได้สลายไปเสียที
“ไปได้ อย่ามาสายอีก” อาจารย์ฝ่ายปกครองลงท้ายเหมือนทุกวัน
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น