ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : สิ่งเดียวที่ผมมี1
วันนี้ผมนัดพี่โบว์เอาไว้ เธอคือความสวยงาม ทุกสิ่งทุกอย่างในตัวเธอดูลงตัวไร้ที่ติ เขาว่ากันว่าคนที่มีความรัก ทุกสิ่งทุกอย่างจะดูงดงาม อาจจะเป็นความจริง
\"พี่โบว์ครับ ขอโทษที่มาสายนะครับ\" ผมกล่าวคำขอโทษ เวลาที่ล่วงเลยมาเกือบครึ่งชั่วโมงเสียไปกับการแต่งตัว อาจเป็นเพราะผมต้องการดูดีที่สุดในสายตาของเธอก็เป็นได้
\"ไม่เป็นไร แค่นี้พี่รอได้\" เธอพูดอย่างยิ้มแย้ม ความน่ารักสดใส และแก้มสีชมพู ทำเอาผมหัวใจเต้นแรง
\"ผมซื้อนาฬิกาข้อมือมาฝากพี่โบว์ครับ\" ผมยื่นให้เธอพร้อมกับมองหน้าอย่างอายฯ และหวังว่าเธอคงจะชอบมัน นาฬิกาเรือนนี้ผมเล็งมานานเกือบอาทิตย์ และคิดวางแผนการขโมยเป็นอย่างดี กว่าจะนำของชิ้นนี้ออกมาได้
\"โฮฮฮฮ!!!!! สวยมากเลยโต้ง ขอบใจมากนะ\" รอยยิ้มของเธอทำให้ผมตัวเบายากจะอธิบายได้
ผมดีใจที่เธอชอบมัน คุ้มกับความเหน็ดเหนื่อยที่ทุ่มเทไป
\"ครับ ไม่เป็นไรครับ\" ผมตอบอย่างอายฯ
วันนี้ผมอารมย์ดีกว่าปกติ แม้จะเป็นช่วงเวลาเล็กน้อยที่ได้อยู่กับเธอ แต่รอยยิ้มนั้น ก็ทำเอาผมจำได้ติดตาและคงเก็บเอาไปฝันได้อีกหลายวัน เสียดายที่เธอขอตัวไปทำธุระส่วนตัวเสียก่อน ถ้าไม่งั้นเราคงได้อยู่ใกล้กันนานกว่านี้
.......................................
เช้านี้ผมตื่นสายอีกตามเคยอาจเป็นเพราะเมื่อวาน ทำให้ผมแทบนอนไม่หลับทั้งคืน
\"นี่เธอโรงเรียนของเรา...........................................................................\"อาจารย์ฝ่ายปกครอง สาธยายสิ่งที่เด็กม.4อย่างผมรู้ดี ผมแทบไม่ได้ยินเสียงอาจารย์พูดเลย เพราะภาพที่ผมเห็นอยู่ตรงหน้าคือ \"พี่โบว์ว์ว์ว์ว์ว์ว์\" หวานใจของผมนั่นเอง เธอกำลังพูดคุยอยู่กับกลุ่มเพื่อน วันนี้เธอดูน่ารักกว่าเมื่อวานหลายเท่า
\"เธอไปได้!!!\" อาจารย์ฝ่ายปกครองตวาดเสียงดัง ทำเอาผมตกใจสะดุ้ง ผมรีบทำความเคารพ แล้ววิ่งสุดชีวิต เป้าหมายคือนางฟ้าของผม
\"โอ๊ยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!!!!!!\" ผมร้องเมื่อรู้สึกว่าได้ชนใครเข้าอย่างจังด้วยแรงกระแทก ผมจึงล้มไม่เป็นท่า
\"ขอโทษครับ\" ผมพูดทั้งฯที่ยังรู้สึกเจ็บอยู่ไม่น้อย
\"ไอ้สั-ว์\" ไม่บอกก็พอเดาออกว่าเป็นเสียงผู้ชาย รุ่นพี่ม.5คงเจ็บไม่แตกต่างจากผม ผิดตรงที่ลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว ผิดจากผมที่ไม่กล้าฝืนความเจ็บลุกขึ้นยืน
\"ผมขอโทษครับพี่ \" ผมกล่าวขอโทษอีกครั้ง แล้วฝืนใจยืนอย่างช้าฯ ผมมองหน้ารุ่นพี่ด้วยแววตาที่เจ็บปวด ใบหน้ารุ่นพี่คนนี้ ทำเอาผมแทบล้มทั้งยืน มันไม่ใช่ใครที่ไหน คู่ขาของแม่คนใหม่ที่ผมเจอเมื่อวานนี่เอง
\"อ่อ ไม่เป็นไร\" มันมองหน้าผม มันจำผมได้และคงแปลกใจเหมือนกัน แล้วมันก็รีบเดินจากไป
\"น้องคับ!!! คงเจ็บมากสินะ เดี๋ยวพี่พาไปห้องพยาบาลละกัน\" พี่ชายอีกคนเสนอความช่วยเหลือ
\"ครับขอบคุน ครับพี่\" ผมรับความหวังดีด้วยอาการเจ็บปวด ไม่ใช่เพราะกายเท่านั้น หากแต่ผมหันไปอีกที่ก็ไม่เจอพี่โบว์เสียแล้ว
\"เดี๋ยวพี่ทายาให้\"
\"เบาฯละกันพี่\" ผมกลัวการทายาเป็นชีวิตจิตใจ
\"เชื่อใจพี่น่า\" พี่คนนี้ดูท่าทางใจดี และเป็นกันเอง รอยยิ้มดูจริงใจ ผิวพรรณที่ขาวสะอาดตัดกับคิ้วที่ดกดำ ถือว่าเป็นคนที่หน้าตาดีเอาการทีเดียว พี่เขานำสำลีชุบแอลกอฮล์ พร้อมกับถลกขากางเกงผมขึ้นสูง นับได้ว่าเป็นผู้ชายคนแรกที่ได้จับขาอ่อนผมได้นานขนาดนี้
\"พี่ก็ขอโทษแทนเพื่อนพี่ด้วยละกัน\"
\"ไม่เป็นไรหรอกครับพี่ ผมกับพี่คนนั้น รู้จักกันดีอยู่แล้ว\" ผมพูดด้วยเสียงไม่สู้ดีนัก
\"เหรอ....รู้จักกันแล้วหรอ\" พี่พูดด้วยอาการมึนงง
\"เราเป็นเด็กใหม่สินะ\"
\"ครับ\"
\"พี่ชื่อโก้นะ มีอะไรให้ช่วยบอกพี่ได้นะโต้ง\"
\"อ่าวววววว พี่รู้จักชื่อผมได้งัยครับ\"ผมเกิดอาการงงไม่น้อย
\"อะน่าพี่ไปก่อนละกัน\" พี่โก้ตัดบท พร้อมกับเอื้อมมือมาลูบหัวผมเบาฯ ความรู้สึกแปลกฯ ผุดขึ้นทันทีอย่างรวดเร็ว ไม่มีใครมาลูบหัวผมมานานแสนนานแล้ว นอกเสียจากอาม่าอาโกที่ชอบลูบหัวผมตอนเด็กฯ แต่พอโตขึ้นมาสิ่งนี้ก็หายไปโดยถาวร
พักเที่ยงนี้ผมกวาดสายตามองหาพี่โบว์โดยรอบ หากเจอเพียงแต่ความว่างเปล่า โรงอาหารเป็นสิ่งที่ผมไม่คุ้นเคย ปัญหาทางการเงินบีบบังคับให้ผมต้องฝืนร่างกาย ผมมักนึกปลอบใจตัวเองเสมอว่าคนเรามีข้อแตกต่าง ที่ต่างกันออกไป ทุกคนมีทั้งข้อดีและข้อเสีย จุดเด่นและจุดด้อย ผมก็เช่นกัน ผิดตรงข้อเสียของผมคือความจน จะเรียกได้ว่าข้อเสียก็ไม่ถูกมากนัก ความจนล้วนเป็นสิ่งที่ทุกคนล้วนไม่ปรารถนา ไม่มีใครเรียกร้อง ไม่มีใครต้องการ เพราะฉะนั้นจะเรียกความจนว่าเป็นข้อเสีย หรือสิ่งที่ผิดเห็นจะไม่สมควร
หากแต่คนเราเลือกเกิดไม้ได้ต่างหาก
แต่สิ่งที่ทุกคนเลือกได้คือทางเดินชีวิตของตนนั้นเอง
...........................................................................................
\"พี่โบว์ครับ ขอโทษที่มาสายนะครับ\" ผมกล่าวคำขอโทษ เวลาที่ล่วงเลยมาเกือบครึ่งชั่วโมงเสียไปกับการแต่งตัว อาจเป็นเพราะผมต้องการดูดีที่สุดในสายตาของเธอก็เป็นได้
\"ไม่เป็นไร แค่นี้พี่รอได้\" เธอพูดอย่างยิ้มแย้ม ความน่ารักสดใส และแก้มสีชมพู ทำเอาผมหัวใจเต้นแรง
\"ผมซื้อนาฬิกาข้อมือมาฝากพี่โบว์ครับ\" ผมยื่นให้เธอพร้อมกับมองหน้าอย่างอายฯ และหวังว่าเธอคงจะชอบมัน นาฬิกาเรือนนี้ผมเล็งมานานเกือบอาทิตย์ และคิดวางแผนการขโมยเป็นอย่างดี กว่าจะนำของชิ้นนี้ออกมาได้
\"โฮฮฮฮ!!!!! สวยมากเลยโต้ง ขอบใจมากนะ\" รอยยิ้มของเธอทำให้ผมตัวเบายากจะอธิบายได้
ผมดีใจที่เธอชอบมัน คุ้มกับความเหน็ดเหนื่อยที่ทุ่มเทไป
\"ครับ ไม่เป็นไรครับ\" ผมตอบอย่างอายฯ
วันนี้ผมอารมย์ดีกว่าปกติ แม้จะเป็นช่วงเวลาเล็กน้อยที่ได้อยู่กับเธอ แต่รอยยิ้มนั้น ก็ทำเอาผมจำได้ติดตาและคงเก็บเอาไปฝันได้อีกหลายวัน เสียดายที่เธอขอตัวไปทำธุระส่วนตัวเสียก่อน ถ้าไม่งั้นเราคงได้อยู่ใกล้กันนานกว่านี้
.......................................
เช้านี้ผมตื่นสายอีกตามเคยอาจเป็นเพราะเมื่อวาน ทำให้ผมแทบนอนไม่หลับทั้งคืน
\"นี่เธอโรงเรียนของเรา...........................................................................\"อาจารย์ฝ่ายปกครอง สาธยายสิ่งที่เด็กม.4อย่างผมรู้ดี ผมแทบไม่ได้ยินเสียงอาจารย์พูดเลย เพราะภาพที่ผมเห็นอยู่ตรงหน้าคือ \"พี่โบว์ว์ว์ว์ว์ว์ว์\" หวานใจของผมนั่นเอง เธอกำลังพูดคุยอยู่กับกลุ่มเพื่อน วันนี้เธอดูน่ารักกว่าเมื่อวานหลายเท่า
\"เธอไปได้!!!\" อาจารย์ฝ่ายปกครองตวาดเสียงดัง ทำเอาผมตกใจสะดุ้ง ผมรีบทำความเคารพ แล้ววิ่งสุดชีวิต เป้าหมายคือนางฟ้าของผม
\"โอ๊ยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!!!!!!\" ผมร้องเมื่อรู้สึกว่าได้ชนใครเข้าอย่างจังด้วยแรงกระแทก ผมจึงล้มไม่เป็นท่า
\"ขอโทษครับ\" ผมพูดทั้งฯที่ยังรู้สึกเจ็บอยู่ไม่น้อย
\"ไอ้สั-ว์\" ไม่บอกก็พอเดาออกว่าเป็นเสียงผู้ชาย รุ่นพี่ม.5คงเจ็บไม่แตกต่างจากผม ผิดตรงที่ลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว ผิดจากผมที่ไม่กล้าฝืนความเจ็บลุกขึ้นยืน
\"ผมขอโทษครับพี่ \" ผมกล่าวขอโทษอีกครั้ง แล้วฝืนใจยืนอย่างช้าฯ ผมมองหน้ารุ่นพี่ด้วยแววตาที่เจ็บปวด ใบหน้ารุ่นพี่คนนี้ ทำเอาผมแทบล้มทั้งยืน มันไม่ใช่ใครที่ไหน คู่ขาของแม่คนใหม่ที่ผมเจอเมื่อวานนี่เอง
\"อ่อ ไม่เป็นไร\" มันมองหน้าผม มันจำผมได้และคงแปลกใจเหมือนกัน แล้วมันก็รีบเดินจากไป
\"น้องคับ!!! คงเจ็บมากสินะ เดี๋ยวพี่พาไปห้องพยาบาลละกัน\" พี่ชายอีกคนเสนอความช่วยเหลือ
\"ครับขอบคุน ครับพี่\" ผมรับความหวังดีด้วยอาการเจ็บปวด ไม่ใช่เพราะกายเท่านั้น หากแต่ผมหันไปอีกที่ก็ไม่เจอพี่โบว์เสียแล้ว
\"เดี๋ยวพี่ทายาให้\"
\"เบาฯละกันพี่\" ผมกลัวการทายาเป็นชีวิตจิตใจ
\"เชื่อใจพี่น่า\" พี่คนนี้ดูท่าทางใจดี และเป็นกันเอง รอยยิ้มดูจริงใจ ผิวพรรณที่ขาวสะอาดตัดกับคิ้วที่ดกดำ ถือว่าเป็นคนที่หน้าตาดีเอาการทีเดียว พี่เขานำสำลีชุบแอลกอฮล์ พร้อมกับถลกขากางเกงผมขึ้นสูง นับได้ว่าเป็นผู้ชายคนแรกที่ได้จับขาอ่อนผมได้นานขนาดนี้
\"พี่ก็ขอโทษแทนเพื่อนพี่ด้วยละกัน\"
\"ไม่เป็นไรหรอกครับพี่ ผมกับพี่คนนั้น รู้จักกันดีอยู่แล้ว\" ผมพูดด้วยเสียงไม่สู้ดีนัก
\"เหรอ....รู้จักกันแล้วหรอ\" พี่พูดด้วยอาการมึนงง
\"เราเป็นเด็กใหม่สินะ\"
\"ครับ\"
\"พี่ชื่อโก้นะ มีอะไรให้ช่วยบอกพี่ได้นะโต้ง\"
\"อ่าวววววว พี่รู้จักชื่อผมได้งัยครับ\"ผมเกิดอาการงงไม่น้อย
\"อะน่าพี่ไปก่อนละกัน\" พี่โก้ตัดบท พร้อมกับเอื้อมมือมาลูบหัวผมเบาฯ ความรู้สึกแปลกฯ ผุดขึ้นทันทีอย่างรวดเร็ว ไม่มีใครมาลูบหัวผมมานานแสนนานแล้ว นอกเสียจากอาม่าอาโกที่ชอบลูบหัวผมตอนเด็กฯ แต่พอโตขึ้นมาสิ่งนี้ก็หายไปโดยถาวร
พักเที่ยงนี้ผมกวาดสายตามองหาพี่โบว์โดยรอบ หากเจอเพียงแต่ความว่างเปล่า โรงอาหารเป็นสิ่งที่ผมไม่คุ้นเคย ปัญหาทางการเงินบีบบังคับให้ผมต้องฝืนร่างกาย ผมมักนึกปลอบใจตัวเองเสมอว่าคนเรามีข้อแตกต่าง ที่ต่างกันออกไป ทุกคนมีทั้งข้อดีและข้อเสีย จุดเด่นและจุดด้อย ผมก็เช่นกัน ผิดตรงข้อเสียของผมคือความจน จะเรียกได้ว่าข้อเสียก็ไม่ถูกมากนัก ความจนล้วนเป็นสิ่งที่ทุกคนล้วนไม่ปรารถนา ไม่มีใครเรียกร้อง ไม่มีใครต้องการ เพราะฉะนั้นจะเรียกความจนว่าเป็นข้อเสีย หรือสิ่งที่ผิดเห็นจะไม่สมควร
หากแต่คนเราเลือกเกิดไม้ได้ต่างหาก
แต่สิ่งที่ทุกคนเลือกได้คือทางเดินชีวิตของตนนั้นเอง
...........................................................................................
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น