First Love Diary

ลำดับตอนที่ #1 : แรกพบ

     วันนี้เป็นวันนี้ท้องฟ้าแจ่มใสเหมือนทุกวัน ฉันเดินไปตามซอยเล็กๆ ที่ตัดจากถนนใหญ่เข้ามาสู้บ้านฉัน

ฉันไปเดินเล่นที่สวนสาธารณะแถวบ้าน  



     ที่นั่น..ฉันไปนั่นที่ม้านั่งตัวโปรดของฉัน ฉันกำลังคิดอะไรเพลินๆ ทันไดนั้น ฝนก็กระหน่ำลงมา ฉันวิ่งไปที่ป้ายรถเมล์ใกล้ๆ มีคนมากมายมาหลบฝนที่นี่ โชคดีที่เหลือเก้าอี้อยู่ตัวหนึ่ง ฉันนั่งหนาวสั่นเพราะเปียกฝนอยู่ตรงนั้น แต่อยู่ๆ ก็มีมือน้อยๆ ยื่นเสื้อหนาวมาให้ฉัน ฉันเงยขึ้นไปมอง

“เอาไปใส่ก่อนสิ ผมไม่หนาว”

“ขอบคุณค่ะ”

เขาเป็นเด็กผู้ชายรุ่นราวคราวเดียวกับฉัน ทันใดนั้นไม่รู้อะไรดลบันดาล ฝนเริ่มซาลงเรื่อยๆ

“ผมไปก่อนนะครับ ลาก่อนครับ”

“แล้วเสื้อนี่...”

“ค่อยคืนผมโอกาสหน้าละกันครับ ผมไปก่อนนะครับ”



     ฉันนั่งอยู่ตรงนั้นนานมาก จนฉันรู้สึกหิวขึ้นมา ฉันเดินสวมเสื้อหนาวตัวนั้นไปตลอดทางกลับบ้าน มันเป็นเสื้อหนาวที่ปักตัวอักษรภาษาอังกฤษตัวเจไว้กลางเสื้อ ระหว่างทาง ฉันแวะซื้อน้ำโค้กที่ร้านค้าหน้าปากซอย ขณะที่ฉันเดินออกมาจากร้าน มีเด็กผู้หญิงอายุประมาณฉันเดินเข้ามาหา

“เธอไปเอาเสื้อนี่มาจากไหน” มันเป็นน้ำเสียงที่ห้วนมากๆ

“มีเด็กผู้ชายให้ที่ป้ายรถเมล์อะ ทำไมเหรอคะ” ฉันพยายามไม่นึกถึงเสียงห้วนๆของคำถาม

“ก็นี่มันเหมือนเสื้อของแฟนฉันเลย ตัวเจนี่ชั้นเป็นคนช่วยเค้าสกรีนลงไปเองนะ”

“เหรอคะ งั้นฝากคืนให้เค้าด้วยนะคะ”

ฉันยื่นเสื้อนั่นให้แล้วเด็กคนนั้นก็เดินออกไปจากร้าน



     วันรุ่งขึ้น ฉันกลับไปที่ป้ายรถเมล์นั่นอีก เพราะหวังว่าจะได้บอกขอบคุณเค้า แต่แล้ว ฉันก็ต้องผิดหวัง ฉันเดินไปที่ม้านั่งตัวโปรดของฉัน ฉันนั่งลง นึกถึงวันเวลาสมัยที่ฉันยังตัวเล็กๆ แล้วฉันก็หวนนึกไปถึงตอนที่สุนัขตัวโปรดของฉันตาย มันเป็นตัวแรกและตัวสุดท้ายที่ฉันมี น้ำตาหยดเล็กๆเริ่มไหลออกมาจากตาฉัน

“เอ้านี่ เอาไปเช็ดน้ำตาก่อนสิ”

ฉันเงยหน้าขึ้นไปมอง เขาคนนั้นอีกแล้ว

“ขอบใจนะ เรื่องเสื้อเมื่อวานด้วย”

เขานั่งลงข้างๆฉัน

“แล้วเธอได้เอาเสื้อของฉันมาไหม”

“ฉันฝากแฟนเธอไปคืนแล้วนี่”

“ใครแฟนฉั...” ก่อนที่เขาจะพูดจบประโยค

“พี่โจ้” เสียงหนึ่งดังขึ้น

มันเป็นเสียงที่ทำให้ทุกสิ่งทุกอย่างดูเลวร้ายไปหมด แม้แต่เก้าอี้ตัวโปรดของฉัน ฉันจึงเดินกลับบ้าน

“พี่โจ้ เมื่อกี้เด็กไหนมานั่งข้างพี่อะ”

นั่นเป็นประโยคสุดท้ายที่ฉันได้ยินก่อนที่ฉันจะเดินมาไกลจนเกินจะได้ยิน



     พอฉันกลับถึงบ้าน ฉันได้รู้ว่าฉันถือผ้าเช็ดหน้าของเขามาด้วย

“นี่ก็เย็นแล้ว จะเอาไปคืนคงไม่ทัน” ฉันพึมพำออกมาเบาๆ

“ลูกจ๋า รีบมาทานข้าวแล้วอาบน้ำเข้านอนได้แล้วจ๊ะ” แม่ของฉันเอง เรียกฉันไปทานข้าวแล้ว