สุดปลายทาง ที่เธอ. . .

ลำดับตอนที่ #2 : ถูกเฆี่ยน

“ท่านพ่อ ซาริฟ กลับมาแล้วคะ”



เสียงคุ้นเคยดังขึ้น เมื่อสาวน้อย ที่อ่อนเยาว์ที่สุดในวังปรากฏกายให้ทุกคนเห็น



ซาริฟ เชิดหน้าเล็กน้อย ทั้งที่ใบหน้าเต็มไปด้วยใบไม้ และเนื้อตัวที่ไม่สะอาดนัก สร้างความตกตะลึงให้กับผู้เป็นบิดานัก



“เจ้า ไปไหนมาซาริฟ พ่อเคยสั่งแล้วมิใช่หรือ ว่าไม่ให้เจ้าออกไปไหนคนเดียว แล้วดูสิ เกิดอะไรขึ้นกับเจ้า เนื้อตัวถึงได้มอมแมม ดัง แม่วัวสาว เช่นนี้”



ผู้เป็นบิดาตะคอก บุตรสาวคนเล็ก ทำให้คนที่ยืนอยู่ทั้งใกล้และไกล ต้องขนลุกไปตามๆกัน

ก็เสียงเขาเบาๆเสียเมื่อไหร่ ไม่พอใจอะไร ก็สั่งเฆี่ยนซะอย่างนั้น



แต่ซาริฟกลับยืนนิ่ง มือที่จับชายกระโปรงขึ้นสูง ก็ปล่อยให้มันปรกข้อเท้าตามเดิม



“ข้า ไม่ใช่วัวสาว ดังนั้น ข้าจึงไม่อาจจะทนที่จะอยู่ในคอกนานๆได้ แม้มันจะอุดมสมบูรณ์ มากแค่ไหนก็ตามที”



“กล้าเถียง พ่อหรือ ซาริฟ นับวันเจ้าจะแข็งกระด้างมากขึ้นทุกที เห็นทีว่า จะถึงเวลาแล้ว ที่พ่อจะต้องส่งเจ้าให้กับใครซักคนได้ดูแล และสั่งสอนเจ้า ให้เป็นผู้เป็นคนเสียที”



ซาริฟ มองผู้เป็นบิดา อย่างจะกินเลือดกินเนื้อ พร้อมก้าว เข้าหาหนึ่งก้าว  ส่งผลให้ กาจัสตา ที่ยืนอยู่ตรงนั้นพยายามรั้งแขนน้องสาวเอาไว้

นางรู้ดี ว่าซาริฟ พร้อมเสมอ ที่จะเปิดสงครามกับบิดา ทั้งเรื่องเล็ก เรื่องใหญ่ และเห็นแล้ว ว่าตอนนี้ ไม่ใช่เรื่องเล็กๆอีกต่อไป



ดวงตากลมโต สีดำขลับ ของซาริฟ จ้องตรงไปยังผู้เป็นบิดา ไม่มีแววตัดพ้อ ไม่มีแววเรียกร้องความเห็นใจ มันมีแต่ความโกรธ ทั้งโกรธ ทั้งเกลียด



“ข้า จะไม่ยอมทำตามท่าน อีกต่อไป ท่านไม่อยากเลี้ยงดูข้า เหตุใดจึงไม่ปล่อยข้าไปให้ตายอย่างหมาข้างถนนเล่า ทำไมต้องบีบบังคับลูกสาวของท่านให้ทำอย่างนั้น ทำอย่างนี้ด้วยเล่า ข้ายินดีที่จะตาย ขณะที่สายตาของข้าสามารถเปิดมองทุกสิ่งได้ ไม่ใช่กำแพงวังที่เห็นอยู่ซ้ำแล้ว ซ้ำเล่าเช่นนี้”



“ซาริฟ!” บารอส ตะคอกใส่ลูกสาว ที่มีทีท่าว่าจะไม่ลดละการกระทำที่เลวร้ายนี้ลงไป



กาจัสตา พยายามดึงแขนน้องสาว เพื่อลากขึ้นไปบนห้อง หากแต่ ซาริฟก็สะบัดออก



“ข้าจะสวดภาวนา อ้อนวอน พระผู้เป็นเจ้า ให้เมตตาข้า เพื่อส่งข้าขึ้นไปอยู่กับท่านแม่ และนั่นคือการตายที่มีความสุขที่สุดเลย ท่านรู้ไหมว่าเพราะอะไร”



ซาริฟ เว้นช่วงนิดหนึ่ง ทำเอาคนที่อยู่รอบๆนึกเสียวสันหลังไปตามๆกัน เพราะทราบดีอยู่แล้ว ว่าคำสุดท้ายนี้ละ ที่จะเป็นตัวตัดสินชะตาว่า เธอจะสามารถขึ้นห้องนอนโดยปราศจากรอยเฆี่ยนไหม



“ก็เพราะบนนั้น ไม่มีท่านอยู่ยังไงละ ท่านบารอส!”



“เอามันไปเฆี่ยนเดี๋ยวนี้!”



บารอส ตะโกนสั่งเสียงก้อง ไม่ชายตามาทางบุตรสาวคนเล็กอีกเลย



“ท่านพ่อ อย่าทำซาริฟเลยคะ นางยังเด็กมาก นางทนไม่ได้แน่ที่จะต้องมีรอยแผลบนหลังที่ไม่เคยมีริ้วรอยใดๆปรากฏเลย นะคะท่านพ่อ อภัยให้นางเถิด”



กาจัสตา ขอร้องบิดาแทน น้องสาวที่ยืนนิ่ง ตั้งท่าพร้อมที่จะเดินไปยังแท่นที่ต้องทำการถูกเฆี่ยน ด้วยอารมณ์ ที่สงบนัก



“อย่าไปขอร้อง เขาท่านพี่ ข้ายินดีที่จะถูกเฆี่ยน แต่ไม่ดีใจนักที่ท่านต้องมาขอร้องเขาแทนข้า ท่านไม่ควรทำแบบนี้อีก อย่าได้ยอมให้เขาเหมือนกับที่ท่านแม่ยอมเด็ดขาด จุดจบของท่านแม่พี่ก็รู้ดีอยู่”



“หยุดพูดเสียทีซาริฟ เจ้ายินดีนักหรือ ที่จะต้องมีรอยแผลเป็นบนหลังของเจ้าไปจนชั่วชีวิด”

ซาริฟ กลับเพียงกระตุกริมฝีปากขึ้น ประหนึ่งว่า กำลังเยาะหยันใครซักคน



“ก็ดีสิ ข้าจะได้มีรอยแผลไปอวดท่านแม่บนสวรรค์ อีกทั้งอวดสามีของข้าอีกด้วย ในยามค่ำคืน!”



“หุบปากซะทีซาริฟ” บารอสตะโกนก้อง อย่างให้เห็นเลยว่าเดือดดาลอย่างมาก ไม่มีใครเลยที่จะสามรถ ยั่วเขาให้โกรธแบบนี้ได้ นอกจากซาริฟ



“อย่ามาประชดข้าอีก ดีหลังจากเฆี่ยนเจ้าเสร็จแล้ว ข้าจะส่งเจ้าให้กับนักรบผู้หนึ่งเสียเลย เจ้าจะไม่มีสิทธิ์ เลือกที่จะทำอะไรอีกต่อไป”



กาจัสตาตาโต  น้ำใสๆเริ่มมาคลอที่ดวงตาคู่สวย ด้วยความสงสารในตัวน้องสาวตนเป็นอย่างมาก



“ท่านหมายถึง การเสี่ยงทายหรือ คะ ท่านพ่อ”



“ใช่ เสี่ยงทาย”



วิธีนี้ คือวิธีที่เลวร้ายที่สุด ในตระกูลเอรอส เป็นวิธีที่ทำให้บุคคลที่ทำการเสี่ยงทายต้องตัดสินใจ เลือกใครซักคน จากผู้คนนับร้อย มีทั้งดีและเลวปนกันไป



เหล่านักรบ ที่กระหายผู้หญิง กับหญิงผู้มีชาติตระกูลดี นางต้องนำห่วงกำไลมรกตสีเขียว ไปคล้องไว้ที่มือใครซักคนที่นางเลือก



และหลังจากนั้น นางต้องเป็นของเขาไปตลอดกาล



“และไอ้นักรบกักขฬะเหล่านั้นมันคงจะไม่สนใจหรอกว่า น้องสาวของเจ้าจะมีรอยแผลเป็นที่หลังหรือไม่ ดังนั้น เจ้ามิต้องเป็นห่วงไปหรอก”



“นำนางไปเฆี่ยน!”



เป็นคำสั่งสุดท้ายจริงๆ กาจัสตาร้องไห้ โดยมีสามียืนปลอบอยู่ข้างๆ ทอดสายตามองภรรยาด้วยความสงสาร เขาช่วยอะไรไม่ได้จริงๆ ก็นี่มันเรื่องในครอบครัว  และดูว่าซาริฟ จะแข็งกระด้างเหลือเกิน เกินกว่าที่จะมีใครมาปราบความแข็งข้อนี้ลงได้



ซาริฟถูกพาเดินมายังที่แท่นสำหรับทำการเฆี่ยน เธอก้มลงนอนราบกับพื้นแต่โดยดี ทหาร 2 นายกำลังถือแซ่ คนละบ่วง มองหน้ากันอย่างไม่รู้ว่าจะช่วยสาวน้อยยังไง



พวกเขารู้ดีว่า แผลที่ถูกเฆี่ยนจะต้องแตก และแสบไปเป็นแรมเดือน สำหรับหญิงสาวที่บอบบางเช่นนี้  และนางก็เป็นหญิงสาวที่น่ารัก พวกเขาลำบากใจจริงๆที่จะต้องทำให้แผ่นหลังเนียนสวยนี้ต้องมาเป็นแผลเพราะพวกเขา



“20 ครั้ง อย่างแรงด้วย อย่าคิดที่จะช่วยนางเด็ดขาด เพราะพวกเจ้าจะเป็นผู้ที่ถูกเฆี่ยนเสียเอง”



บารอสตะโกนสั่งมาอีก นายทหารจึงคลายแซ่ออกอย่างจนใจ และเริ่มเงื้อ แซ่ขึ้นสูงแล้วหวดลงไปเต็มแรง



กาจัสตา สะดุ้งและเริ่มปล่อยโฮ ออกมาอีก เมื่อเห็นภาพน้องสาวตนถูกเฆี่ยน โดยที่เจ้าตัวไม่ปริปากร้อง ซักนิด



“5  6”



บุคคลแถวนั้น มองด้วยความสงสาร ทั้งชื่นชมปนกันไป ด้วยความที่ซาริฟ มีความอดทนและเด็ดเดี่ยวยิ่งนัก แต่ถึงกระนั้น ก็ไม่คุ้มกันอยู่ดีที่จะต้องมามีรอยแผลเป็นแบบนี้



“9  10”



ซาริฟ หมอบด้วยท่าที่นิ่งที่สุด เธอรู้สึกเจ็บปวดเหลือเกิน แต่ก็สกัดกั้นเสียงครางด้วยการกัดริมปีปากตัวเองไว้จนห้อเลือด



ไม่มีทางที่เธอจะเปล่งเสียงขอความเมตตา หรือ ขอความสงสารจากใคร เธอกำลังขอพรต่อพระผู้เป็นเจ้า ให้ส่งเธอไปหามารดาเธออย่างสงบด้วยเถิด



“19 20 .....”



สิ่งสุดท้ายที่เธอนึกถึง คือใบหน้าของผู้เป็นมารดา  นางมีใบหน้าเศร้าหมอง เหมือนมีความทุกข์ แล้วเธอก็หมดสติไป

                                                    

                                                . . . . . . . . . . . . .. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .



“ท่านพี่คะ แย่แล้วละ”



สาวน้อย ผมยาวสยายจรดปรายบั้นท้าย สีทองอร่าม เดิมแกมวิ่งเข้าหาผู้เป็นพี่ชาย ที่บัดนี้กำลังนอนอยู่ที่ห้องนางบำเรอซักคนในปราสาทแห่งนี้



เธอเปิดประตูทุกห้อง และต้องผิดหวังทุกครั้งที่พบว่า ไม่มีแม้แต่เงาของ ราฟาล เลยแม้เล็กน้อย จนมาหยุดที่ห้องสุดท้าย และเธอภาวนาจริงๆว่า ขอให้อยู่ด้วยเถิด



“พี่ราฟาล!”



โรซาลน่า เปิดประตูดังปัง เพราะบานไม้ประตูกระทบกับผนังด้านข้าง ทำเอาบุคคลที่อยู่บนเตียงต้องสะดุ้งตื่นขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ และสร้างความรำคาญให้แก่ ชายหนุ่ม ที่ขณะนี้กำลังกกกอดสาวน้อยผมแดงอยู่เป็นยิ่งนัก



เขางัวเงีย ตื่นขึ้นมา ด้วยความอ่อนเพลีย เพราะบทรักเมื่อคืนมันช่างเร่าร้อนรุนแรงเสียจนเขาอ่อนล้าไปหมด   ราฟาลมองเห็นแสงแรกอรุณที่ลอดผ่านเข้ามาภายในห้อง แล้วต้องหรี่ดวงตา ทั้งง่วงงุน ทั้งโกรธเกรี้ยว การบุกรุกของน้องสาวเป็นยิ่งนัก



“พี่หวังว่าเจ้าคงจะมีเรื่องใหญ่จริงๆนะ โรซาลน่า และหากมันไม่ใหญ่พอ พี่จะลงโทษเจ้า”



“ข้าว่าพี่ควรจะอยู่ในสภาพเตรียมพร้อมที่จะรับฟังดีกว่านะ เผื่อว่าฟังเสร็จ พี่อาจจะอยากกระโจนออกไปจากตรงนี้เลยก็ได้”



“อย่ามาเล่นลิ้นโรซาลน่า บอกมาว่ามันเรื่องอะไรกันแน่”



โรซาลน่า ปรายตามองของเล่นชิ้นใหม่ของ ราฟาล แล้วถอนหายใจ เหมือนสาวผมแดงจะรู้ตัวดี จึงลุกขี้น หาผ้าพันตัวแล้วเดินออกจากห้องไปอย่างเงียบๆ โดยราฟาลไม่ทักท้วงแต่อย่างใด



“พี่ยังจำเรื่องที่ถามถึงตอนที่พี่พึ่งกลับมาได้ไหม”



“เรื่องไหนกันจำไม่ได้หรอก”



โรซาลน่า ทำหน้าผิดหวัง ดูพี่ชายของเธอจะไม่ให้ความสำคัญกับเรื่องใดเป็นพิเศษเลย



“โอ พี่ช่างความจำสั้นนัก ข้ารู้แล้วว่านั่นอาจเป็นแค่ความคะนองของพี่ จึงได้ถามถึงเจ้าสาวในอนาคตของพี่ เอาละทีนี้ข้ารู้แล้วว่า จริงๆพี่ไม่ได้สนใจใยดีอะไรนางผู้นั้นนักหรอก เอาเถิดพี่ควรนอนต่อเพื่อพักเอาแรง อย่าได้มาติดใจอะไรกับเรื่องนี้เลย ข้าไปก่อนละ”



หญิงสาวกำลังจะทำท่าเดินออกไป หากแต่ก็ต้องแอบยิ้ม เมื่อได้ยินเสียงห้าวลึก ที่บอกถึงความโกรธจริงๆ เรียกไว้ก่อน



“พี่จำได้แล้ว อย่ามายั่วโกรธพี่อยู่เลย โรซาลน่า บอกมาเสียทีว่ามันเรื่องอะไรกันแน่ ถ้าเกี่ยวข้องกับ ซาริฟ ละก็เจ้าก็รู้ว่านางผู้นั้นจะต้องมาเป็นเมียของพี่ซักวัน”



“นางถูกเฆี่ยน คะท่านพี่”



ราฟาล ชะงักปากที่กำลังจะหาว เขาลุกขึ้นยืนโดยมีผ้าพันอย่างหมิ่นเหม่เต็มที จนโรซาลน่า เสียวแทนว่ามันจะหลุด แต่เจ้าตัวกลับไม่สนใจเลยซักนิดเดียว



“เจ้าว่าอะไรนะ ซาริฟนะหรือ”



“คะ นางถูกเฆี่ยน โดยคำสั่งของผู้เป็นพ่อของนางเอง และเสียใจด้วยนะคะท่านพี่ ที่ทางนั้นได้ปฎิเสธ มาว่าไม่สามารถยกนางให้กับท่านได้อีกแล้ว เพราะวันนี้ ตอนเที่ยงวัน นางต้องทำการเสี่ยงทายเพื่อเลือกใครซักคนเป็นสามีแทน”



“บ้าชิบ!”



เขาสบถอย่างหัวเสีย  พลางเดินแกมวิ่งไปยังฝั่งตึกของตนเอง โดยมีน้องสาววิ่งตามอยู่ด้านข้าง

“นางน่าสงสารมากเลย ท่านต้องไปช่วยนางนะ คนที่นางจะทำการเสี่ยงทายด้วยมีแต่พวกนักรบรอดจากสงครามทั้งนั้น นางเป็นหญิงสาวที่น่ารักมาก และท่านจะเสียใจแน่ๆถ้านางดันเลือกคนตาบอดแทนท่าน”



“เป็นไปได้แน่ ถ้านางจะตาบอดเสียเอง เอาละโรซาลน่า ไปบอกพวกทหาร ให้เตรียมม้าให้พี่ที พี่จะออกไปทันทีที่เสร็จ”



“ได้คะ” แล้วเธอก็วิ่ง ไปอีก ด้านหนึ่งของตัวปราสาท



ชายหนุ่มแต่งกายอย่างรีบร้อน เขาชักจะเป็นห่วงซาริฟเสียแล้ว หากว่านางหลับหูหลับตาเสี่ยงทายละก็ เขาก็สามารถเดาอนาคตนางได้เลย ว่านางจะต้องระบมไปทุกค่ำคืน เพราะนักรบเหล่านั้น



ถึงนางไม่เลือกเขา เขาก็ไม่ว่าหรอก หากแต่ว่าเขาจะช่วยดูคนที่เหมาะสมให้กับนาง ยังไงซะ เขาก็ไม่ได้รักนาง เหมือนกับที่ว่าที่สามีรักภรรยา นางเป็นผู้หญิงน่ารัก เขารู้ดี เนื้อตัวนางอ่อนนุ่ม เนียนดังแพรไหม เขาก็รู้อีก



และนั่นเป็นเหตุผลที่ว่า ทำไม เขาจึงปล่อยนางไปตามชะตากรรมไม่ได้



“เอาม้าออก เจ้า เจ้า ไปกับข้าเดี๋ยวนี้!”



เขาตะโกนสั่งเสียงก้อง  ทำเอาทหารและนางกำนัลหลายคนต้องวุ่นวายกันไปตามๆกัน ราฟาลกระชากม้าให้ห้อวิ่งออกไปจากปราสาทอย่างรวดเร็ว โดยมีทหารคนสนิทตามมาติดๆ



ไม่มีใครรู้ว่านี่มันเรื่องอะไร นอกจากสาวน้อยโรซาลน่า ที่แอบยิ้มอย่างสะใจ เมื่อเห็นใบหน้าซีดเผือดของนางบำเรอคนหนึ่งของพี่ชาย



“ต้องขอบคุณเจ้า ที่อุตส่าห์บอกเรื่องนี้กับข้า แหมถ้าเจ้าไม่พูดนะ ข้าคงลืมไปแล้วละว่ามีจดหมายมาถึงท่านพี่ ขอบใจจริงๆนะ มารีอา”



แล้วสาวน้อยผมทองก็เดิน จากไปทิ้งให้มารีอา กับกลุ่มนางบำเรอ สองสามคน ยืนมองตามด้วยความเกลียดชัง



“นี่เราคงพลาดกันไปแล้ว เด็กนั่นคงจะมาได้ยินเข้า ไม่น่าเลย เราควรเผามันทิ้งซะตั้งแต่แรก ไม่งั้นท่านราฟาลคงไม่ต้อง รีบออกไปแบบนี้หรอก”



“ช่างเถอะ” มารีอา สวนคำขึ้น ทำให้อีกหลายคนมองด้วยความไม่เชื่อสายตาว่าจะได้ยินคำนี้  นางมองตรงไปทางประตูปราสาทด้วยสายตาแข็งกร้าว



“ถึง นางนั่น จะเข้ามาอยู่ที่นี่ได้ แต่ไม่ได้หมายความว่ามันจะอยู่ได้อย่างสงบสุขนี่”



สิ้นเสียง นางก็ยิ้มอย่างเกลียดชัง “จะไม่มีใครมาแย่งราฟาลไปจากข้าได้หรอก”