#ไกลแค่ไหนหัวใจใกล้เธอ#^0^

ลำดับตอนที่ #2 : สาวมาเฟียหนึ่งเดียวคนนี้

ซักพักหนึ่งก็มีคนเปิดประตูเข้ามา เป็นผู้หญิงสูง น่ะชุดดำ ผมยาวดัดหยิก ถึงเอว สีน้ำตาลเข้ม มีผมปรกหน้า



นิ..ดห.น่อย เฮ้ย!  หน้าเหมือนฉันเลยอะ ได้ไงอะ ฉันไม่นึกว่าหน้าฉันจะโหลขนาดนี้นะได้ไงอะ แม่ฉันมีลูกเป็นฝาแฝดเหรอไงเนี่ย แล้วจากกันตั้งแต่เกิด  ก็เกินไปนะ น้ำเน่าเปงบ้าเลย  คนที่ตามหลังเธอมาก็ ต.ม.หน้าโหดอะ ตานั่นก็มองหน้าฉันที หน้าเธอที ฉันก็ได้แต่นั้งอึ้งเงียบ 0-0  ต.ม.บอกกับพี่ล่ามว่าให้ฉันออกไปได้แล้ว ก็ขอโทษด้วยที่เข้าใจผิด   เธอคนนั่น  เธอคนนั่นก็มองฉันไม่วางตาเหมือนกัน งงตาแตก  ไม่แพ้กันอะ  แต่ฉันกับพี่ล่ามก็พากันรีบแจ้นออกจากห้องนั่นไปแล้ว   พอออกมาจากห้องเพื่อนฉันก็รอฉันอะสิ ฉันนี่เปงตัวถ่วงเหรอ  0-0ขอโทษนะเพื่อนๆ   ทันก็ถามฉัน



                 เรย์เป็นอย่างไงบางอะเห็นพี่ล่ามบอกว่าเธอ หน้าเหมือนมาเฟียเหรอไง



                บ้าเหรอไง หลานเค้าต่างห่างล่ะฉันหน้าโหดมากเลยเหรอไงอ่ะ



                ครับๆ หลาน หลาน เฮ้ย!



ระหว่างนั้น เธอคนนั้น ก็เดินออกมาจากห้องนั้นด้วย เพื่อนฉันอะมองกานใหญ่เลย เธอสวยหุ่นดีกว่าฉันตั้งเยอะเลยอะเนี่ย  ถ้าเราเป็น ญาติกานจิงล่ะก็ฉันต้องถูกเปรียบเทียบมากแน่ๆเลย  มองกันตาเป็นมันเชี่ยวน่ะ



                หน้าเหมือนเธอเปงบ้าเลยว่ะ



                เออ ใช่สวยกว่าเธออีกน่ะเนี่ย  **-.-!**ซะงั้นอะ



พวกเราก็พากันออกเดินทางไปยังที่พักซึ่ง บัดดี้จะต้องอยู่ห้องเดียวกันอะ-.- 1 ห้องมี 2ห้องนอน 2ห้องน้ำ  1ห้องรับแขก 1ห้องครัวเค้า เรียกว่า1ยูนิต อะเปล่าน้า-า คงใช่  โอ้ว-ว ที่นี่สูงจังเลยพวกเราก็ทะย่อย กันเข้าไปในตัวโรงแรม Ramada Seoul Hotel ก็ดูดีนะเนี่ย เราพักอยู่ที่ห้อง702  พอเปิดประตูเข้าไปนะ โอ้ว-วอีกครั้ง สวยใช้ได้เลย ฉันก็เลยแย่ง ห้องที่เห็นวิวสวยๆของกรุงโซล 55+  ห้องกว้างใช่ย่อยนะเนี่ย ที่นี่อยู่ใกล้กับ ล็อดเต้เวริด์ กะจามาช็อปซะ 55+ แต่ก็ไม่วายต้องติดเครื่องคิดเลขมาด้วยนั่นแหละ ค่าเงินที่นี่ใหญ่นะ 1000 วอนเท่ากับ 37 บาทบ้านเรา  แล้วมานจาซื้ออะไรได้เปล่าเนี่ย 37บาท อะ  เราต้องจ่ายเป็นแสน วอนเลยละซิถ้าจาซื้อ อะไรๆได้กว่า2-3พันบาทบ้านเรา เหมือนจารวยอะน่ะ แต่มาที่นี่ก็กินฟรีอยู่ฟรี ก็คงไม่มีปัญหามากนักหรอก ตอนนี้ได้เวลากินข้าวเที่ยงแล้วล่ะ  เรากินอาหารเกาหลีกานอะนะ เรียกยากจัง **ฮันจองซิก** พี่ล่ามเค้าบอกว่า กินแบบนี้จากินได้หลายอย่าง ก็งงๆอะน่ะ  แต่เราอยากกินบะหมี่เย็นมากกว่าอะท่าทางน่ากินดี เรากินง่ายอ่ะ อารายก็กินได้ทั้งนั่นแหละ หุหุ           พอกินอิ่มเราก็เลยเวลามากมากเลยเพราะว่าฉันองแหละที่เกิดเรื่องที่สนามบินอะทามให้เวลาต้อง เสียไปโดยช่ายเหตุ ตอนนี้ก็บ่ายสอง เข้าไปแล้ว จิงๆแล้วตอนนี้พวกเรา น่าจาไปเดินอยู่ที่พระราชวังเคียงบกกุง โปรแกรมที่ตั้งไว้อะน่ะแล้วก็ต้องเลี่ยนไปเป็นพรุ่งนี้เช้าซะงั้น พวกเราก็เลยต้องไปเดินช็อปการที่ เมียง-ดอง พี่ล่ามบอกว่า ที่นี่เป็นที่ช็อปชื่อดัง คล้ายๆกะสยาม ประตูน้ำบ้านเรา ของเยอะไปหมดเลย ก็ยังม่ายได้จาซื้ออารายมากเท่าไรหรอกน่ะ



ทันพูด     เรย์จาซื้ออะไรยัง



                ยังอ่ะยังม่ายรู้จาซื้ออะไรเลย



                ไปตรงโน้นกานเปล่า รู้สึกจามีต็อกโบกี้ขายน่ะ



                จิงปะ ไปดิอยากกินอ่ะ ไปๆ



                พวกเราไปกานเปล่าไปกินต็อกโบกี้กาน



                ไปซิไปๆ ตรงโน้นช่ายปะ



ทัน -.-  เรามายืนอยู่หน้าร้านขายต็อกโบกี้ท่าทางน่ากินอีกเเล้ว น่าตาเหมือนปาปีก้า เลยอะแต่ผัดกับซอสพริก ก็เลยลองซื้อมากินกานก็อร่อยดีนะ  เรายืนอยู่ตรงหน้าร้าน ซักพักก็มีเสียงโว้ยวายขึ้นมา และมีผู้ชายคนหนึ่งวิ่งมา ทาง...ทาง  ..ฉัน  เค้าหล่อน่ะ ^0^ แต่ก็ผ่านฉันไป  และซักแปปเค้าก็ถอยหลังกลับมา ฉันก็ยืนงงๆ เค้าก็คว้ามือฉันพา ฉันวิ่ง เข้าไปหลบในหลังร้านต็อกโบกี้ ซะงั้นอ่ะ  เพื่อนๆฉันก็ยืนงงๆเอ่อๆ กานใหญ่เลย  



                อะไรของนายเนี่ย  ทันพูดขึ้น



เค้าไม่สนใจและกดหัวฉันลงและเค้าก็นั้งลงพร้อมฉัน  และฉันก็มองน่าเค้าอย่างงๆที่สุดในชีวิต  0.0 อะไรเนี่ย ไม่เข้าใจตัวเองเลย  ซักพักเสียงโว้ยวายนั้นก็หายไปพร้อมกับกลุ่มคน กลุ่มใหญ่ที่วิ่งตามเค้ามา  



                  เค้าพูดว่า :!@$%%^&*()_+  



                 ฉันไม่รู้เรื่องอะ นายพูดภาษาจีนเหรอไง  สปิกไทยได้ไหม



**********************************************************

จาเป็นอย่างไรต่อไปช่วยเป็นกำลังใจให้ด้วยน่ะค่ะ แล้วก็อย่าลืมโหวตกานน่ะค่ะ ขอบคุณที่สุดในโลกนี้เลย