#ไกลแค่ไหนหัวใจใกล้เธอ#^0^

ลำดับตอนที่ #1 : เริ่มบินแล้วสู้ๆ

นี่อะนะความเป็นอิสระ จิงๆแล้วฉันเองอยากจาพูดออกมานนานมากแล้วละ ให้ตาย! ฉันอ่ะอยาก



จาร้องออกมาดังๆ ดังที่สุดเลยละพูดจิงๆนะ 555555 *-* ก็เกินไปหน่อยอ่ะฉันละได้ไปเที่ยวเกาหลีที่ฉัน



อยากจาไปนักไปหนา เลยละเนี่ย ที่บอกว่าอิสระอะนะก็เพราะว่า ฉัน เรย์ ม่ายเคยที่จะไปไหนได้เลย



เพราะอะไรนะเหรอพ่อแม่ฉันห่วง อย่างกะอะไรดีนะสิ**เหมือนเอาห่วงมาผูกคอเลยน่ะ**ล่ามไว้ไม่ให้ไปไหน



                เรย์ : แม่ๆ เรย์ขอไปเที่ยวกะเพื่อนได้เปล่าอะ



                แม่เรย์ : จาไปทามไม! ฮะ   -_- !*



                เรย์ : นะนะ แม่ขอไปเที่ยวกับเพื่อนหน่อยสิ



                แม่เรย์ : ไม่ได้ถ้าอยู่บ้านไม่มีอะไรทามก็ไปซักผ้า ถูบ้าน ล้างจานซะ



                เรย์ : แม่ อะ เฮ้ย-----------ย  T-T*



ทุกครั้งที่เรย์ขอแม่ไปเที่ยวกับเพื่อนทั้งหมดนับครั้งไม่ถ้วนนั้น คำตอบที่ได้มาคือ ไม่ ไม่ ไม่แล้วก็ไม่ เท่านั้น จนเรย์เบื่อหน่ายที่จะต้องขออะไรจากพ่อหรือแม่  เรื่องบางเรื่องที่ผ่าน  เข้ามาในชีวิตเรย์นั้น ผ่านไปเพราะว่าเรย์คิดว่ามันเป็นสิ่งที่ไม่สำคัญ แต่พอเธอหันกลับไปมอง เธอก็พบ  ว่าสิ่งนั้นมันผ่านไปแล้ว แล้วเธอไม่สามารถนำสิ่งนั้นกลับคืนมาได้เพราะว่า มันสายเกินไปสำหรับการกลับคืนมานั้นเอง



                เรย์ : แม่มีอารายจาบอก



                แม่เรย์ : อะไรของแกฮะ



                เรย์ : แม่หนูจาไปเกาหลี



                แม่เรย์ : อะไรของแก ฮะ! ฝันกลางวันเหรอไง แม่ไม่ให้แกไป



                เรย์ : แม่! เรย์ต้องไปจาไปละ ไม่รู้แหละ เรย์ได้ตั๋วของโรงเรียนมา เป็นทัวร์ของโรงเรียนอะเรย์จาไป



                แม่ :  อะไรของแก มาอำแม่เล่นเหรอไง โรงเรียนแก เนี่ยนะ แม่ไม่เชื่อแก



                เรย์ : อะไรของแม่เนี่ย แม่ไม่เคยจะไว้ใจใครเลยใช่เปล่านอกจาตัวแม่เอง    ไม่รู้ละเรย์มีโอกาสแล้วยังไงก็จะไป



                       ยังไงก็จะไปให้ได้เลย แม่รู้ไหม ว่าเรย์มีโอกาสเที่ยวตอนยังเป็นนักเรียนเนี่ยดีซะกว่าเที่ยวตอน แก่ซะอีนะ



                แม่ : อะไรของแก



                เรย์ : แม่ไม่รู้เหรอว่า เป็นนักเรียนเนี่ยอย่างน้อยเค้าก็ยังเห็นว่า เด็กเรื่องราคาหรืออื่นๆ ก็จาลดๆลงจาของผู้ใหญ่บาง



                                แล้วเป็นเด็กเนี่ยก็มีผู้ปกครองอย่างแม่คอย จ่ายตังให้ไง



                แม่  : ยัยเรย์!         /     เรย์:  ก็พูดเรี่องจิงอะแม่    เรย์พูดไปพร้อมกับวิ่งขึ้นบันไดไปยังห้องนอนของเธอเอง และก็อย่างที่เรย์หวังไว



พ่อแม่เรย์ไม่สามารถหยุดเรย์ได้ และเรย์ตั้งใจจิงที่จะไป และเหตุผลที่สำคัญที่พ่อกะเม่เรย์ให้ไปคือ ฟรี  นอกจาเงินที่ให้เรย์ติดไปด้วยเท่านั้นที่พ่อแม่



ให้ติดตัวเธอไปด้วย หลาย วอนอยู่อะนะ



********หลังจากนั้น 2 วันที่โรงเรียนของเธอ****************



ตั๋วเครื่องบินที่ไปเกาหลีคราวนี้ทางโรงเรียนของเรย์นั่นให้ จำนวนจำกัดเพียง 20 คนเท่านั่น และในทั้งหมดที่ไปนี้ก็ต่างชั้นเรียนกันด้วย ซึ่งทุกคนก็จามี บัดดี้ของตัวเอง และ  คนที่เรย์คาดไม่ถึงก็กำลังเดินตรงทางทางเรย์แล้ว  



ก็นายทันนั่นเอง



                ทัน : เรย์! ไปด้วยเหรอ



                เรย์ : อืม ไปอะดินายก็ด้วยเหรอไงอะ



                ทัน: ก็ช่ายดิ เรย์นี่ เธอไม่สูงขึ้นบางเลยเหรอไงเนี่ย



                เรย์ : -.-;;



                ทัน: อ่าวดูเค้าทามหน้าซะ



                เรย์ : ก็แล้วไงอะนายก็ด้วยแหละ โธ่มาว่าคนอื่นเค้า



                ทัน : จับบัดดี้กันแล้วไปจับกัน



อาจารย์พวกเราสั่งให้มารวมกันเพื่อจับคู่บัดดี้ในโหลใส่เบอร์ของแต่ละคน และผลอันน่าไม่พอใจอย่างมากก็ตกอยู่กะ เรย์ของเรา   อะไรเนี่ยฉันคู่กะนายทันเหรอไงอะเนี่ย ม่ายเอานะฉัน เฮ้ย--ย T.T อารายอะ คนที่ฉันพยายามจาหนีหน้าก็กลับมาคู่กะฉันซะงั้นอะ เบื่อจิงๆเลยอะ แต่ฉันคงไม่มีวันกลับไปรู้สึกแบบนั่นอีกแน่ๆ เฮ้ย ------ย ตอนที่หมอนั่นบอกฉันว่า ไปจีบรุ่นน้องอะนะ ฉันร้องไหเปงบ้าเปงหลังแทบแย่ (ทันไม่เคยรู้เลยว่าเรย์รู้สึกยางไงกับทัน)ก็นานแล้วนะตอนนี้ฉันก็เฉยๆแล้วแต่ตอนนี้อะซิ ต้องมาอยู่ใกล้กันยิ่งฉันอ่อนไหวอย่างกะขี้ผึ้งด้วย ฉันจาเปงยางไงละเนี่ย ไม่ได้เลย ไม่ได้ฉันต้องเข้มแข็ง อืมๆใช่ และจุดหมายในการทัวร์เกาหลีครั้งนี้ของฉันก็คือ มองหาหนุ่มหล่อๆเกาหลีซะคนหนึ่งไว้เปงที่ประทับใจ 555+ ก็งั้นอะน่ะ  



***ระหว่างทางไปสนามบินดอนเมือง ***



                ทัน : เรย์ๆ เรย์



                เรย์ : ฮือ มีไรอะ



                ทัน : เธอมองอะไรอยู่อะ



                เรย์ : ก็เรื่อยๆอะ  ช่างเหอะ



                ทัน : เรย์ไปเกาหลีคิดจาทามอะไรเปงพิเศษปะ



                เรย์ : มองหาหนุ่มหล่อๆเกาหลีซะคนหนึ่ง  **เรย์ตอบอย่างทันควัน**



                ทัน : -.- เหรอ คนเกาหลีน่าตาไม่หล่อเท่าไรนะ



                เรย์ : ก็ใช่แต่หน้าตาดีก็มีนะ เราละอยากเจอ คัง ดงวอน ที่สุดเลย 55+



                ทัน :ใครอะ ชื่อแปลก



                เรย์ :  นายไม่รู้จักหรอกนะ โธ่ เค้าน่ารักที่สุดเลยอะเนี่ยอยากจาบอก



                ทัน : อืมๆ



พอถึงสนามบินแล้ว ทั้งหมดก็เตรียมตัวขึ้นเครื่อง ข้าวของทุกอย่างก็ถูกโหลดเข้าไปในเครื่องเรียบร้อยแล้ว ก็จาขึ้นเครื่อง อาจารย์สั่งพวกเราก็ออกเดินทางว่า    



อาจารย์ : จำเอาไว้นะนักเรียนทุกคน ทุกคนมีบัดดี้แล้ว  ก็จาต้องดูแลซึ้งกันและกันเปงอย่างดี ต้องให้ความช่วย     เหลือซึ่งกันและกัน  อย่างดีที่สุดซึ้ง  อาจารย์และล่ามที่ร่วมไปในการเดินทางครั้งนี้มีกันอยู่ 3คน มีอาจารย์ ช  อาจารย์ ญ  และล่าม ญ ซึ่งบางครั้งอาจจะดูแลกันไม่ทั้วถึง เข้าใจหรือเปล่าทุกคน



                หลังจากนั่นพวกเราก็ทะย่อยกันขึ้นเครื่อง รู้อะไรเปล่านี่เป็นครั้งแรกเลยนะที่ได้มองโลกในมุมที่กว้างออกไปอีกอะเนี่ย มันสวยมาเลยนะ ถึงแม้ว่าฉันจาไม่มีโอกาสบ่อยๆ นะ แต่ครั้งนี้มันเป็นครั้งแรกของฉัน และฉันก็จะจำเอาไว้ไม่มีวันลืมเลย ละเนี่ย และที่นั่งชูคออยู่ข้างๆฉันก้นายทัน นั่นแหละ 55+ฉันแย่งที่นายทันนั่งอะน่ะ   ปามาน4-5ชั่งโมงผ่านไปเครื่องกำลังจาลงจอดที่ท่าอากาศยาน ตอนนี้ก็เกือบจาเที่ยงแล้วข้างนอกตอนนี้อะน่ะดูๆ แล้วท่าทางอากาศจาดีนะ รู้สึกจะหนาวอยู่นะเนี่ยแบบนี้ซิชอบๆ ไม่ ตับแล้บเหมือนบ้านเรา แต่เดี๋ยวก็จาร้อนพอๆกันละนะก็ช่วงนี้กำลังจาหมดหน้าหนาวของที่นี่อะสิ ตอนนี้เรากำลังอยู่ที่ ต.ม. เฮ้ย- - - - ย ตม. หน้าโหดชาวมัดยากเลย ตัวโตนะ ไอ้ต.ม.หน้าโหด -.-  



                เค้าถามว่าอะไรเนี่ย \"What is the purpore of your trip\"



                    **วัตถุประสงค์การมาของคุณคืออะไร***



                เรย์  : -.-! (_ _)(-.-!) มะ มาย--ย เนม อี้ด --ด  เรรัน



                ต.ม.หน้าโหด : How long are you going to stay ?(- -!)**



                เรย์ :  มาย--ย เนม อี้ด --ด  เรรัน



                ต.ม.หน้าโหด : How long do you plan to stay in korea?!



                **ต.ม.หน้าโหดเริ่มเสียงดังแล้วอะT.T**



                เรย์ : **อารายว่ะยาวกว่าตะกี้นี้อีกอะ** มาย --ย



ระหว่างนั่นมีคนมากระซิบกระทราบอะไรที่ข้าง นายต.ม.หน้าโหดก็ม่ายรู้เนี่ย แล้วก็มองหน้าฉันอย่างกะ จาเอาฉันไปฆ่าซะงั้นอะT0T ทามไงอะเนี่ย   แล้วพวกเขาก็พาฉันไปห้องอะไรก็ม่ายรู้อะเนี่ย ฉันนั้งอยู่คนเดียวอะ ฮือๆ คลายก็ได้ช่วยด้วย แค่ตอบคำถามไม่ได้ ไอ้ต.ม.หน้าโหดมานไม่ให้เข้าประเทศมานเลยเหรอไง อะเนี่ย ฮือๆT0T พวกเขารู้แหละว่าภาษาฉันม่ายได้เรื่องอะ พวกเขาก็เลยเรียกล่าม ที่มากะพวกเรา มาหาฉันอะ   ต.ม.หน้าโหดป่านี้คงด่าฉันในใจละสิ ภาษาม่ายได้เรื่อง   ยังจะกระเดะมาต่างประเทศอีก ฮื อๆT0T  



                เรย์ : T0T ฮือๆ ฮือๆ



                ล่าม : ร้องไหทามไมล่ะ ไม่ต้องเป็นห่วงนะเดี๋ยวก็ออกได้แล้ว



                เรย์ : พี่ล่าม แค่เรย์ตอบเค้าม่ายได้เนี่ย มานต้องมาอยู่อะไรแบบนี้เนี่ยนะ T0T ฮือๆ



                ล่าม : นี่ๆเธอ เข้าใจอะไรผิดเหรอเปล่า ฮะ



                เรย์ : อะไรอีกล่ะค่ะพี่



                ล่าม : เธอไม่ได้มาอยู่ในห้องนี้เพราะว่าเธอ ตอบเค้าไม่ได้หรอกนะ แต่ว่าเธออะดันหน้าไปเหมือนหลานมาเฟีย ฮ่องกงไง



                เรย์ : ฮะพี่ได้ไงอะ ฉันเนี่ยนะบ้าล่ะสิ เฮ้ยอะไรได้ไงเนี่ย! เฮ้ยไอ้ต...อุ๊บ **พี่ล่ามเอามีปิดปากฉัน**



                ล่าม : นี่เรย์เงียบเอาไว้สิ เดี๋ยวเธอยิ่งโวยวายไปเธอก็จาได้ออกไปช้ามากกว่านี้อะน่ะ



                เรย์ : อืมๆ



*************************************

อ่านแล้วอย่าลืมโหวตน่ะค่ะ ขอร้องล่ะค่ะจาขอบคุณอย่างสูง ขอบคุณที่สุดในโลกนี้เลย

**มือใหม่หัดเขียน**