ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : night 2 ................
ตอน I\'m vampire มันก็คล้ายๆกับบทนำค่ะ ส่วนตอนนี้จะเข้าสู่เนื้อเรื่องจริง.........
เชิญอ่านได้..........
หลังจากที่ฉันจัดการพวกมนุษย์หมาป่าได้สี่ตัวแล้ว มันก็เป็นหน้าที่ของคนอื่นที่จะจัดการตัวที่เหลือให้สิ้นซาก
ส่วนฉันก็ขอตัวซักพักนะ เพราะว่าพลังฟื้นตัวของฉันกำลังจะหมด ก็ตอนกลางวันฉันแทบไม่ได้นอน
+++++++++++++++++++
เช้าแสนสดใสสำหรับมนุษย์ แต่พวกแวมไพร์กลับไม่ชอบเลย เวลานี้แหละ ที่แอซจะฟื้นพลังชีวิต แวมไพร์ก็ต้องพลังหมดบ้างแหละ
แล้วเวลาของกลางวันอันสดใสก็หมดไปอย่างรวดเร็ว............
ห้องหนึ่งในคฤหาสถ์ แอซก็กำลังลืมตาหลังจากนอนจนพลังวิญญาณพุ่งสูงจนเต็ม เธอลืมตาสีดำขึ้นมาพร้อมกับค่อยๆเลื่อนตัวลุกขึ้นอย่างช้าๆ
พลังเต็มเปี่ยมอย่างนี้ เราก็ต้องไปเที่ยวสิ น่าจะสนุกกว่าไปสู้ตั้งเยอะ เอ๊ะ! หรือว่าสู้จะสนุกกว่านะ
แอซคิดเรื่อยเปื่อยขณะที่เดินลงสู่ห้องโถง
\"กริ๊ง กริ๊ง\"
เสียงโทรศัพท์โบราณดังขึ้นมา แอซก็เดินไปยกหูรับ
\"แอซหรอ นี่บิลนะ\" เสียงทุ้มดังขึ้นจากปลายสาย
\"มีอะไร?\" เธอถามกลับ
\"พวกมนุษย์หมาป่ามันนัดเจอเราที่เหมืองร้างเฮมกอน\" ปลายสายพูด
\"แล้วไง? มันนัดนาย แล้วจะมาบอกแอซทำไมกันล่ะ?\"
\"อ้าว ก็มีคนหนึ่งบอกว่าขอเจอเธอด้วย\" ปลายสายพูดต่อ
\"เรื่องอะไร?\" แอซซัก
\"ไม่รู้สิ เธอต้องไปเอง เห็นโอมาจะไปด้วยนะ\"
\"ห้ะ! โอมาไปด้วยหรอ? อย่างนั้นแค่นี้นะ แอซรีบ\"
\"รีบขึ้นมาเชียวนะ พอได้ยินชื่อโอมา อืม...แค่นี้นะ\" แล้วปลายสายก็วางไป
แอซรีรีรีบวิ่งขึ้นไปบนชั้นเดิมของคฤหาสน์ทันทีพร้อมกับกระชากประตูเปิด
โอมาไปด้วย ก็ต้องชุดสวยๆสินะ เอ.....ชุดไหนดีน้า?>>>
นัยน์ตาสีดำกวาดสายตามองรอบๆตู้แล้วมาหยุดอยู่ที่กล่อง
\"ชุดนี้ดีกว่า\" เธอพึมพำแล้วเลื่อนกล่องออกมาเปิด
เสื้อเปิดไหล่สีดำ เนื้อผ้าบางเบากับกางเกงกระโปรงสั้นสีดำพร้อมเข็มกลัดดอกกุหลาบสีแดง เสริมด้วยรองเท้าบู๊ทส้นตึกสีแดง ซึ่งดูยังไงๆก็ไม่เหมือนชุดพร้อมรบซักนิดเดียว แต่ก็จะเหมือนตอนที่แอซคว้าปืนระสุนเงิน มีดสลักลงอาคมมาถือไว้ข้างตัว
\"เบอัน เฟรัน\" ร่ายเวทเคลื่อนย้ายเสร็จสรรพ ร่างของเธอก็ไปปรากฏอยู่ในหน้าเหมืองเก่าๆ
ความเงียบมาก่อนสิ่งอื่นใด ตามด้วยเสียงและภาพเหมือนทีวีจอสี
\"แอซมาแล้ว ไอ้พวกกึ่งมนุษย์กึ่งหมาป่า\" เธอตะโกนอย่างท้าทาย
เงียบ___ ไร้สรรพเสียงใดๆ
\"งั้นแอซเข้าไปแล้วนะ\" เธอร้องบอกก่อนจะเดินเข้าไปในเหมือง
แสงอ่อนๆจากคบเพลิงสว่างสลัวๆดูอึมครึม แต่มืดๆแบบนี้ แวมไพร์ย่อมอยู่ได้
\"มันอยู่ไหนของมันวะ\" เธอบ่นก่อนจะเดินต่อแล้วต้องชะงักกับภาพที่เห็น
เด็กหนุ่มผมสีน้ำเงินนอนสลบเหมือด เลือดสีแดงไหลออกมาเป็นทาง บาดแผลเกิดเป็นรูใหญ่กลางหลัง
\"โอมา!\" แอซตะโกนลั่นก่อนจะเดินไปเขย่าตัวเด็กหนุ่ม
\"อะ..แอซ\" เขาค่อยๆเอ่ยออกมาอย่างยากลำบาก
\"มันเป็นคนทำให้นายเป็นแบบนี้ใช่มั๊ย?\" แอซถามอย่างร้อนรน เพลิงความโกรธเข้าครอบงำ
\"ฉันไม่เป็น......ไร\" เขาพูดติดๆขัดๆ ขาดๆหายๆ
\"โกหกหน้าด้านๆ เห็นอยู่เต็มสองตา\" สาวน้อยตะคอกใส่
\"ไม่เป็นไร ก็ไม่เป็นไรซิ\" เด็กหนุ่มที่นอนอยู่เอ่ยยืนยันเสียงแผ่ว
\"พอเลย ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น\" แอซเอ่ยห้าม
\"โบลเซอัน วานเล่\"
ริมฝีปากแดงค่อยๆเอ่ยเวทมนตร์ช้าๆแต่มุ่งมั่น
บาดแผลกว้างค่อยๆสมานลง
\"ไม่เห็นต้องร่ายเวทเลย ก็รู้อยู่ว่าแวมไพร์สามารถฟื้นพลังได้\" โอมา เฮมตันเอ่ยพูด
\"ก็แอซอยากให้โอมาหายเร็วๆ แล้วไปช่วยแอซสู้ สู้คนเดียวคงเหงาแย่\" ฉันแก้ตัวขณะเดินไปตามทางที่โอมาบอกว่าพวกมนุษย์หมาป่าอยู่
\"ที่นี่แหละ\" โอมาบอก
ฉันก้าวฉับๆนำหน้าโอมาไปที่บริเวณนั้น
\"ไหนล่ะ ไม่เห็นมี เฮ้ย!\" ฉันพูดอยู่ดีดี พอเงยหน้าขึ้นมามนุษย์ที่ธาตุแท้คือมนุษย์หมาป่า ก็ยืนล้อมฉันกับโอมาอยู่
\"นี่หรอ แอซรีรีที่ทำให้เพื่อนฉันกลายเป็นมนุษย์ธรรมดา\"
แล้วเพื่อนแกเป็นใครล่ะห้ะ! >>
\"แล้วไง?\" ฉันยักคิ้วถามอย่างท้าทายเล็กน้อย
\"ก็ฉันจะมาชำระความไง\"
แล้วเด็กหนุ่มที่พูดกวนบาทาฉันบนทุ่งนรกก็ก้าวออกมา............
+++++++++++++++++++++++++
\"นายเป็นมนุษย์ก็ไปอยู่ส่วนมนุษย์สิ\" ฉันพูดกับเขา
\"ไม่ จนกว่าจะแก้แค้นเธอได้\" หมอนั่นพูดแล้วยกปืนกระสุนพิเศษขึ้นมา กระสุนที่มีของเหลวที่เป็นพลังงานจากดวงอาทิตย์!
แกร๊ก!
เสียงดังขึ้นตามมาพร้อมเสียงโอมา
\"จะยิงแอซ ก็ผ่านฉันไปก่อนซิ\"
ขอบคุณมากนะ โอมา>>
\"โอมา แอซไม่เป็นอะไรน่า\" ฉันบอกโอมาแล้วหันไปทางเด็กหนุ่มผู้บัดนี้ก็คือมนุษ๋ย์ธรรมดา \"ฉันขอโทษนายนะ ฉันไม่คิดว่านายเกลียดการเป็นมนุษย์ธรรมดาขนาดนี้\"
พูดจบ ฉันก็แอบร่ายเวทเบาๆ เวทที่หลังจากนี้ นายจะไม่ได้มาเหยียบแผ่นดินนี้อีก!
\"อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะ ว่าเธอกำลังร่ายเวทใส่ฉัน ดูนี่ซะก่อน\"
ฉันแกล้งทำเป็นเบิกตากว้างมองดูไม้กางเขนในมือเขา ถ้าแวมไพร์ธรรมดาโดนไอ้นั่น ก็จะสิ้นสภาพจากแวมไพร์ทันที
\"นาย ใจเย็นหน่อยสิ แอซขอโทษจริงๆนะ แอซไม่ได้ร่ายเวทด้วย\"
ความจริงฉันก็ไม่ได้ปลดเวทหรอกนะ ฉันไม่ได้กลัวไม่กางเขนนั่นด้วย ก็แม่ฉันเป็นมนุษย์ พ่อของฉันเป็นแวมไพร์ ฉันเลยเป็นลูกครึ่ง โดนไม้กางเขนก็ไม่เป็นไรหรอก>>
แล้วฉันก็ดีดนิ้วเปาะ พลันคบเพลิงไฟก็ดับวูบลงด้วยแรงลมประหลาด
เด็กหนุ่มผู้มาชำระแค้นโดนโซ่ตรวนที่ไหนไม่รู้มารัดเอาไว้ เขาร้องลั่น
\"ไม่ต้องกลัวนะ มันไม่กัดนายหรอก\" ฉันพูดเสียงเย็นแล้วคว้าปืนกระสุนเงินออกมา ทั้งๆที่ทั้งเหมืองมืดสนิท
ฉันมองเห็นทุกอย่างในความมืดได้ ฉันเล็งปืนไปที่มนุษย์หมาป่าที่ล้อมพวกเราอยู่ มันไม่เห็นฉันหรอก พวกมนุษย์หมาป่าอ่อนแอจะตาย!
\"ปัง ปัง......ปัง\" เสียงกระสุนสามนัดแล่นไปสู่มนุษย์หมาป่าสามตัว แล้วร่ายเวท มันล้มลงไปกองกับพื้น ขณะที่ตัวที่เหลือเริ่มเปลี่ยนร่าง
ฉันไม่เคยเปลี่ยนร่างเลยนะ อยากลองเหมือนกัน>>
\"อ๊ะๆ จะเปลี่ยนร่างทำไมล่ะ? อ๋อ...อยากสู้แบบร่างจริงใช่มั๊ย? งั้นแอซเปลี่ยนด้วยนะ\" ฉันพูดก่อนจะหลับตาลง
ความเย็นแผ่ซ่านลงเข้าสู่ร่างกายทีละนิด เย็นเยียบและยิ่งใหญ่ในเวลาเดียวกัน ปีกค้างคาวงอกออกมาจากหลังของฉันและตาของฉันก็เปลี่ยนเป็นสีแดงฉาน เล็บมือของฉันยาวขึ้นเล็กน้อย แต่ร่างของฉันยังเป็นมนุษย์เพราะฉันเป็นลูกขึ้น
\"เอลัมเฟรซ!\" เสียงใครบางคนร่ายเวทให้ห้องสว่างไสวอีกครั้ง ฉันรู้สึกหงุดหงิด
ฉันเกลียดแสงสว่าง!!!
ฉันคว้าปืนเงินแล้วยิงพวกมันให้แหลกลาน เลือดนองพื้นเต็มไปหมด ส่วนโอมาก็ยืนอยู่เฉยๆไม่ทำอะไร เพราะรู้ว่าฉันจัดการได้ แต่ฉันรู้สึกแปลกๆตรงที่ปกติแล้วแวมไพร์จะไม่ยิงปืน!!
ฉันนี่เป็นพวกผ่าเหล่าหรือเปล่าเนี่ย ช่างเถอะ ยิงต่อเลยดีกว่า ยกพวกมาเยอะทำไมล่ะ?
แต่ทันใดนั้น ร่างแวมไพร์เต็มตัวของฉันก็กลายเป็นมนุษย์เหมือนเดิม ปีกก็หายไป
มันเกิดอะไรขึ้น!!
ฉันรู้สึกสงสัยแต่มือก็ที่ยิงอยู่ก็ต้องชะงัก
กระสุนหมด!!!
ดูท่าพวกมนุษย์หมาป่าจะรู้ว่าฉันเดือดร้อน เลยพร้อมกายกันก้าวเข้ามา
แล้วฉันก็คลำไปพบมีดสลักของฉัน ฉันคว้ามันออกก่อนจะถือมั่นไว้ในมือ
\"ปัง!\"
กระสุนพลังแสงอาทิตย์ถูกยิงตรงเข้ามาที่ตัวฉัน มันโดนที่หน้าอกข้างซ้ายของฉันพอดีเป๊ะ!
ความรู้สึกทั้งหมดของฉันเริ่มเลือนหายไป มันเกิดความรู้สึกว่างเปล่า............
ฉันกำลังจะตาย!!!!
+++++++++++++++++++++++++++
เป็นไงบ้างค่ะ เม้นท์ด้วยน้า
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น