ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : I\'m not barbie 2 : ฝีมือเธอไง...กระต่ายน้อย???
2
ฉันลุกจากเตียงนอน ในตอนเช้าของวันรุ่งขึ้น ฉันแหงนมองนาฬิกานี้จะแปดโมงแล้วหรออีกนิดเดียวก็จะเป็นเวลา
ของเด็กที่มาสาย ไม่ได้ ไม่ได้ ฉันต้องรีบ ถ้าไปช้ามีหวังตายแน่ๆครูฝ่ายปกครองยิ่งน่ากลัวชะมัด
จะอะไรก็ตาม ฉันก็ยังอยากเจอเขา อยากที่จะเข้าไปบอกรักเขา อยากจะเข้าไปหาเขาและพูดว่าขอโทษ
ที่จริงมันจะมีความสำคัญกับฉันหรือไม่ ใช่มันก็ไม่หรอก เพียงแต่ฉันอยากให้เรารู้สึกดีๆต่อกันก็พอ แค่นั้นก็พอ..
ความคิดเรื่องเมื่อวาน ยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของฉันตลอดแม้ว่าจะอาบน้ำ แต่งตัว หรือเดินไปโรงเรียนก็ตาม
กระเป๋าก็ถือก็แกว่งไปด้วยความเขินอาย บนรถไฟเองก็ตามฉันก็ยังคงเขินอาย ฉันเดินตะล่อนๆบนรถไฟหาที่นั่ง
มือยังคงแกว่งกระเป๋าไปด้วยความมันส์ มืออีกข้างม้วนผมหมุนไปมาราวกับคนสติไม่ดี ฉันกะจะนั่งอยู่แล้วเชียว
แต่มันซวยตรงนี้ล่ะ กระเป๋าฉันไปกระแทกกับใครบนรถไฟเข้า
ไอ้กระเป๋าเจ้ากรรมก็ดันตกไปอยู่กับพื้น ปล่อยให้ฉันต้องอายจนแทบบ้า!!
\" โอ้ย! ดูตาม้า ตาเรือบ้างสิ \"
\" ขอโทษค่า ขอโทษ \"
\" อ้าว!! ยัยกะโปโล ฉันนึกว่าใคร? \"
เอ๊? เสียงนี้คุ้นๆแฮะ เหมือนกับยัยยูมิเลย
\" เฮ้ย!?! \"
ฉันเชิดหน้ามองเจ้าของเสียง ก็นี้มันยัยยูมิจริงๆเสียด้วย ป่านนี้ยังไม่ไปโรงเรียนอีกเรอะ
\" เฮ้ย เฮ้า อะไรกัน \"
\" ฉันนึกว่าเธอไปโรงเรียนแล้วซะอีก นี้มันสายแล้วนะ \" ฉันก้มไปหยิบกระเป๋า แล้วก็นั่งข้างๆยูมิ
\" ฉันตื่นสายน่ะ \"
\" เดี๋ยว ฉันยังไม่ได้คิดบัญชีกับเธอเลย ยัยเพื่อนตัวดี \"
\" อะไรยะ?? \"
\" เรื่องเมื่อวาน เธอปล่อยฉันทิ้งไว้ได้ยังไง \"
\" ฉันเปล่าน้า \"
\" อย่ามาปฎิเสธ นี้แหนะๆ \"
แล้วฉันก็เอากระเป๋ามาฟาดยัยยูมิ เอาสิ จะตีให้ตายเลย ทิ้งเพื่อนได้
\" มันเจ็บนะยะ! \"
\" แบร่ >O< \" ฉันนั่งลงข้างๆยัยยูมิ จนเป็นเวลานานเราก็มาถึงสถานีรถไฟอีกสถานี
คราวนี้ยัยยูมิกลับมาจัดการกับฉัน ด้วยการจี้ที่เอวของฉัน กรี๊ด ขำเป็นบ้า จั้กกะจี้จัง ฉันวิ่งหนีจนไปถึงหน้าโรงเรียน
ส่วนยัยยูมิวิ่งมาตามหลัง เราทั้งสองต้องหยุดสต็อป ไปนะตรงนั้นเมื่อคำพูดนึง ตะโกนออกมา
\" พวกเธอ มาสาย ไปฝ่ายปกครองเดี๋ยวนี้ \" เสียงทุ้มยังกับวัวแหนะ ครูเฝ้าประตูโรงเรียนเนี้ย
\" ค่าาา \"
ฉันต้องเดินไปหาครูฝ่ายปกครองที่ชื่อ \' กาตาว่า \' แล้วจดชื่อลงทะเบียนนักเรียนมาสายเพื่อเช็คคะเเนนพฤติกรรมออก
ตั้งแต่ฉันมาเรียนที่นี้ คงโดนหักไปราวๆสิบครั้งได้แล้วมั้ง แต่ยัยยูมินะสิ ไม่เคยโดนเล้ย แต่วันนี้กลับมาโดนเพราะตื่นสาย
ฉันเดินทรวบๆไปห้องเรียนกับยัยยูมิ ระหว่างเราคุยกันถึงเรื่องเมื่อวาน ทำเอาฉันนึกอยากไปขอบคุณตาทาคุยะวันนี้
\" เธอเป็นไงมั้ง?? \"
\" ฉันนะโอเค แต่ไม่รู้ฉันไปบ้านได้ไง แม่บอกว่า เขา น่ะมาส่ง \"
\" อื้ม เขานั้นละ มาส่งเธอ ไม่ใช่หนุ่มฮอตผมทองนะ แต่ตาผมดำอ่ะ เพื่อนของเขาอะ \"
\" ตอนฉันเป็นลมมีคนเยอะมั้ย? \"
\" สุดยอดอะ แต่ตานั้นอุ้มเธอวิ่งขึ้นรถไฟไปเลย \"
\" ห๊า!! อะไรนะ จริงหรอ \"
\" นี้ฉันพูดความจริงนะเว้ย \"
\" ฉันต้องเป็นที่จดจำของขบวนรถไฟคันนั้นแน่ๆ - -^ \"
\" ฉันก็ว่างั้นเเหละ \"
\" แล้วเธอทำไมไม่ช่วยฉันละ \"
\" ใครจะไปกล้ายะ \"
\" ยัยบ้า เธอมันทรยศฉ้าน \"
\" ฮ่า ฮ่า ฮ่า \"
\" เดี๋ยวเหอะ \"
\" ช่างมันเถอะ ไปห้องเรียนได้แล้ว อยากจะรู้อะไรกันหนักหนายะ \"
ดูๆแล้ววันนี้ฉันจะไม่มีความสุขกับการเรียนเลย รู้สึกผิดสุดๆ ฉันอยากจะไปขอโทษ หรือไม่ก็ขอบคุณเขาสักนิด
เฮ้อ แต่จะมีที่ไหนที่ฉันจะเจอเขาได้อีกนะ ขอให้เป็นที่สถานีรถไฟก็ดี ขอได้เห็นหน้านายก็ยังดี ทาคุยะ นายอยู่ไหนกัน?
ฉันอยากเจอ อยากบอกความรู้สึกเสียจริงๆ
ฉันนั่งเหม่อเหมือนคนบ้าจนเวลาเรียนผ่านไปถึงเย็น ฉันจึงรีบถลาตัวปริออกจากห้องเรียนโดยที่ไม่รอยัยยูมิ
แม้เธอจะเรียกฉันแต่ฉันจำเป็นจริงๆ ที่ฉันจะต้องไปคนเดียวฉันไม่ต้องการให้มีใครพบฉันเยอะแยะ
เท้าที่เดินอย่างมั่นใจในครั้งนี้ดูเหมือนจะไม่ทดท้อถอยหลัง ฉันมุ่งหน้าไปที่สถานีรถไฟทันที มันเป็นหนทางเดียวที่
ฉันจะเจอเขาทำไมหัวใจของฉันมันเต้นตุบตับจนบอกไม่ถูกนะ หัวใจมันเต็นรัวเหมือนกับจะกระโดดออกมาจากอกของฉัน
- -\" (ห้ามคิดลึก)
ฉันสอดส่องสายตามองไปให้ไกลที่สุดถึงฉันจะสูงเพียงร้อยหกสิบห้า แต่ฉันก็เขย่งเท้าจนได้ทำอย่างนี้ก็คงจะ
เพิ่มความสูงให้ฉันได้สักสองสามเซนละ แต่มองเท่าไหร่ เท่าไหร่ ก็ไม่เห็นนายทาคุยะเลยแฮะ ไปนั่งรอดีกว่า!!
ฉันเดินอีกครั้ง ตรงไปที่นั่งสาธารณะของสถานีรถไฟ นี้ฉันยังไม่ได้ซื้อตั๋วเลยนะเนี้ย เวลาค่อนข้างผ่านไปนาน
เป็นชั่วโมง หัวที่ผงกจนจะหลับได้อยู่แล้ว ได้ยินสียงๆหนึ่งเรียกฉันดังขึ้น... เหมือนเสียงของนายทาคุยะเลยแฮะ
\" นี้เธอยังมาอีกเรอะ? \"
\" O_O \" ดวงตาของฉันเบิกกว้าง แทบจะหลุดออกจากเบ้าเมื่อเห็นนายทาคุยะยืนอยู่ตรงหน้า แต่เขามาเเค่คนเดียว
\" ตอบฉันบ้างสิ \"
\" นาย คือ ฉัน จะมาขอบคุณนายนะ ที่ช่วยฉัน \"
\" นี้เอาของเธอคืนไปซะ \"
เขายื่นอะไรบางอย่าง คล้ายๆกับบัตรประชาชนส่งมาให้ฉัน นี้มันบัตรประจำตัวนักเรียนของนิ อ๊าย! รูปเด๋อที่สุด
\" นายเอาไปทำไม? \"
\" ไม่เอาไป แล้วฉันจะรู้หรอว่าบ้านเธออยู่ไหน ไปลดความอ้วนมาซะด้วย ตัวหนักชะมัด \"
\" TToTT \"
\" - -^^ ร้องไห้ทำไม? ? ? \"
\" เปล่าสักหน่อย \" ฉันโกหกหน้าด้านๆแล้วก็ปาดน้ำตาออก แหม มันน่าอายมากๆ ฉันไม่เคยให้ใครดูเล้ย!!
\" ท่าทางเธอจะต๊องนะ \"
\" เปล่าสักหน่อย เอ๊ะ นาย \"
\" เอาละ ขี้เกียจเถียง ฉันไม่อยู่แล้วล่ะ \"
ฉันหยุดนิ่งไปชั่วขณะ มองชุดนักเรียนพาณิชย์ที่คลุมด้วยสูท และเสื้อสีขาวด้านในที่ปลดกระดุมออกสองเม็ดเเลก
เผยให้เห็นหน้าอกขาวๆ >//< อ๊าย ฉันกำลังจะเป็นบ้าแล้ว เอ๊ะ ทำไมมีรอยข่วนตรงหน้าอกด้วยล่ะ ...หรือนายนี้มีแฟนแล้ว!!
\" เดี๋ยว \"
\" ไร??? \"
\" นายมีแฟนหรือยัง? \"
\" ห๊ะ..อะไรนะ \"
\" ฉันถามว่านายมีแฟนหรือยัง \"
\" >w< \" แค่นี้ต้องหน้าแดง ว๊าย แต่เขาน่ารักจริงๆเวลาอาย
\" - -^^ \"
\" ยังหรอก \"
\" แล้วตรงหน้าอกไปโดนอะไรมา? \"
\" ทำไมฉันต้องบอกเธอด้วย ยัยเบ๊อะ \"
\" ก็ฉันอยากรู้ \"
\" อยากรู้ใช่มั้ย? \"
อ๊าก.. เพื่อนของนายทาคุยะแทรกขึ้นมาตอนนี้เอง เดินมาตอนไหนเนี้ย ไม่เห็นรู้เรื่องไอ้คนที่แทรกมานะคือตาผมทอง
คนเมื่อวานนี้เอง
\" ค่ะ \"
\" กระต่ายน้อย นี้ไง รอยข่วนน่ะ ฝีมือเธอไงล่ะ \" นายผมทองนั้นเอามือจิ้มๆไปที่รอยแผลข่วน
\" >w< \"
\" เฮ้ย พูดมากจริงๆ ฮิโตชิ \"
\" เปล่าซะหน่อย ฉันแค่พูดความจริง \"
\" ฉะ ฉัน ทำหรอ? \" ใช่ ฝีมือฉันหรอ ไม่ยักกะรู้เรื่องเล้ย
\" กระต่ายน้อยผู้น่ารัก เป็นฝีมือของเธอตอนเป็นลมยังไงล่ะ ใช่ย่อยเลยนะนี้ \"
\" ฉันว่านายเอามืออกไปก่อนจะโดนเตะ เจ้าฮิโตชิ \"
\" กลัวแล้วคร้าบ ^/l\\^ \"
\" งั้นกลับบ้านกันได้แล้ว รีบๆไปซะ \"
เขาหันกลับพร้อมกับจูงมือตาฮิโตชินี้ตาของฝาดไปหรือเปล่าเนี้ย?? O.,O นายทาคุยะหน้าแดงเห็นๆ
ยังกับมะเขือเทศแหนะ โอ้ย!! เค้าอายฉันหรอไงเนี้ย!?!?!
\" ทาคุยะ ฉันชอบนาย จริงๆนะ \" ฉันตะโกนออกไป โดยไม่แคร์สายตารอบๆข้าง
เขาหยุดนิ่งเพียงแปปนึงแล้วเดินตรงต่อไป แต่นายผมทองฮิโตชิ เดินหันย้อนกลับมา บวกกับสายตาหมู่คนมองมาทางฉัน!!
\" มันอายน่ะ ฉันให้เธอ อย่าลืมมาล่ะ \"
\" อะไรค่ะ?? \"
\" นี้ไง บัตรคอนเสริ์ตของตาทาคุยะ พรุ่งนี้มันจะเล่นที่โรงเรียนพาณิชย์...เธอไปด้วยแล้วกัน \"
\" หืม \" เขาส่งบัตรมาให้ฉัน กรี๊ด ฉันจะได้ไปคอนเสริ์ตของทาคุยะ
\" ไว้เจอกันน้า พรุ่งนี้ กระต่ายน้อย ^O^ \"
\" ค่ะ \"
แล้วตาฮิโตชิ ก็เดินจากไปในหมู่คนมากมาย ตอนนี้ไม่เหลือใครให้ฉันพบแล้ว นอกจากจะกลับบ้าน ที่จริงฉันจะมา
ขอบคุณนายแล้วไง ฉันดันมาได้บัตรของนาย นายให้ฉันจริงๆหรอเนี้ย >.< อายจัง!! (ทีเมื่อกี้ละไม่อาย) ฉันเก็บมันใส่
กระเป๋านักเรียนอย่างดี
ฉันเดินไปซื้อตั๋วรถไฟ และรอการกลับบ้านโดยรถไฟ เพียงไม่นานฉันก็ได้ขึ้นรถไฟ ใจที่มีความสุขอย่างเต็มเปี่ยม
อย่างบอกไม่ถูกทำเอาฉัน ยิ้มแก้มแถมปริ จนสายตาจากหลายๆคนในระหว่างทางคงคิดว่าฉันเป็นบ้าอยู่แล้วแหง่มๆ
ขนาดแม่ของฉันเอง ยังสังเกตจากอาการยิ้มของฉัน และโดนติเตียนว่ามีแฟน แต่ฉันก็ปฏิเสธจนได้อยู่ดี ก็จริงๆนิ
เขายังไม่ใช่แฟนฉันแต่เขาเป็นแค่คนที่ฉันหลงรัก ฉันเดินเข้าห้องนอน แล้วรีบคว้าบัตรออกมาชื่นชมอย่างบ้าคลั่งเหมือนกับ
มันมาจากสวรรค์วิมาน
ฉันคลี่มันออก บัตรคอนเสริ์ตยับเล็กน้อย... มีข้อความบนกระดาษเขียนไว้ว่า...
ตั๋วบัตรคอนเสริ์ตโรงเรียนพาณิชย์ ของชมรมดนตรี หมายเลขที่ 1
วันที่ 18/03/05 เวลา 19 : 30 น.
ที่นั่งหมายเลข 1 แถวที่ 1
กรุณาเก็บบัตรไว้ให้ดีด้วย หากสูญหายทางโรงเรียนจะไม่รับผิดชอบ
เฮ้ย!! ฉันจะทำไงดีละเนี้ย ต้องโกหกมาม๊าว่าไงดี มันมีตอนมืดเสียด้วย ถ้าเกิดแม่จับได้ล่ะ ไม่สิๆ แม่ต้องจับไม่ได้
ฉันจะบอกว่าไปบ้านของยัยยูมิดีกว่า - -\" โกหกได้เนียนหรือเปล่าฉัน เหอๆ ถ้าไม่ได้ไปฉันคงร้องไห้ด้วยความเสียใจแน่ๆ
ยิ่งนี้เป็นตัวใบแรก คนแรก ที่นั่งแรก ฉันไม่ยอมปล่อยให้มันหลุดมือหรอก
ให้ตายสิ นี้ฉันได้ตั๋วใบแรกเลยหรอ เอ๊! ตาทาคุยะอยู่ชมรมดนตรีหรอ ถ้าเขายืนร้องเพลงบนเวที มีฉันไปดูด้วย
บวกกับเสียงกรี๊ดกระหน่ำของฉันร่ำร้องหาเขาอยู่ตลอด โอ้ย คิดแล้วอยากจะบ้าตายจริง >_<\" ถ้าไม่ได้ไป
ฉันก็คงต้องหนีแม่ไปแน่ๆ แต่ฉันล่ะกลัวจะไปไม่ถูกเหลือเกิน โรงเรียนพาณิชย์ของทาคุยะยิ่งไกลๆอยู่ แล้วพรุ่งนี้
ฉันจะไปยังไงกันเนี้ย ไม่น่าเล้ย คนน่ารัก!!! อย่างฉัน ต้องมาพบรักกับเด็กพาณิชย์ที่แสนหล๊อหล่อ
______________________________________________________________________________________________________
โปรดติดตามตอนต่อไป
ฉันลุกจากเตียงนอน ในตอนเช้าของวันรุ่งขึ้น ฉันแหงนมองนาฬิกานี้จะแปดโมงแล้วหรออีกนิดเดียวก็จะเป็นเวลา
ของเด็กที่มาสาย ไม่ได้ ไม่ได้ ฉันต้องรีบ ถ้าไปช้ามีหวังตายแน่ๆครูฝ่ายปกครองยิ่งน่ากลัวชะมัด
จะอะไรก็ตาม ฉันก็ยังอยากเจอเขา อยากที่จะเข้าไปบอกรักเขา อยากจะเข้าไปหาเขาและพูดว่าขอโทษ
ที่จริงมันจะมีความสำคัญกับฉันหรือไม่ ใช่มันก็ไม่หรอก เพียงแต่ฉันอยากให้เรารู้สึกดีๆต่อกันก็พอ แค่นั้นก็พอ..
ความคิดเรื่องเมื่อวาน ยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของฉันตลอดแม้ว่าจะอาบน้ำ แต่งตัว หรือเดินไปโรงเรียนก็ตาม
กระเป๋าก็ถือก็แกว่งไปด้วยความเขินอาย บนรถไฟเองก็ตามฉันก็ยังคงเขินอาย ฉันเดินตะล่อนๆบนรถไฟหาที่นั่ง
มือยังคงแกว่งกระเป๋าไปด้วยความมันส์ มืออีกข้างม้วนผมหมุนไปมาราวกับคนสติไม่ดี ฉันกะจะนั่งอยู่แล้วเชียว
แต่มันซวยตรงนี้ล่ะ กระเป๋าฉันไปกระแทกกับใครบนรถไฟเข้า
ไอ้กระเป๋าเจ้ากรรมก็ดันตกไปอยู่กับพื้น ปล่อยให้ฉันต้องอายจนแทบบ้า!!
\" โอ้ย! ดูตาม้า ตาเรือบ้างสิ \"
\" ขอโทษค่า ขอโทษ \"
\" อ้าว!! ยัยกะโปโล ฉันนึกว่าใคร? \"
เอ๊? เสียงนี้คุ้นๆแฮะ เหมือนกับยัยยูมิเลย
\" เฮ้ย!?! \"
ฉันเชิดหน้ามองเจ้าของเสียง ก็นี้มันยัยยูมิจริงๆเสียด้วย ป่านนี้ยังไม่ไปโรงเรียนอีกเรอะ
\" เฮ้ย เฮ้า อะไรกัน \"
\" ฉันนึกว่าเธอไปโรงเรียนแล้วซะอีก นี้มันสายแล้วนะ \" ฉันก้มไปหยิบกระเป๋า แล้วก็นั่งข้างๆยูมิ
\" ฉันตื่นสายน่ะ \"
\" เดี๋ยว ฉันยังไม่ได้คิดบัญชีกับเธอเลย ยัยเพื่อนตัวดี \"
\" อะไรยะ?? \"
\" เรื่องเมื่อวาน เธอปล่อยฉันทิ้งไว้ได้ยังไง \"
\" ฉันเปล่าน้า \"
\" อย่ามาปฎิเสธ นี้แหนะๆ \"
แล้วฉันก็เอากระเป๋ามาฟาดยัยยูมิ เอาสิ จะตีให้ตายเลย ทิ้งเพื่อนได้
\" มันเจ็บนะยะ! \"
\" แบร่ >O< \" ฉันนั่งลงข้างๆยัยยูมิ จนเป็นเวลานานเราก็มาถึงสถานีรถไฟอีกสถานี
คราวนี้ยัยยูมิกลับมาจัดการกับฉัน ด้วยการจี้ที่เอวของฉัน กรี๊ด ขำเป็นบ้า จั้กกะจี้จัง ฉันวิ่งหนีจนไปถึงหน้าโรงเรียน
ส่วนยัยยูมิวิ่งมาตามหลัง เราทั้งสองต้องหยุดสต็อป ไปนะตรงนั้นเมื่อคำพูดนึง ตะโกนออกมา
\" พวกเธอ มาสาย ไปฝ่ายปกครองเดี๋ยวนี้ \" เสียงทุ้มยังกับวัวแหนะ ครูเฝ้าประตูโรงเรียนเนี้ย
\" ค่าาา \"
ฉันต้องเดินไปหาครูฝ่ายปกครองที่ชื่อ \' กาตาว่า \' แล้วจดชื่อลงทะเบียนนักเรียนมาสายเพื่อเช็คคะเเนนพฤติกรรมออก
ตั้งแต่ฉันมาเรียนที่นี้ คงโดนหักไปราวๆสิบครั้งได้แล้วมั้ง แต่ยัยยูมินะสิ ไม่เคยโดนเล้ย แต่วันนี้กลับมาโดนเพราะตื่นสาย
ฉันเดินทรวบๆไปห้องเรียนกับยัยยูมิ ระหว่างเราคุยกันถึงเรื่องเมื่อวาน ทำเอาฉันนึกอยากไปขอบคุณตาทาคุยะวันนี้
\" เธอเป็นไงมั้ง?? \"
\" ฉันนะโอเค แต่ไม่รู้ฉันไปบ้านได้ไง แม่บอกว่า เขา น่ะมาส่ง \"
\" อื้ม เขานั้นละ มาส่งเธอ ไม่ใช่หนุ่มฮอตผมทองนะ แต่ตาผมดำอ่ะ เพื่อนของเขาอะ \"
\" ตอนฉันเป็นลมมีคนเยอะมั้ย? \"
\" สุดยอดอะ แต่ตานั้นอุ้มเธอวิ่งขึ้นรถไฟไปเลย \"
\" ห๊า!! อะไรนะ จริงหรอ \"
\" นี้ฉันพูดความจริงนะเว้ย \"
\" ฉันต้องเป็นที่จดจำของขบวนรถไฟคันนั้นแน่ๆ - -^ \"
\" ฉันก็ว่างั้นเเหละ \"
\" แล้วเธอทำไมไม่ช่วยฉันละ \"
\" ใครจะไปกล้ายะ \"
\" ยัยบ้า เธอมันทรยศฉ้าน \"
\" ฮ่า ฮ่า ฮ่า \"
\" เดี๋ยวเหอะ \"
\" ช่างมันเถอะ ไปห้องเรียนได้แล้ว อยากจะรู้อะไรกันหนักหนายะ \"
ดูๆแล้ววันนี้ฉันจะไม่มีความสุขกับการเรียนเลย รู้สึกผิดสุดๆ ฉันอยากจะไปขอโทษ หรือไม่ก็ขอบคุณเขาสักนิด
เฮ้อ แต่จะมีที่ไหนที่ฉันจะเจอเขาได้อีกนะ ขอให้เป็นที่สถานีรถไฟก็ดี ขอได้เห็นหน้านายก็ยังดี ทาคุยะ นายอยู่ไหนกัน?
ฉันอยากเจอ อยากบอกความรู้สึกเสียจริงๆ
ฉันนั่งเหม่อเหมือนคนบ้าจนเวลาเรียนผ่านไปถึงเย็น ฉันจึงรีบถลาตัวปริออกจากห้องเรียนโดยที่ไม่รอยัยยูมิ
แม้เธอจะเรียกฉันแต่ฉันจำเป็นจริงๆ ที่ฉันจะต้องไปคนเดียวฉันไม่ต้องการให้มีใครพบฉันเยอะแยะ
เท้าที่เดินอย่างมั่นใจในครั้งนี้ดูเหมือนจะไม่ทดท้อถอยหลัง ฉันมุ่งหน้าไปที่สถานีรถไฟทันที มันเป็นหนทางเดียวที่
ฉันจะเจอเขาทำไมหัวใจของฉันมันเต้นตุบตับจนบอกไม่ถูกนะ หัวใจมันเต็นรัวเหมือนกับจะกระโดดออกมาจากอกของฉัน
- -\" (ห้ามคิดลึก)
ฉันสอดส่องสายตามองไปให้ไกลที่สุดถึงฉันจะสูงเพียงร้อยหกสิบห้า แต่ฉันก็เขย่งเท้าจนได้ทำอย่างนี้ก็คงจะ
เพิ่มความสูงให้ฉันได้สักสองสามเซนละ แต่มองเท่าไหร่ เท่าไหร่ ก็ไม่เห็นนายทาคุยะเลยแฮะ ไปนั่งรอดีกว่า!!
ฉันเดินอีกครั้ง ตรงไปที่นั่งสาธารณะของสถานีรถไฟ นี้ฉันยังไม่ได้ซื้อตั๋วเลยนะเนี้ย เวลาค่อนข้างผ่านไปนาน
เป็นชั่วโมง หัวที่ผงกจนจะหลับได้อยู่แล้ว ได้ยินสียงๆหนึ่งเรียกฉันดังขึ้น... เหมือนเสียงของนายทาคุยะเลยแฮะ
\" นี้เธอยังมาอีกเรอะ? \"
\" O_O \" ดวงตาของฉันเบิกกว้าง แทบจะหลุดออกจากเบ้าเมื่อเห็นนายทาคุยะยืนอยู่ตรงหน้า แต่เขามาเเค่คนเดียว
\" ตอบฉันบ้างสิ \"
\" นาย คือ ฉัน จะมาขอบคุณนายนะ ที่ช่วยฉัน \"
\" นี้เอาของเธอคืนไปซะ \"
เขายื่นอะไรบางอย่าง คล้ายๆกับบัตรประชาชนส่งมาให้ฉัน นี้มันบัตรประจำตัวนักเรียนของนิ อ๊าย! รูปเด๋อที่สุด
\" นายเอาไปทำไม? \"
\" ไม่เอาไป แล้วฉันจะรู้หรอว่าบ้านเธออยู่ไหน ไปลดความอ้วนมาซะด้วย ตัวหนักชะมัด \"
\" TToTT \"
\" - -^^ ร้องไห้ทำไม? ? ? \"
\" เปล่าสักหน่อย \" ฉันโกหกหน้าด้านๆแล้วก็ปาดน้ำตาออก แหม มันน่าอายมากๆ ฉันไม่เคยให้ใครดูเล้ย!!
\" ท่าทางเธอจะต๊องนะ \"
\" เปล่าสักหน่อย เอ๊ะ นาย \"
\" เอาละ ขี้เกียจเถียง ฉันไม่อยู่แล้วล่ะ \"
ฉันหยุดนิ่งไปชั่วขณะ มองชุดนักเรียนพาณิชย์ที่คลุมด้วยสูท และเสื้อสีขาวด้านในที่ปลดกระดุมออกสองเม็ดเเลก
เผยให้เห็นหน้าอกขาวๆ >//< อ๊าย ฉันกำลังจะเป็นบ้าแล้ว เอ๊ะ ทำไมมีรอยข่วนตรงหน้าอกด้วยล่ะ ...หรือนายนี้มีแฟนแล้ว!!
\" เดี๋ยว \"
\" ไร??? \"
\" นายมีแฟนหรือยัง? \"
\" ห๊ะ..อะไรนะ \"
\" ฉันถามว่านายมีแฟนหรือยัง \"
\" >w< \" แค่นี้ต้องหน้าแดง ว๊าย แต่เขาน่ารักจริงๆเวลาอาย
\" - -^^ \"
\" ยังหรอก \"
\" แล้วตรงหน้าอกไปโดนอะไรมา? \"
\" ทำไมฉันต้องบอกเธอด้วย ยัยเบ๊อะ \"
\" ก็ฉันอยากรู้ \"
\" อยากรู้ใช่มั้ย? \"
อ๊าก.. เพื่อนของนายทาคุยะแทรกขึ้นมาตอนนี้เอง เดินมาตอนไหนเนี้ย ไม่เห็นรู้เรื่องไอ้คนที่แทรกมานะคือตาผมทอง
คนเมื่อวานนี้เอง
\" ค่ะ \"
\" กระต่ายน้อย นี้ไง รอยข่วนน่ะ ฝีมือเธอไงล่ะ \" นายผมทองนั้นเอามือจิ้มๆไปที่รอยแผลข่วน
\" >w< \"
\" เฮ้ย พูดมากจริงๆ ฮิโตชิ \"
\" เปล่าซะหน่อย ฉันแค่พูดความจริง \"
\" ฉะ ฉัน ทำหรอ? \" ใช่ ฝีมือฉันหรอ ไม่ยักกะรู้เรื่องเล้ย
\" กระต่ายน้อยผู้น่ารัก เป็นฝีมือของเธอตอนเป็นลมยังไงล่ะ ใช่ย่อยเลยนะนี้ \"
\" ฉันว่านายเอามืออกไปก่อนจะโดนเตะ เจ้าฮิโตชิ \"
\" กลัวแล้วคร้าบ ^/l\\^ \"
\" งั้นกลับบ้านกันได้แล้ว รีบๆไปซะ \"
เขาหันกลับพร้อมกับจูงมือตาฮิโตชินี้ตาของฝาดไปหรือเปล่าเนี้ย?? O.,O นายทาคุยะหน้าแดงเห็นๆ
ยังกับมะเขือเทศแหนะ โอ้ย!! เค้าอายฉันหรอไงเนี้ย!?!?!
\" ทาคุยะ ฉันชอบนาย จริงๆนะ \" ฉันตะโกนออกไป โดยไม่แคร์สายตารอบๆข้าง
เขาหยุดนิ่งเพียงแปปนึงแล้วเดินตรงต่อไป แต่นายผมทองฮิโตชิ เดินหันย้อนกลับมา บวกกับสายตาหมู่คนมองมาทางฉัน!!
\" มันอายน่ะ ฉันให้เธอ อย่าลืมมาล่ะ \"
\" อะไรค่ะ?? \"
\" นี้ไง บัตรคอนเสริ์ตของตาทาคุยะ พรุ่งนี้มันจะเล่นที่โรงเรียนพาณิชย์...เธอไปด้วยแล้วกัน \"
\" หืม \" เขาส่งบัตรมาให้ฉัน กรี๊ด ฉันจะได้ไปคอนเสริ์ตของทาคุยะ
\" ไว้เจอกันน้า พรุ่งนี้ กระต่ายน้อย ^O^ \"
\" ค่ะ \"
แล้วตาฮิโตชิ ก็เดินจากไปในหมู่คนมากมาย ตอนนี้ไม่เหลือใครให้ฉันพบแล้ว นอกจากจะกลับบ้าน ที่จริงฉันจะมา
ขอบคุณนายแล้วไง ฉันดันมาได้บัตรของนาย นายให้ฉันจริงๆหรอเนี้ย >.< อายจัง!! (ทีเมื่อกี้ละไม่อาย) ฉันเก็บมันใส่
กระเป๋านักเรียนอย่างดี
ฉันเดินไปซื้อตั๋วรถไฟ และรอการกลับบ้านโดยรถไฟ เพียงไม่นานฉันก็ได้ขึ้นรถไฟ ใจที่มีความสุขอย่างเต็มเปี่ยม
อย่างบอกไม่ถูกทำเอาฉัน ยิ้มแก้มแถมปริ จนสายตาจากหลายๆคนในระหว่างทางคงคิดว่าฉันเป็นบ้าอยู่แล้วแหง่มๆ
ขนาดแม่ของฉันเอง ยังสังเกตจากอาการยิ้มของฉัน และโดนติเตียนว่ามีแฟน แต่ฉันก็ปฏิเสธจนได้อยู่ดี ก็จริงๆนิ
เขายังไม่ใช่แฟนฉันแต่เขาเป็นแค่คนที่ฉันหลงรัก ฉันเดินเข้าห้องนอน แล้วรีบคว้าบัตรออกมาชื่นชมอย่างบ้าคลั่งเหมือนกับ
มันมาจากสวรรค์วิมาน
ฉันคลี่มันออก บัตรคอนเสริ์ตยับเล็กน้อย... มีข้อความบนกระดาษเขียนไว้ว่า...
ตั๋วบัตรคอนเสริ์ตโรงเรียนพาณิชย์ ของชมรมดนตรี หมายเลขที่ 1
วันที่ 18/03/05 เวลา 19 : 30 น.
ที่นั่งหมายเลข 1 แถวที่ 1
กรุณาเก็บบัตรไว้ให้ดีด้วย หากสูญหายทางโรงเรียนจะไม่รับผิดชอบ
เฮ้ย!! ฉันจะทำไงดีละเนี้ย ต้องโกหกมาม๊าว่าไงดี มันมีตอนมืดเสียด้วย ถ้าเกิดแม่จับได้ล่ะ ไม่สิๆ แม่ต้องจับไม่ได้
ฉันจะบอกว่าไปบ้านของยัยยูมิดีกว่า - -\" โกหกได้เนียนหรือเปล่าฉัน เหอๆ ถ้าไม่ได้ไปฉันคงร้องไห้ด้วยความเสียใจแน่ๆ
ยิ่งนี้เป็นตัวใบแรก คนแรก ที่นั่งแรก ฉันไม่ยอมปล่อยให้มันหลุดมือหรอก
ให้ตายสิ นี้ฉันได้ตั๋วใบแรกเลยหรอ เอ๊! ตาทาคุยะอยู่ชมรมดนตรีหรอ ถ้าเขายืนร้องเพลงบนเวที มีฉันไปดูด้วย
บวกกับเสียงกรี๊ดกระหน่ำของฉันร่ำร้องหาเขาอยู่ตลอด โอ้ย คิดแล้วอยากจะบ้าตายจริง >_<\" ถ้าไม่ได้ไป
ฉันก็คงต้องหนีแม่ไปแน่ๆ แต่ฉันล่ะกลัวจะไปไม่ถูกเหลือเกิน โรงเรียนพาณิชย์ของทาคุยะยิ่งไกลๆอยู่ แล้วพรุ่งนี้
ฉันจะไปยังไงกันเนี้ย ไม่น่าเล้ย คนน่ารัก!!! อย่างฉัน ต้องมาพบรักกับเด็กพาณิชย์ที่แสนหล๊อหล่อ
______________________________________________________________________________________________________
โปรดติดตามตอนต่อไป
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น