ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : l\'m not barbie 1 : เป็นลมจนได้!!!
1
ใครๆต่างก็รู้ดีว่า เด็กมัธยมหรือสาวแรกรุ่นๆ มักจะเริ่มมีความรู้สึกนึกชอบเพศตรงข้ามอยู่แล้วเป็นธรรมดา
โธ่ มันแน่อยู่แล้ว หากที่จะต้องมีความรักสักครั้งมันเป็นเรื่องของหัวใจที่เมื่อเจอคนหล่อ สาวๆ จะรู้สึกหวั่นไหว
ราวกับชายหนุ่มนั่นจะมาจีบเธอ แต่ไม่ เขากลับเดินห่างออกไป ทั้งๆที่หญิงก้าวไปข้างหน้า อย่างเต็มเหนี่ยวเพียงหวังว่า
จะจับผู้ชายคนนี้มาเป็นแฟนให้ได้
คิดดูสิ สาวที่แสนใส เรียบร้อย และดูเวอร์จิ้นอย่างฉัน ที่ไม่เคยรู้อิโหน่อิเหน่กับใครเขาเล้ย ต้องมาแนะนำตัว
ให้รู้จักกับเด็กหนุ่มพาณิชย์ ทั้งๆที่ฉันเป็นเด็กมัธยมต้นแท้ๆ แต่ฉันไม่เคยมีความรักเลย ฉันเหมือนเด็กกะโปโล ใครๆก็ว่า
ฉันอย่างงั้น โดยเฉพาะยัยพวกเพื่อนๆ
ปากที่เคยดูสดใสด้วยสีชมพู ตอนนี้เปื้อนเต็มไปด้วยสีแดง ผมที่เคยถักเปีย กลับกลายเป็นผมก็ปล่อยยาวลงสลวย
ขนตาที่ไม่เคยดัดหรือเคยทามาสคาร่า ตอนนี้กลายเป็น ขนตาที่งอน แทบจะงอนติดหนังตาขอบบนอยู่แล้วเชียว
หน้าที่ส่องไปทางกระจก สะท้อนกลับมาด้วย หญิงสาวที่สวยแบบ แปลกๆ สำหรับฉันแล้วน่ะ มันแปลกมากๆ
\" หมุนตัวสิ \"
\" เออๆๆ \"
ให้ฉันหมุนตัวในห้องน้ำหญิงเนี้ยน่ะ น่าอายชะมัด
\" โอเค สวยแล้วล่ะ \"
\" - -^ \" ฉันไม่อยากทาปากออกไปเล้ย ใครเขาจะคิดว่าฉันทำตัวแก่แดดเกินไปกันพอดี
\" ได้เวลาแล้ว ฮิโตะมิ \"
\" แต่ฉัน.. \"
\" ไม่ได้ เขามากันแล้ว นั้นไง ฉันอุตส่าห์เลือกหนุ่มฮอตที่สุดในพาณิชย์ระแวกนี้แล้วนะ \"
เพื่อนสุดแสบของฉันชี้นิ้วไปทางที่รอรถไฟชิงคันเซ็น ฉันก้าวฉับออกห้องน้ำ แต่มันไปไม่ได้ล่ะ
\" ฉันไม่กล้าจริงๆนะ \"
โป๊ก!!
\" ยัยเพื่อนบ้า ต้องให้ฉันทุบกระโหลกของเธอหรือไง ทำตัวอินโนเซนส์อยู่ได้น่า \"
\" ฉันเจ็บน่ะ \"
\" ไปได้แล้ว \"
\" คนไหน?? \"
\" คนผมทอง ตัวสูงๆ ผมประบ่าไง \"
ฉันไม่อยากไปจริงแล้ว ตอนแรกๆก็กล้าๆอยู่หรอก แต่ขณะนี้ฉันกลับไม่กล้าเลยสักนิด ใจมันหวิวๆ เขาหล่อก็จริง
ในระยะไกลๆ แต่ไม่รู้ใกล้ๆจะหล่อหรือเปล่า เฮ้อ! ฉันไม่ใช่หญิงสาวใจง่ายหรอกนะ อย่าเข้าใจผิด..
\" นั้นนะหรอ \"
\" อืม..ไปสิ ไปได้แล้วน่า \"
ฉันชักรู้สึกไม่ชอบเพื่อนคนนี้แล้วสิ ฉันต้องเดินออกไปนอกห้องน้ำหญิงคนเดียวจริงหรอไงเนี้ย!
\" กลางสถานีรถไฟชิงคันเซ็น เนี้ยนะ \" ฉันหันกลับไปพูดอย่างไม่มั่นใจกับยัยยูมิ
\" ใช่ \"
ไม่เห็นต้องดันหลังฉันให้เดินออกมาด้วยเลย แค่นี้คิดว่าฉันทำไม่ได้หรอไง ฮึ่ม! เอาเลย สู้ๆ
ฉันก้าวเท้าที่ตอนแรกๆเดินทรวบๆอย่างมาดมั่น แต่ตอนนี้เดินเหมือนย่างสามขุม ตรงไปที่ชายหนุ่ม คนที่ตัวสูง
ยืนอยู่กับกลุ่มผู้ชายสองสามคน ที่หล่อพอๆกันเอาละ ทีนี้ก็แค่พูดว่า \" นายชื่ออะไร? \" แค่นั้นเอง ไม่เห็นจะยาก แต่ทำไม
ขาฉันมันไม่เดินเลย มันยืนแข็งท่ออยู่ตรงเสา โอ้ย หันกลับดีกว่า แต่ ไม่ๆ ยัยยูมิซังโกรธฉันเอาเป็นเอาตาย แหง่มๆ ทำไงดี
ฉันควรทำไงดี TToTT
ฉันไม่ไหวแล้ว อากาศหายใจเหมือนน้อยลงไปทุกทีๆ ฉันต้องเดินต่อไป จริงหรอเนี้ย!?! ไม่น่าไปสัญญาบ้าบอ
กับยัยยูมิไว้เล้ย ไม่งั้นคงไม่ต้องมาทำขนาดนี้ขาของฉัน เดินอย่างช้าๆ อีกนิดเดียวเท่านั้น หายใจลึก..ลึก..เข้า..ออก..เข้า..
โอ้! สามก้าว ถอยหนึ่ง สองก้าว ถอยสอง สามก้าว สองก้าว หนึ่งก้าว!!
ฉันยืนแน่นิ่งอยู่ตรงหน้ากลุ่มของนายเด็กผู้ชายนั้นแล้ว เเต่ดูเหมือนปากมันจะไม่ขยับให้ฉันเลยแฮะ
\" ว่าไง สาวน้อย? \" ชายคนที่ยืนอยู่หน้าสุด หน้าตาท่าทางกะล่อนหน่อยๆ ทักฉัน เมื่อหันมาจากการสนทนาอย่างเมามันส์
\" คะ คะ คือ ฉัน อยาก จะ จะ มา นะ นะ แนะ นำ ตัว กะ กะ กับ นาย คะ คน นั้น \"
ฉันหลับตาปี๋ ชี้นิ้วไปทางข้างหน้า โดยหวังว่าจะเป็นนายคนนั้น ที่เพื่อนฉันเลงให้ไว้ >O<
\" ทาคุยะ มีสาวมาชอบนายวะ \"
อ๊าย นายคนนั้นชื่อทาคุยะหรอ? >,< ฉันไม่ลืมตา ยังคงปิดตาปี๋ไว้
\" ชิส์... ฉันไม่ชอบ \" เสียงของตานั้น ดูหนักหนวง จริงจังเหลือเกิน ไม่ชอบหรอ ไม่ชอบฉันได้ไง
\" เฮ้ย ทำไมวะ น่ารักดีออก เหมือนกระต่ายตัวน้อยๆเลย? \"
\" แต่งตัวแบบนี้ ไปอยู่ตามสะพานลอยเสียดีกว่ามั้ง \"
\" นาย นะ นะ นาย \"
ฉันลืมตาขึ้น มือที่เกร็งเพราะชี้ ปล่อยวางลงข้างลำตัว
\" อะไร?? \"
\" พูดมากเกินไปแล้ว \"
ว๊าย พระเจ้าลงโทษฉันหรือไงกัน เขา....เขา ไม่ใช่คนที่ยัยยูมิบอกไว้ แต่เป็นคนอื่น เป็นเด็กหนุ่มพาณิชย์เหมือนกัน
แต่เขาไม่ใช่คนนั้น อ๊าก ฉันมันโก๊ะเหลือเกิน เขา หน้าใส สูง ผมดำ ปากชมพู และมีดวงตาที่น่าหลงใหล แต่ตอนนี้
มันกำลังดูเหมือนเคืองๆใจ.. ฉันกำลังจะละลาย ~o~
\" เธอมันก็กล้าเกินไปแล้ว เป็นเด็กเป็นเล็ก คิดยังไงมาแต่งแบบนี้ เสียหมด! \"
\" O.,O \" เขาหล่อ หล่อกว่าตาผมทองเสียอีก แล้วไหงเพื่อนๆของเขามัวแต่ยืนดูฉันอยู่ได้!
\" ยัยบ้า มายืนอยู่ได้ อยู่โรงเรียนอะไรเนี้ย? เสียดายชะมัด เป็นเด็กอยู่แท้ๆ \"
\" ไม่เห็นต้องว่าฉันถึงขนาดนี้เลยนิ \"
\" เชอะ!! \"
\" ฮือๆ TOT \" ไม่ไหวแล้ว ฉันหมดแรง ความกล้าหาญของฉันหมดไปแล้ว เหลือเพียงแต่ร่างกายที่สั่นเทา
ฉันเป็นอะไร อยู่ดีๆ ทำไมร่างกายมันอ่อนระทวย ไม่มีแรง ทำไมรู้สึกหายใจขัดๆ ไม่ค่อยปลอดโปร่ง ให้ตายสิ
อย่าบอกนะ โรคประจำตัวของฉันจะกำเริบ โธ่ ห้ามเป็นลมที่นี้น่ะ ไม่ได้เลย เด็ดขาด อย่าเป็นแบบนี้นะ ตาของฉันเริ่มพร่ามัว
ร่างกายของฉันกำลังทรุดลง แย่ แย่ที่สุด ฉันกำลังจะเป็นลมต่อหน้าต่อตา เด็กหนุ่มพาณิชย์ ที่กำลังจ้องฉันอยู่ โอ้ย!
ไม่ไหวแล้ว ตาของฉันมืดมิดเสียแล้ว ไม่ทันการณ์แล้ว
ขามันสั่นๆไปหมดแล้ว ตายแน่ แย่มาก ฉันกำลังจะล้มทับนายนั้นแล้ว โอ้ย!!!
พลั่ก!!!
แคว้ก!!!
\" อ้าว เฮ้ย!!! \"
นั้นเป็นเพียงเสียงสุดท้ายที่ฉันได้ยิน...
\" ฮิโตะมิ ฮิโตะมิ เป็นอะไรหรือเปล่าลูก???!! \"
ฉันพยายามข่มตาให้หลับลงต่อ แต่แรงเขย่าตัวจากคนๆหนึ่ง ดูเหมือนจะไม่หยุดเลย ทำให้ฉันต้องหยีตาขึ้นมาดู แล้วฉันก็ได้รู้
ว่าใครเป็นคนปลุกฉันให้ตื่น ที่แท้ก็คือ แม่!! ส่วนพ่อ ยืนอยู่ข้างๆแม่ ที่กำลังนั่งเขย่าตัวฉัน
เอ๊ะ! ฉันจำได้ว่าฉันเป็นลมทับนายนั้น ที่สถานีรถไฟชิงคันเซ็น แล้วฉันมาอยู่ที่นี้ได้ไง
\" แม่ค่ะ...ที่นี้ที่ไหน? \"
\" บ้านนะสิ โธ่ ลูกแม่...นึกว่าจะเป็นอะไรไปซะแล้ว \"
\" หนูไม่เป็นไรค่ะ \"
\" แล้วไปเป็นลมที่สถานีรถไฟได้ยังไง? \" พ่อฉันแทรกถามขึ้นมา
\" ไม่รู้สิค่ะ อยู่ดีๆก็เป็นลม \"
\" นอนได้แล้ว ๆ รู้แค่ว่า สบายดีก็พอแล้ว นอนซะ \"
แม่!! คนเพิ่งตื่น ยังจะให้ฉันนอนอีก ฉันหายดีแล้วนะ - -\" พ่อยืนนิ่งสุชุมอยู่ได้ พาหนูออกไปไม่ได้หรอไงเนี้ย
\" หนูเมื่อยแล้วนะ นอนมากๆ \"
\" ไม่ได้..นอนซะนะ \"
\" เดี๋ยว \"
\" อะไร?? \"
\" ใครมาส่งหนูค่ะ \" นั้นสินะทำไมฉันไม่ถามตั้งแต่แรกนะ ว่าใครมาส่งฉัน
\" ใครไม่รู้ หนุ่มพาณิชย์น่ะ อย่าบอกนะเป็นแฟน \"
\" หรือค่ะ...โอ้ย ไม่ใช่หรอกค่า \"
\" อย่าให้รู้เชียว จะตีให้แก้มตูดแดงเป็นก้นลิงเลย \"
\" >//< ค่าา \"
ฉันฟลุบหัวลงนอนต่อ นี้ฉันลืมสังเกตไปเลยว่าฉันนอนอยู่ในห้องนอนตัวเอง อ๊าย นายทาคุยะนั้น
ยอมมาส่งฉันที่บ้านเลยหรอ ป่านนี้เขาจะเป็นยังไงนะ ท่าทางคงจะอาย และเจ็บน่าดู ว่าไปแล้ว ฉันอยากขอโทษเขาจัง
เล่นล้มทับไปซะเต็มเหนี่ยว กลางสถานีรถไฟชินคันเซ็นอีกซะตั้งหาก หว๊า แย่จัง ฉันเป็นลมไปได้ยังไง หรือฉันจะรู้สึก
หวั่นไหวกับเขา อยากจะขอบคุณเขาเหลือเกินที่อุตส่าห์มาช่วยส่งฉันถึงบ้าน เอ๊ะ ว่าแต่เขารู้จักบ้านฉันได้ยังไง? - -\"
______________________________________________________________________________________________________
+เพิ่งผ่านไปได้ 30 เปอร์เซ็นต์ ยังไงก็ติดตามอ่านต่อไปนะฮับ!
++ฝากด้วยแล้วกัน อย่าลืมอ่านกันน๊า
+++P.$ รักคนอ่านทุกคน ร่วมกันเทคะเเนนให้เราด้วยน๊า O_O!! (รักคนอ่านมั่กๆ)
ใครๆต่างก็รู้ดีว่า เด็กมัธยมหรือสาวแรกรุ่นๆ มักจะเริ่มมีความรู้สึกนึกชอบเพศตรงข้ามอยู่แล้วเป็นธรรมดา
โธ่ มันแน่อยู่แล้ว หากที่จะต้องมีความรักสักครั้งมันเป็นเรื่องของหัวใจที่เมื่อเจอคนหล่อ สาวๆ จะรู้สึกหวั่นไหว
ราวกับชายหนุ่มนั่นจะมาจีบเธอ แต่ไม่ เขากลับเดินห่างออกไป ทั้งๆที่หญิงก้าวไปข้างหน้า อย่างเต็มเหนี่ยวเพียงหวังว่า
จะจับผู้ชายคนนี้มาเป็นแฟนให้ได้
คิดดูสิ สาวที่แสนใส เรียบร้อย และดูเวอร์จิ้นอย่างฉัน ที่ไม่เคยรู้อิโหน่อิเหน่กับใครเขาเล้ย ต้องมาแนะนำตัว
ให้รู้จักกับเด็กหนุ่มพาณิชย์ ทั้งๆที่ฉันเป็นเด็กมัธยมต้นแท้ๆ แต่ฉันไม่เคยมีความรักเลย ฉันเหมือนเด็กกะโปโล ใครๆก็ว่า
ฉันอย่างงั้น โดยเฉพาะยัยพวกเพื่อนๆ
ปากที่เคยดูสดใสด้วยสีชมพู ตอนนี้เปื้อนเต็มไปด้วยสีแดง ผมที่เคยถักเปีย กลับกลายเป็นผมก็ปล่อยยาวลงสลวย
ขนตาที่ไม่เคยดัดหรือเคยทามาสคาร่า ตอนนี้กลายเป็น ขนตาที่งอน แทบจะงอนติดหนังตาขอบบนอยู่แล้วเชียว
หน้าที่ส่องไปทางกระจก สะท้อนกลับมาด้วย หญิงสาวที่สวยแบบ แปลกๆ สำหรับฉันแล้วน่ะ มันแปลกมากๆ
\" หมุนตัวสิ \"
\" เออๆๆ \"
ให้ฉันหมุนตัวในห้องน้ำหญิงเนี้ยน่ะ น่าอายชะมัด
\" โอเค สวยแล้วล่ะ \"
\" - -^ \" ฉันไม่อยากทาปากออกไปเล้ย ใครเขาจะคิดว่าฉันทำตัวแก่แดดเกินไปกันพอดี
\" ได้เวลาแล้ว ฮิโตะมิ \"
\" แต่ฉัน.. \"
\" ไม่ได้ เขามากันแล้ว นั้นไง ฉันอุตส่าห์เลือกหนุ่มฮอตที่สุดในพาณิชย์ระแวกนี้แล้วนะ \"
เพื่อนสุดแสบของฉันชี้นิ้วไปทางที่รอรถไฟชิงคันเซ็น ฉันก้าวฉับออกห้องน้ำ แต่มันไปไม่ได้ล่ะ
\" ฉันไม่กล้าจริงๆนะ \"
โป๊ก!!
\" ยัยเพื่อนบ้า ต้องให้ฉันทุบกระโหลกของเธอหรือไง ทำตัวอินโนเซนส์อยู่ได้น่า \"
\" ฉันเจ็บน่ะ \"
\" ไปได้แล้ว \"
\" คนไหน?? \"
\" คนผมทอง ตัวสูงๆ ผมประบ่าไง \"
ฉันไม่อยากไปจริงแล้ว ตอนแรกๆก็กล้าๆอยู่หรอก แต่ขณะนี้ฉันกลับไม่กล้าเลยสักนิด ใจมันหวิวๆ เขาหล่อก็จริง
ในระยะไกลๆ แต่ไม่รู้ใกล้ๆจะหล่อหรือเปล่า เฮ้อ! ฉันไม่ใช่หญิงสาวใจง่ายหรอกนะ อย่าเข้าใจผิด..
\" นั้นนะหรอ \"
\" อืม..ไปสิ ไปได้แล้วน่า \"
ฉันชักรู้สึกไม่ชอบเพื่อนคนนี้แล้วสิ ฉันต้องเดินออกไปนอกห้องน้ำหญิงคนเดียวจริงหรอไงเนี้ย!
\" กลางสถานีรถไฟชิงคันเซ็น เนี้ยนะ \" ฉันหันกลับไปพูดอย่างไม่มั่นใจกับยัยยูมิ
\" ใช่ \"
ไม่เห็นต้องดันหลังฉันให้เดินออกมาด้วยเลย แค่นี้คิดว่าฉันทำไม่ได้หรอไง ฮึ่ม! เอาเลย สู้ๆ
ฉันก้าวเท้าที่ตอนแรกๆเดินทรวบๆอย่างมาดมั่น แต่ตอนนี้เดินเหมือนย่างสามขุม ตรงไปที่ชายหนุ่ม คนที่ตัวสูง
ยืนอยู่กับกลุ่มผู้ชายสองสามคน ที่หล่อพอๆกันเอาละ ทีนี้ก็แค่พูดว่า \" นายชื่ออะไร? \" แค่นั้นเอง ไม่เห็นจะยาก แต่ทำไม
ขาฉันมันไม่เดินเลย มันยืนแข็งท่ออยู่ตรงเสา โอ้ย หันกลับดีกว่า แต่ ไม่ๆ ยัยยูมิซังโกรธฉันเอาเป็นเอาตาย แหง่มๆ ทำไงดี
ฉันควรทำไงดี TToTT
ฉันไม่ไหวแล้ว อากาศหายใจเหมือนน้อยลงไปทุกทีๆ ฉันต้องเดินต่อไป จริงหรอเนี้ย!?! ไม่น่าไปสัญญาบ้าบอ
กับยัยยูมิไว้เล้ย ไม่งั้นคงไม่ต้องมาทำขนาดนี้ขาของฉัน เดินอย่างช้าๆ อีกนิดเดียวเท่านั้น หายใจลึก..ลึก..เข้า..ออก..เข้า..
โอ้! สามก้าว ถอยหนึ่ง สองก้าว ถอยสอง สามก้าว สองก้าว หนึ่งก้าว!!
ฉันยืนแน่นิ่งอยู่ตรงหน้ากลุ่มของนายเด็กผู้ชายนั้นแล้ว เเต่ดูเหมือนปากมันจะไม่ขยับให้ฉันเลยแฮะ
\" ว่าไง สาวน้อย? \" ชายคนที่ยืนอยู่หน้าสุด หน้าตาท่าทางกะล่อนหน่อยๆ ทักฉัน เมื่อหันมาจากการสนทนาอย่างเมามันส์
\" คะ คะ คือ ฉัน อยาก จะ จะ มา นะ นะ แนะ นำ ตัว กะ กะ กับ นาย คะ คน นั้น \"
ฉันหลับตาปี๋ ชี้นิ้วไปทางข้างหน้า โดยหวังว่าจะเป็นนายคนนั้น ที่เพื่อนฉันเลงให้ไว้ >O<
\" ทาคุยะ มีสาวมาชอบนายวะ \"
อ๊าย นายคนนั้นชื่อทาคุยะหรอ? >,< ฉันไม่ลืมตา ยังคงปิดตาปี๋ไว้
\" ชิส์... ฉันไม่ชอบ \" เสียงของตานั้น ดูหนักหนวง จริงจังเหลือเกิน ไม่ชอบหรอ ไม่ชอบฉันได้ไง
\" เฮ้ย ทำไมวะ น่ารักดีออก เหมือนกระต่ายตัวน้อยๆเลย? \"
\" แต่งตัวแบบนี้ ไปอยู่ตามสะพานลอยเสียดีกว่ามั้ง \"
\" นาย นะ นะ นาย \"
ฉันลืมตาขึ้น มือที่เกร็งเพราะชี้ ปล่อยวางลงข้างลำตัว
\" อะไร?? \"
\" พูดมากเกินไปแล้ว \"
ว๊าย พระเจ้าลงโทษฉันหรือไงกัน เขา....เขา ไม่ใช่คนที่ยัยยูมิบอกไว้ แต่เป็นคนอื่น เป็นเด็กหนุ่มพาณิชย์เหมือนกัน
แต่เขาไม่ใช่คนนั้น อ๊าก ฉันมันโก๊ะเหลือเกิน เขา หน้าใส สูง ผมดำ ปากชมพู และมีดวงตาที่น่าหลงใหล แต่ตอนนี้
มันกำลังดูเหมือนเคืองๆใจ.. ฉันกำลังจะละลาย ~o~
\" เธอมันก็กล้าเกินไปแล้ว เป็นเด็กเป็นเล็ก คิดยังไงมาแต่งแบบนี้ เสียหมด! \"
\" O.,O \" เขาหล่อ หล่อกว่าตาผมทองเสียอีก แล้วไหงเพื่อนๆของเขามัวแต่ยืนดูฉันอยู่ได้!
\" ยัยบ้า มายืนอยู่ได้ อยู่โรงเรียนอะไรเนี้ย? เสียดายชะมัด เป็นเด็กอยู่แท้ๆ \"
\" ไม่เห็นต้องว่าฉันถึงขนาดนี้เลยนิ \"
\" เชอะ!! \"
\" ฮือๆ TOT \" ไม่ไหวแล้ว ฉันหมดแรง ความกล้าหาญของฉันหมดไปแล้ว เหลือเพียงแต่ร่างกายที่สั่นเทา
ฉันเป็นอะไร อยู่ดีๆ ทำไมร่างกายมันอ่อนระทวย ไม่มีแรง ทำไมรู้สึกหายใจขัดๆ ไม่ค่อยปลอดโปร่ง ให้ตายสิ
อย่าบอกนะ โรคประจำตัวของฉันจะกำเริบ โธ่ ห้ามเป็นลมที่นี้น่ะ ไม่ได้เลย เด็ดขาด อย่าเป็นแบบนี้นะ ตาของฉันเริ่มพร่ามัว
ร่างกายของฉันกำลังทรุดลง แย่ แย่ที่สุด ฉันกำลังจะเป็นลมต่อหน้าต่อตา เด็กหนุ่มพาณิชย์ ที่กำลังจ้องฉันอยู่ โอ้ย!
ไม่ไหวแล้ว ตาของฉันมืดมิดเสียแล้ว ไม่ทันการณ์แล้ว
ขามันสั่นๆไปหมดแล้ว ตายแน่ แย่มาก ฉันกำลังจะล้มทับนายนั้นแล้ว โอ้ย!!!
พลั่ก!!!
แคว้ก!!!
\" อ้าว เฮ้ย!!! \"
นั้นเป็นเพียงเสียงสุดท้ายที่ฉันได้ยิน...
\" ฮิโตะมิ ฮิโตะมิ เป็นอะไรหรือเปล่าลูก???!! \"
ฉันพยายามข่มตาให้หลับลงต่อ แต่แรงเขย่าตัวจากคนๆหนึ่ง ดูเหมือนจะไม่หยุดเลย ทำให้ฉันต้องหยีตาขึ้นมาดู แล้วฉันก็ได้รู้
ว่าใครเป็นคนปลุกฉันให้ตื่น ที่แท้ก็คือ แม่!! ส่วนพ่อ ยืนอยู่ข้างๆแม่ ที่กำลังนั่งเขย่าตัวฉัน
เอ๊ะ! ฉันจำได้ว่าฉันเป็นลมทับนายนั้น ที่สถานีรถไฟชิงคันเซ็น แล้วฉันมาอยู่ที่นี้ได้ไง
\" แม่ค่ะ...ที่นี้ที่ไหน? \"
\" บ้านนะสิ โธ่ ลูกแม่...นึกว่าจะเป็นอะไรไปซะแล้ว \"
\" หนูไม่เป็นไรค่ะ \"
\" แล้วไปเป็นลมที่สถานีรถไฟได้ยังไง? \" พ่อฉันแทรกถามขึ้นมา
\" ไม่รู้สิค่ะ อยู่ดีๆก็เป็นลม \"
\" นอนได้แล้ว ๆ รู้แค่ว่า สบายดีก็พอแล้ว นอนซะ \"
แม่!! คนเพิ่งตื่น ยังจะให้ฉันนอนอีก ฉันหายดีแล้วนะ - -\" พ่อยืนนิ่งสุชุมอยู่ได้ พาหนูออกไปไม่ได้หรอไงเนี้ย
\" หนูเมื่อยแล้วนะ นอนมากๆ \"
\" ไม่ได้..นอนซะนะ \"
\" เดี๋ยว \"
\" อะไร?? \"
\" ใครมาส่งหนูค่ะ \" นั้นสินะทำไมฉันไม่ถามตั้งแต่แรกนะ ว่าใครมาส่งฉัน
\" ใครไม่รู้ หนุ่มพาณิชย์น่ะ อย่าบอกนะเป็นแฟน \"
\" หรือค่ะ...โอ้ย ไม่ใช่หรอกค่า \"
\" อย่าให้รู้เชียว จะตีให้แก้มตูดแดงเป็นก้นลิงเลย \"
\" >//< ค่าา \"
ฉันฟลุบหัวลงนอนต่อ นี้ฉันลืมสังเกตไปเลยว่าฉันนอนอยู่ในห้องนอนตัวเอง อ๊าย นายทาคุยะนั้น
ยอมมาส่งฉันที่บ้านเลยหรอ ป่านนี้เขาจะเป็นยังไงนะ ท่าทางคงจะอาย และเจ็บน่าดู ว่าไปแล้ว ฉันอยากขอโทษเขาจัง
เล่นล้มทับไปซะเต็มเหนี่ยว กลางสถานีรถไฟชินคันเซ็นอีกซะตั้งหาก หว๊า แย่จัง ฉันเป็นลมไปได้ยังไง หรือฉันจะรู้สึก
หวั่นไหวกับเขา อยากจะขอบคุณเขาเหลือเกินที่อุตส่าห์มาช่วยส่งฉันถึงบ้าน เอ๊ะ ว่าแต่เขารู้จักบ้านฉันได้ยังไง? - -\"
______________________________________________________________________________________________________
+เพิ่งผ่านไปได้ 30 เปอร์เซ็นต์ ยังไงก็ติดตามอ่านต่อไปนะฮับ!
++ฝากด้วยแล้วกัน อย่าลืมอ่านกันน๊า
+++P.$ รักคนอ่านทุกคน ร่วมกันเทคะเเนนให้เราด้วยน๊า O_O!! (รักคนอ่านมั่กๆ)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น