ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เพื่อนใหม่
วันนั้นเป็นวันเปิดภาคเรียนใหม่ ฉันรู้สึกว่าทุกคนจะตื่นเต้นเป็นพิเศษ กระตือรือร้น แต่นั่นก็ไม่ใช่ฉันอย่างแน่นอน ฉันออกจากบ้านช้ากว่าปกติที่เคยออกด้วยซ้ำ พอเดินออกจากซอยก็จะเป็นถนนใหญ่มีคนพลุกพล่าน รถยนต์ก็แล่นไปมา ทั้งควัน ทั้งฝุ่นฟุ้งไปทั่ว แต่ผู้คนแถวนั้นก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร คงจะเป็นความเคยชินของพวกเขาไปแล้วล่ะมั้ง ฉันยังคงเดินต่อไปเรื่อย ๆ ไม่ใส่ใจกับเวลาที่ตอนนี้บอกเวลาว่าใกล้จะ 8 โมงแล้ว พอฉันเดินไปถึงมุมถนนก็ชนกับคน ๆ หนึ่งเข้าอย่างจัง พอค่อย ๆ เงยหน้ามอง คน ๆ นั้นเป็นผู้หญิงอายุราว ๆ เดียวกับฉันได้ แต่งกายด้วยชุดนร. โรงเรียนเดียวกัน แต่ฉันก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร เธอรีบขอโทษขอโพย แล้ววิ่งไปอีกทาง ซึ่งก็ไม่ใช่ทางไปโรงเรียนนี่ ฉันสังเกต เป็นครั้งแรกที่ฉันเหลียวหลังมองตามคนอื่นไป เธอคงมีอะไรบางอย่างที่ทำให้ฉันสนใจล่ะมั้ง
พอก้าวเข้าโรงเรียนทุกคนก็ทำกิจกรรมหน้าเสาธงเสร็จพอดี กิจกรรมในที่นี้ฉันหมายถึง การเคารพธงชาติ สวดมนต์ แผ่เมตตาต่าง ๆ ซึ่งฉันไม่เคยได้ร่วมกิจกรรมทันเลยแม้แต่ครั้งเดียว นร.ที่มาสายอาจารย์จะจัดให้เข้าแถวต่างหาก ซึ่งนร. ทุกคนจะพากันเรียกว่า “แถวพิเศษ” มันก็ไม่ได้พิเศษอะไรมากหรอก นอกจากว่า แถวพิเศษนั้นก็เป็นจุดสนใจของนร. คนอื่น ๆ พอสมควร แต่ฉันก็ไม่สนหรอก ยังคงเดินไปต่อแถวอย่างสบายอารมณ์ ไม่ใส่ใจต่อสายตาบางคู่ที่มองมา ที่มีคนมองมาก็เป็นธรรมดาของมนุษย์อยู่แล้ว ไม่ใช่ว่าฉันน่าสนใจอะไรหรอก
เมื่อฉันเข้าแถวไปได้สักพัก ก็มีนร. มาต่อด้านหลังฉัน เขาสะกิดหลังทัก
“สวัสดีจ่ะ ฉันเพิ่งย้ายมาเรียนที่นี่น่ะจ่ะ”
พอฉันหันไปก็ปรากฏว่า เป็นคนที่ชนกับฉันเมื่อเช้านี่ เธอกล่าวทักทายพร้อมกับรอยยิ้ม “อือ! ที่แท้ก็นร. ใหม่นี่เอง” ฉันได้แต่นึกอยู่ในใจ ฉันไม่ได้กล่าวทักทายอะไรตอบ ได้แต่ยิ้มบาง ๆ เป็นการทักทาย หลังจากที่อาจารย์กล่าวอะไรกับนร. ใจตอนเช้าเสร็จ นร. ก็ทยอยเข้าห้องเรียนกันเรียบร้อยหมดแล้ว นร. ที่มาสายก็จะต้องโนทำโทษล่ะ ตอนนั้นฉันก็ไม่เข้าใจ ใครจะมาสายยังไงก็เรื่องของเขา อาจารย์จะมายุ่งทำไมล่ะ ยิ่งมาทำโทษอย่างนิ้ยิ่งเข้าห้องเรียนสายพอดี ออกจะเป็นความคิดเด็ก ๆ อยู่ซะหน่อย ในวันนั้นอาจารย์ทำโทษโดยให้เก็บใบไม้ ตอนกำลังเดินเก็บนร. ใหม่ก็เดินเข้ามาคุย
“ฉันชื่อ กิ๊บ จ่ะ ยินดีที่ได้รู้จัก” เธอกล่าวอย่างเป็นมิตร
พอคุยกันได้สักพัก ฉันก็รู้ว่าเธออยู่ห้องเดียวกับฉัน แปลกมากที่ฉันรู้สึกว่าคุยเข้ากับเธอได้ดี และไม่รู้สึกเบื่อหน่ายที่จะพูดคุยกับผู้อื่น
พอก้าวเข้าโรงเรียนทุกคนก็ทำกิจกรรมหน้าเสาธงเสร็จพอดี กิจกรรมในที่นี้ฉันหมายถึง การเคารพธงชาติ สวดมนต์ แผ่เมตตาต่าง ๆ ซึ่งฉันไม่เคยได้ร่วมกิจกรรมทันเลยแม้แต่ครั้งเดียว นร.ที่มาสายอาจารย์จะจัดให้เข้าแถวต่างหาก ซึ่งนร. ทุกคนจะพากันเรียกว่า “แถวพิเศษ” มันก็ไม่ได้พิเศษอะไรมากหรอก นอกจากว่า แถวพิเศษนั้นก็เป็นจุดสนใจของนร. คนอื่น ๆ พอสมควร แต่ฉันก็ไม่สนหรอก ยังคงเดินไปต่อแถวอย่างสบายอารมณ์ ไม่ใส่ใจต่อสายตาบางคู่ที่มองมา ที่มีคนมองมาก็เป็นธรรมดาของมนุษย์อยู่แล้ว ไม่ใช่ว่าฉันน่าสนใจอะไรหรอก
เมื่อฉันเข้าแถวไปได้สักพัก ก็มีนร. มาต่อด้านหลังฉัน เขาสะกิดหลังทัก
“สวัสดีจ่ะ ฉันเพิ่งย้ายมาเรียนที่นี่น่ะจ่ะ”
พอฉันหันไปก็ปรากฏว่า เป็นคนที่ชนกับฉันเมื่อเช้านี่ เธอกล่าวทักทายพร้อมกับรอยยิ้ม “อือ! ที่แท้ก็นร. ใหม่นี่เอง” ฉันได้แต่นึกอยู่ในใจ ฉันไม่ได้กล่าวทักทายอะไรตอบ ได้แต่ยิ้มบาง ๆ เป็นการทักทาย หลังจากที่อาจารย์กล่าวอะไรกับนร. ใจตอนเช้าเสร็จ นร. ก็ทยอยเข้าห้องเรียนกันเรียบร้อยหมดแล้ว นร. ที่มาสายก็จะต้องโนทำโทษล่ะ ตอนนั้นฉันก็ไม่เข้าใจ ใครจะมาสายยังไงก็เรื่องของเขา อาจารย์จะมายุ่งทำไมล่ะ ยิ่งมาทำโทษอย่างนิ้ยิ่งเข้าห้องเรียนสายพอดี ออกจะเป็นความคิดเด็ก ๆ อยู่ซะหน่อย ในวันนั้นอาจารย์ทำโทษโดยให้เก็บใบไม้ ตอนกำลังเดินเก็บนร. ใหม่ก็เดินเข้ามาคุย
“ฉันชื่อ กิ๊บ จ่ะ ยินดีที่ได้รู้จัก” เธอกล่าวอย่างเป็นมิตร
พอคุยกันได้สักพัก ฉันก็รู้ว่าเธออยู่ห้องเดียวกับฉัน แปลกมากที่ฉันรู้สึกว่าคุยเข้ากับเธอได้ดี และไม่รู้สึกเบื่อหน่ายที่จะพูดคุยกับผู้อื่น
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น