ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ความหลัง
… ในความคิดของคุณ คุณคิดว่า “เพื่อน” นั้นมีความหมายต่อคุณมากรึป่าว เป็นสิ่ง ๆ หนึ่งที่คุณควรจะถนอมรักษาไว้ไหม ต้องดูแล คอยเอาใจใส่หรือไม่ หากคุณคิดว่ามันไม่ใช่อย่างนั้น ถ้าคุณได้ประสบกับเรื่องราวอย่างที่ฉันได้ประสบมา มันอาจจะทำให้คุณเปลี่ยนความคิดนั้นไปโดยสิ้นเชิง …
เมื่อก่อนตอนที่ฉันยังเด็ก ฉันคิดว่าชีวิตในตอนนั้นก็ดีอยู่แล้ว ไม่ได้ลำบากอะไร แต่ก็ไม่ถึงกับสบายมาก ฉันคิดว่า ฉันสบายกว่าพ่อกับแม่ก็แล้วกัน ก็ตอนที่พ่อกับแม่ยังเด็ก ประเทศของเรายังไม่เจริญเท่านี้นี่ พ่อแม่ … ไม่ใช่สิ ทุก ๆ คนในบ้านฉันนั่นแหละ มักจะคอยพูดกระทบกระเทียบเสมอว่า รู้ไหมว่าเมื่อก่อนน่ะมันลำบากแค่ไหน ไม่มีใครสบายเท่าฉันแล้วล่ะ เป็นคุณ คุณคิดยังไง เบื่อไหม … ที่ต้องคอยมาฟังอะไรอย่างนี้ ในบางครั้งฉันอยากจะออกจากบ้านหลังนี้เร็ว ๆ ยังไงซะฉันก็เอาตัวรอดได้อยู่แล้ว ไม่ต้องพึ่งใครหรอก ฉันเคยคิดอย่างนั้น คุณคงเห็นว่า ฉันมั่นใจในตัวเองเกินไปใช่ไม๊ล่ะ มันก็จริงอยู่หรอกถ้าคุณจะคิดอย่างนั้น แต่ที่ฉันเบื่อพอ ๆ กับที่บ้านก็คือ การไปโรงเรียน มันน่าเบื่อจริง ๆ นี่ ต้องนอนแต่หัวค่ำ ดูละครก็ไม่ได้ ยิ่งตอนที่ถึงช่วงสอบ ต้องอ่านหนังสืออย่างเดียว
“ห้ามอ่านการ์ตูน อ่านอยู่นั่นแหละ ไปอ่านหนังสือ เร็ว ๆ “ พ่อกับแม่จะพูดอยู่เสมอ
อะไรกันจะอ่านการ์ตูนก็ไม่ได้ มีอยู่ช่วงหนึ่งที่ฉันจะสอบ ตอนนั้นก็ต้องงดดูการ์ตูน แต่คนอย่างฉันน่ะหรอ จะยอมอดดู แน่ล่ะ! ฉันต้องอัดวีดีโอไว้ดูสิ พอสอบเสร็จก็ค่อยเอาออกมาดู แต่พอมานั่งดู อะไรกันอีกล่ะ ปู่ดันมาว่าฉันซะนี่ บอกว่าคะแนนฉันต้องตกลงเป็นแน่ โธ่เอ๊ย! จะเอาอะไรกับฉันมาก ฉันก็ไม่ได้เก่งซะหน่อย อาจจะถึงขั้น “โง่” เลยก็เป็นได้ ถึงฉันจะ “โง่” อย่างนั้นก็เถอะ พ่อก็จะคอยพูดให้ฉันต้องขยันเรียน อดทนไว้ ปู่-ย่าจะได้เห้นว่าฉันมีค่าขึ้นมาบ้าง ที่เป็นเช่นนี้ก็ปู่-ย่า น่ะไม่ค่อยจะเข้ากับพ่อฉันได้เท่าไหร่ ถ้าจะพูดให้ถูกพ่อนั่นแหละที่เข้ากับเค้าไม่ได้
อีกอย่างที่ฉันเบื่อที่สุด ก็คือ “เพื่อน” ทำไมกันน้าแต่ละคนต้องมายุ่งกันด้วย วุ่นวานซะจริง บางคนก็กระแดะจริง ๆ อย่าหาว่าฉันพูดหยาบคายเลยนะ แต่มันก็เป็นอย่างนั้นจริง ๆ นี่ ต้องคอยมาปรับตัวเข้าหากัน อะไรก็ไม่รู้ เดี๋ยวก็ไปนู่นไปนี่กัน ต้องนัดกันไปเที่ยวโน่นเที่ยวนี่ จับกลุ่มเมาส์แตก ชนิดน้ำลายฟูปากเลย เมาส์กันระเบิด จับกลุ่มซุบซิบนินทาบ้างล่ะ คุยเรื่องผู้ชายคนโน้นคนนี้ เป็นไง เฮ้อ! จะมาเรียนหรือมาคุยกันแน่เนี่ย
พอมานึก ๆ ดูแล้ว ตัวฉันในตอนนั้นนี่ความคิดช่างกระไรอยู่นะ แปลก ไม่ค่อยจะเหมือนชาวบ้าน แต่ชีวิตตอนนั้นก็ต้องเจอกับสิ่งที่จะไม่มีวันลืมไปชั่วชีวิตฉันเลยแหละ เพราะมันเปลี่ยนความคิดต่าง ๆ ของฉันไปจนกระทั่งเดี๋ยวนี้
เมื่อก่อนตอนที่ฉันยังเด็ก ฉันคิดว่าชีวิตในตอนนั้นก็ดีอยู่แล้ว ไม่ได้ลำบากอะไร แต่ก็ไม่ถึงกับสบายมาก ฉันคิดว่า ฉันสบายกว่าพ่อกับแม่ก็แล้วกัน ก็ตอนที่พ่อกับแม่ยังเด็ก ประเทศของเรายังไม่เจริญเท่านี้นี่ พ่อแม่ … ไม่ใช่สิ ทุก ๆ คนในบ้านฉันนั่นแหละ มักจะคอยพูดกระทบกระเทียบเสมอว่า รู้ไหมว่าเมื่อก่อนน่ะมันลำบากแค่ไหน ไม่มีใครสบายเท่าฉันแล้วล่ะ เป็นคุณ คุณคิดยังไง เบื่อไหม … ที่ต้องคอยมาฟังอะไรอย่างนี้ ในบางครั้งฉันอยากจะออกจากบ้านหลังนี้เร็ว ๆ ยังไงซะฉันก็เอาตัวรอดได้อยู่แล้ว ไม่ต้องพึ่งใครหรอก ฉันเคยคิดอย่างนั้น คุณคงเห็นว่า ฉันมั่นใจในตัวเองเกินไปใช่ไม๊ล่ะ มันก็จริงอยู่หรอกถ้าคุณจะคิดอย่างนั้น แต่ที่ฉันเบื่อพอ ๆ กับที่บ้านก็คือ การไปโรงเรียน มันน่าเบื่อจริง ๆ นี่ ต้องนอนแต่หัวค่ำ ดูละครก็ไม่ได้ ยิ่งตอนที่ถึงช่วงสอบ ต้องอ่านหนังสืออย่างเดียว
“ห้ามอ่านการ์ตูน อ่านอยู่นั่นแหละ ไปอ่านหนังสือ เร็ว ๆ “ พ่อกับแม่จะพูดอยู่เสมอ
อะไรกันจะอ่านการ์ตูนก็ไม่ได้ มีอยู่ช่วงหนึ่งที่ฉันจะสอบ ตอนนั้นก็ต้องงดดูการ์ตูน แต่คนอย่างฉันน่ะหรอ จะยอมอดดู แน่ล่ะ! ฉันต้องอัดวีดีโอไว้ดูสิ พอสอบเสร็จก็ค่อยเอาออกมาดู แต่พอมานั่งดู อะไรกันอีกล่ะ ปู่ดันมาว่าฉันซะนี่ บอกว่าคะแนนฉันต้องตกลงเป็นแน่ โธ่เอ๊ย! จะเอาอะไรกับฉันมาก ฉันก็ไม่ได้เก่งซะหน่อย อาจจะถึงขั้น “โง่” เลยก็เป็นได้ ถึงฉันจะ “โง่” อย่างนั้นก็เถอะ พ่อก็จะคอยพูดให้ฉันต้องขยันเรียน อดทนไว้ ปู่-ย่าจะได้เห้นว่าฉันมีค่าขึ้นมาบ้าง ที่เป็นเช่นนี้ก็ปู่-ย่า น่ะไม่ค่อยจะเข้ากับพ่อฉันได้เท่าไหร่ ถ้าจะพูดให้ถูกพ่อนั่นแหละที่เข้ากับเค้าไม่ได้
อีกอย่างที่ฉันเบื่อที่สุด ก็คือ “เพื่อน” ทำไมกันน้าแต่ละคนต้องมายุ่งกันด้วย วุ่นวานซะจริง บางคนก็กระแดะจริง ๆ อย่าหาว่าฉันพูดหยาบคายเลยนะ แต่มันก็เป็นอย่างนั้นจริง ๆ นี่ ต้องคอยมาปรับตัวเข้าหากัน อะไรก็ไม่รู้ เดี๋ยวก็ไปนู่นไปนี่กัน ต้องนัดกันไปเที่ยวโน่นเที่ยวนี่ จับกลุ่มเมาส์แตก ชนิดน้ำลายฟูปากเลย เมาส์กันระเบิด จับกลุ่มซุบซิบนินทาบ้างล่ะ คุยเรื่องผู้ชายคนโน้นคนนี้ เป็นไง เฮ้อ! จะมาเรียนหรือมาคุยกันแน่เนี่ย
พอมานึก ๆ ดูแล้ว ตัวฉันในตอนนั้นนี่ความคิดช่างกระไรอยู่นะ แปลก ไม่ค่อยจะเหมือนชาวบ้าน แต่ชีวิตตอนนั้นก็ต้องเจอกับสิ่งที่จะไม่มีวันลืมไปชั่วชีวิตฉันเลยแหละ เพราะมันเปลี่ยนความคิดต่าง ๆ ของฉันไปจนกระทั่งเดี๋ยวนี้
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น