\"เธอคนนั้น\"

ลำดับตอนที่ #2 : อาหารเช้า

\"ฮัลโหล\" ฉันพูดด้วยความง่วงเมื่อรับสายโทรศัพท์ที่ดังขึ้นในเช้าตรู่ของวันอาทิตย์ ใครกันโทรมารบกวนตอนนี้

\"เมลิสซ่า นี่คริสนะ\" ฉันตาสว่างทันทีเมื่อได้ยินเสียงปลายสาย คริสนั่นเอง ฉันลุกขึ้นนั่งบนเตียง และตอบกลับไป

\"ค่ะ มีอะไรคะ\" ฉันกวาดสายตามองไปทั่วห้อง นาฬิกาบอกเวลา 6 โมงครึ่ง เช้ามากๆ เช้าเกินไปแล้วนะ เคทยังนอนหลับอยู่บนเตียง

ฉันจึงต้องพยายามพูดเสียงให้เบาที่สุด เพื่อที่จะได้ไม่ปลุกเธอ

\"ว่างรึเปล่า ออกมาเจอหน่อยสิ\" คริสพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

\"ได้ค่ะ ที่ไหนดี\" ฉันตอบกลับไปโดยอัตโนมัติ เมื่อเขาบอกสถานที่มาและวางหูไป ฉันก็เพิ่งจะรู้ตัวว่ากำลังยิ้มอยู่คนเดียว

\'ออกมาเจอกันหน่อย\' เจอกันตอน 7 โมงเนี่ยนะ ถึงจะรู้ว่าเขาคงมีเหตุผลในการนัดครั้งนี้ แต่ฉันก็อดสงสัยไม่ได้อยู่ดีว่ามีอะไรสำคัญนักหนาถึงต้องปลุกฉันขึ้นมาซะเช้าตรู่

ยังไงก็ตาม ฉันก็ตอบรับไปแล้ว ฉะนั้นต้องรีบหน่อย

ฉันแต่งตัวอย่างรวดเร็วและรีบออกจากหอพัก ตรงไปยังสถานที่ที่เขานัดไว้ อากาศเย็นในตอนเช้า ทำให้ฉันต้องจับเสื้อแจ็คเก็ตให้แนบตัวมากขึ้น ซึ่งก็ไม่ได้ช่วยอะไรมากนัก

และเขาก็อยู่ตรงนั้น ชายหนุ่มตัวสูง หน้าตาดี ยืนเด่นอยู่เพียงคนเดียวข้างน้ำพุใจกลางมหาวิทยาลัย มีคนไม่กี่คนเดินผ่านไปมา ท้องฟ้าก็ยังไม่สว่างมากนัก ราวกับว่าทั้งมหาวิทยาลัยกำลังหลับไหลกันอยู่

คริสหันมายิ้มให้ ฉันรีบเดินเข้าไปหาเขา



\"หวังว่าเหตุผลของคุณคงจะดีนะ เรียกฉันออกมาแต่เช้าแบบนี้\" ฉันแหย่เขา คริสยิ้มอายๆ เป็นรอยยิ้มแบบเดียวที่ฉันเคยเห็นจากเขา

\"ไปกินอาหารเช้ากัน\" เขาพูดพลางจับมือเธอเดินไปโดยไม่ปล่อยให้ฉันถามคำถามใดๆ ทั้งสิ้น

เมื่อคริสกึ่งลากกึ่งจูงฉันไปถึงร้านอาหารเล็กๆ แห่งหนึ่ง เขาจึงปล่อยมือฉันและเดินเข้าไปสั่งอาหาร ฉันไม่ทันได้ฟังว่าเขาสั่งอะไรเพราะยังยืนงงอยู่กับการกระทำของเขา

รู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่เขาหันมาดึงฉันเข้าไปที่เคาน์เตอร์และพนักงานขายถามว่าฉันจะเอาอะไร

ด้วยความงงที่ยังไม่หาย ฉันก็นึกอะไรไม่ออก สั่งไปแต่กาแฟ และขนมปังปิ้ง คริสหัวเราะเบาๆ กับออร์เดอร์ของฉัน เขาก็คงเข้าใจดีว่าฉันเป็นอะไร



เมื่อสาวเสิร์ฟนำอาหารมาให้ คริสก็เริ่มลงมือจัดการกับของที่เขาสั่งมาเต็มจานโดยไม่สนใจใคร

ฉันนั่งจ้องเขาอยู่สักพักก่อนจะเอ่ยปากถาม \"นี่มันอะไรกันเนี่ย\"

คริสเงยหน้าขึ้นจากจานอาหาร เขาคงพอจะเข้าใจน้ำเสียงของฉันนะ น้ำเสียงที่ทั้งโมโห สับสน หงุดหงิด และง่วง!

เขายิ้มแหยๆ \"ถ้าไม่กิน อาหารจะเย็นหมดนะ\" เขาพูดพลางพยักหน้ามาที่จานของฉัน ซึ่งมีเพียงขนมปังปิ้ง 2 แป่น และเนย1ก้อนวางอยู่

\"ไม่ต้องมานอกเรื่อง นี่คุณลากฉันออกมาเพื่ออะไรเนี่ย\" ฉันพูดด้วยความโมโห \"อย่าบอกนะว่าแค่มากินข้าวเนี่ย\"

เขายิ้มให้อีกครั้ง \"ใช่ครับ แค่นี้แหละ\" ฉันอ้าปากค้างด้วยความไม่เชื่อ \"ก็..เราไม่ค่อยได้ทำตัวเหมือนคนปกติกันเลยนี่ ผมก็แค่อยากให้เราได้นั่งกันเงียบๆ แล้วก้อคุยกันเรื่องทั่วๆไป ตอนไหนจะเหมาะกว่าอาหารเช้าล่ะ จริงมั๊ย\"

เขาตอบด้วยความสนุกสนาน เอาเข้าไป

\"นี่คริส\" ฉันจิบกาแฟที่สั่งมา แทบไม่รู้รสของมัน แล้วรวบรวมสติพูดกับเขา \"ฉันดีใจนะที่คุณอยากให้เราเป็น...ปกติ\" ฉันหยุดเล็กน้อยเพื่อเรียบเรียงคำพูด

\"แต่นี่มันยังเช้าอยู่มาก และฉันก็...\" สับสน พูดยังไงจะไม่เหมือนต่อว่าล่ะ \"เอาเป็นว่าคุณปลุกฉันขึ้นมา และฉันก็นึกว่าคุณมีเรื่องสำคัญอะไร ถ้าคราวหน้าจะนัดมาล่ะก็ ฉันอยากให้คุณบอกให้ชัดเจนเลยว่าเรื่องอะไร ตกลงมั๊ยคะ\"

\"อันที่จริง\" เบคอนทอดยังติดอยู่ในปากเขา \"มันก็มีอยู่หรอกนะ เรื่องสำคัญน่ะ\"

ฉันฉีกขนมปังแผ่นแรกเข้าปากแต่ก็ต้องหยุดทันทีเมื่อได้ยินเขาพูด \"อะไรนะ\" ฉันถาม

\"คือเรื่องเอริก้าน่ะ\" เขาเริ่ม แววตากลับมาจริงจังอีกครั้ง ไม่รู้เหมือนกันว่าฉันชอบเขาที่เป็นแบบไหนมากกว่ากันแน่

\"ถ้าผมบอกนามสกุลของเธอ มันจะทำให้อะไรๆ ง่ายขึ้นมั๊ย\" เขาถามแบบไม่สนใจนัก ตักเบคอนเข้าปากอีกชิ้น

\"ช่วยสิ ช่วยแน่\" ฉันพูดตะกุกตะกัก ให้ตาย นี่ดูท่าทางฉันจะตื่นเต้นกว่าเขาอีกนะ \"ชื่ออะไรล่ะ\"

\"แฮร์ริสัน\" เขาตอบ เราจ้องหน้ากันอยู่นาน ไม่รู้จะพูดอะไรต่อดี

\"งั้นวันนี้เราไปหากัน\" ฉันบอกเขา คริสพยักหน้าแล้วเราทั้งคู่ก็กลับไปทานอาหารเช้าของตนเอง

ระหว่างนั้น ฉันก็นั่งมองเขาอย่างเงียบๆ ชายหนุ่มลึกลับที่ฉันรู้จักเขาเพียงแค่ชื่อเท่านั้น ทำไมฉันถึงต้องยอมลำบากลำบนทำตามเขาทุกอย่างด้วยนะ

ฉันถามตัวเอง แต่ก็รู้ตัวดีว่าไม่มีคำตอบจะให้



ทุกๆ ครั้งที่ฉันกับคริสจะเริ่มตามหาเอริก้า เราจะต้องกลับมาที่น้ำพุที่เราเจอกันครั้งแรก เหมือนกับที่นี่จะเป็นจุดเริ่มต้นของทุกสิ่ง

ครั้งนี้ก็เช่นกัน เรายืนอยู่ที่น้ำพุมองดูผู้คนเดินผ่านไปมา คนเริ่มเยอะแล้ว ใช่ เพราะสายแล้วนี่ ช่วงนี้ใครๆ ก็รีบไปเข้าเรียนวิชาแรกของตนเอง

ฉันพยายามมองหาคนที่เดินอย่างไม่รีบ เพื่อที่จะได้ไม่โดนด่าเวลาเข้าไปถามเรื่องไร้สาระแบบนี้ และแล้วฉันก็เจอ

ฉันหยิบรูปของเอริก้าออกมาจากกระเป๋าแล้วรีบเดินเข้าไปหาเธอคนนี้ทันที



\"ขอโทษนะคะ\" ผู้หญิงตาโตคนนั้นหันกลับมาตามเสียงของฉัน เธอมองฉันด้วยความสงสัย เธอไม่รู้จักฉันแน่ๆ เพราะฉันก็ไม่รู้จักเธอเหมือนกัน

\"คุณรู้จักเอริก้า แฮร์ริสันมั๊ยคะ ผู้หญิงคนนี้น่ะค่ะ\" ฉันถามพร้อมกับส่งรูปให้เธอดู ผู้หญิงคนนี้รับรูปของเอริก้าไปมองอยู่สักพัก ในที่สุดเธอก็เงยหน้าขึ้นมา

\"ขอโทษค่ะ ฉันไม่รู้หรอก หน้าคุ้นๆ แต่ว่า...ไม่ค่ะ\" เธอตอบแล้วส่งรูปคืนมาให้ฉัน ฉันพยักหน้าให้ แล้วเธอก็เดินจากไป

คริสเดินมาแตะไหล่ฉัน เราสบตากันด้วยความเข้าใจ ทั้งฉันและเขาก็ทำใจได้แล้วล่ะว่ามันคงจะไม่ใช่เรื่องง่ายอย่างที่คิด



และแล้วเราก็มานั่งอยู่ที่ร้านกาแฟเล็กๆ แห่งหนึ่ง ใจกลางมหาวิทยาลัย นั่งจิบวานิลลาไอซ์ด้วยความเหนื่อยอ่อน

หลังจากการเร่ถามผู้คนนับสิบในตอนเช้า ทำให้ขาฉันเมื่อยไปหมด ไม่คิดว่าจะมีแรงไปทำอะไรอีกแล้วถ้าไม่พักซะบ้าง

คริสเองก็คงสังเกตุเห็นและเขาเองก็คงเหนื่อยเช่นกัน เขาจึงชวนฉันเข้ามานั่งในร้านนี้

ถ้าเป็นคนอื่นคงจะยอมแพ้และเลิกตามหาไปแล้ว แต่คริสไม่มีทีท่าว่าจะทำแบบนั้นเลยสักนิดเดียว

ทุกครั้งที่เราเดินถามผู้คนเรื่องเอริก้า ไม่มีสักครั้งที่เราจะได้เรื่อง แต่เขาก็ยังคงมุ่งมั่นที่จะตามหาเธอและนั่นก็เป็นสิ่งที่ฉันชื่นชมในตัวเขา