ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : สามแยก....แตกต่าง (จุดเริ่มต้น)
สามแยก…แตกต่าง
อยุธยา..เมืองเก่าของเราแต่ก่อน………..
ฝนกระหน่ำตกราวเกือบชั่วโมงเห็นจะได้ ภายใต้ห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆ ภายใต้การทำงานของเครื่องปรับอากาศ ไอน้ำทยอยเกาะแผ่นกระจกดูสวยไปอีกแบบ
“อยากเรียนที่กรุงเทพฯจัง”
“จะไปยังไงล่ะ?” “ซักวัน ซักวัน.. คอยดูนะ”
“ช๊อกโกแลต ชิพ อร่อยเหรอ”
“อร่อยสิ ไม่งั้น รัน จะสั่งเหรอ”
“งั้น ชิมหน่อยนะ..อ่ะ อร่อยนี่”
“แดดร้อนอย่างนี้ยังมายืนตากแดดอีก”
“เรารอรันน่ะ”
“ขอโทษที่ให้รอนะ เข้าร่มเหอะ”
ภาพเหตุการณ์เดิมๆ ถูกฉายวนเวียนอยู่ในหัวของนนท์ราวกับถูกเรียบเรียงขึ้น ไม่ต่างกับการตัดต่อภาพยนตร์ นนท์นั่งอยู่ริมกระจก สายตามองออกไปอย่างไร้จุดหมาย ดูเหมือนว่าเขากำลังคิดกังวลกับอะไรบางอย่างอยู่ หารู้ไม่ว่าขณะที่ชีวิตของเขาดูเหมือนจะหยุดลง เข็มบนหน้าปัดนาฬิกายังคงเดินอย่างขยันขันแข็ง และก้าวเข้าสู้เช้าวันใหม่ เปลือกตาของนนท์เริ่มขยับราวอัตโนมัติ เขายังคงอยู่ในสภาพนั่งริมกระจกตลอดทั้งคืน นนท์ดูเหมือนกำลังเรียกสติกลับคืนมา และในที่สุด ใบหน้าที่แสดงความกังวลก็ปรากฏขึ้นอีกครั้ง และเพียงเสี้ยววินาทีเดียว ร่างของเขาก็ได้หายไปจากห้อง…
ที่สนานบิน…..
“รอก่อนนะคะแม่ .. เค้าสัญญาว่าจะมาค่ะ”
“ได้เวลาแล้วนะ รัน”
“แต่แม่คะ. หนู .ขอร้องนะคะ เอ๊ะ นั่นไง เค้ามาแล้ว”
“รัน เดินทางดีๆนะ คิดถึงกันบ้างนะ”
“แหม นนท์ อย่าทำหน้าเศร้าอย่างนั้นสิ เราสัญญานะว่าเราจะ.. เอ่อ…จะ รักนนท์คนเดียว” (คำนี้ รันดูเหมือนยากที่จะพูดออกมา)
“อย่าสัญญาเลยรัน” นนท์สีหน้าเหมือนกำลังบังคับอะไรบางอย่าง
“อย่าสัญญาว่าจะรักเรา ที่จริงแล้ว เราเองก็…..
….. ไม่ได้รักรันแบบนั้นซักหน่อย” นนท์พูดพร้อมกลืนน้ำลายเอื๊อกใหญ่
รันเองก็รู้สึกวูบอย่างบอกไม่ถูก
“ที่ผ่านมา เราไม่ได้รักรัน รันไปเถอะอย่าห่วงเรา ไปหาคนที่ดี เราเองก็จะหาใครสักคน ที่เรารักอย่างแท้จริงเหมือนกัน” นนท์พูดเหมือนท่องไว้มาเป็นปี เขารู้สึกเจ็บปวดที่ต้องพูดออกไป รันเองก็รู้สึกสับสนอย่างบอกไม่ถูก
ได้เวลาแห่งการลาจาก รันย่างก้าวออกจากนนท์ไปอย่างช้าๆ จนลับตาไปในที่สุด เมื่อสาวน้อยจากไป นนท์จึงถึงคราวต้องปลดปล่อยอารมณ์ที่ฝืนไว้ออกมา น้ำตาลูกผู้ชายรินไหลเต็มใบหน้า สองแขนเหมือนหมดเรี่ยวแรง เขาค่อยๆพยุงร่างไร้วิญญาณของเขากลับสู่ที่พักอย่างช้าๆ
กรุงเทพมหานคร…
รันอยู่ถามกลางฝูงชนที่รีบร้อน อย่างสับสน ดูเหมือนเธอกำลังวุ่นวายกับชีวิต เธอย้ายเข้ามาอยู่ในโรงเรียนเอกชนมีชื่อโด่งดัง และดูเหมือนคนรอบข้างจะมีระดับทั้งนั้น ภายใต้ความสมบูรณ์แบบของเธอ หารู้ไม่ว่าเธออ้างว้างเป็นอย่างมาก
ผ่านการเรียนการสอนได้เพียงอาทิตย์ ด้วยความน่ารัก และมีเสน่ห์ทำให้เธอเป็นที่รู้จักไปทั่วทั้งโรงเรียน และด้วยความที่เธอไม่ค่อยสนใจผู้ชายคนไหน ยิ่งทำให้บรรดาหนุ่มที่มั่นใจในความมีเสน่ห์ของตัวเองต่างแห่เข้ามารุมล้อม แต่จนแล้วจนเล่าเธอก็ยังคงไม่ยอมรับผู้ชายคนใด (ดูเหมือนเธอกำลังรู้สึกผิดต่อนนท์ รึไม่ก็ทำนองนั้น) ใจจริงแล้วเธออ้างว้างและสับสนเป็นอย่างมาก แต่ด้วยความที่เธอมาจากต่างจังหวัด และนิยามบอกเล่าที่เธอได้ยินได้ฟังมาเกี่ยวกับคนกรุงเทพฯก็ช่างไปในแง่ร้ายเสียเหลือเกิน ผู้ใหญ่มักจะเล่าให้เธอฟังว่า “ผู้ชายกรุงเทพฯ เชื่อถือไม่ได้ ไม่เหมือนคนบ้านเรา คนกรุงเทพฯมีแต่หลอกลวง อย่าเผลอใจไปเป็นอันขาด” เธอยังคงจดจำทุกคำสั่งสอนเป็นอย่างดี “ถ้าฉันไม่เจอคนที่ฉันมั่นใจ ฉันจะไม่รักใครเด็ดขาด”
ทางด้านของนนท์เอง หลังจากตัดใจบอกเลิกกับรัน ก็รู้สึกปวดร้าวทุกวินาทีที่มีชีวิตอยู่ “เพื่อให้รันพบคนที่ดี” เขามักจะทวนเหตุผลกับตัวเองอยู่เสมอ “ตลอดมา รันแค่สงสารเรา เห็นใจเรา นั่นไม่ใช่ความรัก ไม่เหมือนความรักที่เรามีให้รัน” ทุกเสี้ยววินาทีที่หายใจเข้าออก นนท์ไม่เคยลืมรันได้เลย เขารู้ดีว่าเขากำลังทำอะไร ใช่!! เขารู้ เพื่อให้รันมีความสุข เขาคงทำถูกแล้ว แต่ แล้วทำไมเขาต้องยอมเจ็บล่ะ ทำไมกัน.. ด้วยความรักที่ไม่เคยจางหายไป ไม่ว่าจะไปที่แห่งใด เขาก็มักจะหวนนึกถึงกิจกรรมที่เคยทำกับรัน ณ ที่ตรงนั้นตลอด.
“นี่เราบ้าไปแล้วหรือ.. บ้าไปจริงๆหรือนี่”
///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
อยุธยา..เมืองเก่าของเราแต่ก่อน………..
ฝนกระหน่ำตกราวเกือบชั่วโมงเห็นจะได้ ภายใต้ห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆ ภายใต้การทำงานของเครื่องปรับอากาศ ไอน้ำทยอยเกาะแผ่นกระจกดูสวยไปอีกแบบ
“อยากเรียนที่กรุงเทพฯจัง”
“จะไปยังไงล่ะ?” “ซักวัน ซักวัน.. คอยดูนะ”
“ช๊อกโกแลต ชิพ อร่อยเหรอ”
“อร่อยสิ ไม่งั้น รัน จะสั่งเหรอ”
“งั้น ชิมหน่อยนะ..อ่ะ อร่อยนี่”
“แดดร้อนอย่างนี้ยังมายืนตากแดดอีก”
“เรารอรันน่ะ”
“ขอโทษที่ให้รอนะ เข้าร่มเหอะ”
ภาพเหตุการณ์เดิมๆ ถูกฉายวนเวียนอยู่ในหัวของนนท์ราวกับถูกเรียบเรียงขึ้น ไม่ต่างกับการตัดต่อภาพยนตร์ นนท์นั่งอยู่ริมกระจก สายตามองออกไปอย่างไร้จุดหมาย ดูเหมือนว่าเขากำลังคิดกังวลกับอะไรบางอย่างอยู่ หารู้ไม่ว่าขณะที่ชีวิตของเขาดูเหมือนจะหยุดลง เข็มบนหน้าปัดนาฬิกายังคงเดินอย่างขยันขันแข็ง และก้าวเข้าสู้เช้าวันใหม่ เปลือกตาของนนท์เริ่มขยับราวอัตโนมัติ เขายังคงอยู่ในสภาพนั่งริมกระจกตลอดทั้งคืน นนท์ดูเหมือนกำลังเรียกสติกลับคืนมา และในที่สุด ใบหน้าที่แสดงความกังวลก็ปรากฏขึ้นอีกครั้ง และเพียงเสี้ยววินาทีเดียว ร่างของเขาก็ได้หายไปจากห้อง…
ที่สนานบิน…..
“รอก่อนนะคะแม่ .. เค้าสัญญาว่าจะมาค่ะ”
“ได้เวลาแล้วนะ รัน”
“แต่แม่คะ. หนู .ขอร้องนะคะ เอ๊ะ นั่นไง เค้ามาแล้ว”
“รัน เดินทางดีๆนะ คิดถึงกันบ้างนะ”
“แหม นนท์ อย่าทำหน้าเศร้าอย่างนั้นสิ เราสัญญานะว่าเราจะ.. เอ่อ…จะ รักนนท์คนเดียว” (คำนี้ รันดูเหมือนยากที่จะพูดออกมา)
“อย่าสัญญาเลยรัน” นนท์สีหน้าเหมือนกำลังบังคับอะไรบางอย่าง
“อย่าสัญญาว่าจะรักเรา ที่จริงแล้ว เราเองก็…..
….. ไม่ได้รักรันแบบนั้นซักหน่อย” นนท์พูดพร้อมกลืนน้ำลายเอื๊อกใหญ่
รันเองก็รู้สึกวูบอย่างบอกไม่ถูก
“ที่ผ่านมา เราไม่ได้รักรัน รันไปเถอะอย่าห่วงเรา ไปหาคนที่ดี เราเองก็จะหาใครสักคน ที่เรารักอย่างแท้จริงเหมือนกัน” นนท์พูดเหมือนท่องไว้มาเป็นปี เขารู้สึกเจ็บปวดที่ต้องพูดออกไป รันเองก็รู้สึกสับสนอย่างบอกไม่ถูก
ได้เวลาแห่งการลาจาก รันย่างก้าวออกจากนนท์ไปอย่างช้าๆ จนลับตาไปในที่สุด เมื่อสาวน้อยจากไป นนท์จึงถึงคราวต้องปลดปล่อยอารมณ์ที่ฝืนไว้ออกมา น้ำตาลูกผู้ชายรินไหลเต็มใบหน้า สองแขนเหมือนหมดเรี่ยวแรง เขาค่อยๆพยุงร่างไร้วิญญาณของเขากลับสู่ที่พักอย่างช้าๆ
กรุงเทพมหานคร…
รันอยู่ถามกลางฝูงชนที่รีบร้อน อย่างสับสน ดูเหมือนเธอกำลังวุ่นวายกับชีวิต เธอย้ายเข้ามาอยู่ในโรงเรียนเอกชนมีชื่อโด่งดัง และดูเหมือนคนรอบข้างจะมีระดับทั้งนั้น ภายใต้ความสมบูรณ์แบบของเธอ หารู้ไม่ว่าเธออ้างว้างเป็นอย่างมาก
ผ่านการเรียนการสอนได้เพียงอาทิตย์ ด้วยความน่ารัก และมีเสน่ห์ทำให้เธอเป็นที่รู้จักไปทั่วทั้งโรงเรียน และด้วยความที่เธอไม่ค่อยสนใจผู้ชายคนไหน ยิ่งทำให้บรรดาหนุ่มที่มั่นใจในความมีเสน่ห์ของตัวเองต่างแห่เข้ามารุมล้อม แต่จนแล้วจนเล่าเธอก็ยังคงไม่ยอมรับผู้ชายคนใด (ดูเหมือนเธอกำลังรู้สึกผิดต่อนนท์ รึไม่ก็ทำนองนั้น) ใจจริงแล้วเธออ้างว้างและสับสนเป็นอย่างมาก แต่ด้วยความที่เธอมาจากต่างจังหวัด และนิยามบอกเล่าที่เธอได้ยินได้ฟังมาเกี่ยวกับคนกรุงเทพฯก็ช่างไปในแง่ร้ายเสียเหลือเกิน ผู้ใหญ่มักจะเล่าให้เธอฟังว่า “ผู้ชายกรุงเทพฯ เชื่อถือไม่ได้ ไม่เหมือนคนบ้านเรา คนกรุงเทพฯมีแต่หลอกลวง อย่าเผลอใจไปเป็นอันขาด” เธอยังคงจดจำทุกคำสั่งสอนเป็นอย่างดี “ถ้าฉันไม่เจอคนที่ฉันมั่นใจ ฉันจะไม่รักใครเด็ดขาด”
ทางด้านของนนท์เอง หลังจากตัดใจบอกเลิกกับรัน ก็รู้สึกปวดร้าวทุกวินาทีที่มีชีวิตอยู่ “เพื่อให้รันพบคนที่ดี” เขามักจะทวนเหตุผลกับตัวเองอยู่เสมอ “ตลอดมา รันแค่สงสารเรา เห็นใจเรา นั่นไม่ใช่ความรัก ไม่เหมือนความรักที่เรามีให้รัน” ทุกเสี้ยววินาทีที่หายใจเข้าออก นนท์ไม่เคยลืมรันได้เลย เขารู้ดีว่าเขากำลังทำอะไร ใช่!! เขารู้ เพื่อให้รันมีความสุข เขาคงทำถูกแล้ว แต่ แล้วทำไมเขาต้องยอมเจ็บล่ะ ทำไมกัน.. ด้วยความรักที่ไม่เคยจางหายไป ไม่ว่าจะไปที่แห่งใด เขาก็มักจะหวนนึกถึงกิจกรรมที่เคยทำกับรัน ณ ที่ตรงนั้นตลอด.
“นี่เราบ้าไปแล้วหรือ.. บ้าไปจริงๆหรือนี่”
///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น