ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : สิ่งที่เหมือนกับความฝัน
หลายวันผ่านไป
“ ระพีพัฒน์ วันนี้เธอไปแต่งกลอนด้วยนะ ที่ห้อง 121 อ่ะ ” อาจารย์คนหนึ่งพูดขึ้นมา
“ ครับ ” เฮ้อ เซ็งจังเลยรีบๆแต่งให้เสร็จแล้วรีบไปดีกว่า……..
ตอนนี้ก็แต่งเสร็จแล้วล่ะ แต่ทำไมคนอื่นๆถึงเพิ่งทยอยเข้ามาทีหลังนะ ช่างเค้าเหอะยังไงคนที่เข้ามาทีหลังก็มีแค่ แล้วก็ เฮ้ย ~ ~ ผู้หญิงคนนั้นนี่นา อ้าวนั่งตรงแถวเดียวกับเราด้วย แต่คนที่นั่งข้างหน้าเราบังอ่ะ ออกไปสิ จามอง นั่งบังเราอยู่ได้ ทำไงดี เชอะออกไปข้างนอกก็ได้ มองง่ายกว่าอีก
หลังจากนั้นเอ็มก็แกล้งทำเป็นฟอร์มรอเพื่อน จนหลายๆคนเริ่มทยอยกันออกมาแล้ว และในที่สุดตั้มก็เดินออกมา
“ ตั้ม จะรีบออกมาทำไมอ่ะ น่าจะแต่งต่ออีกสักหน่อย ” สาบานได้ครับว่าปกติไม่เคยพูดกันเลย
“ ทำไมอ่ะ แอบมองใครอยู่รึไง” ตั้มพูดขึ้นมาอย่างรู้ใจ
“ ก็ผู้หญิงคนนั้นอ่ะ นายรู้จักเค้ารึเปล่า เราแค่อยากรู้ว่าเค้าชื่ออะไร ”
“ ใครจะไปรู้ เราไม่ใช่พระเจ้านี่ จะได้รู้ทุกเรื่อง ” ก้อจริงอย่างที่ตั้มพูดอ่านะ “ แต่ว่าทำไมเหรอ นายชอบล่ะสิ งั้นเดี๋ยวเราไปบอกให้ ”
“ เฮ้ย……. ” เร็วกว่าความคิด เอ็มวิ่งหนีไปแล้ว……..
“ อารายกานเนี่ย อย่าเพิ่งหนีดิ กลับมาก่อน เอ็ม กลับมาก่อน ” ฟ้าใสโวยวายหลังจากที่นั่งลุ้นอยู่นาน แต่ถึงฟ้าใสจะโวยวายขนาดไหน เอ็มก็คงไม่กลับมาแล้ว
หลังจากที่ตั้มเห็นเอ็มหายไป ก็เลยลงไปตามหา จนในที่สุดพบตัวอยู่ที่ข้างห้องสมุด
“ เอ็ม นายหนีลงมาทำไมล่ะ ”
“ จะบ้ารึไงล่ะ นายน่าจะรู้ตัวนะว่าเมื่อกี้นายจะทำอะไร ” เอ็มแย้งขึ้นมา
“ ป่าวนี่ก็แค่จะแกล้งเล่นเท่านั้นเอง แค่นี้ทำเป็นอายไปได้ ”…….
นับแต่นั้นเป็นต้นมาทั้งสองก็เริ่มสนิทกัน เอ็มจากที่เคยนั่งอยู่กับกอล์ฟ ก็เปลี่ยนมานั่งกับตั้มแทน และทั้งคู่ก้อเริ่มปฏิบัติการลับสุดยอด นั่นก็คือการส่งจดหมายไปให้แอ้ โดยผ่ายเด็กส่งจดหมายชื่หยกเป็นคนนำไปให้ ( หยกโทษทีนะที่ให้เป็นแค่ตัวประกอบ เรื่องนี้มีแค่เราที่เด่นแค่คนเดียวก็พอแล้วล่ะ อิอิ ) โดยที่เอ็ม พยายามปิดบังไม่ให้แอ้รู้ว่าใครเป็นคนส่งมา แต่ความลับย่อมไม่มีในโลก จากนั้นไม่นานแอ้ก็รู้จนได้ว่าใครคือคนที่ส่ง มาให้ แต่ทั้งคู่ก็ส่ง คุยกันเรื่อยมาจนกระทั่งเกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันขึ้น
กริ๊งๆ กริ๊งๆ ( เสียงโทรศัพท์อ่ะ อยากจะบอก กลัวไม่รู้ )
“ เสียงโทรศัพท์ดังตั้งนานแล้ว เอ็มตื่นขึ้นมารับซะทีสิ ” ฟ้าใสบ่นขึ้นมา ( บ่นไปเอ็มก็ไม่ได้ยินหรอก ไม่รู้จะบ่นไปทำไมนักหนา สงสัยว่าจาบ่นทั้งเรื่องแหงเลย )
“ เฮ้อ….. ใครโทรมารบกวนเนี่ย กำลังหลับเพลินๆ ไม่รู้รึไง ว่าเวลานี้เป็นเวลานอน ” เอ็มบ่นกับตัวเองแต่ก็ยังเดินไปรับโทรศัพท์ “ สวัสดีครับ ต้องการพูดกับใครครับ ”
“ สวัสดีค่ะ ขอสายเอ็มค่ะ ” เสียงใสๆ น่ารักๆ ส่งผ่านมาตามสายโทรศัพท์
“ แอ้ ” เอ็มอุทานออกมาเพราะไม่อยากจะเชื่อว่าแอ้จะโทรมาหา
“ อะไรเนี่ย แอ้โทรมาหาเอ็ม ไม่น่าเชื่ออย่างงี้ก็สนุกสิ ” ฟ้าใสแทบไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองเหมือนกัน
“ กำลังพูดอยู่ครับ ” หลังจากที่ตั้งสติได้เอ็มก็ตอบกลับไป
“ เรารบกวนเอ็มรึเปล่า ”
“ ไม่หรอกทำไมเหรอ ” ( อ้าวแล้วก่อนรับโทรศัพท์ใครบอกรบกวนล่ะ )
“ เราเรียนพิเศษเพิ่งเสร็จน่ะ ก็เลยเพิ่งจะโทรมา อืมเราชอบอ่านจดหมายที่นายเขียนนะมันเหมือนนิยายเลยล่ะ ”
“ จริงเหรอ ”
“ อืม แล้วทำไมต้องใช้คำว่าเธอกับเราด้วยล่ะ มันยังไม่ไม่รู้อ่ะ ”
“ แล้วจะให้ใช้คำว่าอะไรล่ะ ”
“ แล้วแต่สิ ”
“ งั้นใช้คำว่าเอ็มกับแอ้ละกันนะ ”
“ ก้อตามใจนายสิ อืมแล้วขอถามอะไรอย่างนึงได้รึเปล่า ”
“ ได้สิ ถามมาเหอะ ตอบได้อยู่แล้ว ”
“ เอ็มพูดจริงๆเหรอว่า ไม่ได้ชอบแต่รักอ่ะ ”
………เงียบ…….. (แล้วไหนใครบอกว่าตอบได้อยู่แล้วฟะ )
“ เอ็ม ตอบไปตรงๆเลยเราจะได้กลับสวรรค์สักที ” ฟ้าใสลุ้นให้เอ็มตอบ
“ เอ่อ………..เอ็ม แค่นี้ก่อนนะ รถมาแล้ว ” กริ๊ก ตู๊ด ๆๆๆๆ
“ โธ่เว้ย เอ็มบ้า แทนที่จะตอบไปเห็นไหมเราเลยอดกลับไปสวรรค์เลย ” ฟ้าใสบ่นอย่างไม่พอใจ ( ว่าแล้วว่าฟ้าใสจะต้องบ่นทั้งเรื่องชัวร์ๆ )
“ เฮ้อ …… แล้วต่อไปเราจะทำยังไงดีเนี่ย …… คิดไม่ออกเลย ” เอ็มได้แต่พูดกับตัวเอง ตอนนี้ในสมองของเอ็มมีคำถามมากมาย คำถามที่ไม่สามารถหาคำตอบได้ เอ็มคิดเรื่องต่างๆไปเรื่อยๆ และเผลอหลับไป ”
To be Continue
“ ระพีพัฒน์ วันนี้เธอไปแต่งกลอนด้วยนะ ที่ห้อง 121 อ่ะ ” อาจารย์คนหนึ่งพูดขึ้นมา
“ ครับ ” เฮ้อ เซ็งจังเลยรีบๆแต่งให้เสร็จแล้วรีบไปดีกว่า……..
ตอนนี้ก็แต่งเสร็จแล้วล่ะ แต่ทำไมคนอื่นๆถึงเพิ่งทยอยเข้ามาทีหลังนะ ช่างเค้าเหอะยังไงคนที่เข้ามาทีหลังก็มีแค่ แล้วก็ เฮ้ย ~ ~ ผู้หญิงคนนั้นนี่นา อ้าวนั่งตรงแถวเดียวกับเราด้วย แต่คนที่นั่งข้างหน้าเราบังอ่ะ ออกไปสิ จามอง นั่งบังเราอยู่ได้ ทำไงดี เชอะออกไปข้างนอกก็ได้ มองง่ายกว่าอีก
หลังจากนั้นเอ็มก็แกล้งทำเป็นฟอร์มรอเพื่อน จนหลายๆคนเริ่มทยอยกันออกมาแล้ว และในที่สุดตั้มก็เดินออกมา
“ ตั้ม จะรีบออกมาทำไมอ่ะ น่าจะแต่งต่ออีกสักหน่อย ” สาบานได้ครับว่าปกติไม่เคยพูดกันเลย
“ ทำไมอ่ะ แอบมองใครอยู่รึไง” ตั้มพูดขึ้นมาอย่างรู้ใจ
“ ก็ผู้หญิงคนนั้นอ่ะ นายรู้จักเค้ารึเปล่า เราแค่อยากรู้ว่าเค้าชื่ออะไร ”
“ ใครจะไปรู้ เราไม่ใช่พระเจ้านี่ จะได้รู้ทุกเรื่อง ” ก้อจริงอย่างที่ตั้มพูดอ่านะ “ แต่ว่าทำไมเหรอ นายชอบล่ะสิ งั้นเดี๋ยวเราไปบอกให้ ”
“ เฮ้ย……. ” เร็วกว่าความคิด เอ็มวิ่งหนีไปแล้ว……..
“ อารายกานเนี่ย อย่าเพิ่งหนีดิ กลับมาก่อน เอ็ม กลับมาก่อน ” ฟ้าใสโวยวายหลังจากที่นั่งลุ้นอยู่นาน แต่ถึงฟ้าใสจะโวยวายขนาดไหน เอ็มก็คงไม่กลับมาแล้ว
หลังจากที่ตั้มเห็นเอ็มหายไป ก็เลยลงไปตามหา จนในที่สุดพบตัวอยู่ที่ข้างห้องสมุด
“ เอ็ม นายหนีลงมาทำไมล่ะ ”
“ จะบ้ารึไงล่ะ นายน่าจะรู้ตัวนะว่าเมื่อกี้นายจะทำอะไร ” เอ็มแย้งขึ้นมา
“ ป่าวนี่ก็แค่จะแกล้งเล่นเท่านั้นเอง แค่นี้ทำเป็นอายไปได้ ”…….
นับแต่นั้นเป็นต้นมาทั้งสองก็เริ่มสนิทกัน เอ็มจากที่เคยนั่งอยู่กับกอล์ฟ ก็เปลี่ยนมานั่งกับตั้มแทน และทั้งคู่ก้อเริ่มปฏิบัติการลับสุดยอด นั่นก็คือการส่งจดหมายไปให้แอ้ โดยผ่ายเด็กส่งจดหมายชื่หยกเป็นคนนำไปให้ ( หยกโทษทีนะที่ให้เป็นแค่ตัวประกอบ เรื่องนี้มีแค่เราที่เด่นแค่คนเดียวก็พอแล้วล่ะ อิอิ ) โดยที่เอ็ม พยายามปิดบังไม่ให้แอ้รู้ว่าใครเป็นคนส่งมา แต่ความลับย่อมไม่มีในโลก จากนั้นไม่นานแอ้ก็รู้จนได้ว่าใครคือคนที่ส่ง มาให้ แต่ทั้งคู่ก็ส่ง คุยกันเรื่อยมาจนกระทั่งเกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันขึ้น
กริ๊งๆ กริ๊งๆ ( เสียงโทรศัพท์อ่ะ อยากจะบอก กลัวไม่รู้ )
“ เสียงโทรศัพท์ดังตั้งนานแล้ว เอ็มตื่นขึ้นมารับซะทีสิ ” ฟ้าใสบ่นขึ้นมา ( บ่นไปเอ็มก็ไม่ได้ยินหรอก ไม่รู้จะบ่นไปทำไมนักหนา สงสัยว่าจาบ่นทั้งเรื่องแหงเลย )
“ เฮ้อ….. ใครโทรมารบกวนเนี่ย กำลังหลับเพลินๆ ไม่รู้รึไง ว่าเวลานี้เป็นเวลานอน ” เอ็มบ่นกับตัวเองแต่ก็ยังเดินไปรับโทรศัพท์ “ สวัสดีครับ ต้องการพูดกับใครครับ ”
“ สวัสดีค่ะ ขอสายเอ็มค่ะ ” เสียงใสๆ น่ารักๆ ส่งผ่านมาตามสายโทรศัพท์
“ แอ้ ” เอ็มอุทานออกมาเพราะไม่อยากจะเชื่อว่าแอ้จะโทรมาหา
“ อะไรเนี่ย แอ้โทรมาหาเอ็ม ไม่น่าเชื่ออย่างงี้ก็สนุกสิ ” ฟ้าใสแทบไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองเหมือนกัน
“ กำลังพูดอยู่ครับ ” หลังจากที่ตั้งสติได้เอ็มก็ตอบกลับไป
“ เรารบกวนเอ็มรึเปล่า ”
“ ไม่หรอกทำไมเหรอ ” ( อ้าวแล้วก่อนรับโทรศัพท์ใครบอกรบกวนล่ะ )
“ เราเรียนพิเศษเพิ่งเสร็จน่ะ ก็เลยเพิ่งจะโทรมา อืมเราชอบอ่านจดหมายที่นายเขียนนะมันเหมือนนิยายเลยล่ะ ”
“ จริงเหรอ ”
“ อืม แล้วทำไมต้องใช้คำว่าเธอกับเราด้วยล่ะ มันยังไม่ไม่รู้อ่ะ ”
“ แล้วจะให้ใช้คำว่าอะไรล่ะ ”
“ แล้วแต่สิ ”
“ งั้นใช้คำว่าเอ็มกับแอ้ละกันนะ ”
“ ก้อตามใจนายสิ อืมแล้วขอถามอะไรอย่างนึงได้รึเปล่า ”
“ ได้สิ ถามมาเหอะ ตอบได้อยู่แล้ว ”
“ เอ็มพูดจริงๆเหรอว่า ไม่ได้ชอบแต่รักอ่ะ ”
………เงียบ…….. (แล้วไหนใครบอกว่าตอบได้อยู่แล้วฟะ )
“ เอ็ม ตอบไปตรงๆเลยเราจะได้กลับสวรรค์สักที ” ฟ้าใสลุ้นให้เอ็มตอบ
“ เอ่อ………..เอ็ม แค่นี้ก่อนนะ รถมาแล้ว ” กริ๊ก ตู๊ด ๆๆๆๆ
“ โธ่เว้ย เอ็มบ้า แทนที่จะตอบไปเห็นไหมเราเลยอดกลับไปสวรรค์เลย ” ฟ้าใสบ่นอย่างไม่พอใจ ( ว่าแล้วว่าฟ้าใสจะต้องบ่นทั้งเรื่องชัวร์ๆ )
“ เฮ้อ …… แล้วต่อไปเราจะทำยังไงดีเนี่ย …… คิดไม่ออกเลย ” เอ็มได้แต่พูดกับตัวเอง ตอนนี้ในสมองของเอ็มมีคำถามมากมาย คำถามที่ไม่สามารถหาคำตอบได้ เอ็มคิดเรื่องต่างๆไปเรื่อยๆ และเผลอหลับไป ”
To be Continue
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น