ผู้ชายใต้เงาจันทร์

ลำดับตอนที่ #2 : แล้ววันหนึ่ง ..

                    รถยุโรปคันงามสีเงินแล่นเข้ามาจอดที่ลานหน้าบ้านอย่างช้า ๆ

        คีรินละความสนใจจากนึกคิด มองร่างที่กำลังก้าวเดินเข้ามาหาหล่อน ทุกอย่างยังคงเป็นเขาคนเดิม

ไม่เปลี่ยนแปลง ความเรียบง่ายและเงียบงันยังคงแฝงไปด้วยความลึกลับในความคิด ยากจะคาดเดา

        “ เป็นไงบ้าง “   ภูชิชย์เอ่ยถามคีริน ก่อนทรุดร่างลงบนเก้าอี้อีกตัวตรงข้ามหล่อน

        “ ก็ดี “   หล่อนตอบคำถามสั้น ๆ ด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย

        ภูชิชย์พยักหน้าแสดงการรับรู้ ก่อนเงียบไปครู่หนึ่ง เขามองดูภรรยาของเขาแปลกไปกว่าทุกครั้ง

เพราะทุกครั้งที่เขากลับบ้าน หล่อนจะต้องซักถามถึงเหตุผลที่เขาหายไป แต่วันนี้ …

        “ รินไม่ถามผมเหรอ ผมหายไปไหนมา “

        คีรินเจ็บแปลบในหัวใจขึ้นมาทันที เขาจำได้แค่สิ่งที่หล่อนเคยบ่นให้ฟังแค่นั้นนะหรือ … ทำไมเขาไม่ถามถึง

ลูกของหล่อนบ้างเล่า .. ลูกของหล่อนที่เป็นลูกของเขาด้วย

        หล่อนจ้องเขาเขม็ง ก่อนจะยิ้มที่มุมปากอย่างเย้ยหยัน

        “ สำคัญถึงขนาดที่ฉันจะต้องถามด้วยเหรอ เวลาเกือบเดือนฉันก็ไม่เคยคิดว่าคุณหายไปไหน เพราะฉันรู้ไง

ว่าคุณก็อยู่ที่บ้านของเมียน้อยของคุณนั่นแหละ “

        ภูชิชย์เริ่มสังเกตถึงความเปลี่ยนแปลงในตัวภรรยาของเขา  คีรินเปลี่ยนไปทั้งกริยาและการพูดจา  หล่อนไม่เคย

ใช้คำแทนตัวเองว่า ฉันหรือคุณ กับเขา … มันทำให้เขารู้สึกห่างเหินอย่างบอกไม่ถูก

        เขานิ่งไปนานพอสมควร … ก่อนลุกขึ้นและจะก้าวเดินจากที่ตรงนั้น

        “ แทงใจดำน่ะสิ “  คีรินทอดเสียงหนักเพื่อย้ำให้เขาได้รับรู้  ภูชิชย์หยุดเดิน

        “ รินคิดมาก “

        “ ฉันไม่ได้คิดมาก แต่ฉันคิดมามากต่างหาก “  คีรินเดินไปยังตรงหน้าเขา

        ความน้อยใจมันประดังเข้ามาเหมือนคลื่นลูกใหญ่กระทบฝั่ง  ฝั่งที่บอบบางและอ่อนไหว …. มันจะทาน

แรงกระทบได้ฤา .. ไม่ไหวแล้วนะ  น้ำตาของคีรินไหลรินอาบแก้มเป็นทางยาว หล่อนไม่สนใจว่าเขาจะมองหล่อนเช่นไร ..

แค่ตอนนี้หล่อนอยากให้เขาได้รับรู้ว่า หล่อนเสียใจ

        “ เวลาทำให้คุณเปลี่ยน  เปลี่ยนทุกอย่าง แม้กระทั่งตัวฉัน “  หล่อนเอ่ยถึงตัวเองทีไร อดสมเพชในชะตาชีวิต

เหลือเกิน … ชีวิตที่คือความฝันเพียงช่วงเวลา

        “ ผมไม่เข้าใจ “  ภูชิชย์ยังเฉยเหมือนเดิม

        สายตาของเขาที่มองภรรยาในขณะนี้ อยากให้หล่อนได้รับรู้ว่า เขาไม่เคยเปลี่ยนอะไรทั้งสิ้น เขายังเหมือนเดิม

ทุกอย่างก่อนชีวิตแต่งงานและหลังแต่งงาน วันนี้  นาทีนี้  เขาก็ยังเป็นเขา

        แต่หล่อนล่ะ หล่อนเปลี่ยนไปมากไม่เหมือนคีรินคนก่อนที่เขาเคยรู้จัก มันเพราะอะไร

        “ ฉันคิดว่าคุณเข้าใจ เรากำลังมีลูกนะ ฉันอยากให้คุณเอาใจใส่ฉันบ้าง วันนี้ฉันเป็นยังไง รู้สึกอะไร  

ฉันไม่ได้เรียกร้องอะไรทั้งสิ้น  แต่ฉันคิดในส่วนของความน่าจะเป็น .. มันน่าจะเป็นเช่นนั้นไม่ใช่เหรอ  แต่นี่ .. คุณไม่เคยมี

เวลาให้ฉันเลย  ฉันไม่ใช่ตุ๊กตาที่คุณจะนำมาตั้งไว้ที่บ้าน จะจับให้นั่งตรงนี้ ยืนตรงนั้น หรือเก็บไว้ในห้องโชว์  แต่นี่ฉันเป็นคนนะ “

        “ ผมทำงาน รินก็รู้ “

        “ ถ้ายี่สิบสี่ชั่วโมงมันคือชีวิตคุณ  คุณก็น่าที่จะเลือกมันมาร่วมทางเดินชีวิตมากกว่าฉัน “

    

                                 แก้วที่ร้าวนับวันจะยิ่งร้าวหนักขึ้นทุกที คงไม่มีวันที่จะประสานรอยร้าวนั้นให้เรียบลงรอยดังเก่า

คงได้แต่เพียงคอยว่าวันหนึ่งวันใด มันจะแตกสลายลงเท่านั้น ….

    

                    คีรินก็เช่นกัน หล่อนรู้ว่าชีวิตคู่ของหล่อนกำลังปริร้าวเหมือนแก้วบางใส  รอวันเวลาที่รอยร้าวนั้นจะแตก

สลายลง … มันจะไม่ใช่แตกเป็นเสี่ยง ๆ แต่มันจะแตกละเอียด ไม่เหลือร่องรอยของความรู้สึกใดใดให้จำจดในความทรงจำ

อีกเลย  วันเวลาที่รอคอยนั้น จะอีกนานเท่าไหร่ แล้วหัวใจดวงนี้ จะทนได้ฤา ….

        จากฝันเบื้องฟ้า

        ทอดสู่สายธาราลงเบื้องต่ำ

        เมฆขาวปุยนุ่นน่าสัมผัสในสายตาของเด็กสาว

        แท้จริงคือความว่างเปล่าที่น่ากลัวนัก รสสัมผัสได้แค่การมองเห็น

        ไร้ความรู้สึกที่ซึมซับ อบอุ่น ดังเคยฝัน

        

        ความกดดันในความคิดแทบทุกอย่างกำลังกลั่นแกล้งหล่อนอย่างไร้ความปราณี

        ไม่มีอะไรที่ดีกว่านี้อีกแล้วใช่มั้ย



        สายเลือกที่ฟูมฟักทนุถนอมดังแก้วเจียรไนอันหวงแหน กำลังจะออกมารับรู้ชะตาชีวิตจากผู้สร้างให้เขาเกิด

มันคงจะเลวร้ายสำหรับเขา .. แต่หากจะทำอย่างไรได้ ในเมื่อวัฎจักรแห่งโลกและชีวิตต้องดำเนินไปตามกฎเกณฑ์ที่ต้องเป็น

แม้ว่าหล่อนอยากให้ทุกอย่างหยุดลงตรงนี้  จบลงเดี๋ยวนี้  บัดนี้  ก็ตามที

        ไม่นานแล้วสินะ

        พยานแห่งรักจะลืมตามองโลก

        โลกที่จะไม่มีพ่อ …

        คีรินพยายามลืมเรื่องราวทุกอย่างที่ผ่านมา เพื่อคลายความเครียดที่สะสม  ถ้าขืนหล่อนต้องเครียดหนัก

ไปกว่านี้ หล่อนรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับลูก  ลูกที่คือความหวัง ความตั้งใจและความรักของหล่อนคนเดียว

        ร่างอุ้ยอ้ายเดินลงจากรถแท๊กซี่บริเวณประตูหน้าบ้านด้วยความระมัดระวัง คีรินเพิ่งกลับจากทำบุญที่วัด

โดยมีสาวใช้เดินประคองอย่างช้า ๆ

        คีรินแปลกใจนักเมื่อเห็นรถยุโรปของภูชิชย์จอดอยู่ที่ลานหน้าบ้าน

        เขากลับมาทำไมเช้านี้  น่าสงสัย

        ม่านสีครีมที่หน้าต่างห้องนอนถูกเปิดออกเล็กน้อย แสดงว่าเขานอนอยู่ในห้องอย่างนั้นหรือ

        เขาไม่สบายหรืออย่างไร

        แม้คีรินจะมีอคติกับเขา แต่ภายใต้นั้นยังมีเยื่อใยอยู่บาง ๆ คีรินบอกให้สาวใช้นำข้าวของไปเก็บในห้องครัว

และเตรียมกาแฟขึ้นไปให้ภูชิชย์

        “ เขาจะเป็นอะไรหรือเปล่า “  หล่อนคิดอยู่ในใจ ภูชิชย์ไม่เคยกลับบ้านในตอนเช้าอย่างนี้ แล้วทำไมวันนี้          

        คีรินก้าวเดินขึ้นไปยังห้องนอนของหล่อนอย่างช้า ๆ หล่อนหยุดที่หน้าห้องก่อนตัดสินใจเคาะประตูเพื่อมารยาท

        มารยาทของภรรยาที่แสนดีที่มีต่อสามีสุดที่รัก

        พลันสายตาหยุดชะงักที่ขอบประตูซึ่งแง้มอยู่

        “ เขาไม่ได้ล๊อคประตู “

        หล่อนค่อย ๆ ผลักประตูเบา ๆ ก่อนเยื้องกายเข้าไปในห้องนั้น



        ห้องที่เคยเป็นของหล่อนและเขาในวันแต่งงาน

        แต่นานมาแล้ว … เหมือนกาลครั้งหนึ่ง

        เตียงนอนขนาดใหญ่ตรงหน้าคลุมไว้ด้วยผ้าแพรสีเงินนุ่มอ่อน ปักฉลุด้วยลูกไม้จากช่างฝีมือที่เลือกสรร

ความนุ่มนวลเมื่อได้สัมผัสชวนหลับไหลได้นานเท่านาน .. หล่อนรู้

        ก็หล่อนเคยได้รับรู้ถึงรสสัมผัสนั้นด้วยความอบอุ่นมาแล้วนี่

        หากจะมีสองมือของเขามาตะกรองกอดด้วยรักอีกสักนิด .. เช่นวันวาน    

        โลกทั้งโลก .. มันก็คือฝันอันสวยงามยามนิทรา ดีดีนี่เอง



        เหมือนสายฟ้าฟาดลงกลางหัวใจที่ร้าวเจ็บของคีริน เมื่อสองสายตามองไปยังเบื้องหน้า  ภาพของภูชิชย์

นอนกอดหญิงสาวคนหนึ่งบนเตียงนั้น … เตียงของหล่อนและเขาเท่านั้นมิใช่หรือ … หญิงสาวนอนหลับตาพริ้มอยู่ในอ้อมกอด

ของภูชิชย์ ดูเธอช่างมีความสุขเหลือเกิน คงเหมือนอยู่ในความฝันอย่างที่หล่อนเคยได้รู้สึกมาก่อน  แต่ครั้งนี้ เธอคงไม่รู้หรอกว่า

ความสุขที่เธอรู้สึกขณะนี้ มันกำลังประหารความรู้สึกทุกอย่างของหล่อน อย่างไร้ความปราณี … หล่อนผู้เป็นเมียของเขา

        ร่างที่ตะลึงงันไปชั่วขณะกำลังจะทรุดลงตรงหน้าประตูนั้น  คีรินหมดสิ้นทุกสิ่งทุกอย่างพร้อมบทสรุปที่แน่ชัด

ภูชิชย์หมดสิ้นรักให้หล่อนแน่แล้ว .. หากเป็นเมื่อก่อนหล่อนคงกรีดร้องและทวงสิทธิ์ความเป็นเมียของเขา แต่ขณะนี้ เดี๋ยวนี้

        “ ไม่ ไม่ ฉันต้องไม่เสียใจ “  หล่อนบอกกับตัวเองอย่างนั้น

        เรี่ยวแรงที่มีอยู่มันไม่มีเหลือพอที่จะพยุงร่างนั้นแล้ว  คีรินเบือนหน้าจากภาพเบื้องหน้า หล่อนหลับตาและ

ควบคุมสติ อารมณ์ ที่กำลังปรวนแปรอย่างหนัก  อารมณ์สองอารมณ์กำลังปะทะกันอย่างรุนแรง

        “ ฉันจะไม่เสียใจ ฉันจะไม่เสียใจ “

        คิดอย่างนั้นแล้วไย .. ทำไมหัวใจมันหวิวหวิว

        “ แต่เขาเป็นสามีของฉันนะ ฉันเป็นเมียเขา ลืมไปแล้วหรือคีริน ฉันเป็นเมียเขา “

        เมีย … เมียที่เขาไม่รัก

        คีรินลืมตาขึ้นอย่างยากเย็นเพื่อสู้กับความจริง ณ เบื้องหน้า หล่อนสะกัดกั้นอารมณ์สองอารมณ์นั้นอย่าง

หนักหน่วง  ท่วงทีเมินเฉยต่อภาพที่เห็นเหมือนหล่อนมิได้รู้สึกอะไร … หากความจริงที่ได้รับ ทุกอย่างมันเกิดขึ้นด้วยผลสรุป

ของตัวมันเอง

        จะเสียใจไปใยเล่า …  เมื่อเขาไม่รัก

        จะโกรธเคืองไปใย … เมื่อหัวใจดวงนี้ไม่มีสิทธิ์

        “ สมเพชตัวเองเหลือเกินนะคีริน “

        หล่อนถอนหายใจยาว … คล้ายดังว่าปลดปล่อยความรู้สึกทุกอย่างออกไปจากชีวิต  

น่าแปลกนัก !  ไม่มีน้ำตาแม้สักหยดไหลรินเหมือนแต่ก่อน





        *******************************************************************************