ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    ผู้ชายใต้เงาจันทร์

    ลำดับตอนที่ #1 : วันที่หัวใจกลายเป็นศูนย์

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 25
      0
      1 มิ.ย. 46







            ลานจอดรถหน้าบ้านหลังงามยังคงว่างเปล่า  ไร้เจ้าของพื้นที่ที่เคยอาศัยอยู่เป็นประจำ มันไม่ใช่เพียงแค่วันนี้

    เท่านั้นนะ … แต่มันปาเข้าไปเกือบเดือนแล้วที่เหตุการณ์เหล่านั้นเวียนวนเป็นเช่นนี้และก็คงจะเป็นอยู่อย่างนี้ตลอดไป

            ใบไม้ที่ปลิดปลิวจากต้นสูงตระหง่านตรงหน้าบ้าน ลอยละล่องลงสู่พื้นผิวถนนใบแล้ว … ใบเล่า  บางใบถึงกาล

    อันควรเป็นใบแก่ที่ถึงกาลร่วงหล่นตามวันเวลา แต่หากบางใบนั้นเป็นใบอ่อนที่เพิ่งผลิใบ กลับร่วงหล่นก่อนกาลอันควร .. เหมือนชีวิตของ

    ผู้คนที่มีเกิด แก่ เจ็บ และตาย  คนบางคนใช้ชีวิตตามขั้นตอนที่สวรรค์สั่งให้เป็น แต่บางคนโชคร้ายที่ชีวิตพลิกผันไม่เป็นไปตามขั้นตอน   ทุกอย่างมันมีเหตุผลในตัวของมันเอง

            สายตาที่จดจ้องของคีรินกำลังเชื่อมโยงถึงความนึกคิดหลาย ๆ อย่างที่เกิดขึ้นกับตัวของหล่อน  ชีวิตที่เพิ่ง

    เริ่มต้นได้ไม่นานอาจกำลังร่วงหล่นและปลิดปลิวจากทางที่ควรจะเป็น เหมือนกับใบไม้ ….



            ใบไม้ใบอ่อนที่เพิ่งผลิใบและกำลังร่วงหล่นลงบนผืนดิน



            ภาพอดีตที่เริ่มต้นเมื่อไม่นานกำลังฉายภาพวันวานที่ชื่นสุข  ทุกอย่างเริ่มต้นด้วยความรักและความเข้าใจ  

    ชีวิตทั้งชีวิตที่หล่อนถอดวางไว้และมอบให้กับชายคนหนึ่ง  คนที่คือความหวังและทุก ๆ อย่างของชีวิต  ชีวิตที่มองความรัก

    คือ ความสวยงามและเป็นนิรันดร์

            “ รู้จักเขาดีแล้วหรือลูก ”   คำถามนี้คีรินอยากจะกลับไปตอบแม่ของหล่อนอีกสักครั้ง คำตอบที่ไม่ใช่

    คำตอบเดิม ด้วยเหตุผลข้อใหม่ที่หล่อนได้ค้นพบและน่าที่จะค้นพบมานานแล้ว

            “ ลูกดูเขาผิดไป ”  คำตอบนี้เป็นคำตอบใหม่ที่น่าจะทำให้ชีวิตของหล่อนมีความสุขมากกว่านี้ และแม่

    ของหล่อนคงชื่นใจ … แต่ด้วยวันเวลาที่มันผ่านไปแล้ว มันจะมีความหมายอะไร นอกจากความขื่นขมใจอยู่อย่างนั้น    

            คีรินพบกับผู้ชายคนนี้ในงานวันรับพระราชทานปริญญาบัตรเมื่อวันสำเร็จการศึกษา จากการแนะนำ

    ของเพื่อนสาว

            “ นี่ คุณภูชิชย์  กสินันท์ ”

            คำแนะนำจากเพื่อนสาวมันทำให้โลกทั้งโลกมีแต่ความฝัน … เขาคือสุภาพบุรุษที่วาดหวัง  รูปงาม  ร่ำรวย  

    มีชื่อเสียง  รอยยิ้มบนใบหน้าที่เกลี้ยงเกลา  จมูกคมสันได้รูป  ดวงตาที่แลดูมีเสน่ห์มัดใจ ล้วนเป็นภาพสะกดที่ทำให้ลมหายใจ

    ของคีรินเข้าออกเป็นผู้ชายคนนี้

                              ความรักทำให้คนตาบอด … จริงหรือ

            ไม่หรอก … ไม่ใช่

            ความรักทำให้เห็นทางสว่างมากกว่า … ทางที่จะก้าวไปสู่ความฝันที่วาดหวัง

            วาดหวังให้เป็น …. และจะเป็น

            “ รินจะแต่งงานกับเขาค่ะแม่ ”    คำพูดนี้คือการตัดสินใจอันเด็ดเดี่ยวของคีริน หลังจากที่ความสัมพันธ์

    ระหว่างหล่อนและเขาสานต่อเพียงช่วงเวลาอันสั้น

            ทุกอย่างคือความถูกต้องที่ควรตัดสินได้ … ด้วยตัวของคีรินเอง

            “ แน่ใจแล้วหรือลูก ลูกคบกับเขาได้ไม่เท่าไหร่เอง ความรักมันไม่ใช่เรื่องล้อเล่นนะลูก

    ให้เวลากับมันอีกสักหน่อย เรียนรู้กันไป มันไม่สายหรอกเพื่อความมั่นใจของเรา ”

            แม่ของหล่อนแย้งขึ้น เพราะมองลูกสาวของตัวเองออกว่าคีรินรักหรือหลงเขากันแน่

            “ รินมั่นใจค่ะแม่ ภูรักริน เขาอยากจะสร้างอนาคตร่วมกับริน และรินก็มั่นใจ ”

            คำพูดนี้ไม่สามารถที่จะเปลี่ยนแปลงความนึกคิดของคีรินได้ แม่ของหล่อนรู้ว่าถึงอย่างไรคีรินคงไม่ฟัง  

            แต่มาวันนี้ .. ถ้าแม่ได้มาเห็นสภาพของลูกสาวของแม่  แม่คงจะรู้ว่า ความล้มเหลวมันเกิดขึ้นแล้ว

    เกิดขึ้นเพราะ …

            “ แม่จ๋า รินไม่มั่นใจในตัวเขาเลย ”



            คีรินสะกัดกั้นอารมณ์อย่างหนักหน่วง หล่อนบอกกับตัวเองว่าจะไม่ร้องไห้อีกแล้ว ไม่ใช่เพราะหล่อนเข้มแข็ง

    แต่เพียงเพราะว่าหล่อนร้องไห้มามากเหลือเกินแล้ว  ตั้งแต่ได้รับรู้ว่า ภูชิชย์สามีของหล่อนกำลังนอกใจ เขากำลังมีผู้หญิงใหม่ …

    เมียน้อยที่สาวและสวยกว่าหล่อนนัก

            หลายครั้งที่หล่อนกับเขาต้องมีปากเสียงกันเพราะเรื่องนี้

            “ ภูหายไปไหนมา “  คำถามนี้หล่อนมักจะถามเขาทุกครั้งเมื่อภูชิชย์กลับบ้าน

            “ ไปติดต่องาน “  

            แค่นั้น … เขาตอบเพียงแค่นั้น

            “ ติดต่องาน งานอะไรตั้งเกือบเดือน “  

            ภูชิชย์เป็นคนพูดน้อย ทุกครั้งที่คีรินซักหนักถึงเหตุผล ความเงียบไม่ปริปากแม้สักนิด คือ การแสดงออก

    แทนการตอบโต้นั้น  คีรินรู้ว่าที่เขาเงียบ นั่นคือ คำตอบของเขา

            “ ในที่สุดภูก็ตอบรินไม่ได้  ไปหาอีนังเมียน้อยมาใช่ไหม “

            “ เมียน้อยที่ไหนกัน รินอย่าคิดมากสิ “

            “ ภูตอบคำถามรินไม่ได้ จะให้รินคิดยังไง  รินเป็นเมียที่ถูกต้องตามกฎหมายก็จริง แต่ภูไม่รู้หรอกว่า

    ความช้ำใจเสียใจทิ่รินได้รับอยู่ตอนนี้ มันไม่มีกฎหมายบทไหนมารองรับได้เลย “

            คำตอบของภูชิชย์ในความคิดของคีริน มีเพียงอย่างเดียวคือการนอกใจ ถึงแม้หล่อนเคยนึกอยู่บางครั้งว่า  

    หล่อนอาจให้ความอยุติธรรมแก่เขามากเกินไป แต่จะให้หล่อนคิดอะไรไปมากกว่านี้เล่า

        ภูชิชย์ไม่ใช่คนที่ตอบโต้ด้วยอารมณ์ร้ายในการแสดงออก แต่อากัปกริยาที่ชินชาและเมินเฉยของเขา ไม่สามารถที่จะทำให้

    อีกฝ่ายรับรู้ได้เลยว่า เขากำลังคิดอะไรอยู่ ณ ขณะนั้น … ทุกอย่างที่น่าใช่และไม่น่าใช่จึงตกอยู่ที่อีกฝ่ายอย่างหนักหน่วง  



                                    มิน่าเล่า ความเสียใจน้อยใจจึงประดังเข้ามาหาคีรินอย่างมากโขขนาดนั้น

            แม้ว่าหล่อนจะมีลูกกับเขา … อย่างนั้นหรือ

            มันน่าน้อยใจนัก เลือดเนื้อเชื้อไขของเขา ยังไม่ค่อยสนใจ

            นับประสาอะไรกับอีกชีวิตหนึ่ง .. ที่กำลังเป็นส่วนเกินไปแล้วนั่น

            มันจะมีความหมายอะไรขึ้นมา ….



                           **************************************************************************************    

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×