มหาประลัยเกมส์นรก

ลำดับตอนที่ #2 : ทะเลาะ

ฌอนเดินเข้าไปยังห้องครัวที่สุดจะสะอาด  และเป็นระเบียบเรียบร้อยอย่างสุดยอด   ซึ่งเป็นฝีมือของป้า   ทุกซอกทุกมุมของบ้านหลังนี้แสนจะสะอาด  เป็นระเบียบซึ่งก็ต้องยกความดีให้กับป้าเมดิธเพียงผู้เดียว

      ห้องครัวเป็นทั้งห้องครัวและห้องกินข้าวไปในตัว   ลุงนั่งรออยู่ที่หัวโต๊ะแล้ว  ส่วนป้ากำลังวางจานใบสุดท้าย   ส่วนเอมมินี่เธอยังไม่ลงมา  และถึงเธอจะลงมาเธอก็ไม่ยอมกินข้าวร่วมโต๊ะกับฌอนอยู่ดี



           “ว้าวน่ากินจังเลยฮะป้า”ณอนบอกพลางทำจมูกฟุดฟิดเพื่อดมกลิ่น   เอมมินี่ค่อยๆย่างกรายลงบันไดมา     เด็กสาวบิดขี้เกียจอย่างเกียจคร้าน



           “แม่คะ    พ่อคะ”เธอหันซ้ายหันขวามองลุงกับป้า   แล้วใช้หางตามองมาทางฌอน  

“ไว้กินกันเสร็จเมื่อไร   ช่วยบอกหนูด้วยนะคะ    หนูไม่อยากร่วมโต๊ะกับใครแถวนี้”เอมมินี่ใช้น้ำเสียงดูแคลน   พลางมองที่ฌอนอย่างจงเกลียดจงชัง  เธอกระทืบเท้าปึงปังออกไปจากครัว



           “หยุดเดี๋ยวนี้นะ”ลุงคำราม   ชี้นิ้วมาที่เอมมินี่   เอมมินี่หยุดทันที  “เดินกลับเข้ามา”ลุงสั่งเสียงเฉียบ  เอมมินี่ทำท่าจะเดินไป  “บอกให้กลับเข้ามา”ลุงคำรามเสียงดังขึ้นอีก  เหมือนสายฟ้าที่ฟาดลงมา   ใบหน้าอูมๆของลุงกลายเป็นสีแดง   ป้าและฌอนตกใจ   เอมมินี่หยุดพลางก้มหน้าหันมา   “ถ้าพ่อเห็นว่าไอ้เด็กข้างถนนที่พ่อเก็บมามันสำคัญกว่าหนู     พ่อก็อย่ามาห้ามหนูสิ”เอมมินี่ตะโกนกลับอย่างเดือดแค้น    ป้ารีบวิ่งไปหาเอมมินี่  “เอมมี่  หนูอย่าพูดอย่างนั้นสิ”ป้าบอกพลางโอบกอดเอมมินี่ไว้



            “แม่ก็เหมือนกัน   รักมันมากใช่มั้ย”เอมมินี่ตวาด   ส่งสายตาอาฆาตมาทางฌอน    ฌอนรู้สึกไม่ดีเลย    



           “เอมมี่”ป้าเรียกอย่างเศร้าใจ   น้ำตาใสๆไหลรินออกจากแววตาที่เต็มไปด้วยความรักและความอ่อนโยน    เอมมินี่สะบัดตัวออกจากอ้อมกอดของป้า  “หนูไม่เชื่อ   ต่อไปนี้หนูจะไม่เชื่อใครอีกแล้ว”เอมมินี่ตะโกนทั้งน้ำตา   แล้ววิ่งขึ้นบันไดไป

          

          “เอมมี่”ป้าร้องเรียก     ฌอนเดินเข้ามาปลอบป้าอย่างเป็นห่วง  “ช่างเขา   นั่งเถอะ”ลุงบอกอย่างไม่ใส่ใจ    ฌอนประคองป้านั่งลง    “จอห์น  แล้วเอมมี่ล่ะ”ป้าถาม   พลางเช็ดน้ำตา



         “ช่างเขาเถอะเมดิธ   เดี๋ยวอีกไม่นานเขาก็หายโกรธ    เด็กอะไรเอาแต่ใจที่สุด”ลุงพูดแล้วตัก

สเต็กเนื้อกวางใส่จานให้ป้า

        

         อาหารเย็นมื้อนี้เริ่มด้วยบรรยากาศที่เลวร้าย   ถึงแม้อาหารฝีมือของป้าจะอร่อยมากเพียงใดแต่ก็กินไม่ลง   ไม่เสียงพูดคุยกัน   ปกติแล้วฌอนจะลงมากินหลังจากที่เอมมินี่กับลุงกินกันเสร็จแล้ว    ส่วนป้าจะคอยนั่งดู    แล้วรอกินพร้อมกับฌอน   แต่วันนี้เพราะ มีสเต๊กเนื้อกวางสูตรพิเศษของป้า   ลุงจึงอยากให้ทุกคนอยู่กันอย่างพร้อมหน้า



            “ผมขอตัวก่อนนะครับ”ฌอนบอกแล้วเดินขึ้นบ้านไป  



            ฌอนเปิดประตูห้องนอนของเขา    ห้องนอนของเขาเป็นห้องใต้หลังคา  ตอนที่ลุงกับป้าให้เขาเลือกระหว่างห้องที่อยู่ริมสุดชั้นล่างที่ปัจจุบันกลายเป็นห้องทำงานของลุง  กับห้องใต้หลังคา   เขาเลือกเอาห้องใต้หลังคา   ถึงแม้ว่าห้องที่อยู่ชั้นล่างจะใหญ่กว่า   เขาก็ยืนยันที่จะเอาห้องนี้     ซึ่งตอนนี้มีแค่เตียงหนึ่งเตียงอยู่ติดกับหน้าต่าง   เด็กหนุ่มมักจะมองออกไปนอกหน้าต่างนี้

ในยามค่ำคืน   เขาชอบที่จะมองดูดาวที่ข้างนอกหน้าต่างนี้    ช่างมีความสุขเสียเหลือเกิน....

มีโต๊ะที่ตั้งคอมพิวเตอร์   ที่เขาใช้เล่นเกมส์อยู่ทุกวันนี้นั่นแหละ    แล้วก็มีแค่ตู้เสื้อผ้า  ที่เต็มไปด้วยสติ๊กเกอร์ที่ติดอยู่รอบๆ    ซึ่งฌอนเป็นคนติดมันเองตอนที่เขาอายุเจ็ดขวบ



            เด็กหนุ่มเดินไปที่เตียง  นั่งลงแล้วมองออกไปทางหน้าต่างด้วยสายตาที่อ้างว้าง   ในยามราตรีจะมีลมเย็นๆพัดโชยเข้ามาทางหน้าต่าง   มันช่างเย็นสบายเป็นที่สุด     เขาเหลือบตามองนาฬิกาเรืองแสงที่ตั้งอยู่บนหัวเตียง     ตอนนี้ห้าทุ่มแล้ว   เขาล้มตัวลงนอนช้าๆ   พลางคิดถึงเช้าวันใหม่ที่กำลังจะมาถึง    



          ฌอนตื่นขึ้นท่ามกลางเสียงนกที่เกาะอยู่บนต้นแอปเปิ้ลต้นใหญ่ที่ลุงปลูกไว้ในสวน   มันส่งเสียงร้องทักทายกัน   เช้าวันใหม่ที่แสนสดใส     อาจจะสำหรับบางคน   แต่มันไม่ใช่สำหรับฌอนเขายังไม่รู้ว่าเอมมินี่จะเป็นยังไงบ้าง



         “ป้าครับ  แล้วเอมมี่ล่ะ   เขาหายโกรธหรือยัง”ฌอนถามป้าที่กำลังง่วนทำอาหารเช้าอยู่              “ยังไม่ลงมาเลย”ป้าตอบด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย

“ผมไปตามให้เอามั้ยครับ”ฌอนถามพลางเปิดโทรทัศน์

“ไม่เป็นไรจ๊ะ”  ป้าบอก  แล้วเดินออกมาจากครัว   ป้าวางผ้ากันเปื้อนที่ใช้ทำอาหารไว้ที่โต๊ะกินข้าว

“เอมมี่ล่ะ”ลุงถาม(เพราะลืมไปว่าทะเลาะกัน)ขณะที่ลงบันไดมา  ป้ามองหน้าลุงอย่างงงๆ

“ดีแล้วไม่ต้องลงมา”ลุงพูดแก้ตัว    ป้าแอบหัวเราะชอบใจเบาๆ   ทำให้ฌอนอดยิ้มไม่ได้

“กินข้าวสิมัวหัวเราะอะไร”  ลุงบอก    ตอนนี้หูของลุงแดงหมดแล้ว