ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ เกมส์ใหม่
ฌอน ปาร์คเนล เด็กหนุ่มผู้ไม่เคยย่อท้อต่อชีวิตของตนเอง ฌอนมักบอกกับตัวเองว่า พระเจ้าจะเคียงข้างอยู่กับทุกคนก็ต่อเมื่อ ทุกคนยังคงรักและศรัทธาในตัวพระองค์อยู่
ฌอนคิดอยู่เสมอว่าพระเจ้าจะคุ้มครองเขา เขาจึงมีกำลังใจที่สู้ต่อไป ถึงแม้ว่าเขากำพร้าแต่ก็ยังมีลุงจอห์น ลุงผู้แสนดี ที่ยอมรับเลี้ยงเขา และดูแลเขามาจนถึงทุกวันนี้
ลุงจอห์น ดีเบิล ชายวัย 45 ที่เปิดธุรกิจคอมพิวเตอร์เล็กๆ ลุงอยู่กับป้าเมดิธ ภรรยาผู้แสนดี นางอาสาเป็นผู้ดูแลทุกอย่างภายในบ้าน และก็เอมมินี่ลูกสาวของลุงและป้า
เธอไม่ค่อยจะชอบหน้าฌอนสักเท่าไหร่ เธอมักจะบ่นว่าไม่อยากร่วมโต๊ะกับฌอนซึ่งทำให้ลุงอารมณ์เสียซะทุกที
“ลุงฮะ ป้าฮะ ผมไปนะฮะ”ฌอนตะโกนบอกลา “ฌอนระวังตัวด้วยนะจ๊ะ” ป้าเมดิธวิ่งออกมาจากครัวเพื่อมาส่ง “ครับ ป้าไม่ต้องห่วงหรอก ผมโตแล้วนะ”ฌอนยิ้มอย่างใสซื่อ
“นี่ฌอน ลุงหวังว่าจะเห็นเธอกลับมาในสภาพที่ไม่เยินเหมือนเมื่อวานนะ”ลุงหัวเราะเบาๆ
“ครับลุง”ฌอนออกเดินทางไปโรงเรียน
ฌอนเพิ่งได้รับอน ุญาต ให้ไปไหนมาไหนเองได้แล้ว เพราะลุงกับป้าเห็นว่าเขาโตพอที่จะดูแลตัวเองได้ แต่สภาพเมื่อวานของเขาก็เยินซะจนเกือบทำให้ลุงกับป้าไม่อนุญาตให้เขาไปไหนมาไหนเองอีกต่อไป
“เฮ้ ฌอน ว่าไง”เคลวิน อาบากัส เด็กหนุ่มที่ยิ้มแย้มอารมณ์ดีตลอดเวลา ร้องทักขึ้นขณะกำลังเล่นบาส
“ฌอนนายมาเองแล้วใช่มั้ย”เคลวินถามพลางหมุนลูกบาสไปมา
“เออ “ฌอนตอบสั้นๆ “ แล้วแฟรงกี้ล่ะ”
“เดี๋ยวเจ๊แกก็มา” เคลวินตอบกวนๆอย่างไม่ใส่ใจพลางหมุนลูกบาสเล่นต่อ
“นั่นไงเจ๊แกเริ่ดมาแต่ไกลเลย”เคลวินหันไปเห็นแฟรงกี้ นิสตันสาวสวยสุดมั่น เธอแต่งตัวเปรี้ยวจี๊ด จนปวดกรามเลย.....
“โอ้ฌอน”แฟรงกี้โผกอดฌอน “เฮ้ เฮ้”เคลวินร้องเตือน
“เจ๊วันนี้ถูกหวยรึไงแต่งซะเริ่ดเชียว” เคลวินแซว
“หุบปากเน่าๆไปเลย”แฟรงกี้โยนหนังสือในมือใส่เคลวินอย่างโมโห
ฌอน เคลวิน และแฟรงกี้ มักถูกหาว่าเป็นพวกสวะของโรงเรียน เพราะอะไรน่ะหรอ อาจจะเป็นเพราะความบ้าบิ่นของเคลวิน หรือเพราะความมั่นสุดๆของแฟรงกี้ หรือไม่ก็ความเฉยชาของฌอนก็เป็นได้
ทั้งสามคนเดินเข้าห้องเรียนวิทยาศาสตร์ ซึ่งเป็นวิชาที่ทั้งสามคนไม่อยากเรียนมากที่สุด
มิสมอลโรว์ อาจารย์ที่สอนวิชานี้ มักจะพูดพร่ำออกนอกเรื่อง ชอบให้คนมาประจบมากที่สุดซึ่งบางครั้งแฟรงกี้ก็ต้องประจบเธอเหมือนกัน ก็แฟรงกี้ชอบหยิบเครื่องสำอางขึ้นมาแต่งหน้า เลยจำเป็นต้องประจบไม่ให้มิสมอลโรว์ ตัดคะแนนเธอ
ชั่วโมงวิทยาศาสตร์จบลงอย่างช้าๆ ทั้งสามคนต้องย้ายไปเรียนยังตึกสองเพื่อเรียนวิชาสังคมศาสตร์ ซึ่งถือเป็นวิชาอันสุดแสนน่าเบื่ออันดับที่สอง มิสการ์นดี้ เธอเป็นสาวสวยวัยยี่สิบต้นๆที่เพิ่งย้ายมาสอนเมื่อปีที่แล้ว ครั้งแรกที่เธอเข้าสอนก็ทำให้เคลวินสำลักความสวยของเธอทีเดียว แต่พอเธอเริ่มสอนเท่านั้นเคลวินเป็นต้องสำลักอีกครั้งกับการสอนอันสุดจะน่าเบื่อของเธอ เธอสอนได้น่าเบื่อและน่ารำคาญพอๆกับหญิงชราวัยห้าสิบอย่าง มิส มอลโรว์ (ที่ป่านนี้ยังโสดอยู่เลย)
“มิสนิสตัน มิทราบว่าคุณจะมาเรียนหรือมาเสริมสวยกันแน่”มิสการ์นดี้ปรายหางตามามองแฟรงกี้ที่หยิบกระจกขึ้นส่องอีกเป็นครั้งที่สาม
“ก็ถ้าเกิดว่า มิสการ์นดี้จะช่วยสอนให้มันสนุกกว่านี้ หนูก็จะยอมเรียน แต่ถ้ายังยืนยันจะสอนอย่างนี้ หนูก็ขอยืนยันค่ะว่าหนูจะส่องกระจกอย่างนี้จนกว่าจะหมดชั่วโมง”
แฟรงกี้เถียงเสร็จจนสะใจแล้ว ก็นั่งลงหยิบกระจกขึ้นส่องอีก
“ฉันจะหักคะแนนเธอ มิสนิสตัน” มิสการ์นดี้เริ่มเดือดขึ้นอย่างโมโห
“ก็เชิญสิค่ะ”แฟรงกี้บอกอย่างไม่ใส่ใจ ยังส่องกระจกต่ออย่างสบายอารมณ์
วันนี้ทั้งวันมีแต่วิชาที่น่าเบื่อ ไม่ว่าจะเป็น ประวัติศาสตร์ ของมิสเตอร์ดอฟ โรฟ
วิชาภูมิศาสตร์ของศาสตราจารย์โลลิเน่ ฮับส์สกิ้น ที่ไม่ให้ใครเรียกเธอว่ามิส หรือมิสซิส หรืออาจารย์ เด็ดขาด หรือจะเป็นวิชาอักษรโบราณ ของ บาทหลวง เจอโรม ที่ยอมสละเวลาอันมีค่าที่โบสถ์เพื่อมาสอนวิชานี้โดยเฉพาะ
“ฌอนจ๋า ฌอนวันนี้ฌอนจะไป”ยังไม่ทันที่แฟรงกี้จะพูดจบ เคลวินก็พูดขัดขึ้นมาซะก่อน
“ฌอน จ๋าาาาาา ฌอน”เคลวินล้อเลียนแฟรงกี้อย่างสนุกๆ
“หุบปากไปเลย”แฟรงกี้ตะโกนใส่หูของเคลวิน
“โอ๊ยนี่ เจ๊จะบ้ารึไง”เคลวินตะโกนใส่หูของแฟรงกี้กลับ แฟรงกี้เอามือขึ้นปิดหูทันที
“เงียบได้แล้วน่ะ”ฌอนตวาด แล้วลุกเดินหนีไป
“ฌอนเดี๋ยวเซ่”แฟรงกี้ร้องเรียก แล้ววิ่งตามไป
“อ้าว เฮ้ยรอด้วย”เคลวินรีบเก็บของแล้วตามไปทันที
ใครๆคงคิดว่าฌอนเป็นคนที่เย็นชามาก แต่ความจริงฌอนเป็นคนอารมณ์ดี คุยเก่งมากทีเดียว เพียงแต่เขามักจะไม่ค่อยกล้าที่จะเริ่มพูดกับใครก่อนเท่านั้นเอง
ฌอนเดินกลับถึงบ้านในสภาพที่ดีกว่าเมื่อวาน เขายังคิดอยู่ว่าลุงจะว่ายังไงบ้างในเมื่อสภาพของเขาในวันนี้ดีกว่าเมื่อวาน แต่มันก็ยังเรียกว่าเยินได้อยู่ดีนั่นแหละ ซึ่งเขาก็ยังภูมิใจได้นิดหน่อย
ฌอนเดินผ่านสวนหน้าบ้าน รถเฟอร์รารี่สีแดงที่ลุงเก็บเงินซื้อมาถึงห้าปี ลุงดูแลมันไม่ให้มีแม้แต่รอยข่วน ลุงมักบอกเสมอๆว่า เมื่อเราตั้งใจจะทำอะไร แล้วสามารถทำได้สำเร็จ
นั่นจะเป็นสิ่งที่เราควรภูมิใจมากที่สุด
“ฌอน”ป้าเมดิธวิ่งเข้ามาหาฌอนทันที “ทำไมสภาพถึงเป็นอย่างนี้ล่ะ”
“แต่ก็ยังดีกว่าเมื่อวาน”ลุงพูดแซวๆ แล้วหัวเราะ ทำให้ทั้งฌอนและป้าหัวเราะตามไปด้วย
ฌอนคิดว่าเขาจะไม่มีวันจากบ้านหลังนี้ไป เพราะเขารักทุกคนมาก ทุกคนช่างดีกับเขาเสียเหลือเกิน ยกเว้นก็แต่เอมมินี่นั่นแหละ
ฌอนเดินเข้าไปในครัว อาหารว่างถูกจัดวางเรียงไว้บนโต๊ะ ช่างวิเศษและน่ากินอะไรอย่างนี้ ฌอนหยิบทาร์ตผลไม้สองชิ้นใส่จาน และน้ำส้มคั้นเย็นๆ แล้ววิ่งขึ้นไปบนห้อง
ฌอนเดินเข้าห้อง ฮัมเพลงเบาๆอย่างสุขใจ เปิดคอมพิวเตอร์ นั่งลง วางจานทาร์ตผลไม้วางแก้วน้ำส้มคั้น เขาทำอย่างนี้เป็นประจำทุกวัน เรียกว่าเป็นกิจวัตรประจำวันของเขาเลยทีเดียว
เขาเล่นเกมส์บาร์ยอนไฟท์ เกมส์สุดโปรดของเขา ซึ่งตอนนี้กำลังฮิตมากทีเดียว มันก็คล้ายๆกับเกมส์เคาน์เตอร์นั่นแหละ แต่มันส์กว่ามากทีเดียว แล้วยังคล้ายกับเกมส์เดอะซิม ต้องรู้จักการจัดการชีวิตตัวละครด้วย
“ฌอน พ่อเรียก”เอมมินี่กระชากประตูเปิด ตะโกนอย่างอารมณ์เสีย ฌอนมองหน้าเอมมินี่ ซึ่งเธอก็จ้องกลับอย่างอาฆาตแค้น แล้วกระชากประตูปิด ปังงงงงงงงงงงงงงง
ฌอนเดินลงบันไดไม้ที่ปูพรมสีเขียวกำมะหยี่ราดเป็นทางเอาไว้ เอมมินี่เธอเป็นคนอ้อนวอนให้ลุงกับป้าเป็นคนซื้อพรมนั่น เธอมักจะฟุ่มเฟือยไปกับของไร้ประโยชน์ ตอนนี้เธอกำลังอยากได้พรมขนสัตว์ มาปูแทนพรมสีเขียวกำมะหยี่นี้ แต่แน่นอนว่าลุงกับป้าไม่มีวันยอมอย่างเด็ดขาด
“มีอะไรหรอฮะลุง”ฌอนถาม ขณะที่ลุงกำลังล้างรถเฟอร์รารี่สีแดงคันงามของลุง
ลุงวางสายยางลง เปิดประตูรถออก “เอ้านี่”ลุงโยนกล่องใส่แผ่นซีดีมาให้ แล้วปิดประตูรถ
“เกมส์ใหม่น่ะ ลุงเพิ่งเขียนเสร็จ”ลุงจอห์นบอก นอกจากลุงจะเปิดบริษัทคอมพิวเตอร์แล้ว ลุงยังเขียนโปรแกรมเกมส์ให้ฌอนเล่น ฌอนถามลุงบ่อยๆว่าทำไมลุงไม่ผลิตเกมส์ขายไปซะเลย ลุงมักจะเบือนหน้าหนีไปแล้วพยายามเปลี่ยนเรื่องคุย เกมส์แต่ละเกมส์ที่ลุงเขียนขึ้นมาล้วนแต่สนุกทั้งนั้น
“ขอบคุณฮะ”ฌอนบอกอย่างตื่นเต้น แล้วรีบขึ้นบนห้องเพื่อเล่นเกมส์ทันที ฌอนหยิบแผ่นซีดีออกจากกล่องใสๆ
“ฌอนอาหารเย็นเสร็จแล้วจ๊ะ หยิบจานขนมกับแก้วลงมาด้วย” ป้าเมดิธซึ่งเกาะอยู่ที่ราวบันไดตะโกนบอก
“ครับ”ฌอนหยิบจานทาร์ตผลไม้กับแก้วน้ำส้มคั้นที่ยังเหลืออยู่เกือบครึ่งแก้ว แล้วลงไปข้างล่าง ตอนนี้เขาลืมเรื่องแผ่นเกมส์ที่ลุงให้ไปแล้ว
ฌอนคิดอยู่เสมอว่าพระเจ้าจะคุ้มครองเขา เขาจึงมีกำลังใจที่สู้ต่อไป ถึงแม้ว่าเขากำพร้าแต่ก็ยังมีลุงจอห์น ลุงผู้แสนดี ที่ยอมรับเลี้ยงเขา และดูแลเขามาจนถึงทุกวันนี้
ลุงจอห์น ดีเบิล ชายวัย 45 ที่เปิดธุรกิจคอมพิวเตอร์เล็กๆ ลุงอยู่กับป้าเมดิธ ภรรยาผู้แสนดี นางอาสาเป็นผู้ดูแลทุกอย่างภายในบ้าน และก็เอมมินี่ลูกสาวของลุงและป้า
เธอไม่ค่อยจะชอบหน้าฌอนสักเท่าไหร่ เธอมักจะบ่นว่าไม่อยากร่วมโต๊ะกับฌอนซึ่งทำให้ลุงอารมณ์เสียซะทุกที
“ลุงฮะ ป้าฮะ ผมไปนะฮะ”ฌอนตะโกนบอกลา “ฌอนระวังตัวด้วยนะจ๊ะ” ป้าเมดิธวิ่งออกมาจากครัวเพื่อมาส่ง “ครับ ป้าไม่ต้องห่วงหรอก ผมโตแล้วนะ”ฌอนยิ้มอย่างใสซื่อ
“นี่ฌอน ลุงหวังว่าจะเห็นเธอกลับมาในสภาพที่ไม่เยินเหมือนเมื่อวานนะ”ลุงหัวเราะเบาๆ
“ครับลุง”ฌอนออกเดินทางไปโรงเรียน
ฌอนเพิ่งได้รับอน ุญาต ให้ไปไหนมาไหนเองได้แล้ว เพราะลุงกับป้าเห็นว่าเขาโตพอที่จะดูแลตัวเองได้ แต่สภาพเมื่อวานของเขาก็เยินซะจนเกือบทำให้ลุงกับป้าไม่อนุญาตให้เขาไปไหนมาไหนเองอีกต่อไป
“เฮ้ ฌอน ว่าไง”เคลวิน อาบากัส เด็กหนุ่มที่ยิ้มแย้มอารมณ์ดีตลอดเวลา ร้องทักขึ้นขณะกำลังเล่นบาส
“ฌอนนายมาเองแล้วใช่มั้ย”เคลวินถามพลางหมุนลูกบาสไปมา
“เออ “ฌอนตอบสั้นๆ “ แล้วแฟรงกี้ล่ะ”
“เดี๋ยวเจ๊แกก็มา” เคลวินตอบกวนๆอย่างไม่ใส่ใจพลางหมุนลูกบาสเล่นต่อ
“นั่นไงเจ๊แกเริ่ดมาแต่ไกลเลย”เคลวินหันไปเห็นแฟรงกี้ นิสตันสาวสวยสุดมั่น เธอแต่งตัวเปรี้ยวจี๊ด จนปวดกรามเลย.....
“โอ้ฌอน”แฟรงกี้โผกอดฌอน “เฮ้ เฮ้”เคลวินร้องเตือน
“เจ๊วันนี้ถูกหวยรึไงแต่งซะเริ่ดเชียว” เคลวินแซว
“หุบปากเน่าๆไปเลย”แฟรงกี้โยนหนังสือในมือใส่เคลวินอย่างโมโห
ฌอน เคลวิน และแฟรงกี้ มักถูกหาว่าเป็นพวกสวะของโรงเรียน เพราะอะไรน่ะหรอ อาจจะเป็นเพราะความบ้าบิ่นของเคลวิน หรือเพราะความมั่นสุดๆของแฟรงกี้ หรือไม่ก็ความเฉยชาของฌอนก็เป็นได้
ทั้งสามคนเดินเข้าห้องเรียนวิทยาศาสตร์ ซึ่งเป็นวิชาที่ทั้งสามคนไม่อยากเรียนมากที่สุด
มิสมอลโรว์ อาจารย์ที่สอนวิชานี้ มักจะพูดพร่ำออกนอกเรื่อง ชอบให้คนมาประจบมากที่สุดซึ่งบางครั้งแฟรงกี้ก็ต้องประจบเธอเหมือนกัน ก็แฟรงกี้ชอบหยิบเครื่องสำอางขึ้นมาแต่งหน้า เลยจำเป็นต้องประจบไม่ให้มิสมอลโรว์ ตัดคะแนนเธอ
ชั่วโมงวิทยาศาสตร์จบลงอย่างช้าๆ ทั้งสามคนต้องย้ายไปเรียนยังตึกสองเพื่อเรียนวิชาสังคมศาสตร์ ซึ่งถือเป็นวิชาอันสุดแสนน่าเบื่ออันดับที่สอง มิสการ์นดี้ เธอเป็นสาวสวยวัยยี่สิบต้นๆที่เพิ่งย้ายมาสอนเมื่อปีที่แล้ว ครั้งแรกที่เธอเข้าสอนก็ทำให้เคลวินสำลักความสวยของเธอทีเดียว แต่พอเธอเริ่มสอนเท่านั้นเคลวินเป็นต้องสำลักอีกครั้งกับการสอนอันสุดจะน่าเบื่อของเธอ เธอสอนได้น่าเบื่อและน่ารำคาญพอๆกับหญิงชราวัยห้าสิบอย่าง มิส มอลโรว์ (ที่ป่านนี้ยังโสดอยู่เลย)
“มิสนิสตัน มิทราบว่าคุณจะมาเรียนหรือมาเสริมสวยกันแน่”มิสการ์นดี้ปรายหางตามามองแฟรงกี้ที่หยิบกระจกขึ้นส่องอีกเป็นครั้งที่สาม
“ก็ถ้าเกิดว่า มิสการ์นดี้จะช่วยสอนให้มันสนุกกว่านี้ หนูก็จะยอมเรียน แต่ถ้ายังยืนยันจะสอนอย่างนี้ หนูก็ขอยืนยันค่ะว่าหนูจะส่องกระจกอย่างนี้จนกว่าจะหมดชั่วโมง”
แฟรงกี้เถียงเสร็จจนสะใจแล้ว ก็นั่งลงหยิบกระจกขึ้นส่องอีก
“ฉันจะหักคะแนนเธอ มิสนิสตัน” มิสการ์นดี้เริ่มเดือดขึ้นอย่างโมโห
“ก็เชิญสิค่ะ”แฟรงกี้บอกอย่างไม่ใส่ใจ ยังส่องกระจกต่ออย่างสบายอารมณ์
วันนี้ทั้งวันมีแต่วิชาที่น่าเบื่อ ไม่ว่าจะเป็น ประวัติศาสตร์ ของมิสเตอร์ดอฟ โรฟ
วิชาภูมิศาสตร์ของศาสตราจารย์โลลิเน่ ฮับส์สกิ้น ที่ไม่ให้ใครเรียกเธอว่ามิส หรือมิสซิส หรืออาจารย์ เด็ดขาด หรือจะเป็นวิชาอักษรโบราณ ของ บาทหลวง เจอโรม ที่ยอมสละเวลาอันมีค่าที่โบสถ์เพื่อมาสอนวิชานี้โดยเฉพาะ
“ฌอนจ๋า ฌอนวันนี้ฌอนจะไป”ยังไม่ทันที่แฟรงกี้จะพูดจบ เคลวินก็พูดขัดขึ้นมาซะก่อน
“ฌอน จ๋าาาาาา ฌอน”เคลวินล้อเลียนแฟรงกี้อย่างสนุกๆ
“หุบปากไปเลย”แฟรงกี้ตะโกนใส่หูของเคลวิน
“โอ๊ยนี่ เจ๊จะบ้ารึไง”เคลวินตะโกนใส่หูของแฟรงกี้กลับ แฟรงกี้เอามือขึ้นปิดหูทันที
“เงียบได้แล้วน่ะ”ฌอนตวาด แล้วลุกเดินหนีไป
“ฌอนเดี๋ยวเซ่”แฟรงกี้ร้องเรียก แล้ววิ่งตามไป
“อ้าว เฮ้ยรอด้วย”เคลวินรีบเก็บของแล้วตามไปทันที
ใครๆคงคิดว่าฌอนเป็นคนที่เย็นชามาก แต่ความจริงฌอนเป็นคนอารมณ์ดี คุยเก่งมากทีเดียว เพียงแต่เขามักจะไม่ค่อยกล้าที่จะเริ่มพูดกับใครก่อนเท่านั้นเอง
ฌอนเดินกลับถึงบ้านในสภาพที่ดีกว่าเมื่อวาน เขายังคิดอยู่ว่าลุงจะว่ายังไงบ้างในเมื่อสภาพของเขาในวันนี้ดีกว่าเมื่อวาน แต่มันก็ยังเรียกว่าเยินได้อยู่ดีนั่นแหละ ซึ่งเขาก็ยังภูมิใจได้นิดหน่อย
ฌอนเดินผ่านสวนหน้าบ้าน รถเฟอร์รารี่สีแดงที่ลุงเก็บเงินซื้อมาถึงห้าปี ลุงดูแลมันไม่ให้มีแม้แต่รอยข่วน ลุงมักบอกเสมอๆว่า เมื่อเราตั้งใจจะทำอะไร แล้วสามารถทำได้สำเร็จ
นั่นจะเป็นสิ่งที่เราควรภูมิใจมากที่สุด
“ฌอน”ป้าเมดิธวิ่งเข้ามาหาฌอนทันที “ทำไมสภาพถึงเป็นอย่างนี้ล่ะ”
“แต่ก็ยังดีกว่าเมื่อวาน”ลุงพูดแซวๆ แล้วหัวเราะ ทำให้ทั้งฌอนและป้าหัวเราะตามไปด้วย
ฌอนคิดว่าเขาจะไม่มีวันจากบ้านหลังนี้ไป เพราะเขารักทุกคนมาก ทุกคนช่างดีกับเขาเสียเหลือเกิน ยกเว้นก็แต่เอมมินี่นั่นแหละ
ฌอนเดินเข้าไปในครัว อาหารว่างถูกจัดวางเรียงไว้บนโต๊ะ ช่างวิเศษและน่ากินอะไรอย่างนี้ ฌอนหยิบทาร์ตผลไม้สองชิ้นใส่จาน และน้ำส้มคั้นเย็นๆ แล้ววิ่งขึ้นไปบนห้อง
ฌอนเดินเข้าห้อง ฮัมเพลงเบาๆอย่างสุขใจ เปิดคอมพิวเตอร์ นั่งลง วางจานทาร์ตผลไม้วางแก้วน้ำส้มคั้น เขาทำอย่างนี้เป็นประจำทุกวัน เรียกว่าเป็นกิจวัตรประจำวันของเขาเลยทีเดียว
เขาเล่นเกมส์บาร์ยอนไฟท์ เกมส์สุดโปรดของเขา ซึ่งตอนนี้กำลังฮิตมากทีเดียว มันก็คล้ายๆกับเกมส์เคาน์เตอร์นั่นแหละ แต่มันส์กว่ามากทีเดียว แล้วยังคล้ายกับเกมส์เดอะซิม ต้องรู้จักการจัดการชีวิตตัวละครด้วย
“ฌอน พ่อเรียก”เอมมินี่กระชากประตูเปิด ตะโกนอย่างอารมณ์เสีย ฌอนมองหน้าเอมมินี่ ซึ่งเธอก็จ้องกลับอย่างอาฆาตแค้น แล้วกระชากประตูปิด ปังงงงงงงงงงงงงงง
ฌอนเดินลงบันไดไม้ที่ปูพรมสีเขียวกำมะหยี่ราดเป็นทางเอาไว้ เอมมินี่เธอเป็นคนอ้อนวอนให้ลุงกับป้าเป็นคนซื้อพรมนั่น เธอมักจะฟุ่มเฟือยไปกับของไร้ประโยชน์ ตอนนี้เธอกำลังอยากได้พรมขนสัตว์ มาปูแทนพรมสีเขียวกำมะหยี่นี้ แต่แน่นอนว่าลุงกับป้าไม่มีวันยอมอย่างเด็ดขาด
“มีอะไรหรอฮะลุง”ฌอนถาม ขณะที่ลุงกำลังล้างรถเฟอร์รารี่สีแดงคันงามของลุง
ลุงวางสายยางลง เปิดประตูรถออก “เอ้านี่”ลุงโยนกล่องใส่แผ่นซีดีมาให้ แล้วปิดประตูรถ
“เกมส์ใหม่น่ะ ลุงเพิ่งเขียนเสร็จ”ลุงจอห์นบอก นอกจากลุงจะเปิดบริษัทคอมพิวเตอร์แล้ว ลุงยังเขียนโปรแกรมเกมส์ให้ฌอนเล่น ฌอนถามลุงบ่อยๆว่าทำไมลุงไม่ผลิตเกมส์ขายไปซะเลย ลุงมักจะเบือนหน้าหนีไปแล้วพยายามเปลี่ยนเรื่องคุย เกมส์แต่ละเกมส์ที่ลุงเขียนขึ้นมาล้วนแต่สนุกทั้งนั้น
“ขอบคุณฮะ”ฌอนบอกอย่างตื่นเต้น แล้วรีบขึ้นบนห้องเพื่อเล่นเกมส์ทันที ฌอนหยิบแผ่นซีดีออกจากกล่องใสๆ
“ฌอนอาหารเย็นเสร็จแล้วจ๊ะ หยิบจานขนมกับแก้วลงมาด้วย” ป้าเมดิธซึ่งเกาะอยู่ที่ราวบันไดตะโกนบอก
“ครับ”ฌอนหยิบจานทาร์ตผลไม้กับแก้วน้ำส้มคั้นที่ยังเหลืออยู่เกือบครึ่งแก้ว แล้วลงไปข้างล่าง ตอนนี้เขาลืมเรื่องแผ่นเกมส์ที่ลุงให้ไปแล้ว
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น