นิยายรักวาเลนไทน์

ลำดับตอนที่ #1 : บทเริ่มต้นของโชคชะตา(เล่นตลก)

25 ธันวาคม 2003

19.00 น.

       ในคืนนี้อากาศช่างเหน็บหนาว ละอองหิมะโปรยปรายไปทั่วมหานครใหญ่ของญี่ปุ่น สายลมแห่งเหมันตฤดูพัดพานำความเย็นยะเยือกเข้าสู่ทุกอนูของความรู้สึกแห่งความหนาวเย็น คงไมมีใครที่อยากออกไปเผชิญกับความหนาวเหน็บเช่นนนี้ ทุกคนคงอยากอยู่ในห้องที่แสนจะอบอุ่นของเครื่องทำความร้อนมากกว่า แต่ว่าค่ำคืนนี้เป็นคืนวันคริสต์มาส ทุกคนจึงพากันออกมาเฉลิมฉลองท่ามกลางความหนาวเย็น แม้คืนนี้ท้องฟ้าจะมืดมิด แต่แสงไฟที่ประดับประดาตามท้องถนน อาคารต่างๆ รวมถึงต้นไม้ ก็ทำให้ค่ำคืนนี้สว่าง และระยิบระยับ ราวกับเป็นมีดวงดาวเป็นล้านๆดวง ลอยอยู่รอบๆตัว

       หวีด..หวีด..หวีด..

       เสียงกาน้ำร้อนเดือดจัดกำลังร้องเตือนผู้ที่เป็นเจ้าของมันให้รับรู้ ยูริกะจังจึงเดินมาปิดแก้ส แล้วก็หยิบถ้วยใบเล็กออกมา แต่ก็กำลังชั่งใจอยู่ว่า ระหว่างกาแฟกับชา ตนเองจะเลือกอะไรดี ในที่สุดยูริกะจังก็เลือกกาแฟด้วยเหตุผลที่ว่าคืนนี้เธอเองจะออกไปเฉลิมฉลองในคืนวันคริสต์มาสกับเพื่อนสนิทตั้งแต่สมัยเด็ก คงจะต้องอยู่กันจนดึกดื่นเป็นแน่ ดังนั้นกาแฟจึงเป็นทางเลือกที่ดีสำหรับการอยู่ดึก ๆ

       \"อืม กาแฟฝีมือเรา นี่อร่อยไม่เบาเลยแหะ\"

       ยูริกะพูดกับตนเอง พร้อมกับสูดดมกลิ่นที่แสนเย้ายวนของมัน

       ตื้ด ตึ้ด ตื้ด ตึด ..

       เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง ยูริกะจังจึงเอื้อมมือหยิบมันขึ้นมาเพื่อดูว่าใครโทรมา อ้อ!! .. ซาจิโกะจัง เพือ่อนสนิทที่นัดเอาไว้นั่นเอง

       \"โมชี โมชิ\"

       \"นี่ฉัน ซาจิโกะ เองนะ ตอนนี้อยู่ที่สถานีรถไฟฟ้าใต้ดินแล้วนะ ฉันจะรอเธอที่ร้านคอฟฟี่ช็อปตรงข้ามสถานีละกันนะ รีบมาละ.\"

        ทันทีที่ซาจิโกะจังพูดจบ เธอก็วางโทรศัพท์ทันที โดยที่ยูริกะจังยังไม่ทันได้โต้ตอบด้วยคำพูดใดๆสักคำ

       \"อะไรกัน จะขอกินกาแฟแก้วนี้ให้หมดสักหน่อยก่อน แล้วจะค่อยออกไปหา แต่ยัยซาจิโกะนี่ไม่ยอมเปิดโอกาสให้ฉันได้พูดอะไรเลยสักคำ \"

       ยูริกะจังจำเป็นต้องวางถ้วยกาแฟลง พร้อมกับเดินไปหยิบโอเวอร์โค้ท มันจำเป็นต่อการออกไปเผชิญกับอากาศที่หนาวเย็นข้างนอก พร้อมกับหยิบกระเป๋าถือ แล้วก็พลุนพลันออกจากห้องในทันที

       ในที่สุดก็มาถึงสถานีที่ซาจิกะจังรออยู่ ผู้คนแออัดยัดเยียดในการรอรถไฟกันมาก ทุกคนต่างเร่งรีบที่จะไปทำธุระของตนด้วยกันทั้งนั้น

       โครม!!

       \"โอ้ย เจ็บชะมัด ใครกันนะเอากระเป๋าใบเบ้อเร้อเบ้อร้า มาวางเกะกะอะไรแถวนี้นะ\"

       ยูริกะจังบ่นไปพลาง พยายามจะลุกขึ้นด้วยสภาพทุลักทุเล แล้วก็มีมือยื่นออกมา เธอจึงเงยหน้าเพื่อมองที่มาของมือปริศนานี้  

       \"ขอบคุณค่ะ\"

       ยูริกะจังพูดพร้อมกับจับมือของชายหนุ่มนี้ เพื่อพยายามประคองตัวเองเพื่อยืนขึ้น แล้วยูริกะจังพยายามมองหน้าของชายหนุ่มนี้ แต่เห็นได้ไม่ชัดเจนนัก เนื่องจากชายหนุ่มนี้สวมหมวกแก้ปสีดำ ยูริกะจังสังเกตได้แค่เพียงว่าเค้าเป็นคนที่มีจมูกที่โด่ง รองรับกับใบหน้าที่เรียวยาวของเค้า ริมฝีปากออกคล้ำเล็กน้อย คงเป็นเพราะสูบบุหรี่เป็นแน่ ยูริกะจังนึกอยู่ในใจ

       \"เอ้ะ แล้วกระเป๋าฉันละ\"

       ยูริกะจังพึ่งนึกได้ว่ากระเป๋าถือของตนไม่ได้อยู่ในมือ จึงก้มลงหาแล้วก็เจออยู่ด้านหลังของตน จึงหันหลังกลับพร้อมกับก้มตัวลงเก็บ แล้วจึงหันหน้ากลับมา แต่ไม่เห็นชายหนุ่มนิรนามนั้นแล้ว

       \"เอ้ะ หายไปไหนแล้วนะ ว่าจะขอบคุณอีกทีสักหน่อย\"

       ชายหนุ่มได้หายไปพร้อมกับกระเป๋าใบเขื่องที่ทำให้เธอสะดุดล้ม พลันเธอก็นึกได้ว่าต้องรีบแล้ว เธอช้ามากแล้ว ป่านนี้ซาจิโกะจังคงบ่นแย่แล้ว