ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : just started
“.. แล้วทุกอย่างในชีวิตฉันก็ไม่เหมือนเดิม หลังจากที่พ่อจากเราไป…ฉันต้องทิ้งทุกอย่างที่ผ่านมา และใช้ชีวิตใหม่ กับสังคมใหม่…ที่พ่อเลือกไว้ให้เรา……..
“ ทุกอย่างที่ฉันมี ที่เป็นของฉัน ฉันขอยกให้ปริพนธ์ และ มายาวี ลูกของฉัน และให้แม่ของพวกเขาดูแลจนกว่าลูกฉันจะบรรลุนิติภาวะ ที่จะครอบครองมันได้ด้วยตัวของเขาเอง พ่อรู้ว่าลูกอาจจะไม่ชอบทางที่พ่อเคยเดิน แต่ขอให้พ่อได้ไถ่โทษที่เคยทำไว้ มันเป็นอำนาจของลูกที่จะจัดการเรื่องมรดกอื่นๆ แต่ ‘ เรื่องนั้น ’ พ่อขอร้องให้ลูกทำด้วยตัวเอง ”
…ข้อความ..ที่กำหนดอนาคตของฉัน และพี่ชาย ฉันไม่รู้เหตุผล ว่าทำไมพ่อถึงเลือกให้เรา เป็นผู้ครอบครองทุกอย่าง ทั้งที่มีคนหลายคน ฝันอยากจะได้มัน ทำไมพ่อถึงได้ยกมันให้กับคนที่ไม่เคยอยากได้อย่างฉัน….
“ ไม่มีทาง ฉันไม่รับเด็ดขาด เรื่องอะไรลูกของฉันจะต้องไปพัวพันกับเรื่องสกปรกแบบนั้น ”
เสียงแม่โวยวาย เมื่อทนายความอ่านพินัยกรรมที่พ่อทิ้งไว้จบ
“ ผมแค่ทำตามหน้าที่เท่านั้น ทุกอย่างเป็นสิทธิ์ของลูกคุณ ทำไมไม่ถามความสมัครใจพวกเค้าดูก่อนล่ะครับ” ทนายความแย้งขึ้น
“ ไม่ต้องถามก็รู้ ลูกฉันไม่ใช่พวกจิตใจโหดเหี้ยม ชอบมีความสุขบนความทุกข์ของคนเป็นร้อยๆ ยังไงซะ…ฉันก็ไม่รับคำขอโทษของเขาด้วยวิธีนี้ ฉันเลี้ยงลูกมาคนเดียวได้ตั้ง 20 ปี พวกเขาก็มีความสุข ถึงเราจะจน..แต่เราก็ไม่อยากรวย ด้วยความทุกข์ของคนอื่น” แม่ฉันยังคงเถียงไม่เลิก
“ ถามดู ไม่ดีกว่าหรือ” ทนายพูดเพียงเท่านั้น และยื่นเอกสารมาทางฉันและพี่ชาย ถ้าฉันเซ็น ก็หมายความว่าชีวิตฉันที่ผ่านมา จะเป็นแค่อดีตที่ไม่มีค่าแก่การจดจำ แต่ถ้าไม่…ความสุขสบายที่ฉันต้องการ มันก็จะไม่ใช่ของฉันอีกต่อไป…. 2 ทางที่อยู่ข้างหน้า ฉันต้องตัดสินใจเลือก
“ คุณหนู แค่เซ็นชื่อตรงนี้ พ่อคุณก็จะสบายใจแล้วนะครับ”
“ อย่ามัวชักช้าได้มั๊ย อย่ามาทำเล่นตัวเลยน่า รู้ว่าพวกแกอยากได้จนตัวสั่น” เสียงของใครที่ฉันไม่เคยแม้แต่เห็นหน้า แต่ก็พอเดาออกว่า ไม่ใช่ญาติ ก็คงเป็นฐานะเดียวกับแม่ฉัน (เมียน่ะ) ฉันรู้ว่าการที่พ่อยกทุกอย่างให้ฉัน กับ พี่ มันคงทำลายความฝันของหลายๆคนในที่นี้ แต่ฉันก็ไม่เคยสนใจความรู้สึกของใครนอกจากตัวเองอยู่แล้ว และตลอดเวลาที่ผ่านมา ฉันต้องพยายามเป็นคนดี ต้องสร้างเกราะปิดบังความจริงไว้ภายใน มีเพียงพี่ชายฉันคนเดียวเท่านั้น ที่รู้ …. ตอนนี้ฉันคิดว่า…เขาก็คงสับสนเช่นเดียวกัน
เหตุการณ์หลังจากนั้น…มันก็ได้เปลี่ยนชีวิตฉันไปอย่างสิ้นเชิง ”
มายาวีเริ่มบันทึก Dairy หลังจากที่ทุกอย่างในชีวิตของเธอ เริ่มจะเปลี่ยนแปลงไป โดยที่ตัวเธอเองไม่เคยคาดคิดมาก่อน…แต่เหตุการณ์หลังจากนั้น….
“ บอกได้ไหม ว่าถ้าผมเซ็น จะเกิดอะไรขึ้น” ปริพนธ์เอ่ยถามทนายความ
“ คุณหนูก็จะกลายเป็นคุณปริพนธ์ ไม่ใช่คนที่ผ่านมา และกิจการทุกอย่าง รวมทั้งเอ่อ..คุณก็รู้..ทุกอย่างก็จะเป็นของคุณ กับคุณมายาวี”
“ น้ำหน้าอย่าง 2 คนนี้น่ะเหรอ ที่คุณพ่อยกทุกอย่างให้น่ะ หึ มันคงมาถึงวาระล่มจมของทุกๆอย่างแน่ๆ” ชายหนุ่มร่างสูง ผมสีน้ำตาลเข้ม พูดขึ้น
“ คิดว่าตัวเองเป็นใคร ถึงกล้าพูดกับฉันแบบนี้”
“ แล้วเธอล่ะ ทำเป็นเล่นตัวอยู่ได้ ถ้าอยากได้ก็รีบๆรับสิ หรือว่ากลัวจนไม่กล้าทำอะไร” เขายังคงพูดต่อด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน
“ ถ้าฉันรับ แน่ใจนะว่าฉันมีอำนาจจัดการเรื่องทุกอย่างได้ รวมทั้งการไล่ใครออกจากบ้านหลังนี้”
มายาวี หันไปถามทนาย
“ ครับ ทุกอย่างเป็นสิทธิ์ของคุณ..ตามที่ท่านได้บอกไว้”
“ มายาวี…อย่าเชียวนะ” เสียงผู้เป็นมารดาดังขึ้นเบื้องหลังของเธอ
“ ตกลง…ฉันจะเซ็น” มายาวีพูดอย่างเด็ดเดี่ยว แล้วเซ็นชื่อลงในเอกสารที่ทนายความยื่นให้ ในตอนนี้เหลือเพียงปริพนธ์เท่านั้น ซึ่งหากเขาตกลง ทุกอย่างก็จะสมบูรณ์ แต่ถ้าเขาไม่…ทุกอย่างก็จะถือเป็นโมฆะ
“ ฉันก็คงไม่ยอมให้น้องสาวของฉันเผชิญชะตากรรมเรื่องนี้ แค่คนเดียวหรอกนะ” ปริพนธ์พูด พลางเซ็นชื่อต่อจากมายาวี
“ ทำไมลูกถึงเป็นแบบนี้ทั้งสองคนเลย” น้ำเสียงผิดหวังของผู้เป็นมารดาดังขึ้น
“ แม่รู้มั๊ย ว่าที่ผ่านมา วีต้องทำเป็นคนดี ต้องเสแสร้งว่าเราสบาย ไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว แต่วันนี้ แม่จะให้วีปฏิเสธทุกอย่างที่วีคิดว่าตัวเองควรจะได้ ทุกอย่างที่ควรจะเป็นของวีตั้งแต่ต้น วีไม่มีทางปฏิเสธแน่ ขอบคุณนายมากนะ ที่ทำให้ฉันอยากครอบครองทุกอย่าง” หล่อนหันไปพูดกับ ชายหนุ่มคนเมื่อซักครู่อย่างผู้ชนะ
“ แม่ครับ ไม่เห็นว่าแม่จะต้องยุ่งอะไรเลย แค่แม่ดูแลแทนเราไม่กี่ปีเองนี่ครับ ไม่ได้ยุ่งยากซักหน่อย” ปริพนธ์พูดขึ้น
“ ลูกกำลังจะกลายเป็นคนเลว”
“ ไม่มีคำว่าเลว หรือ ดี หรอกค่ะแม่ มันมีแค่แพ้ กับชนะเท่านั้น ที่จะทำให้เราได้อำนาจมา อำนาจที่ผู้อ่อนแอ ไม่สามารถไขว่คว้ามันได้” มายาวีหันหลังจากไป…หลังจากวันนี้ เธอจะกลายเป็นอีกคนหนึ่ง เธอต้องเดินในทางสายใหม่ที่ผู้เป็นพ่อเลือกไว้ให้ การทำตามใจผู้ใหญ่เช่นนี้ ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ชอบก็ตาม แต่ครั้งนี้ ถือเป็นข้อยกเว้นสำหรับมายาวี และ ปริพนธ์
“ ไม่นึกเลยนะวี ว่าการที่พ่อทำเรื่องเลวๆไว้กับแม่ มันจะให้ความสบายกับเราแบบนี้” ปริพนธ์พูดกับน้องสาวในวันหนึ่ง เขาจัดการเรื่องทุกอย่างด้วยตัวเอง เพราะ มายาวีและเขาไม่ต้องการให้ผู้เป็นแม่ มาข้องเกี่ยวกับสิ่งที่เขา และ น้องสาวกำลังจะทำ
“ วันนี้ ชั้นจะจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อยซักที ชั้นเข้ามาอยู่บ้านนี้หลายวันแล้วเหมือนกัน แต่ดูเหมือนว่าทุกอย่างในบ้านนี้ มันจะยังไงๆอยู่นะ ชั้นขอประกาศกับทุกคนว่าใครที่คิดจะอยู่บ้านนี้ต่อไป อย่าได้ทำตัวให้ชั้นรำคาญ แต่ถ้าใครคิดว่าตัวเองแน่ ชั้นก็ไม่ขอร้องให้อยู่ที่นี่หรอกนะ โดยเฉพาะคุณชายวายุ” มายาวีออกคำสั่งจัดการทุกอย่างภายในบ้าน ซึ่งผู้เป็นแม่ไม่มายุ่งเกี่ยวแม้แต่น้อย เธอหันหลังให้พวกเขาทันทีที่เธอและพี่ชายเซ็นชื่อในพินัยกรรม…และก้าวเข้าสู่ความสงบในบั้นปลายชีวิต…
“ ทำไม ชั้นอยู่ที่นี่มาก่อนที่เธอจะมา เพราะฉะนั้น สิทธิ์ที่ชั้นจะอยู่ก็มีพอๆกับเธอ อีกอย่าง พี่ชายเธอก็แบ่งกิจการส่วนนึง มาให้ชั้นแล้ว..ถ้าชั้นออกไป ไม่กลัวว่าชั้นจะยักยอกเงินของเธอหรอจ๊ะ น้องสาว”
ชายหนุ่มตอบ ด้วยมาดกวนๆ
“ ก็ลองดูสิ นึกว่าชั้นไม่มีปัญญาจัดการกับนายรึไง” มายาวีเชิดหน้าตอบอย่างท้าทาย
“ พี่วิน มัวทำอะไรอยู่ตรงนี้คะ ไหนบอกว่าจะพาเมออกไป DINNER ไงคะ เมรอพี่วินตั้งนานแล้วนะ อ้าว คุณหนูมายาวี อยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ไม่ทันได้มอง” เสียงแหลมสูง ดังมาแต่ไกล ก่อนที่เจ้าของเสียงจะวิ่งมา เกาะแขนวายุ
“ สงสัยตาเธอคงจะบอดใช่มั๊ย ถึงได้ไม่เห็นชั้น แล้วนายก็เหมือนกัน ถ้าเอาเวลาไปสนองความต้องการให้ใครบางคนอย่างเดียวล่ะก็ อย่าลืมนะว่าชั้นมีสิทธิ์ที่จะเรียกทุกอย่างคืนมา รวมทั้งไล่ใครบางคนออกไปจากที่นี่” ประโยคสุดท้าย หล่อนหันไปพูดกับเมวิกา โดยเฉพาะ
“ แหม ทำมาเป็นวางอำนาจ พวกคนที่ไม่เคยมีอะไรดีๆแบบนี้ พอได้มาหน่อย ก็ทำเป็นเบ่ง นึกว่าทุกคนต้องยอมแกหมดรึไง มายาวี” เมวิกาพูด
“ สำหรับชั้นน่ะ มันก็ไม่เชิง แต่สำหรับใครบางคน ชั้นว่าควรจะเจียมกะลาหัว ว่าตอนนี้ใครอยู่ในฐานะอะไร แล้วถ้าชั้นเป็นเธอ ชั้นจะรีบหุบปาก แล้วก็ไสหัวออกจากตรงนี้ไป ก่อนที่จะไม่มีที่ซุกหัวนอกนะเมวิกา แล้วก็จูงสัตว์เลี้ยงของเธอไปด้วยนะ” มายาวีพูดก่อนเดินจากไป โดยมีสายตาของวายุ มองตามอย่างนึกสนุก เขามีความคิดที่จะเอาชนะใจสาวน้อยคนนี้ให้ได้ ไม่ว่าวิธีใดก็ตาม
“ พี่วิน” เมวิกาเรียก จึงทำให้เขารู้สึกตัวอีกครั้ง หากแต่ก็ยังมองตามมายาวีไม่คลาดสายตา
“ มองมันทำไม เมเกลียดนังนั่น ทำไมคุณลุงถึงยกให้มันนะ แค่มันเห็นหน้าเมครั้งแรกวันนี้ มันก็มาวางอำนาจกับเมแล้ว พี่วินอย่าทนเลยนะคะ” เมวิกาทำเสียงอ้อน
“ แต่พี่ว่า ทางที่ดีเมอย่าสนใจเรื่องนี้ดีกว่านะ มันเป็นเรื่องในครอบครัวของพี่น่ะ พวกเราจัดการกันเองได้” วายุตอบอย่างรำคาญ และตัดปัญหาโดยการพาเมวิกาออกไปข้างนอก
ฝ่ายปริพนธ์นั้น เขาเริ่มเข้าไปดูกิจการที่พ่อของเขาเป็นเจ้าของ และควบคุมทุกอย่างด้วยตัวเอง จนมายาวีอดรู้สึกชื่นชมในความสามารถของพี่ชายตัวเองไม่ได้
“ พี่ไม่ได้ทำทุกอย่างหรอก คาสิโนที่อยู่นอกเขตเรา พี่ก็ให้วายุทำนะ ส่วนในเขตพี่ค่อยมาดูเอง เพราะมันไว้ใจไม่ค่อยได้เท่าไหร่”
“ พี่พนธ์ แล้วเรื่องพวกมาเฟียปลายแถวนั่นล่ะ”
“ เออใช่ พี่ลืมไปเลย”
“ งั้น วีขอจัดการเอง คงไม่ยากเท่าไหร่ ขอดูหน่อยแล้วกันว่าพวกมันเคยไปอัดใครมาบ้าง”
“ เธอแน่ใจเหรอวี” ปริพนธ์พูดอย่างเป็นห่วง เขาไม่อยากให้น้องสาวได้รับอันตรายจากงานที่เสี่ยงเช่นนี้ แต่เขาก็ต้องใจอ่อน เมื่อเห็นสีหน้าออดอ้อนของเธอ และยอมให้เธอควบคุมสิ่งสำคัญที่สุด ที่พ่อทิ้งไว้ให้
“ งั้นพี่ช่วยเรียกพวกนั้นทุกคน ไปที่ไนต์คลับ ที่พี่กับนายวายุจะไปวันนี้แล้วกัน”
“ ทุกอย่างที่ฉันมี ที่เป็นของฉัน ฉันขอยกให้ปริพนธ์ และ มายาวี ลูกของฉัน และให้แม่ของพวกเขาดูแลจนกว่าลูกฉันจะบรรลุนิติภาวะ ที่จะครอบครองมันได้ด้วยตัวของเขาเอง พ่อรู้ว่าลูกอาจจะไม่ชอบทางที่พ่อเคยเดิน แต่ขอให้พ่อได้ไถ่โทษที่เคยทำไว้ มันเป็นอำนาจของลูกที่จะจัดการเรื่องมรดกอื่นๆ แต่ ‘ เรื่องนั้น ’ พ่อขอร้องให้ลูกทำด้วยตัวเอง ”
…ข้อความ..ที่กำหนดอนาคตของฉัน และพี่ชาย ฉันไม่รู้เหตุผล ว่าทำไมพ่อถึงเลือกให้เรา เป็นผู้ครอบครองทุกอย่าง ทั้งที่มีคนหลายคน ฝันอยากจะได้มัน ทำไมพ่อถึงได้ยกมันให้กับคนที่ไม่เคยอยากได้อย่างฉัน….
“ ไม่มีทาง ฉันไม่รับเด็ดขาด เรื่องอะไรลูกของฉันจะต้องไปพัวพันกับเรื่องสกปรกแบบนั้น ”
เสียงแม่โวยวาย เมื่อทนายความอ่านพินัยกรรมที่พ่อทิ้งไว้จบ
“ ผมแค่ทำตามหน้าที่เท่านั้น ทุกอย่างเป็นสิทธิ์ของลูกคุณ ทำไมไม่ถามความสมัครใจพวกเค้าดูก่อนล่ะครับ” ทนายความแย้งขึ้น
“ ไม่ต้องถามก็รู้ ลูกฉันไม่ใช่พวกจิตใจโหดเหี้ยม ชอบมีความสุขบนความทุกข์ของคนเป็นร้อยๆ ยังไงซะ…ฉันก็ไม่รับคำขอโทษของเขาด้วยวิธีนี้ ฉันเลี้ยงลูกมาคนเดียวได้ตั้ง 20 ปี พวกเขาก็มีความสุข ถึงเราจะจน..แต่เราก็ไม่อยากรวย ด้วยความทุกข์ของคนอื่น” แม่ฉันยังคงเถียงไม่เลิก
“ ถามดู ไม่ดีกว่าหรือ” ทนายพูดเพียงเท่านั้น และยื่นเอกสารมาทางฉันและพี่ชาย ถ้าฉันเซ็น ก็หมายความว่าชีวิตฉันที่ผ่านมา จะเป็นแค่อดีตที่ไม่มีค่าแก่การจดจำ แต่ถ้าไม่…ความสุขสบายที่ฉันต้องการ มันก็จะไม่ใช่ของฉันอีกต่อไป…. 2 ทางที่อยู่ข้างหน้า ฉันต้องตัดสินใจเลือก
“ คุณหนู แค่เซ็นชื่อตรงนี้ พ่อคุณก็จะสบายใจแล้วนะครับ”
“ อย่ามัวชักช้าได้มั๊ย อย่ามาทำเล่นตัวเลยน่า รู้ว่าพวกแกอยากได้จนตัวสั่น” เสียงของใครที่ฉันไม่เคยแม้แต่เห็นหน้า แต่ก็พอเดาออกว่า ไม่ใช่ญาติ ก็คงเป็นฐานะเดียวกับแม่ฉัน (เมียน่ะ) ฉันรู้ว่าการที่พ่อยกทุกอย่างให้ฉัน กับ พี่ มันคงทำลายความฝันของหลายๆคนในที่นี้ แต่ฉันก็ไม่เคยสนใจความรู้สึกของใครนอกจากตัวเองอยู่แล้ว และตลอดเวลาที่ผ่านมา ฉันต้องพยายามเป็นคนดี ต้องสร้างเกราะปิดบังความจริงไว้ภายใน มีเพียงพี่ชายฉันคนเดียวเท่านั้น ที่รู้ …. ตอนนี้ฉันคิดว่า…เขาก็คงสับสนเช่นเดียวกัน
เหตุการณ์หลังจากนั้น…มันก็ได้เปลี่ยนชีวิตฉันไปอย่างสิ้นเชิง ”
มายาวีเริ่มบันทึก Dairy หลังจากที่ทุกอย่างในชีวิตของเธอ เริ่มจะเปลี่ยนแปลงไป โดยที่ตัวเธอเองไม่เคยคาดคิดมาก่อน…แต่เหตุการณ์หลังจากนั้น….
“ บอกได้ไหม ว่าถ้าผมเซ็น จะเกิดอะไรขึ้น” ปริพนธ์เอ่ยถามทนายความ
“ คุณหนูก็จะกลายเป็นคุณปริพนธ์ ไม่ใช่คนที่ผ่านมา และกิจการทุกอย่าง รวมทั้งเอ่อ..คุณก็รู้..ทุกอย่างก็จะเป็นของคุณ กับคุณมายาวี”
“ น้ำหน้าอย่าง 2 คนนี้น่ะเหรอ ที่คุณพ่อยกทุกอย่างให้น่ะ หึ มันคงมาถึงวาระล่มจมของทุกๆอย่างแน่ๆ” ชายหนุ่มร่างสูง ผมสีน้ำตาลเข้ม พูดขึ้น
“ คิดว่าตัวเองเป็นใคร ถึงกล้าพูดกับฉันแบบนี้”
“ แล้วเธอล่ะ ทำเป็นเล่นตัวอยู่ได้ ถ้าอยากได้ก็รีบๆรับสิ หรือว่ากลัวจนไม่กล้าทำอะไร” เขายังคงพูดต่อด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน
“ ถ้าฉันรับ แน่ใจนะว่าฉันมีอำนาจจัดการเรื่องทุกอย่างได้ รวมทั้งการไล่ใครออกจากบ้านหลังนี้”
มายาวี หันไปถามทนาย
“ ครับ ทุกอย่างเป็นสิทธิ์ของคุณ..ตามที่ท่านได้บอกไว้”
“ มายาวี…อย่าเชียวนะ” เสียงผู้เป็นมารดาดังขึ้นเบื้องหลังของเธอ
“ ตกลง…ฉันจะเซ็น” มายาวีพูดอย่างเด็ดเดี่ยว แล้วเซ็นชื่อลงในเอกสารที่ทนายความยื่นให้ ในตอนนี้เหลือเพียงปริพนธ์เท่านั้น ซึ่งหากเขาตกลง ทุกอย่างก็จะสมบูรณ์ แต่ถ้าเขาไม่…ทุกอย่างก็จะถือเป็นโมฆะ
“ ฉันก็คงไม่ยอมให้น้องสาวของฉันเผชิญชะตากรรมเรื่องนี้ แค่คนเดียวหรอกนะ” ปริพนธ์พูด พลางเซ็นชื่อต่อจากมายาวี
“ ทำไมลูกถึงเป็นแบบนี้ทั้งสองคนเลย” น้ำเสียงผิดหวังของผู้เป็นมารดาดังขึ้น
“ แม่รู้มั๊ย ว่าที่ผ่านมา วีต้องทำเป็นคนดี ต้องเสแสร้งว่าเราสบาย ไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว แต่วันนี้ แม่จะให้วีปฏิเสธทุกอย่างที่วีคิดว่าตัวเองควรจะได้ ทุกอย่างที่ควรจะเป็นของวีตั้งแต่ต้น วีไม่มีทางปฏิเสธแน่ ขอบคุณนายมากนะ ที่ทำให้ฉันอยากครอบครองทุกอย่าง” หล่อนหันไปพูดกับ ชายหนุ่มคนเมื่อซักครู่อย่างผู้ชนะ
“ แม่ครับ ไม่เห็นว่าแม่จะต้องยุ่งอะไรเลย แค่แม่ดูแลแทนเราไม่กี่ปีเองนี่ครับ ไม่ได้ยุ่งยากซักหน่อย” ปริพนธ์พูดขึ้น
“ ลูกกำลังจะกลายเป็นคนเลว”
“ ไม่มีคำว่าเลว หรือ ดี หรอกค่ะแม่ มันมีแค่แพ้ กับชนะเท่านั้น ที่จะทำให้เราได้อำนาจมา อำนาจที่ผู้อ่อนแอ ไม่สามารถไขว่คว้ามันได้” มายาวีหันหลังจากไป…หลังจากวันนี้ เธอจะกลายเป็นอีกคนหนึ่ง เธอต้องเดินในทางสายใหม่ที่ผู้เป็นพ่อเลือกไว้ให้ การทำตามใจผู้ใหญ่เช่นนี้ ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ชอบก็ตาม แต่ครั้งนี้ ถือเป็นข้อยกเว้นสำหรับมายาวี และ ปริพนธ์
“ ไม่นึกเลยนะวี ว่าการที่พ่อทำเรื่องเลวๆไว้กับแม่ มันจะให้ความสบายกับเราแบบนี้” ปริพนธ์พูดกับน้องสาวในวันหนึ่ง เขาจัดการเรื่องทุกอย่างด้วยตัวเอง เพราะ มายาวีและเขาไม่ต้องการให้ผู้เป็นแม่ มาข้องเกี่ยวกับสิ่งที่เขา และ น้องสาวกำลังจะทำ
“ วันนี้ ชั้นจะจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อยซักที ชั้นเข้ามาอยู่บ้านนี้หลายวันแล้วเหมือนกัน แต่ดูเหมือนว่าทุกอย่างในบ้านนี้ มันจะยังไงๆอยู่นะ ชั้นขอประกาศกับทุกคนว่าใครที่คิดจะอยู่บ้านนี้ต่อไป อย่าได้ทำตัวให้ชั้นรำคาญ แต่ถ้าใครคิดว่าตัวเองแน่ ชั้นก็ไม่ขอร้องให้อยู่ที่นี่หรอกนะ โดยเฉพาะคุณชายวายุ” มายาวีออกคำสั่งจัดการทุกอย่างภายในบ้าน ซึ่งผู้เป็นแม่ไม่มายุ่งเกี่ยวแม้แต่น้อย เธอหันหลังให้พวกเขาทันทีที่เธอและพี่ชายเซ็นชื่อในพินัยกรรม…และก้าวเข้าสู่ความสงบในบั้นปลายชีวิต…
“ ทำไม ชั้นอยู่ที่นี่มาก่อนที่เธอจะมา เพราะฉะนั้น สิทธิ์ที่ชั้นจะอยู่ก็มีพอๆกับเธอ อีกอย่าง พี่ชายเธอก็แบ่งกิจการส่วนนึง มาให้ชั้นแล้ว..ถ้าชั้นออกไป ไม่กลัวว่าชั้นจะยักยอกเงินของเธอหรอจ๊ะ น้องสาว”
ชายหนุ่มตอบ ด้วยมาดกวนๆ
“ ก็ลองดูสิ นึกว่าชั้นไม่มีปัญญาจัดการกับนายรึไง” มายาวีเชิดหน้าตอบอย่างท้าทาย
“ พี่วิน มัวทำอะไรอยู่ตรงนี้คะ ไหนบอกว่าจะพาเมออกไป DINNER ไงคะ เมรอพี่วินตั้งนานแล้วนะ อ้าว คุณหนูมายาวี อยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ไม่ทันได้มอง” เสียงแหลมสูง ดังมาแต่ไกล ก่อนที่เจ้าของเสียงจะวิ่งมา เกาะแขนวายุ
“ สงสัยตาเธอคงจะบอดใช่มั๊ย ถึงได้ไม่เห็นชั้น แล้วนายก็เหมือนกัน ถ้าเอาเวลาไปสนองความต้องการให้ใครบางคนอย่างเดียวล่ะก็ อย่าลืมนะว่าชั้นมีสิทธิ์ที่จะเรียกทุกอย่างคืนมา รวมทั้งไล่ใครบางคนออกไปจากที่นี่” ประโยคสุดท้าย หล่อนหันไปพูดกับเมวิกา โดยเฉพาะ
“ แหม ทำมาเป็นวางอำนาจ พวกคนที่ไม่เคยมีอะไรดีๆแบบนี้ พอได้มาหน่อย ก็ทำเป็นเบ่ง นึกว่าทุกคนต้องยอมแกหมดรึไง มายาวี” เมวิกาพูด
“ สำหรับชั้นน่ะ มันก็ไม่เชิง แต่สำหรับใครบางคน ชั้นว่าควรจะเจียมกะลาหัว ว่าตอนนี้ใครอยู่ในฐานะอะไร แล้วถ้าชั้นเป็นเธอ ชั้นจะรีบหุบปาก แล้วก็ไสหัวออกจากตรงนี้ไป ก่อนที่จะไม่มีที่ซุกหัวนอกนะเมวิกา แล้วก็จูงสัตว์เลี้ยงของเธอไปด้วยนะ” มายาวีพูดก่อนเดินจากไป โดยมีสายตาของวายุ มองตามอย่างนึกสนุก เขามีความคิดที่จะเอาชนะใจสาวน้อยคนนี้ให้ได้ ไม่ว่าวิธีใดก็ตาม
“ พี่วิน” เมวิกาเรียก จึงทำให้เขารู้สึกตัวอีกครั้ง หากแต่ก็ยังมองตามมายาวีไม่คลาดสายตา
“ มองมันทำไม เมเกลียดนังนั่น ทำไมคุณลุงถึงยกให้มันนะ แค่มันเห็นหน้าเมครั้งแรกวันนี้ มันก็มาวางอำนาจกับเมแล้ว พี่วินอย่าทนเลยนะคะ” เมวิกาทำเสียงอ้อน
“ แต่พี่ว่า ทางที่ดีเมอย่าสนใจเรื่องนี้ดีกว่านะ มันเป็นเรื่องในครอบครัวของพี่น่ะ พวกเราจัดการกันเองได้” วายุตอบอย่างรำคาญ และตัดปัญหาโดยการพาเมวิกาออกไปข้างนอก
ฝ่ายปริพนธ์นั้น เขาเริ่มเข้าไปดูกิจการที่พ่อของเขาเป็นเจ้าของ และควบคุมทุกอย่างด้วยตัวเอง จนมายาวีอดรู้สึกชื่นชมในความสามารถของพี่ชายตัวเองไม่ได้
“ พี่ไม่ได้ทำทุกอย่างหรอก คาสิโนที่อยู่นอกเขตเรา พี่ก็ให้วายุทำนะ ส่วนในเขตพี่ค่อยมาดูเอง เพราะมันไว้ใจไม่ค่อยได้เท่าไหร่”
“ พี่พนธ์ แล้วเรื่องพวกมาเฟียปลายแถวนั่นล่ะ”
“ เออใช่ พี่ลืมไปเลย”
“ งั้น วีขอจัดการเอง คงไม่ยากเท่าไหร่ ขอดูหน่อยแล้วกันว่าพวกมันเคยไปอัดใครมาบ้าง”
“ เธอแน่ใจเหรอวี” ปริพนธ์พูดอย่างเป็นห่วง เขาไม่อยากให้น้องสาวได้รับอันตรายจากงานที่เสี่ยงเช่นนี้ แต่เขาก็ต้องใจอ่อน เมื่อเห็นสีหน้าออดอ้อนของเธอ และยอมให้เธอควบคุมสิ่งสำคัญที่สุด ที่พ่อทิ้งไว้ให้
“ งั้นพี่ช่วยเรียกพวกนั้นทุกคน ไปที่ไนต์คลับ ที่พี่กับนายวายุจะไปวันนี้แล้วกัน”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น