ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ~**เริ่มเรื่องก็กัดกันเสียแล้ว**~
เรื่อง: ~**~THIS LOVE~**~[^_^ มัลฟอยกับเฮอร์ไมโอนี่^_^]
“โอ๊ะ โอ๋…สงสัยวันนี้ฉันจะโชคร้ายเสียแล้วสิ เพิ่งจะ”เสียงยานคางดังขึ้นท่ามกลางความเงียบสงบของริมทะเลสาบโรงเรียนพ่อมดแม่มดและเวทมนต์ศาสตร์ฮอกวอตส์
“เพิ่งจะอะไรห๊า….บักเถิกเอ๊ยไม่ใช่ๆ คุณเลือดบริสุทธิ์เดรโก มันฝอย”เสียงของเด็กสาวตอบกลับมาอย่างกวนๆ
“นี่ยัยฟูเลือดสีโคลน…สงสัยเธอจะความจำเสื่อมฉันน่ะชื่อเดรโก มัลฟอยไม่ใช่มันฝอยอะไรของเธอ และที่สำคัญเธอห้ามเรียกฉันว่า….บักเถิกด้วย”เดรโก มัลฟอยคุณชายเลือดบริสุทธิ์วัย 17 ปีตอบกระท่อนกระแท่นโดยเฉพาะคำสุดท้าย
“อ้อเหรอ…บักเถิกเอ๊ยมัลฟอย มาทำอะไรที่นี่ยะแล้วหมาจูเอ๊ย…น้องแพนซี่สุดที่รักหายไปไหนเสียล่ะ”เฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์เด็กสาววัย 17 ปีที่สวย ฉลาดและเก่งที่สุดที่ฮอกสอตส์เคยมีมา เธอเป็นลูกมักเกิ้ลแต่เธอเป็นแม่มด (หรือเลือดสีโคลนอย่างที่บักเถิกเอ๊ย..มัลฟอยเรียก) ตอบอย่างประชดประชัน
มัลฟอยสะดุ้งโหยงทันทีที่ได้ยินชื่อของแพนซี่ พาร์กินสันหมาจูเอ๊ย..เด็กสาวคนหนึ่งจากบ้านสลิธีรีนที่คอยตามตื้อเขาไม่เลิกตั้งแต่ปีหนึ่ง
“บอกก้อได้…ชั้นหนียัยหมาจูเอ๊ย…แพนซี่มาน่ะแล้วเธอล่ะยัยฟู”มัลฟอยตอบ
“อ้าว……แพนซี่มาทำอะไรที่นี่น่ะ”เฮอร์ไมโอนี่ร้องขึ้นทำเอามัลฟอยรีบกระโดดเข้าไปอยู่ที่พุ่มไม้ทันที
“ฮิๆๆฮุๆๆๆ555+” เฮอร์ไมโอนี่พยายามกลั้นหัวเราะเอาไว้แต่เธอกลั้นเอาไว้ไม่อยู่ เมื่อมัลฟอยได้ยินเสียงหัวเราะนั้นก็รู้ตัวว่าถูกหลอกจึงรีบออกมาจากพุ่มไม้ทันที
“สนุกมากนักหรือไงห๊า….ยัยเลือดสีโคลน”มัลฟอยฉุนกึ๊ก พลางจับเฮอร์ไมโอนี่กดไว้กับต้นแอ็ปเปิ้ลต้นใหญ่
“นายจะทำอะไรน่ะมัลฟอย ปล่อยชั้นนะ ไ อ้ บักเถิก”เฮอร์ไมโอนี่พยายามดิ้นแต่เธอก็ดิ้นไม่หลุดทันใดนั้นเองมัลฟอยก็ก้มตัวลงมาจูบเธออย่างนุ่มนวลที่สุด เมื่อเขาถอนริมฝีปากออกมาแล้วก็
“เผี๊ยะ”(เสียง โค ตร ดังเลย) เฮอร์ไมโอนี่ตบมัลฟอยเข้าฉาดใหญ่แล้ววิ่งกลับไปยังหอกริฟฟินดอร์ทันที ส่วนบักเถิก เอ๊ยมัลฟอยนั้นได้แต่ยืนจับหน้าซีดๆของตัวเองที่มีรอยนิ้วมือ 5 นิ้วแดงขึ้นมา
“’ไรวะ จูบแค่เนี้ยตบซะ.….ชาเลย”มัลฟอยเดินลูบหน้าตัวเองป้อยๆก่อนจะเดินกลับหอสลิธีรีนเหมือนกัน ในใจลึกๆ(ลึกมากกก) เขาแอบดีใจนิดๆที่FiRsT kIsSของเขาคือเฮอร์ไมโอนี่
กลับมาทางเฮอร์ไมโอนี่บ้าง
เธอเดินกลับมาที่หอกริฟฟินดอร์อย่างใจหลุดลอย เธอไม่สนใจเสียงของรอนและแฮร์รี่ที่ตะโกนเรียกเธอจนพวกเขารู้สึกเหมือนไก่โต้งที่พยายามขันให้ดังที่สุด เธอเดินไป เดินไปและก้อเดินไปจนถึงหอนอน เธอเปลี่ยนเสื้อเป็นชุดนอนอย่างใจลอย (ลอยอีกแล้วสงสัยลอยอีกทีคง ต า ย แน่) แล้วล้มตัวลงบนเตียงสี่เสาของเธอ และแล้วน้ำตาก็รินไหลออกมา ไหลมา ไหลมา ไหลไม่ยอมหยุดเธอสะอึกสะอื้นพลางปาดน้ำตาก่อนที่จะตะโกนออกมาว่า
“………..อีตาบ้า……..”ก่อนที่เธอจะผล็อยหลับไป ขณะอ่านข้อความนี้กรุณาจินตนาการไปด้วย โดยนึกภาพปราสาทฮอกวอตส์ที่เงียบสงบ แล้วมีเสียงของเฮอร์ไมโอนี่ดังขึ้นทำให้นกฮูกตกใจบินพึบพับๆ
~**~เปนงายบ้างครับ…ซาหนุกมั้ย…กติกาของผมยังเหมียนเดิม คือติชมได้เลยคับที่ aoey_10735@thaimail.com เมนท์กันมากๆก็ดีนะฮับได้กำลังใจขึ้นมาเยอะแหละ~**~
“โอ๊ะ โอ๋…สงสัยวันนี้ฉันจะโชคร้ายเสียแล้วสิ เพิ่งจะ”เสียงยานคางดังขึ้นท่ามกลางความเงียบสงบของริมทะเลสาบโรงเรียนพ่อมดแม่มดและเวทมนต์ศาสตร์ฮอกวอตส์
“เพิ่งจะอะไรห๊า….บักเถิกเอ๊ยไม่ใช่ๆ คุณเลือดบริสุทธิ์เดรโก มันฝอย”เสียงของเด็กสาวตอบกลับมาอย่างกวนๆ
“นี่ยัยฟูเลือดสีโคลน…สงสัยเธอจะความจำเสื่อมฉันน่ะชื่อเดรโก มัลฟอยไม่ใช่มันฝอยอะไรของเธอ และที่สำคัญเธอห้ามเรียกฉันว่า….บักเถิกด้วย”เดรโก มัลฟอยคุณชายเลือดบริสุทธิ์วัย 17 ปีตอบกระท่อนกระแท่นโดยเฉพาะคำสุดท้าย
“อ้อเหรอ…บักเถิกเอ๊ยมัลฟอย มาทำอะไรที่นี่ยะแล้วหมาจูเอ๊ย…น้องแพนซี่สุดที่รักหายไปไหนเสียล่ะ”เฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์เด็กสาววัย 17 ปีที่สวย ฉลาดและเก่งที่สุดที่ฮอกสอตส์เคยมีมา เธอเป็นลูกมักเกิ้ลแต่เธอเป็นแม่มด (หรือเลือดสีโคลนอย่างที่บักเถิกเอ๊ย..มัลฟอยเรียก) ตอบอย่างประชดประชัน
มัลฟอยสะดุ้งโหยงทันทีที่ได้ยินชื่อของแพนซี่ พาร์กินสันหมาจูเอ๊ย..เด็กสาวคนหนึ่งจากบ้านสลิธีรีนที่คอยตามตื้อเขาไม่เลิกตั้งแต่ปีหนึ่ง
“บอกก้อได้…ชั้นหนียัยหมาจูเอ๊ย…แพนซี่มาน่ะแล้วเธอล่ะยัยฟู”มัลฟอยตอบ
“อ้าว……แพนซี่มาทำอะไรที่นี่น่ะ”เฮอร์ไมโอนี่ร้องขึ้นทำเอามัลฟอยรีบกระโดดเข้าไปอยู่ที่พุ่มไม้ทันที
“ฮิๆๆฮุๆๆๆ555+” เฮอร์ไมโอนี่พยายามกลั้นหัวเราะเอาไว้แต่เธอกลั้นเอาไว้ไม่อยู่ เมื่อมัลฟอยได้ยินเสียงหัวเราะนั้นก็รู้ตัวว่าถูกหลอกจึงรีบออกมาจากพุ่มไม้ทันที
“สนุกมากนักหรือไงห๊า….ยัยเลือดสีโคลน”มัลฟอยฉุนกึ๊ก พลางจับเฮอร์ไมโอนี่กดไว้กับต้นแอ็ปเปิ้ลต้นใหญ่
“นายจะทำอะไรน่ะมัลฟอย ปล่อยชั้นนะ ไ อ้ บักเถิก”เฮอร์ไมโอนี่พยายามดิ้นแต่เธอก็ดิ้นไม่หลุดทันใดนั้นเองมัลฟอยก็ก้มตัวลงมาจูบเธออย่างนุ่มนวลที่สุด เมื่อเขาถอนริมฝีปากออกมาแล้วก็
“เผี๊ยะ”(เสียง โค ตร ดังเลย) เฮอร์ไมโอนี่ตบมัลฟอยเข้าฉาดใหญ่แล้ววิ่งกลับไปยังหอกริฟฟินดอร์ทันที ส่วนบักเถิก เอ๊ยมัลฟอยนั้นได้แต่ยืนจับหน้าซีดๆของตัวเองที่มีรอยนิ้วมือ 5 นิ้วแดงขึ้นมา
“’ไรวะ จูบแค่เนี้ยตบซะ.….ชาเลย”มัลฟอยเดินลูบหน้าตัวเองป้อยๆก่อนจะเดินกลับหอสลิธีรีนเหมือนกัน ในใจลึกๆ(ลึกมากกก) เขาแอบดีใจนิดๆที่FiRsT kIsSของเขาคือเฮอร์ไมโอนี่
กลับมาทางเฮอร์ไมโอนี่บ้าง
เธอเดินกลับมาที่หอกริฟฟินดอร์อย่างใจหลุดลอย เธอไม่สนใจเสียงของรอนและแฮร์รี่ที่ตะโกนเรียกเธอจนพวกเขารู้สึกเหมือนไก่โต้งที่พยายามขันให้ดังที่สุด เธอเดินไป เดินไปและก้อเดินไปจนถึงหอนอน เธอเปลี่ยนเสื้อเป็นชุดนอนอย่างใจลอย (ลอยอีกแล้วสงสัยลอยอีกทีคง ต า ย แน่) แล้วล้มตัวลงบนเตียงสี่เสาของเธอ และแล้วน้ำตาก็รินไหลออกมา ไหลมา ไหลมา ไหลไม่ยอมหยุดเธอสะอึกสะอื้นพลางปาดน้ำตาก่อนที่จะตะโกนออกมาว่า
“………..อีตาบ้า……..”ก่อนที่เธอจะผล็อยหลับไป ขณะอ่านข้อความนี้กรุณาจินตนาการไปด้วย โดยนึกภาพปราสาทฮอกวอตส์ที่เงียบสงบ แล้วมีเสียงของเฮอร์ไมโอนี่ดังขึ้นทำให้นกฮูกตกใจบินพึบพับๆ
~**~เปนงายบ้างครับ…ซาหนุกมั้ย…กติกาของผมยังเหมียนเดิม คือติชมได้เลยคับที่ aoey_10735@thaimail.com เมนท์กันมากๆก็ดีนะฮับได้กำลังใจขึ้นมาเยอะแหละ~**~
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น