ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บีบหัวใจให้พูดคำนั้นออกมา
มุก,พันช์,เตย และ พีค กลับมากรุงเทพฯ โดยสวัวสดิภาพ และพีคกับเตยจะจัดงานแต่งงานขึ้นอีก 3 วันข้างหน้า ซึ่งเป็นวันที่ หงส์แดงกับปีศาจแดงแข่งหมากแข้ง(ขอยืมอาจารย์หน่อยน้า)กันพอดี
กริ๊ง~เสียงโทรศัพท์บ้านวารินดังขึ้น
\"โหล ดีค่ะ\"วารินรับโทรศัพท์
\"โหล นี่สองนนะ\"เสียงจากปลายสายทักกลับมา
\"ว่าไง\"
\"เราจะชวนไปบ้านพีคอ่ะ วันที่มันแต่งงานลิเวิร์พูลแข่งกะแมนเชสเตอร์พอดี\"
\"อืม ว่าจะชวนอยู่เหมือนกัน\"
\"งั้นไปนะ\"
\"อืม ไปๆ\"
\"บาย\"
\"บาย\" เมื่อวางโทรศัพท์ลง วารินรู้สึกดีใจมาก มี 2 เหตุผลคือ 1. จะได้ดูบอลพร้อมกับเพื่อนตัวเองแต่งงาน 2. มันเป็นเหตุผลของหัวใจ...
ในห้องห้องหนึ่งของคฤหาสน์ของพีค ซึ่งพีคจัดเตรียมไว้พิเศษสำหรับ 2 คนนี้ วารินกับสองกำลังนั่งดูบอลที่โซฟาหน้าโทรทัศน์ จู่ๆ ทั้ง 2 ก็หนาวขึ้นมา
\"วาริน\"สองกล่าวขึ้นในที่สุด
\"หือ\"วารินตอบเสียงสั่น
\"หนาวมั้ย\"
\"นายก็หนาวเหมือนกันหรอ\"
\"อืม\"
\"งั้น...\"วารินมองไปรอบๆตัว แต่ไม่มีรีโมทแอร์ มีแต่ผ้าห่มผืนพอเหมาะ เธอจึงหยิบขึ้นมา แล้วเขยิบตัวไปใล้สองมากขึ้นอีกเพื่อให้พอกับผ้าห่ม เธอยื่นปลายด้านหนึ่งให้เขา เขาไม่ได้มองจึงเผลอดึงมือเธอแทนผ้าห่ม
\"โอ๊ย\" เธอร้องเมื่อรู้ตัวอีกทีคือเธอนอนอยู่บนตักเขาแล้ว
\"เฮ้ย! วาริน ขอโทษๆๆๆ\"สองขอโทษขอโพยเป็นการใหญ่เมื่อรู้สึกตัว(พร้อมวาริน)
\"ไม่เป็นไรๆ\"
\"อืม โทษนะ\"
\"โอเคๆ\"เป็นอันว่าทั้งคู่นั่งดูบอลใต้ผ้าห่มผืนเดียวกัน
ทางชั้นล่างของคฤหาสน์ พีคสวมแหวนหมั้นให้กับเตย แถมด้วยการหอมแก้ม
สองเขยิบตัวเข้าไปใกล้วารินอีก วารินนั่งติดที่เท้าแขน ตอนแรกเธอก็นั่งเท้าแขนไปๆมาๆกลายเป็นนอนบนเท้าแขนต่างหมอนไปเฉยเลย ส่วนสองก็นั่งเอนลงเรื่อยๆๆจนกลายเป็นจะนอนลงบนโซฟาแล้ว เมื่อถึงพักครึ่งแรก ทั้งสองหันมามองหน้ากัน ต่างคนต่างก็กลับมานั่งท่าดีๆเหมือนเดิม วารินมองหน้าสองอีกครั้ง คราวนี้ เธอหน้าแดงขึ้น
นี่เหรอ...คือคนที่เรารู้จักมานับสิบปี...
นี่เหรอ...คือคนที่เรายด้วยมานาน...
นี่เหรอ...คือเพื่อนเรา...
เหมือนกับว่า เวลาเหล่านั้นเพิ่งผ่านไปแค่วันเดียว...
\"สอง\"เธอพูดขึ้น
\"?\"สองหันมามองหน้าเธออย่างใคร่รู้
\"เอ่อ...\"
\"ทำไมเหรอ\"
\"หนาวมั้ย\"
\"อ่าอืม เหมือนกันเหรอ\"
\"อืม\"
\"หน้าเธอแดงๆนะ\"สองจับหน้าผากวาริน
\"เป็นหวัดเหรอ\"เขาถามด้วยความเป็นห่วง
\"ป่าวๆ แค่หนาวๆเฉยๆน่ะ\"
\"หนาวอะไร หน้าแดงอย่างกะจมูกตัวตลกงี้อ่ะ\"
\"ก็หนาวจริงๆอ่ะ ให้บอกว่าไง\"
\"งั้น เอาอย่างนี้นะ\"สองเขยิบตัวเข้ามาใกล้จนติดวาริน แล้วโอบไหล่เธอ
\"เฮ้ย สอง\"
\"ก็หนาวไม่ใช่เหรอ\"
\"ไม่ต้องถึงขนาดนี้ก็ได้\"เธอแกะมือเขาออก
\"อ่า งั้นเหรอ\"เขาปล่อยมือออกจาไกล่เธอ แต่เปลี่ยนมาจับมือแทน
\"ปล่อยๆ เราไม่ได้หนาวขนาดจะตายนี่\"
\"เราหนาวนี่\"
\"อืมๆ ตามใจละกัน\" หน้าของวารินแดงก่ำมากขึ้นอีก จนสองต้องจ้องหน้า เขาเอาหน้าผากมาชนหน้าผากเธอ ทำเอาเธอแทบจะเป็นลม
\"นี่นายทำอะไรน่ะ\"เธอผลักเขาจนตกเก้าอี้
\"อ่าว ก็เห็นหน้าแดงมากขึ้นเลยลองวัดไข้ดู\"
\"ไม่ต้องเลยๆ\"เธอสะบัดหน้าหนี\"
\"วาริน...\"
\"ทำไมไ
\"เอ่อ\"
\"ทำไมเหรอ\"
\"บอลสนุกมั้ย\"
\"ก็สนุกสิ\"
\"อืมเหรอ\"เขาเงียบไปสักพักแล้วกล่าวขึ้นอีก
\"ฝน\"(ฝนหมายถึงวารินนะ ไม่ใช่ผู้แต่ง)
\"ทำไมอีก\"
\"เดี๋ยวไปเที่ยวต่อมั้ย\"
\"อืมก็ดีนี่ ไปดูหนังดีมั้ย\"
\"ก็ดีนะ\"
\"ฝ...ฝน\"
\"อะไรอีกหล่ะ!\"เธอตอบกลับด้วยความรำคาญเต็มที สองเงียบอยู่สักพัก แล้วเขาก็โอบไหล่เธอ แล้วดึงตัวเธอเข้ามาติดตัวเขา เขายื่นหน้าเข้าไปใกล้หน้าเธอ
\"เรารักเธอนะ\"เขากระซิบเสียงเบาแต่หนักแน่น วารินได้ยินถึงกับหน้าซีดทำอะไรไม่ถูก เขาได้โอกาสหอมแก้มเธอฟอดหย่ายยยย
\"เป็นแฟนกันนะ\"เขาเสนอ
\"อ่า...ที่จริงแล้วเรา...ก็รักเธอนะ เรารอคำนี้มานานแล้ว ตกลงเราเป็นแฟนกันนะ\"
\"ไชโย้~วารินเป็นแฟนเราแล้ว!!\"เขากอดเธอแน่นมากแน่นจนเธอต้องทุบอกเขา
\"โอ้ย! ถ้าดีใจแล้วเธอเป็นงี้อ่ะ เราจะไม่ทำให้เธอดีใจอีกแล้วนะ\"
\"อ่าเหรอ ขอโทษนะๆ แต่มันดีใจมากเลยอ้า\"แล้วเขาก็อุ้มเธอขึ้น แต่ด้วยความผิดจังหวะทำให้เขาหงายหลังแล้วทำให้เขาต้องดึงเธอลงมานอนด้วย วินาทีนั้นเอง ที่ตาสองตาได้จ้องกันอย่างใกล้ชิด ทำให้ความรู้สึกบางอย่าง ที่เรียกว่า\"รัก\"พุ่งขึ้นถึงขีดสุด ทั้ง2คนยื่นหน้าเข้าไปใกล้กัน ปากต่อปากสัมผัสกันต่างคนต่างดึงปากของอีกคนเอาไว้\'อยากให้เป็นอย่างนี้ตลอดไป อยากให้เวลาหยุดแค่นี้\'ทั้งสองคนต่างต้องการสิ่งนี้
ในที่สุด พวกคาราวาน ม.1/3 ก็พาพีคและเตยขึ้นมาข้างบนพอวารินและสองได้ยินเสียงพวกนั้น ทั้งสองคนต่างก็รีบลุกขึ้นยืน และก็รีบปิดทีวีออกมาดูโลกภายนอก
เสียงบ้าเสียงบอไรไม่รู้ดังอย่างสับสนฟังไม่ได้ศัพท์แต่เมื่อสองเดินออกมาทุกคนก็พร้อมใจดันผู้หญิงที่ต่างคนต่างคิดว่ารักกับสองไปหาตังสองแต่พอวารินออกมา ภาพนั้นที่เธอเห็น เห็นผู้หญิงคนนั้นล้มใส่สอง จนสองต้องช่วยประคองตัวขึ้นมา ความรู้สึกที่เพิ่งจะไปไม่นานนั้นมันหายไปทันที เหลือแต่ความเจ็บปวด ความทรมาน ความเจ็บใจ ผิดหวังสิ้นหวัง น้ำตาหยดน้อยๆไหลลงมาจากตาเธอ ไม่มีใครสังเกตเธอเลย แม้แต่สองก็ถูกพวกคาราวานเหล่านั้นไล่ต้อนห่างไปจากวารินทุกทีๆๆๆ
เมื่อพวกคาราวานบ้าบอห่างออกไปแล้ว เธอจึงเช็ดน้ำตา แล้วรีบวิ่งไปที่บันไดขึ้นชั้น 3 อีกทางหนึ่ง เธอวิ่งไปอย่างสะเปะสะปะชนคนใช้มั่งหล่ะ ชนดอกไม้ในแจกันมั่งหล่ะ ในที่สุดพอเธอขึ้นชั้น 3 เธอเดินไปเปิดประตูกระจกแล้วออกไปยืนเท้าระเบียง
\'นี่มันอะไรกัน ทำไมถึงได้ทำร้ายเราขนาดนี้
ทำไมหล่ะ ทำไม นี่เราทำผิดอะไร
สอง เรารักเธอนะ เรารักเธอ แต่ทำไมเธอ...
ทำกับเราแบบนี้ทำไม ฮือๆๆๆๆ\'
เป็นเสียงสะอื้นในหัวใจของเธอ เสียงที่ต่อให้พูดดังซักแค่ไหนก็ไม่มีใครได้ยิน เธออยากจะร้องไห้ แต่ร้องไม่ออก หัวใจเธอกำลังจะสลายไปในบันดล เธอทรุดลงกองกับพื้น ในที่สุดน้ำตาก็ไหลอาบหน้า เธอพยายามกัดปากห้ามมัน แต่ยิ่งห้าม มันก็ยิ่งไหล เธอมองไม่เห็นภาพข้างหน้าแล้ว น้ำตาร่วงลงมาราวกับสายฝน แต่แล้ว เหมือนกับว่ามีสัมผัสอุ่นๆมาช่วยทำให้ภาพนั้นชัดเจนขึ้น จนเห็นเป็นหน้าชัดเจน
\"ส...สอง\"วารินพูดเสียงสั่นเทา
\"ขอโทษนะวาริน เราบอกปฏิเสธผู้หญิงคนนั้นกับทุกๆคนไปแล้วหล่ะ\"สองช่วยพยุงตัววารินขึ้นมาเช็ดน้ำตา และเสยผมเธอที่ปิดบังหน้าเอาไว้
\"เราจะไปทิ้งเธอไปไหนแล้วนะ เราสัญญา\"เขากอดเธอไว้
\"แล้วเราจะเชื่อใจเธอได้ยังไงหล่ะ\"วารินพูดเสียงนิ่งขึ้น
\"เวลาจะทำให้ทุกสิ่งทุกอย่างดีขึ้นเอง\"
\"เราจะเชื่อเธอนะ\"วารินซบหน้าลงบนอกเขา
พวกคาราวาน ม.1/3 พอเดินขบวนมาถึงระเบียงที่สองกอดกับวาริน ทั้งขบวนก็ต่างเฮขึ้นมาทันที วารินทำท่าจะผละออกจาสอง แต่สองยังดึงตัวเธอไว้
\"สัญญาแล้วนะ\"สองกล่าว
\"อ่าอืม\" เป็นอันจบเรื่องไปอีกคู่
กริ๊ง~เสียงโทรศัพท์บ้านวารินดังขึ้น
\"โหล ดีค่ะ\"วารินรับโทรศัพท์
\"โหล นี่สองนนะ\"เสียงจากปลายสายทักกลับมา
\"ว่าไง\"
\"เราจะชวนไปบ้านพีคอ่ะ วันที่มันแต่งงานลิเวิร์พูลแข่งกะแมนเชสเตอร์พอดี\"
\"อืม ว่าจะชวนอยู่เหมือนกัน\"
\"งั้นไปนะ\"
\"อืม ไปๆ\"
\"บาย\"
\"บาย\" เมื่อวางโทรศัพท์ลง วารินรู้สึกดีใจมาก มี 2 เหตุผลคือ 1. จะได้ดูบอลพร้อมกับเพื่อนตัวเองแต่งงาน 2. มันเป็นเหตุผลของหัวใจ...
ในห้องห้องหนึ่งของคฤหาสน์ของพีค ซึ่งพีคจัดเตรียมไว้พิเศษสำหรับ 2 คนนี้ วารินกับสองกำลังนั่งดูบอลที่โซฟาหน้าโทรทัศน์ จู่ๆ ทั้ง 2 ก็หนาวขึ้นมา
\"วาริน\"สองกล่าวขึ้นในที่สุด
\"หือ\"วารินตอบเสียงสั่น
\"หนาวมั้ย\"
\"นายก็หนาวเหมือนกันหรอ\"
\"อืม\"
\"งั้น...\"วารินมองไปรอบๆตัว แต่ไม่มีรีโมทแอร์ มีแต่ผ้าห่มผืนพอเหมาะ เธอจึงหยิบขึ้นมา แล้วเขยิบตัวไปใล้สองมากขึ้นอีกเพื่อให้พอกับผ้าห่ม เธอยื่นปลายด้านหนึ่งให้เขา เขาไม่ได้มองจึงเผลอดึงมือเธอแทนผ้าห่ม
\"โอ๊ย\" เธอร้องเมื่อรู้ตัวอีกทีคือเธอนอนอยู่บนตักเขาแล้ว
\"เฮ้ย! วาริน ขอโทษๆๆๆ\"สองขอโทษขอโพยเป็นการใหญ่เมื่อรู้สึกตัว(พร้อมวาริน)
\"ไม่เป็นไรๆ\"
\"อืม โทษนะ\"
\"โอเคๆ\"เป็นอันว่าทั้งคู่นั่งดูบอลใต้ผ้าห่มผืนเดียวกัน
ทางชั้นล่างของคฤหาสน์ พีคสวมแหวนหมั้นให้กับเตย แถมด้วยการหอมแก้ม
สองเขยิบตัวเข้าไปใกล้วารินอีก วารินนั่งติดที่เท้าแขน ตอนแรกเธอก็นั่งเท้าแขนไปๆมาๆกลายเป็นนอนบนเท้าแขนต่างหมอนไปเฉยเลย ส่วนสองก็นั่งเอนลงเรื่อยๆๆจนกลายเป็นจะนอนลงบนโซฟาแล้ว เมื่อถึงพักครึ่งแรก ทั้งสองหันมามองหน้ากัน ต่างคนต่างก็กลับมานั่งท่าดีๆเหมือนเดิม วารินมองหน้าสองอีกครั้ง คราวนี้ เธอหน้าแดงขึ้น
นี่เหรอ...คือคนที่เรารู้จักมานับสิบปี...
นี่เหรอ...คือคนที่เรายด้วยมานาน...
นี่เหรอ...คือเพื่อนเรา...
เหมือนกับว่า เวลาเหล่านั้นเพิ่งผ่านไปแค่วันเดียว...
\"สอง\"เธอพูดขึ้น
\"?\"สองหันมามองหน้าเธออย่างใคร่รู้
\"เอ่อ...\"
\"ทำไมเหรอ\"
\"หนาวมั้ย\"
\"อ่าอืม เหมือนกันเหรอ\"
\"อืม\"
\"หน้าเธอแดงๆนะ\"สองจับหน้าผากวาริน
\"เป็นหวัดเหรอ\"เขาถามด้วยความเป็นห่วง
\"ป่าวๆ แค่หนาวๆเฉยๆน่ะ\"
\"หนาวอะไร หน้าแดงอย่างกะจมูกตัวตลกงี้อ่ะ\"
\"ก็หนาวจริงๆอ่ะ ให้บอกว่าไง\"
\"งั้น เอาอย่างนี้นะ\"สองเขยิบตัวเข้ามาใกล้จนติดวาริน แล้วโอบไหล่เธอ
\"เฮ้ย สอง\"
\"ก็หนาวไม่ใช่เหรอ\"
\"ไม่ต้องถึงขนาดนี้ก็ได้\"เธอแกะมือเขาออก
\"อ่า งั้นเหรอ\"เขาปล่อยมือออกจาไกล่เธอ แต่เปลี่ยนมาจับมือแทน
\"ปล่อยๆ เราไม่ได้หนาวขนาดจะตายนี่\"
\"เราหนาวนี่\"
\"อืมๆ ตามใจละกัน\" หน้าของวารินแดงก่ำมากขึ้นอีก จนสองต้องจ้องหน้า เขาเอาหน้าผากมาชนหน้าผากเธอ ทำเอาเธอแทบจะเป็นลม
\"นี่นายทำอะไรน่ะ\"เธอผลักเขาจนตกเก้าอี้
\"อ่าว ก็เห็นหน้าแดงมากขึ้นเลยลองวัดไข้ดู\"
\"ไม่ต้องเลยๆ\"เธอสะบัดหน้าหนี\"
\"วาริน...\"
\"ทำไมไ
\"เอ่อ\"
\"ทำไมเหรอ\"
\"บอลสนุกมั้ย\"
\"ก็สนุกสิ\"
\"อืมเหรอ\"เขาเงียบไปสักพักแล้วกล่าวขึ้นอีก
\"ฝน\"(ฝนหมายถึงวารินนะ ไม่ใช่ผู้แต่ง)
\"ทำไมอีก\"
\"เดี๋ยวไปเที่ยวต่อมั้ย\"
\"อืมก็ดีนี่ ไปดูหนังดีมั้ย\"
\"ก็ดีนะ\"
\"ฝ...ฝน\"
\"อะไรอีกหล่ะ!\"เธอตอบกลับด้วยความรำคาญเต็มที สองเงียบอยู่สักพัก แล้วเขาก็โอบไหล่เธอ แล้วดึงตัวเธอเข้ามาติดตัวเขา เขายื่นหน้าเข้าไปใกล้หน้าเธอ
\"เรารักเธอนะ\"เขากระซิบเสียงเบาแต่หนักแน่น วารินได้ยินถึงกับหน้าซีดทำอะไรไม่ถูก เขาได้โอกาสหอมแก้มเธอฟอดหย่ายยยย
\"เป็นแฟนกันนะ\"เขาเสนอ
\"อ่า...ที่จริงแล้วเรา...ก็รักเธอนะ เรารอคำนี้มานานแล้ว ตกลงเราเป็นแฟนกันนะ\"
\"ไชโย้~วารินเป็นแฟนเราแล้ว!!\"เขากอดเธอแน่นมากแน่นจนเธอต้องทุบอกเขา
\"โอ้ย! ถ้าดีใจแล้วเธอเป็นงี้อ่ะ เราจะไม่ทำให้เธอดีใจอีกแล้วนะ\"
\"อ่าเหรอ ขอโทษนะๆ แต่มันดีใจมากเลยอ้า\"แล้วเขาก็อุ้มเธอขึ้น แต่ด้วยความผิดจังหวะทำให้เขาหงายหลังแล้วทำให้เขาต้องดึงเธอลงมานอนด้วย วินาทีนั้นเอง ที่ตาสองตาได้จ้องกันอย่างใกล้ชิด ทำให้ความรู้สึกบางอย่าง ที่เรียกว่า\"รัก\"พุ่งขึ้นถึงขีดสุด ทั้ง2คนยื่นหน้าเข้าไปใกล้กัน ปากต่อปากสัมผัสกันต่างคนต่างดึงปากของอีกคนเอาไว้\'อยากให้เป็นอย่างนี้ตลอดไป อยากให้เวลาหยุดแค่นี้\'ทั้งสองคนต่างต้องการสิ่งนี้
ในที่สุด พวกคาราวาน ม.1/3 ก็พาพีคและเตยขึ้นมาข้างบนพอวารินและสองได้ยินเสียงพวกนั้น ทั้งสองคนต่างก็รีบลุกขึ้นยืน และก็รีบปิดทีวีออกมาดูโลกภายนอก
เสียงบ้าเสียงบอไรไม่รู้ดังอย่างสับสนฟังไม่ได้ศัพท์แต่เมื่อสองเดินออกมาทุกคนก็พร้อมใจดันผู้หญิงที่ต่างคนต่างคิดว่ารักกับสองไปหาตังสองแต่พอวารินออกมา ภาพนั้นที่เธอเห็น เห็นผู้หญิงคนนั้นล้มใส่สอง จนสองต้องช่วยประคองตัวขึ้นมา ความรู้สึกที่เพิ่งจะไปไม่นานนั้นมันหายไปทันที เหลือแต่ความเจ็บปวด ความทรมาน ความเจ็บใจ ผิดหวังสิ้นหวัง น้ำตาหยดน้อยๆไหลลงมาจากตาเธอ ไม่มีใครสังเกตเธอเลย แม้แต่สองก็ถูกพวกคาราวานเหล่านั้นไล่ต้อนห่างไปจากวารินทุกทีๆๆๆ
เมื่อพวกคาราวานบ้าบอห่างออกไปแล้ว เธอจึงเช็ดน้ำตา แล้วรีบวิ่งไปที่บันไดขึ้นชั้น 3 อีกทางหนึ่ง เธอวิ่งไปอย่างสะเปะสะปะชนคนใช้มั่งหล่ะ ชนดอกไม้ในแจกันมั่งหล่ะ ในที่สุดพอเธอขึ้นชั้น 3 เธอเดินไปเปิดประตูกระจกแล้วออกไปยืนเท้าระเบียง
\'นี่มันอะไรกัน ทำไมถึงได้ทำร้ายเราขนาดนี้
ทำไมหล่ะ ทำไม นี่เราทำผิดอะไร
สอง เรารักเธอนะ เรารักเธอ แต่ทำไมเธอ...
ทำกับเราแบบนี้ทำไม ฮือๆๆๆๆ\'
เป็นเสียงสะอื้นในหัวใจของเธอ เสียงที่ต่อให้พูดดังซักแค่ไหนก็ไม่มีใครได้ยิน เธออยากจะร้องไห้ แต่ร้องไม่ออก หัวใจเธอกำลังจะสลายไปในบันดล เธอทรุดลงกองกับพื้น ในที่สุดน้ำตาก็ไหลอาบหน้า เธอพยายามกัดปากห้ามมัน แต่ยิ่งห้าม มันก็ยิ่งไหล เธอมองไม่เห็นภาพข้างหน้าแล้ว น้ำตาร่วงลงมาราวกับสายฝน แต่แล้ว เหมือนกับว่ามีสัมผัสอุ่นๆมาช่วยทำให้ภาพนั้นชัดเจนขึ้น จนเห็นเป็นหน้าชัดเจน
\"ส...สอง\"วารินพูดเสียงสั่นเทา
\"ขอโทษนะวาริน เราบอกปฏิเสธผู้หญิงคนนั้นกับทุกๆคนไปแล้วหล่ะ\"สองช่วยพยุงตัววารินขึ้นมาเช็ดน้ำตา และเสยผมเธอที่ปิดบังหน้าเอาไว้
\"เราจะไปทิ้งเธอไปไหนแล้วนะ เราสัญญา\"เขากอดเธอไว้
\"แล้วเราจะเชื่อใจเธอได้ยังไงหล่ะ\"วารินพูดเสียงนิ่งขึ้น
\"เวลาจะทำให้ทุกสิ่งทุกอย่างดีขึ้นเอง\"
\"เราจะเชื่อเธอนะ\"วารินซบหน้าลงบนอกเขา
พวกคาราวาน ม.1/3 พอเดินขบวนมาถึงระเบียงที่สองกอดกับวาริน ทั้งขบวนก็ต่างเฮขึ้นมาทันที วารินทำท่าจะผละออกจาสอง แต่สองยังดึงตัวเธอไว้
\"สัญญาแล้วนะ\"สองกล่าว
\"อ่าอืม\" เป็นอันจบเรื่องไปอีกคู่
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น