ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : วันแสดงมาถึงแล้ว!!!
ต่อนะคะ...
“ผู้โชคดีคือ...”โรเวนยิ้มนิดๆ เมื่อคลี่กระดาษใบน้อยออกจนหมด
“ซีบิล เสวน”
...เงียบกริบ...
ทุกคนหันหน้าไปหานักบวชแสนเรียบร้อยผู้น่าสงสาร นิ้วชี้สั่นเทาค่อยๆขย้บชี้มาที่หน้าตัวเอง อย่างอึ้งนิดๆ
“ผ...ผมเหรอ”โรเวน ลูคัส และ รอเรนซ์ พยักหน้าหงึกหงัก พร้อมๆกัน...
“ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”นักบวชแห่งบารามอสสลบเหมือดหมดสติคาที่
--ม่านเปิด—
“กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว...ณ ดินแดนอันไกลโพ้น ได้มีครอบครัวอยู่ครอบครัวหนึ่ง ครอบครัวนั้น ประกอบด้วย พ่อ แม่ และ ลูกสาวตัวน้อยนาม “ซีบิลเรล่า” จนเมื่อแม่ได้เสียชีวิตผู้เป็นพ่อได้แต่งงานใหม่กับสาวหม้ายลูกติด ต่อมาจากนั้นไม่นานผู้เป็นพ่อของซีบิลเรล่าก็ได้เสียชีวิตลง เชิญพบกับเริ่งราวของเธอได้ ณ บัดนี้ ”เสียงหวานของเจ้าหญิง เรนอน คนงาม ดังขึ้นในฮอลอันเงียบสงบและมืดสนิท
สปอร์ตไลท์ฉายตรงมาที่เผยให้เห็นเฟรินกะคิลที่ยืนหัวโด่ทนโท่ตั้งแต่มะหย่ายก็ม่ายยู้
“นี่เคเลนยัยซีบิลเรล่าไม่รู้ไปอยู่ไหนเนาะมันยังไม่มาถูพื้นตรงนี้เลย ดูซิมิรอยนิ้วมือตั้งครึ่งรอยแหนะ” เฟริน(เฟลิโอน่า)ทำท่สะดีดสะดิ้งกรีดนิ้งชี้ไปที่พื้นเวทีใสปิ้งๆตรงหน้า(เห็นว่าพอเล่นเสร็จโรเวนจะพาไปเลี้ยงหมูกระทะ)
“ใช่ๆ เดี๋ยวจะเรียกมันมาสั่งสอน ซีบิลเรล่า!” คิล(เคเลน)แหกปากตะโกนร้องเสียงแหลมพร้อมกับสะบัดวิกผมลอนๆหยิกๆสีดำบนหัวด้วยความรำคาญสุดๆ
ตึกๆๆๆ...ซีบิลเรล่าวิ่งทั่กๆออกมาจากข้างเวที(หายช๊อคจากบทแล้ว)
สวยจัง...พวกหนุ่มๆหออื่นจ้องซีบิลตาเป็นมัน
ซีบิลเบือนหน้ามามองคนดูก็ถึงกับขนลุกซู่~กับสายตาหยาดๆเยิ้มๆของพวกหออื่น...เป็นผู้หญิงมันทรมานขนาดนี้เลยหรอครับเนี่ย TT^TT (เฉพาะคนสวยเท่านั้นแหละ555+)
“ยัยซีบิลเรล่า!!”เสียงแหลมๆของคุณหนู เฟลิโอน่า เรียกให้ซีบิลกลับฟื้นคืนสติอีกครั้ง
“นี่ๆ ดูซิ มีรอยนิ้วมือตั้งครึ่งรอยแหนะ เธอถูพื้นยังไงกันยะ” เฟลิโอน่ากรีดนิ้วชี้ไปที่พื้นใสปิ๊งๆข้างหน้าเวที
“อ้าขอโทษครับ”
อะไรนะ...ครับ...งั้นหรอ (พวกหนุ่มๆข้างล่างพากันงงเต๊ก (เฟริน-หมูกระทะช้านนน!TT^TTX
“อ้า ไม่ใช่ๆ ขอโทษ...ค...ค่ะ” ซีบิลกัดฟันพูดคำลงท้ายแบบยิ้งหญิง(ทำไมผมต้องพูดบทนี้ด้วยยยยฮือๆๆๆTT^TT)คว้าไม้ถูพื้นกับถังน้ำออกมา
ติ้งหน่อง ~
“ชั้นไปเปิดเอง” คิล(ในบทเคเลน)รีบอาสาดินไปเปิดประตู(สะดุดรองเท้าส้นสูงกับกระโปรงลูกไม่ฟูฟ่องไปสองรอบ)
แอ้ดดดดดด~
“สวัสดี มาดาม ข้ามีสาส์นจากราชา” โร ขอทานที่บัดนี้เปลี่ยนหน้าที่เป็น post man ยื่ยซองให้คิลที่รับมาแบบขอไปที
“เออๆ โอเคขอบใจ เอ้อ หมายความว่า...(คิลหันกลับไปหาเฟรินที่ทำสายตาอำมหิตใส่(ดูท่าจะหวังกับหมูกระทะไว้มาก)เลยกลับมาแก้คำพูด)ขอบใจนะจ๊ะพ่อหนุ่ม...แหวะ” คิลพูดเองอ้วกเอง ขณะที่โร ทำสีหน้าปั้นยาก
ประตูปิด คิลเดินถือของกลับมาแล้วยื่นให้เหริน
“อะไรกันเนี่ย ฉีกดูซิ”
แควก! ซองจดหมายกระจุยไม่มีชิ้นดีด้วยฝีมือสาวแท้(รึเปล่า?)คนเดียวบนเวที
“กรี๊ดดด...สาส์นจากท่านราชาแมทธิว เชิญไปร่วมในงานเลี้ยงของท่านชาย กัส กรี๊ดดดด!”เฟรินกรี้ดลั่นฮอล จนผู้ชมพากันอุดหู(โรเวน-ท่าทางแผนหมูกระทะของเราจะได้ผลเกินคาดแฮะ)
“เอะอะไรกัน ลูกๆสุดสวยทั้งหลายของแม่” หม่อมแม่ครี้ดตาเดียวของเราเดินออกจากข้างฉาก(ตอนอยู่หลังฉากโวยวายอาละวาดแทบตาย เพราะชุดลูกไม้ฟูฟ่องและวิกที่ต้องใช้ในการแสดง มันบอกว่า เสียศักดิ์ศรีลูกผู้ชาย- -!!!)
“หม่อมแม่ขา~มีสาส์นจากท่านราชาแมทธิว...ค่ะTT^TT” คิลจำใจดัดเสียงสูงปรี๊ด พูดด้วยท่า ทีผะอืดผะอม(เมื่อเห็นครี้ดแต่งหญิง555+)
“ไหน เอามาดูเดะ...เอ้ย ไม่ใช่...เอามาให้ หม่อมแม่ดูซิคะคุณลูกขา~” (คนดู-อ้วกกก!)
“นี่ค่ะ หม่อมแม่”
“หม่อมแม่คงไม่ให้ยัยวีบิลเรล่าไปกับพวกเราใช่ไหมคะ” เฟรินทำเสียงสะดีอสะดิ้งชี้ไปที่ซีบิลเรล่าผู้น่าสงสาร
“แน่นอนอยู่แล้วค่ะคุณลูกขา~” ครี้ดตีบทแตกกระจุยกรจายซะจนคนดูแทบจะวิ่งหนีออกจากฮอลล์(สงสัยอิทธิพลกมูกระทะอีกตามเคย)
“แม่เลี้ยงกับลูกทั้งสองพากันเดินออกนอกฉากททิ้งให้ซีบิลผู้น่าสงสารยืนเอ๋ออยู่คนเดียวบนเวที
“หล้งจากแม่เลี้ยงและลูกเลี้ยงนั่งรถม้าไปงานเลี้ยงซีบิลเรล่าก็ได้แต่นั่งเสร้าสรอยอยู่ที่บ้านอย่างโดดเดี่ยวเดียวดาย” เสียงหวานๆของเจ้าหญิงเรนอนลอยมาอีกรอบ
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
มาอัพแล้วนะอิอิ อ้อ...ฟิคนี้ของเพื่อนอ่ะอาสาเอามาลงเพราะมันไม่มีเวลาฮิฮิติดตามชมนะ
“ผู้โชคดีคือ...”โรเวนยิ้มนิดๆ เมื่อคลี่กระดาษใบน้อยออกจนหมด
“ซีบิล เสวน”
...เงียบกริบ...
ทุกคนหันหน้าไปหานักบวชแสนเรียบร้อยผู้น่าสงสาร นิ้วชี้สั่นเทาค่อยๆขย้บชี้มาที่หน้าตัวเอง อย่างอึ้งนิดๆ
“ผ...ผมเหรอ”โรเวน ลูคัส และ รอเรนซ์ พยักหน้าหงึกหงัก พร้อมๆกัน...
“ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”นักบวชแห่งบารามอสสลบเหมือดหมดสติคาที่
--ม่านเปิด—
“กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว...ณ ดินแดนอันไกลโพ้น ได้มีครอบครัวอยู่ครอบครัวหนึ่ง ครอบครัวนั้น ประกอบด้วย พ่อ แม่ และ ลูกสาวตัวน้อยนาม “ซีบิลเรล่า” จนเมื่อแม่ได้เสียชีวิตผู้เป็นพ่อได้แต่งงานใหม่กับสาวหม้ายลูกติด ต่อมาจากนั้นไม่นานผู้เป็นพ่อของซีบิลเรล่าก็ได้เสียชีวิตลง เชิญพบกับเริ่งราวของเธอได้ ณ บัดนี้ ”เสียงหวานของเจ้าหญิง เรนอน คนงาม ดังขึ้นในฮอลอันเงียบสงบและมืดสนิท
สปอร์ตไลท์ฉายตรงมาที่เผยให้เห็นเฟรินกะคิลที่ยืนหัวโด่ทนโท่ตั้งแต่มะหย่ายก็ม่ายยู้
“นี่เคเลนยัยซีบิลเรล่าไม่รู้ไปอยู่ไหนเนาะมันยังไม่มาถูพื้นตรงนี้เลย ดูซิมิรอยนิ้วมือตั้งครึ่งรอยแหนะ” เฟริน(เฟลิโอน่า)ทำท่สะดีดสะดิ้งกรีดนิ้งชี้ไปที่พื้นเวทีใสปิ้งๆตรงหน้า(เห็นว่าพอเล่นเสร็จโรเวนจะพาไปเลี้ยงหมูกระทะ)
“ใช่ๆ เดี๋ยวจะเรียกมันมาสั่งสอน ซีบิลเรล่า!” คิล(เคเลน)แหกปากตะโกนร้องเสียงแหลมพร้อมกับสะบัดวิกผมลอนๆหยิกๆสีดำบนหัวด้วยความรำคาญสุดๆ
ตึกๆๆๆ...ซีบิลเรล่าวิ่งทั่กๆออกมาจากข้างเวที(หายช๊อคจากบทแล้ว)
สวยจัง...พวกหนุ่มๆหออื่นจ้องซีบิลตาเป็นมัน
ซีบิลเบือนหน้ามามองคนดูก็ถึงกับขนลุกซู่~กับสายตาหยาดๆเยิ้มๆของพวกหออื่น...เป็นผู้หญิงมันทรมานขนาดนี้เลยหรอครับเนี่ย TT^TT (เฉพาะคนสวยเท่านั้นแหละ555+)
“ยัยซีบิลเรล่า!!”เสียงแหลมๆของคุณหนู เฟลิโอน่า เรียกให้ซีบิลกลับฟื้นคืนสติอีกครั้ง
“นี่ๆ ดูซิ มีรอยนิ้วมือตั้งครึ่งรอยแหนะ เธอถูพื้นยังไงกันยะ” เฟลิโอน่ากรีดนิ้วชี้ไปที่พื้นใสปิ๊งๆข้างหน้าเวที
“อ้าขอโทษครับ”
อะไรนะ...ครับ...งั้นหรอ (พวกหนุ่มๆข้างล่างพากันงงเต๊ก (เฟริน-หมูกระทะช้านนน!TT^TTX
“อ้า ไม่ใช่ๆ ขอโทษ...ค...ค่ะ” ซีบิลกัดฟันพูดคำลงท้ายแบบยิ้งหญิง(ทำไมผมต้องพูดบทนี้ด้วยยยยฮือๆๆๆTT^TT)คว้าไม้ถูพื้นกับถังน้ำออกมา
ติ้งหน่อง ~
“ชั้นไปเปิดเอง” คิล(ในบทเคเลน)รีบอาสาดินไปเปิดประตู(สะดุดรองเท้าส้นสูงกับกระโปรงลูกไม่ฟูฟ่องไปสองรอบ)
แอ้ดดดดดด~
“สวัสดี มาดาม ข้ามีสาส์นจากราชา” โร ขอทานที่บัดนี้เปลี่ยนหน้าที่เป็น post man ยื่ยซองให้คิลที่รับมาแบบขอไปที
“เออๆ โอเคขอบใจ เอ้อ หมายความว่า...(คิลหันกลับไปหาเฟรินที่ทำสายตาอำมหิตใส่(ดูท่าจะหวังกับหมูกระทะไว้มาก)เลยกลับมาแก้คำพูด)ขอบใจนะจ๊ะพ่อหนุ่ม...แหวะ” คิลพูดเองอ้วกเอง ขณะที่โร ทำสีหน้าปั้นยาก
ประตูปิด คิลเดินถือของกลับมาแล้วยื่นให้เหริน
“อะไรกันเนี่ย ฉีกดูซิ”
แควก! ซองจดหมายกระจุยไม่มีชิ้นดีด้วยฝีมือสาวแท้(รึเปล่า?)คนเดียวบนเวที
“กรี๊ดดด...สาส์นจากท่านราชาแมทธิว เชิญไปร่วมในงานเลี้ยงของท่านชาย กัส กรี๊ดดดด!”เฟรินกรี้ดลั่นฮอล จนผู้ชมพากันอุดหู(โรเวน-ท่าทางแผนหมูกระทะของเราจะได้ผลเกินคาดแฮะ)
“เอะอะไรกัน ลูกๆสุดสวยทั้งหลายของแม่” หม่อมแม่ครี้ดตาเดียวของเราเดินออกจากข้างฉาก(ตอนอยู่หลังฉากโวยวายอาละวาดแทบตาย เพราะชุดลูกไม้ฟูฟ่องและวิกที่ต้องใช้ในการแสดง มันบอกว่า เสียศักดิ์ศรีลูกผู้ชาย- -!!!)
“หม่อมแม่ขา~มีสาส์นจากท่านราชาแมทธิว...ค่ะTT^TT” คิลจำใจดัดเสียงสูงปรี๊ด พูดด้วยท่า ทีผะอืดผะอม(เมื่อเห็นครี้ดแต่งหญิง555+)
“ไหน เอามาดูเดะ...เอ้ย ไม่ใช่...เอามาให้ หม่อมแม่ดูซิคะคุณลูกขา~” (คนดู-อ้วกกก!)
“นี่ค่ะ หม่อมแม่”
“หม่อมแม่คงไม่ให้ยัยวีบิลเรล่าไปกับพวกเราใช่ไหมคะ” เฟรินทำเสียงสะดีอสะดิ้งชี้ไปที่ซีบิลเรล่าผู้น่าสงสาร
“แน่นอนอยู่แล้วค่ะคุณลูกขา~” ครี้ดตีบทแตกกระจุยกรจายซะจนคนดูแทบจะวิ่งหนีออกจากฮอลล์(สงสัยอิทธิพลกมูกระทะอีกตามเคย)
“แม่เลี้ยงกับลูกทั้งสองพากันเดินออกนอกฉากททิ้งให้ซีบิลผู้น่าสงสารยืนเอ๋ออยู่คนเดียวบนเวที
“หล้งจากแม่เลี้ยงและลูกเลี้ยงนั่งรถม้าไปงานเลี้ยงซีบิลเรล่าก็ได้แต่นั่งเสร้าสรอยอยู่ที่บ้านอย่างโดดเดี่ยวเดียวดาย” เสียงหวานๆของเจ้าหญิงเรนอนลอยมาอีกรอบ
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
มาอัพแล้วนะอิอิ อ้อ...ฟิคนี้ของเพื่อนอ่ะอาสาเอามาลงเพราะมันไม่มีเวลาฮิฮิติดตามชมนะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น