อัศวินสาวจอมซน

ลำดับตอนที่ #2 : อักษรโบราณ

                ขณะเรย์รู้สึกตกใจมากกับเรื่องที่คริสตินพูดถึงซึ่งเขาคิดว่าคริสตินต้องไปเกี่ยวข้องกับอันตรายแน่ ในที่สุดเสียงใสๆของคริสตินก็ดังขึ้นพร้อมกับเรียกสติของเรย์ให้กลับมา

    

                “เป็นอะไรหรือดูท่าทางไม่ดีเลย” คริสตินถามด้วยความเป็นห่วงและไม่รู้ว่าตนทำอะไรลงไปเรย์ถึงมีอาการตกใจได้ถึงเพียงนี้

    

                “เอ่อ...เปล่า...ไม่มีอะไร” เรย์ตอบติดๆขัดๆพร้อมพยายามหลบสายตาคริสตินให้ดีที่สุดเพื่อเธอจะได้ไม่สงสัยหรือถามอะไรต่อ  คริสตินมองเรย์ด้วยท่าทีสงสัยอยู่ครู่หนึ่งจึงกลับไปสนใจสิ่งที่อยู่บนผนังโบสถ์ต่อ  เมื่อพยายามพินิศพิเคราะห์สิ่งนั้นอยู่นานพอสมควรเธอก็สรุปออกมาเป็นคำสั้นได้ใจความว่า

    

                “นี่มีอะไรเขียนอยู่ที่ผนังโบสถ์ด้วยแต่...ฉันอ่านไม่ออก” คำพูดคำสุดท้ายของคริสตินทำให้เรย์ลอบถอนใจออกมาเบาๆ  คริสตินที่รู้สึกถึงอาการแปลกๆของเรย์ที่มีมาตั้งแต่เธอบอกว่าเห็นอะไรบางอย่างที่ผนังโบสถ์ก็อดถามไม่ได้ “นี่นายเป็นอะไรหรือทำท่าแปลกๆตั้งแต่เมื่อครู่แล้ว” คำถามของคริสตินทำให้เรย์ถึงกับสะดุ้งและพยายามเรียกสติของเขาให้กลับมาเร็วที่สุด  ถึงตอนนี้เรย์ได้แต่ปลอบตนเองว่ายังไงคริสตินก็ไม่มีทางอ่านออก  เรย์จึงได้แต่มองคริสตินที่พยายามอ่านข้อความนั้นอยู่ห่างๆ แต่ทว่า...

    

                “อ๊ะ  ไชโย เรย์ฉันอ่านออกแล้ว” คริสตินพูดด้วยความดีใจมาก  แต่เรย์กำลังตกใจประมาณว่าไม่อยากจะเชื่อ “แน่ใจนะว่าไม่เป็นอะไรทำไมหน้าซีดจัง” คริสตินถามเรย์ที่ทำหน้าซีดเหมือนที่เธอพูดไม่ผิด  ถ้าจะว่าไปคริสตินก็ดูเก่งเอาเรื่องไม่ว่าเรย์ทำอะไรเธอก็รู้ทุกพฤติกรรม  แต่เรย์เองได้แต่ส่ายหน้าทุกคำถามไม่รู้จะพูดอะไรเหมือนกัน

    

                “เธอ...อ่านมันออกได้อย่างไร” เรย์ถาม  และตั้งหน้ารอฟังคำตอบจากคริสตินก็มองงงๆก่อนยิ้มให้พร้อมเอ่ยคำตอบด้วยเสียงใสๆออกมา

    

                “ไม่รู้สิ  ตอนแรกก็อ่านไม่ออกหรอก  พอดูไปนานๆมันก็อ่านออกเอง” คริสตินตอบพรางยิ้มให้กับความสามารถของตน

    

                “แน่ใจเหรอ” เสียงที่ดูสุขุมของเรย์ลอยมาขัดจังหวะอาการดีใจเกินเหตุของคริสติน  เธอจึงหันมาพยักหน้าให้ทันที  แต่ว่าเรย์เองก็ยังไม่เลิกยังคงลองถามต่อไป