ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เพื่อนใหม่
รุ่งเช้าวันอาทิตย์.....
ณ คฤหาสน์ วาเนสกา ขณะนี้ยังเป็นเวลาเช้ามืดอยู่ท้องฟ้าที่มืดสลัวกับตะวันที่กำลังจะโผล่พ้นขอบฟ้าเพื่อรับอรุณรุ่ง ช่างเป็นบรรยากาศที่สวยงามเสียจริง แต่ทว่าบรรยากาศที่สวยงามนี้กลับถูกทำลายด้วยเสียงๆหนึ่ง แสงของดวงตะวันจ้าขึ้นอีกนิดเผยให้เห็นถึงร่างของเจ้าของเสียงนั้น หญิงสาวแรกรุ่นกับผมยาวถึงหลังสีเหลืองทองสวยงาม เมื่อกระทบกับแสงอาทิตย์ยามเช้าทำให้ผมของเธอสวยงามแวววาวยิ่งกว่าเดิม เช่นเดียวกับดวงตากลมโตสีฟ้าใสเข้ากับใบหน้าสวยงามและรูปร่างของเธอ แต่ว่าตอนนี้ใบหน้าที่สวยงามของเธอในตอนนี้กลับบูดบึ้งแสดงถึงความหงุดหงิดที่ซ่อนความงัวเงียเอาไว้ หญิงสาวผู้นี้มีนามว่า คริสติน
“ทำไมฉันต้องไปกับพี่ด้วย” หญิงสาวนามคริสตินแผดเสียงที่ดังและแหลมออกมาแต่ถ้าฟังให้ดีแล้วจะได้ยินเสียงที่หวานและใสของเธอ ทว่าตอนนี้คริสตินตอนนี้กำลังทะเลาะกับใครสักคนอยู่
“เพราะฉันสั่งให้เธอไป” เสียงอีกเสียงดังขึ้นและแสงอาทิตย์ยามเช้าสาดแสงไปทางเจ้าของเสียง ร่างของหญิงสาวอีกคนหนึ่งปรากฏขึ้นหญิงสาวอายุราวๆ 20 เธอมีผมสีบรอนซ์เงางามยามต้องแสงอาทิตย์ที่ยาวเพียงบ่าของเธอกับดวงตาเรียวสวยสีน้ำทะเลเข้มร่างกายที่สูงเพรียวและใบหน้าที่เรียวยาวของเธอ เธอผู้นี้มีนามว่า มารีน เธอเป็นพี่สาวของคริสตินและเธอเองก็สวยไม่แพ้น้องสาวเธอเลย แต่ตอนนี้เธอเองก็มีใบหน้าที่หงุดหงิดเหมือนน้องสาวของเธอ ทว่าจู่ๆใบหน้าของมารีนที่เคยบูดบึ้งเพราะความหงุดหงิดกลับเป็นใบหน้าที่ยิ้มแย้มและยิ้มอย่างมีเลศนัยให้กับผู้เป็นน้อง ก่อนพูดด้วยเสียงหวานๆว่า
“คริสตินพี่อยากให้เธอไปโบสถ์กับพี่จริงๆนะ เพราะว่า...” เมื่อมารีนพูดจบก็หยุดไปทันใดนั้นมารีนที่เมื่อครู่มีท่าทางใจเย็นก็หายไป แต่กลับกลายเป็นพี่สาวผู้มีท่าทีน่ากลัวเธอกอดอกเชิดหน้าขึ้นก่อนจะดุน้องสาวด้วยเหตุผลที่น่าเบื่อและฟังไม่ขึ้นของเธอให้คริสตินฟัง
“เพราะว่าฉันสัญญากับเพื่อนไว้ว่าจะให้เธอเพราะฉะนั้นคริสตินเธอต้องไปโบสถ์กับฉัน หรือเธอต้องการให้ฉันเสียศักดิ์ศรีล่ะ อีกอย่างฉันเองก็มีเพื่อนเป็นถึงซิสเตอร์ของโบสถ์ถ้าน้องของฉันไม่เคยไปโบสถ์ ฉันที่เป็นพี่ก็อายเขาสิ” สิ้นเสียงมารีน คริสตินที่เงียบอยู่นานเนื่องจากเกือบหลับก็พูดสวนด้วยเสียงอันดัง
“พี่ฉันไม่สนหรอกนะทั้งศักดิ์ศรีและคำสัญญาของพี่แต่บอกไว้ก่อนว่าห้ามพี่สัญญาเอาเอง เพราะฉะนั้นฉันจะไม่ไปกับพี่อีกอย่างฉันอยู่แค่ ม.ปลายนะวันอาทิตย์ฉันควรจะได้พักผ่อนสิ...เฮ้! พี่จะทำอะไรน่ะ” คริสตินยังพูดไม่ทันขาดคำมารีนก็จับตัวของคริสตินไปจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย
หลังจากนั้นมารีนก็พาคริสตินขึ้นรถไปโบสถ์ซึ่งเป็นเรื่องที่ลำบากเอาการเลยที่เดียวเพราะคริสตินนั่งบ่นบ่นมาตลอด มารีนเองถ้าไม่ติดว่าสัญญาไว้ก็คงไล่คริสตินกลับไปแล้ว เมื่อมาโบสถ์ถึงมารีนก็ต้องดึงน้องสาวลงจากรถอีก แล้วมารีนก็จัดการพาน้องสาวไปนั่งในโบสถ์ส่วนเธอก็ปลีกตัวไปคุยกับเพื่อนพรางชี้มาทางคริสติน หลังจากเสร็จธุระกับเพื่อนมารีนก็เดินมากำชับคริสตินอีก
“คริสตินนั่งตรงนี้นะพี่จะนั่งด้านหน้า ถ้าทำพี่ขายหน้าล่ะก็คอยดู” มารีนพูดเสียงดุทำเอาคริสตินหน้าเจื่อนไปเล็กน้อย
การเทศน์เช้าวันอาทิตย์ของโบสถ์เริ่มขึ้นแล้วแต่เมื่อเริ่มขึ้นไม่นานคริสตินก็ทำทีจะหลับเสียแล้วเธอจึงแอบหลบออกจากโบสถ์ไปก่อนที่จะหลับและพี่สาวมาเห็น โชคดีที่มารีนนั่งอยู่ห่างเธอจึงไม่เห็นเธอหลบออกมา หลังจากหลบออกจากโบสถ์สำเร็จโดยไม่มีใครเห็นคริสตินก็เดินไป และสะดุดตาเข้ากับโบสถ์เก่าหลังหนึ่งซึ่งตั้งอยู่ตรงข้ามกับโบสถ์หลังที่หลบออกมา
“นี่โบสถ์หลังเก่านี่นา” คริสตินพึมพำกับตัวเองแล้วเปิดประตูเข้าไป เธอถึงกับผงะไปด้วยความกลัวผสมความตกใจกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้าก่อนจะทำใจกล้าพูดขึ้นว่า
“เอ่อฉันชื่อ คริสติน วาเนสกา ยินดีที่ได้รู้จักนายเป็นปีศาจใช่ไหมชื่ออะไรหรือ” คริสตินพูดทักทายไปก่อนทั้งที่ในใจรู้สึกกลัวอยู่มาก ปิศาจตนนั้นเมื่อได้ยินเสียงของคริสตินจึงหันมามองด้วยแววตาและสีหน้าที่เย็นชาแล้วปิศาจตนนั้นก็ปรากฏร่าง ตัวใหญ่ขึ้นหน้าตาน่าเกรงขามผมยาวสีม่วงดำดวงตาเรียวไร้อารมณ์กับปีกสีดำ มันค่อยๆเสียงเรียบๆฟังไร้ความรู้สึกใดๆทั้งสิ้น
“ชื่อ เรย์” คำตอบเรียบๆสั้นๆของปิศาจว่าเรย์ทำให้คริสตินชะงักไปชั่วครู่ ก่อนยิ้มแหยๆให้ น่าแปลกที่คำสนทนาเพียงเท่านี้สามารถทำให้ความกลัวที่คริสตินเคยมีหายไปหมด เมื่อความกลัวหายไปแล้วคริสตินจึงเริ่มสนทนาต่อไป
“แล้ว...เรียกเรย์ได้ไหม?” คริสตินถาม และเมื่อเขาพยักหน้าให้เธอ คริสตินจึงยิ้มให้ให้เรย์ทันที
“เอ่อ...แล้วนายมาทำอะไรที่นี่ล่ะ” คริสตินถามต่อ และเธอก็ได้คำตอบเรียบๆเช่นเคย
“ถูกขังไว้ราว 50 ปีแล้ว” เรย์ตอบ แต่คริสตินดูอึ้งๆกับคำตอบของเรย์ตอนนี้ในหัวเธอคิดว่า ช่างแปลกเสียจริงที่หน้าตาของคนซึ่งถูกขังมา 50 ดูเหมือนอายุเท่ากับเธอเลย
“แล้ว...ออกไปไม่ได้เหรอ” คริสตินถามต่อไปอีก
“ไม่ได้ เอ่อ...คริสตินใช่ไหม ทำไม...เธอไม่กลัวฉันหรือ” เรย์ถาม ดูๆไปแล้วปิศาจตนนี้ก็เป็นกันเองดีเหมือนกัน
“อืม” คริสตินตอบพลางยิ้มและหาที่นั่งเพื่อคุยกับเพื่อนใหม่ ตอนนี้เธอก็รู้สึกไม่กลัวเรย์แล้ว
“นี่นายออกไปไม่ได้ใช่ไหม ฉันช่วยล่ะกัน” คริสตินพูดเสียงใสแต่เรย์กลับหน้าเจื่อนเล็กน้อย
“อย่าดีกว่า” เรย์พูดน้ำเสียงดูโกรธเพราะไม่อยากให้เพื่อนใหม่คนนี้ได้รับอันตรายด้วยเรื่องของตน
“ทำไมล่ะ” คริสตินถามด้วยความสงสัยพลางหันไปมองเรย์ แต่เรย์กลับหลบหน้าไม่พูดอะไรทั้งสิ้นทำให้คริสตินได้แต่มองด้วยสายตางงๆไม่พูดอะไรเช่นกัน
แต่ทว่าความปรารถนาของเรย์ที่ไม่ต้องการให้คริสตินมาเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ด้วยกลับไม่เป็นไปตามที่เขาต้องการเสียแล้ว
“อ๊ะ! นั่นอะไรน่ะ” คริสตินรีบลุกขึ้นทันทีพร้อมปัดฝุ่นที่ติดกระโปรงอยู่ออกพร้อมเดินผ่านหน้าเรย์ไป และการกระทำนั้นก็สร้างความตกใจให้กลับกับเรย์เป็นอย่างมาก
ณ คฤหาสน์ วาเนสกา ขณะนี้ยังเป็นเวลาเช้ามืดอยู่ท้องฟ้าที่มืดสลัวกับตะวันที่กำลังจะโผล่พ้นขอบฟ้าเพื่อรับอรุณรุ่ง ช่างเป็นบรรยากาศที่สวยงามเสียจริง แต่ทว่าบรรยากาศที่สวยงามนี้กลับถูกทำลายด้วยเสียงๆหนึ่ง แสงของดวงตะวันจ้าขึ้นอีกนิดเผยให้เห็นถึงร่างของเจ้าของเสียงนั้น หญิงสาวแรกรุ่นกับผมยาวถึงหลังสีเหลืองทองสวยงาม เมื่อกระทบกับแสงอาทิตย์ยามเช้าทำให้ผมของเธอสวยงามแวววาวยิ่งกว่าเดิม เช่นเดียวกับดวงตากลมโตสีฟ้าใสเข้ากับใบหน้าสวยงามและรูปร่างของเธอ แต่ว่าตอนนี้ใบหน้าที่สวยงามของเธอในตอนนี้กลับบูดบึ้งแสดงถึงความหงุดหงิดที่ซ่อนความงัวเงียเอาไว้ หญิงสาวผู้นี้มีนามว่า คริสติน
“ทำไมฉันต้องไปกับพี่ด้วย” หญิงสาวนามคริสตินแผดเสียงที่ดังและแหลมออกมาแต่ถ้าฟังให้ดีแล้วจะได้ยินเสียงที่หวานและใสของเธอ ทว่าตอนนี้คริสตินตอนนี้กำลังทะเลาะกับใครสักคนอยู่
“เพราะฉันสั่งให้เธอไป” เสียงอีกเสียงดังขึ้นและแสงอาทิตย์ยามเช้าสาดแสงไปทางเจ้าของเสียง ร่างของหญิงสาวอีกคนหนึ่งปรากฏขึ้นหญิงสาวอายุราวๆ 20 เธอมีผมสีบรอนซ์เงางามยามต้องแสงอาทิตย์ที่ยาวเพียงบ่าของเธอกับดวงตาเรียวสวยสีน้ำทะเลเข้มร่างกายที่สูงเพรียวและใบหน้าที่เรียวยาวของเธอ เธอผู้นี้มีนามว่า มารีน เธอเป็นพี่สาวของคริสตินและเธอเองก็สวยไม่แพ้น้องสาวเธอเลย แต่ตอนนี้เธอเองก็มีใบหน้าที่หงุดหงิดเหมือนน้องสาวของเธอ ทว่าจู่ๆใบหน้าของมารีนที่เคยบูดบึ้งเพราะความหงุดหงิดกลับเป็นใบหน้าที่ยิ้มแย้มและยิ้มอย่างมีเลศนัยให้กับผู้เป็นน้อง ก่อนพูดด้วยเสียงหวานๆว่า
“คริสตินพี่อยากให้เธอไปโบสถ์กับพี่จริงๆนะ เพราะว่า...” เมื่อมารีนพูดจบก็หยุดไปทันใดนั้นมารีนที่เมื่อครู่มีท่าทางใจเย็นก็หายไป แต่กลับกลายเป็นพี่สาวผู้มีท่าทีน่ากลัวเธอกอดอกเชิดหน้าขึ้นก่อนจะดุน้องสาวด้วยเหตุผลที่น่าเบื่อและฟังไม่ขึ้นของเธอให้คริสตินฟัง
“เพราะว่าฉันสัญญากับเพื่อนไว้ว่าจะให้เธอเพราะฉะนั้นคริสตินเธอต้องไปโบสถ์กับฉัน หรือเธอต้องการให้ฉันเสียศักดิ์ศรีล่ะ อีกอย่างฉันเองก็มีเพื่อนเป็นถึงซิสเตอร์ของโบสถ์ถ้าน้องของฉันไม่เคยไปโบสถ์ ฉันที่เป็นพี่ก็อายเขาสิ” สิ้นเสียงมารีน คริสตินที่เงียบอยู่นานเนื่องจากเกือบหลับก็พูดสวนด้วยเสียงอันดัง
“พี่ฉันไม่สนหรอกนะทั้งศักดิ์ศรีและคำสัญญาของพี่แต่บอกไว้ก่อนว่าห้ามพี่สัญญาเอาเอง เพราะฉะนั้นฉันจะไม่ไปกับพี่อีกอย่างฉันอยู่แค่ ม.ปลายนะวันอาทิตย์ฉันควรจะได้พักผ่อนสิ...เฮ้! พี่จะทำอะไรน่ะ” คริสตินยังพูดไม่ทันขาดคำมารีนก็จับตัวของคริสตินไปจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย
หลังจากนั้นมารีนก็พาคริสตินขึ้นรถไปโบสถ์ซึ่งเป็นเรื่องที่ลำบากเอาการเลยที่เดียวเพราะคริสตินนั่งบ่นบ่นมาตลอด มารีนเองถ้าไม่ติดว่าสัญญาไว้ก็คงไล่คริสตินกลับไปแล้ว เมื่อมาโบสถ์ถึงมารีนก็ต้องดึงน้องสาวลงจากรถอีก แล้วมารีนก็จัดการพาน้องสาวไปนั่งในโบสถ์ส่วนเธอก็ปลีกตัวไปคุยกับเพื่อนพรางชี้มาทางคริสติน หลังจากเสร็จธุระกับเพื่อนมารีนก็เดินมากำชับคริสตินอีก
“คริสตินนั่งตรงนี้นะพี่จะนั่งด้านหน้า ถ้าทำพี่ขายหน้าล่ะก็คอยดู” มารีนพูดเสียงดุทำเอาคริสตินหน้าเจื่อนไปเล็กน้อย
การเทศน์เช้าวันอาทิตย์ของโบสถ์เริ่มขึ้นแล้วแต่เมื่อเริ่มขึ้นไม่นานคริสตินก็ทำทีจะหลับเสียแล้วเธอจึงแอบหลบออกจากโบสถ์ไปก่อนที่จะหลับและพี่สาวมาเห็น โชคดีที่มารีนนั่งอยู่ห่างเธอจึงไม่เห็นเธอหลบออกมา หลังจากหลบออกจากโบสถ์สำเร็จโดยไม่มีใครเห็นคริสตินก็เดินไป และสะดุดตาเข้ากับโบสถ์เก่าหลังหนึ่งซึ่งตั้งอยู่ตรงข้ามกับโบสถ์หลังที่หลบออกมา
“นี่โบสถ์หลังเก่านี่นา” คริสตินพึมพำกับตัวเองแล้วเปิดประตูเข้าไป เธอถึงกับผงะไปด้วยความกลัวผสมความตกใจกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้าก่อนจะทำใจกล้าพูดขึ้นว่า
“เอ่อฉันชื่อ คริสติน วาเนสกา ยินดีที่ได้รู้จักนายเป็นปีศาจใช่ไหมชื่ออะไรหรือ” คริสตินพูดทักทายไปก่อนทั้งที่ในใจรู้สึกกลัวอยู่มาก ปิศาจตนนั้นเมื่อได้ยินเสียงของคริสตินจึงหันมามองด้วยแววตาและสีหน้าที่เย็นชาแล้วปิศาจตนนั้นก็ปรากฏร่าง ตัวใหญ่ขึ้นหน้าตาน่าเกรงขามผมยาวสีม่วงดำดวงตาเรียวไร้อารมณ์กับปีกสีดำ มันค่อยๆเสียงเรียบๆฟังไร้ความรู้สึกใดๆทั้งสิ้น
“ชื่อ เรย์” คำตอบเรียบๆสั้นๆของปิศาจว่าเรย์ทำให้คริสตินชะงักไปชั่วครู่ ก่อนยิ้มแหยๆให้ น่าแปลกที่คำสนทนาเพียงเท่านี้สามารถทำให้ความกลัวที่คริสตินเคยมีหายไปหมด เมื่อความกลัวหายไปแล้วคริสตินจึงเริ่มสนทนาต่อไป
“แล้ว...เรียกเรย์ได้ไหม?” คริสตินถาม และเมื่อเขาพยักหน้าให้เธอ คริสตินจึงยิ้มให้ให้เรย์ทันที
“เอ่อ...แล้วนายมาทำอะไรที่นี่ล่ะ” คริสตินถามต่อ และเธอก็ได้คำตอบเรียบๆเช่นเคย
“ถูกขังไว้ราว 50 ปีแล้ว” เรย์ตอบ แต่คริสตินดูอึ้งๆกับคำตอบของเรย์ตอนนี้ในหัวเธอคิดว่า ช่างแปลกเสียจริงที่หน้าตาของคนซึ่งถูกขังมา 50 ดูเหมือนอายุเท่ากับเธอเลย
“แล้ว...ออกไปไม่ได้เหรอ” คริสตินถามต่อไปอีก
“ไม่ได้ เอ่อ...คริสตินใช่ไหม ทำไม...เธอไม่กลัวฉันหรือ” เรย์ถาม ดูๆไปแล้วปิศาจตนนี้ก็เป็นกันเองดีเหมือนกัน
“อืม” คริสตินตอบพลางยิ้มและหาที่นั่งเพื่อคุยกับเพื่อนใหม่ ตอนนี้เธอก็รู้สึกไม่กลัวเรย์แล้ว
“นี่นายออกไปไม่ได้ใช่ไหม ฉันช่วยล่ะกัน” คริสตินพูดเสียงใสแต่เรย์กลับหน้าเจื่อนเล็กน้อย
“อย่าดีกว่า” เรย์พูดน้ำเสียงดูโกรธเพราะไม่อยากให้เพื่อนใหม่คนนี้ได้รับอันตรายด้วยเรื่องของตน
“ทำไมล่ะ” คริสตินถามด้วยความสงสัยพลางหันไปมองเรย์ แต่เรย์กลับหลบหน้าไม่พูดอะไรทั้งสิ้นทำให้คริสตินได้แต่มองด้วยสายตางงๆไม่พูดอะไรเช่นกัน
แต่ทว่าความปรารถนาของเรย์ที่ไม่ต้องการให้คริสตินมาเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ด้วยกลับไม่เป็นไปตามที่เขาต้องการเสียแล้ว
“อ๊ะ! นั่นอะไรน่ะ” คริสตินรีบลุกขึ้นทันทีพร้อมปัดฝุ่นที่ติดกระโปรงอยู่ออกพร้อมเดินผ่านหน้าเรย์ไป และการกระทำนั้นก็สร้างความตกใจให้กลับกับเรย์เป็นอย่างมาก
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น