The King Of The Land

ลำดับตอนที่ #2 : Mid Night Sun Dark Day

        ประมาณ ยี่สิบนาฬิกา  คืนก่อนเหตุการณ์  เวสท์เวลย์  คัมราล  และ  ทหารหาญกล้า  เต็มจำนวน  เดินทางมา ณ ที่ตั้งของ มีนิสที่แข็งเป็นหินอยู่  เพื่อเตรียมพร้อม  ระหว่างนั้น  คัมราลกล่าวถามขึ้นว่า







        “เพราะเหตุใด  เราจึงต้องมา ณ ที่นี่ด้วย  ฝ่าบาท”  แล้วมองไปยังพระพักตร์ของเวสท์เวย์







“สี่เท้ายังรู้พลาด  นักปราชญ์ยังรู้พลั้ง”  เวสท์เวย์ตรัสสำนวนขึ้น    







“ป้องกันไว้ก่อน  ก่อนที่จะสาย  ไม่แน่  นัสซออาจอยู่ข้างหลังท่าน”







ทั้งหมดมองไปด้านหลังของตน  แม้แต่เวสท์เวย์เอง   เวลาล่วงเลยมาถึง  ยี่สิบสี่นาฬิกาแล้ว  เวสท์เลย์ขอตัว  บรรทมในห้องที่เตรียมไว้ก่อน  เพราะความเพลียได้ครอบคลุมร่างกายของท่านเรียบร้อยแล้ว





ทรงพระสุบิน







คืนนั้นเวสท์เวย์ทรงพระสุบินแปลกๆ  ว่า  มีชายชราคนหนึ่ง  ใส่เสื้อคลุมมีฮู้ดคลุมหัวเลยมาถึงหน้า  อายุประมาณ ร้อยปี  เดินเข้ามาใกล้ๆ  อ้าปากขึ้น  ทำให้เห็นฟันแหลมๆ  เขี้ยวขนาดใหญ่อยู่  เขาพูดว่า





มีนิสกลับมาแล้ว  เจ้าจงหนีไป  หนีไปก่อนที่มีนิสจะมาฆ่าท่าน  ก่อนที่เมืองท่านจะล่มสลาย







แล้วข้าจะหนีทางไหนเล่า  ทหารล้อมรอบไว้หมด







หลังคาไงเล่า







สิ้นเสียงนั้น  เวสท์เวย์ตื่นขึ้นจากบรรทมในทันที  มองไปด้านบนเพดาน  แล้วเกิดเหตุการณ์ประหลาดขึ้น  บันไดเหล็กตกลงมาจากเพดานนั้น  ทำให้เวสท์เวย์ตกใจเป็นอย่างยิ่ง  แล้วพนมมือกล่าวว่า





ขอบคุณครับ  ท่าน







เวสท์เวย์ปีนบันไดนั้นขึ้นไปบนเพดาน  ในเพดานเป็นท่อเล็ก  ที่ต้องคลานไปหลายๆทาง  ทำให้เวสท์เวย์หยุดคิดสักครู่







ทางซ้ายซิ





เสียงประหลาดดังขึ้นในสมองของท่าน  เวสท์เวย์คลานไปทางซ้าย  ก่อนที่ทางแยกอีกทางจะมาถึงอีกครั้ง





ทุบมัน  ทุบตรงที่ท่านนั่งอยู่นั่นแล้ว







เวสท์เวย์ทุบตรงนี้นั่งอยู่  ซึ่งกำลังเกิดรอยร้าวเต็มไปหมด  ตุ้บ  แผ่นนั้นแตกลง  ทำให้ร่างของเวสท์เวย์ตกลงไปด้านล่าง





ช่วยด้วย!!!!







เสียงนั้นทำให้ทหารได้ยินเสียง  คัมราลลุกขึ้น  แต่เสียงนั้นก็หายไปแล้ว  ทั้งหมดจึงนั่งลง  เหมือนไม่มีอะไรผิดปกติ  





เวสท์เวย์รู้สึกว่าระหว่างที่เขาตกลงมานั้น  เหมือนมีมือมาปิดปากเขาอยู่  ทำให้เสียงของเขาเบาลงไป  แล้วมีเสียงหนึ่งดังขึ้นในสมองเขาอีกครั้ง





เป็นอย่างไรเล่า  อยากส่งเสียงเอง





เวสท์เวย์ตกลงไปถึงพื้นแล้ว   เหมือนเป็นพื้นสกปรก  มีกลิ่นเหม็นอบอวล  เต็มไปหมด  จึงกล่าวถามว่า





ที่นี่ที่ไหน







ท่อน้ำทิ้ง







ทำไมท่านนำเรามายังสถานที่นี้







มันเป็นทางเดียว  เอาล่ะ  เดินตรงไป   อุดจมูกไว้ดีไหม







ตกลง







เวสท์เวย์เดินมาจนสุดทาง  น้ำเสียนั้นปล่อยลงทะเลเมดิเตอร์เรเนียน  







“รอดแล้ว”  เวสท์เวย์ตะโกนขึ้น   มองนาฬิกาที่บอกเวลา  หกนาฬิกาของวันพินาศแล้ว







“เก้าชั่วโมงเชียวหรือ  สำหรับการหนี  แล้วนี่มันถึงเวลาแล้วนี่”







“แกว๊ก”  







เสียงคำรามของสัตว์ปีกดังขึ้น  สนั่นเมือง  ทหารหาญ  และ  คัมราล  วิ่งไปปลุกเวสท์เวย์







“ท่านไม่อยู่นี่”   ทหารคนหนึ่งกล่าวขึ้น  ระหว่างไปยังห้องเวสท์เวย์







“อะไรนะ”







มีนิสขยับร่างก่อนที่จะโฉบเอาร่างทั้งหมดที่อยู่ในปราสาทนัสซอไป    และ  ออกไปด้านนอกเพื่อเผาเมือง  ทำลายเมือง







“กรี๊ด”เสียงประชาชนดังกังวาลขึ้น







หนีเร็ว  เสียงดังขึ้นในสมองเวสท์เวย์ที่เฝ้ามองอยู่ห่างๆ ประมาณ ห้ากิโลเมตร  ก่อนที่จะหนีไปทางป่า “โซพีซแนสพา”