รักแม่…เติมเท่าไรก็ไม่เต็ม

ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 3 < ทำไมโลกนี้ต้องมีนมด้วยนะ >

“สวัสดีตอนเช้าค่ะคุณแม่ คุณพ่อ” วันนี้เป็นวันที่ฉันไม่งัวเงียหลังตื่นนอน

    “ไอซ์ดื่มนมรอไปก่อนนะ เดี๋ยวแม่จะทำซุปให้”

    “เฮ้อ...นมอีกแล้ว” วันนี้ฉันตื่นตั้งแต่ตี 5 ก็เลยต้องรออาหารเช้า แต่ทำไมต้องดื่มนมรอ

    แม่มักจะให้ฉันดื่มนมจืดแก้ว โต ๆ เสมอ และทุกวันฉันก็จะต้องไปซื้อนมที่โรงเรียนดื่มทุกวัน แต่แม่ก็บอกว่า แม่หวังดี อยากให้ลูกตัวสูง ๆ ทำให้ฉันต้องตัดใจกินทุกครั้งที่แม่พูด เดิมฉันเป็นคนเรียนเก่ง ( ไม่ได้เข้าข้างตัวเองนะ ) แต่ผลการเรียนตกลงบ่อย ๆ แต่ต่ำสุดก็คือ 80% ทั้งที่มันควรจะมากกว่านั้น แม่มักพูดเสมอว่า ชีวิตเราเลือกได้ ไม่ต้องรอให้ฟ้ากำหนด เราก็สามารถเลือกได้ว่าเราจะสูงหรือเตี้ย เรียนเก่งหรือแย่ สอบเข้ามหาลัยดี ๆ ได้หรือไม่ได้ ทุกอย่างเราเป็นคนกำหนด เพราะฉะนั้น ถ้าอยากสูงก็ต้องกินนม ถ้าอยากฉลาดก็ต้องอ่านหนังสือ เพราะมันจะทำให้ชีวิตเราดีขึ้นได้ พักนี้ฉันก็เริ่มขี้เกียจ ขี้เกียจอ่านหนังสือ ขี้เกียจดื่มนม แม่ถึงต้องคอยพูดเตือนฉัน

    “ข้าวเสร็จแล้วจ้า...” แม่ร้องเรียกให้ฉันไปทานข้าวเช้าแล้วก็รีบไปโรงเรียน เพราะว่าวันนี้เวรฉันกับเอมเปิดห้องเรียนช่วงเช้า

    เมือฉันทานข้าวเสร็จกองทัพจึงเริ่มเคลื่อนพลออกนอกรั้วบ้าน ฉันคุยกับพ่อและแม่ตลอดทางระหว่างทางจากบ้านถึงโรงเรียน

    “หนูไปเรียนแล้วนะคะ สวัสดีค่ะคุณแม่ สวัสดีค่ะคุณพ่อ” ฉันลงจารถแล้ววิ่งขึ้นชั้น 2 ชั้นซึ่งเป็นที่ตั้งห้องเรียนของฉัน

    “มาสายนะจ๊ะไอซ์” เอมแซว

    “หัวหน้าผิดไปแล้วครับ ท่านรอง” ฉันหยอดกลับ

    “ฮิ...ฮิ...มานานยัง” ฉันถามเอมด้วยเสียงสบาย ๆ

    “ไม่นานเท่าไหร่ แค่ครึ่งชั่วโมงเอง” เธอตอบ

    วันนี้คงจะสนุกเนอะฉันคิดว่าคงไม่มีสิ่งที่ทำให้เสียอารมณ์นะ

    “เอม พ่อกับแม่ของเธอให้เธอกินนมสดแก้วใหญ่ขวดใหญ่ทั้งวันหรือ

ปล่าว” ฉันถามเอมเพราะอยากรู้

    “ก็กินนิ่”

    “เราเบื่อนมเต็มทนแล้ว แต่เราก็รู้ว่าพ่อกับแม่รักเรามาก แม่ชอบพูดกับเราว่า ชีวิตเราเลือกได้ ไม่ต้องรอให้ฟ้ากำหนด เราก็สามารถเลือกได้ว่าเราจะสูงหรือเตี้ย ทำให้เราต้องยอมกินเสมอ แต่ถ้าในโลกนี้ไม่มีนม แต่ทุกคนสูไดด้วยตนเองก็ดีเนอะ” ฉันระบายความรู้สึกให้ฟัง

    “ไอซ์ ฟังเรานะ แม่กับพ่อเธอห่วงเธอมาก เธออย่าทำให้พ่อแม่เธอผิดหวังสิ” เอมพูด

    “ขอบใจเอมมากนะที่เตือนเรา” ฉันรู้สึกดีที่นึกได้

    “เรื่องเล็กน้อย เพื่อนก็ต้องช่วยเพื่อนสิ” เธอบอก

    เวลาเดินผ่านไปแค่เซี้ยวนาทีก็มีเสียงนี้ดังขึ้น

    “ไหนคะ คุณลูก คนที่แย่งตำแหน่งของคุณลูกน่ะค่ะ” โห...ลงทุนบินกลับมาจาอเมริกาเพื่อเรื่องเนี้ย

    “ตรงนั้นไงคะคุณแม่ขา ที่ยืนอยู่รงนั้นน่ะ” เสียงแหลมเล็กดังสนั่นสะท้านหูมาก แหม...เรื่องจิ๊บ ๆ แค่นี้ ทำอย่างกับเป็นเรื่องใหญ่โต

    “นี่เธอคนนั้นน่ะ”แม่ของมีมี่ร้องเรียกฉัน โดยมีมีมี่และซินดี้เพื่อนของมีมี่ยืนเชียร์อยู่ สามคนนั้นทำหน้าอย่างกับจะกัดฉันงั้นแหละ

    “เรียกหนูหรอคะ” ฉันย้อนถาม

    “ฉันพูดกับเธอจะให้ฉันเรียกใครล่ะ” แม่กับพ่อของมีมี่เป็นนักธุรกิจชื่อดัง แต่แม่ของมีมี่ทำให้ภาพพจน์เสียไปเลยตั้งแต่ก้าวเข้ามาในโรงเรียนนี้

    “เธอบังอาจมาแย่งตำแหน่งหัวหน้าห้องจากลูกสาวฉันได้ไง รู้จักมั๊ยว่าใครเป็นใคร” เธอพูดได้แย้จริง ๆ พูดเหมือนฉันไปกรรโชค มาซะงั้น เสียหายนะเนี่ย

ตอนที่ฉันจะตอบเธอฉันนึกได้ว่าแม่เคยบอกกับฉันว่า ไม่ว่าใครจะพูดกับเราไม่ดียังไง เราก็อย่าไปพูดว่าเค้ากลับ คนฟังเค้าไม่รู้หรอกนะว่าคนที่มาว่าเราน่ะนิสัยไม่ดี แต่เค้าจะพูดกันว่าเรานิสัยไม่ดี คำพูดนี้ทำให้ฉันคิดได้ เอมกระซิบฉันเบา ๆ ว่า

    “ไอซ์ถ้าไม่กล้าสวนบอกเรา เราจัดให้”

    “ไม่เป็นไร” ฉันตอบเบา ๆ

    “ขอโทษนะคะ ถ้าถามว่ารู้จักคุณมั๊ยน่ะรู้จัก แต่ถ้าถามว่าทำไมถึงไปกรรโชคตำแหน่งจากลูกคุณ

หนูขอบอกว่าผิดประเด็น หนูไม่ได้ไปแย่งใครมา หนูทำได้ด้วยตัวหนูเอง ทุกคนเลือกหนู

ส่วนลูกคุณได้เป็นแค่รองเค้าไม่พอใจ เธอเลยขู่ขอตำแหน่งหัวหน้าห้องกับครู

และเธอตวาดครูด้วยเสียงดัง จนครูต้องไปกินยาแก้ปวดไมเกรน เ

พราะไมเกรนขึ้น ถ้าไม่เชื่อถามเอมดูก็ได้”

    “จริงหรอชะเอม” คุณเพชรรา ( แม่มีมี่ ) ถาม

    “จริง ๆ ค่ะ” เอมตอบ ที่เรารู้เพราะคุณครูวานให้เราไปเอายามาให้

    “โอเค แต่อย่าให้มีครั้งที่ 2 แล้วกัน” เธอสะบัดหน้าแล้วเดินหนีไป

    -ออด- เรียกอีกแล้ว ฉันต้องเข้าเรียนแล้วล่ะ

    “นักเรียน...เคารพ” “สวัสดีค่ะคุณครู” พวกเราทำความเคารพคุณครู

และคุณครูทำหน้าเหมือนมีอะไรอยากบอก

    “นราวัลย์คุณทำอย่างนี้ไม่ถูกนะ” คุณครูพูด

    “หนูทำอะไรคะ” เธอพูดอย่างงง ๆ

    “คุณไปให้ผู้ปกครองมาต่อว่าเพื่อนอย่างนี้ไม่ได้นะ

ผู้ปกครองเธอไม่ใช่ครูโรงเรียนนี้นะ ถึงจะทำอะไรก็ได้”

นราวัลย์จ้องหน้าฉันอย่างแค้นเคือง ทั้ง ๆ ที่ฉันไม่รู้เรื่องอะไร

    “ไม่ต้องไปจ้องหน้าเพื่อนเค้าอย่างนั้นเลย เค้าไม่ได้มาฟ้องครูหรอก

เห็นที ครูต้องให้เธอเขียนใบเชิญออกแล้วมั้ง” นราวัลย์คงแค้นฉันมาก ถึงขนาดนั่งจ้องหน้าฉันทั้งวันเลย

    ถึงเวลากลับบ้านแล้วฉันขอตัวเดินแยกกับเอมเพราะปวดหัว

จากเสียงของคุณเพชรราและมีมี่มาก

เมื่อพ่อกับแม่มาถึงฉันขึ้นรถแล้วก็กล่าวสวัสดีพ่อกับแม่

แล้วก็ล้มตัวลงนอนทันที เมื่อคืนนี้ฉันนอนตอน 4 ทุ่ม เ

พราะนั่งทำการบ้านอยู่ แต่ต้องตื่นตอน ตี 5 แถมยังมาเจอเรื่องน่าปวดหัวอีก

    พอถึงบ้านได้เวลากินข้าวฉันก็รีบกินข้าว แล้วก็ไปเขียนไดอารี่

วันนี้ฉันอยากรีบเขียนไดอารี่เพราะอยากรีบนอน

    เฮ้อวันนี้ฉันก็เขียนไดอารี่เสร็จแล้วจะนอนแล้วนะ

◌◌◌◌◌◌◌◌◌

\"ชีวิตเราเลือกได้ ไม่ต้องรอให้ฟ้ากำหนด

เราก็สามารถเลือกได้ว่าเราจะสูงหรือเตี้ย เรียนเก่งหรือแย่ สอบเข้ามหาลัยดี ๆ

ได้หรือไม่ได้ ทุกอย่างเราเป็นคนกำหนด เพราะฉะนั้น ถ้าอยากสูงก็ต้องกินนม

ถ้าอยากฉลาดก็ต้องอ่านหนังสือ เพราะมันจะทำให้ชีวิตเราดีขึ้นได้\"

มันก็คงจะจริงอย่างงั้นแหละ 2 แม่ลูกนั้นเลือกที่จะทำชีวิตตัวเองให้มีแต่สิ่งเลวร้าย

เค้าก็คงได้รับผลจากสิ่งที่เค้าทำต่อไปนั่นแหละ....