ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ยาลบความทรงจำ
“เอ๋! อ้อ! งั้นเรอะ งั้นก็ขอให้มีความสุขมากๆละกัน ตอนกลางคืนระวังรอนมันนะ ฮ่ะๆๆ”เฟร็ดแซวบ้าง
“งั้นเราต้องขอคุยกับน้องสะใภ้เป็นการส่วนตัวหน่อยนะ รอนนายออกไปก่อนเลย” จอร์จพูดขณะไล่รอนที่หน้าแดงก่ำเป็นสีเดียวกับผมของเขาออกไป
“เอาหละ! น้องสะใภ้ที่รัก” เฟร็ดเริ่ม “การที่เธอจะมาอยู่ร่วมกับครอบครัวเราได้นะ จะต้อง - -”
“ชีบิลล์ได้ข่าวว่าเมื่อพี่เคยอยู่ที่นี่ได้ทำยาหลายอย่าง เลยอยากจะถามพี่ว่า พี่มียาที่ทำให้ความจำเสื่อมรึเปล่าคะ” ชีบิลล์พูดตัดรอน
“น้องเอ๋ย! เราไม่เคยไม่มีของที่ลูกค้าร้องขอมานะ เรามีแน่ยาที่ทำให้ความจำเสื่อม แต่แค่ 7 วันเท่านั้น และความจำที่หายไปคือคนที่เขาเคยรู้จักและฐานะของคนเหล่านั้นต่อเค้าเท่านั้น แต่มันก็มีผลต่อนิสัยของเขาด้วยนะ และยานั้นก็จะไม่ละลายในท้องจนกว่าจะครบ 7 วัน” จอร์จอธิบาย “เมื่อครบ 7 วัน ความจำทุกอย่างจะกลับมา เว้นเสียแต่ว่า - -”
“เว้นเสียแต่อะไรหรือคะ” ชีบิลล์ถาม กลั้นหายใจด้วยความอยากรู้อยากเห็น
“เว้นเสียแต่ว่า เธอจะสร้างความทรงจำใหม่ให้เขาเกิน50%น่ะสิ” เฟร็ดพูดบ้าง “ถ้าเป็นอย่างนั้นเขาก็จะอยู่กับความทรงจำใหม่ไปตลอดกาล เป็นยาที่ทำยากมาก ถ้าเธอสนใจ เราคิดให้เธอ 5 แกลเลียล ต่อ 1 เม็ดละกัน”
“ตกลงค่ะ 5 แกลเลียน” ชีบิลล์พูดพร้อมกลับจ่าย 5 แกลเลียนให้กับเฟร็ด
*****เมื่อถึงเวลาอาหารเย็นของวันนั้น*****
“แฮร์รี่คะ ดื่มน้ำฟักทองนี่สักหน่อยใหม่คะ ชีบิลล์อุตส่าห์เทให้นะคะ ดื่มหน่อยนะๆๆ” ชีบิลล์อ้อน
แฮร์รี่อีกแล้ว
“แค่นิดเดียวคงไม่เป็นไรมั้ง ชีบิลล์ก็คงไม่มีพิษสงอะไร” แฮร์รี่คิด “ก็ได้ๆ แต่แค่นิดเดียวนะ” แฮร์รี่พูด
“ดีใจจังเลย” ชีบิลล์พูด
แฮร์รี่พยายามที่จะไม่ดื่มมาก แต่กว่าเขาจะรู้ตัวเขาก็ดื่มจนหมดแก้ว และรู้สึกง่วงขึ้นมาทันที
“ฮ้าววว... ง่วงจัง - - งั้นชั้นไปนอนก่อนนะ ราตรีสวัสดิ์” แฮร์รี่พูด และเดินขึ้นไปยังหอกริฟฟินดอร์
ชีบิลล์ยิ้มน้อยๆ และนั่นก็มิอาจคลาดไปจากสายตาของเฮอร์ไมโอนี่ได้
*****เช้าวันรุ่งขึ้น*****
“แฮร์รี่ตื่นได้แล้วนะ ไม่งั้นชีบิลล์โกรธจริงๆด้วย”
“อื๋อ… ใครน่ะ” แฮร์รี่พูด งัวเงียลุกขึ้นจากเตียงสี่เสา
“ก็ชีบิลล์ แฟนคุณไง จำไม่ได้หรอ เดี๋ยวชีบิลล์โกรธนะ”
“ชั้นเป็นแฟนเธอหรอ”
“ก็ใช่สิคะ เดี๋ยวเราก็ไปกินข้าวด้วยกันนะ”
“เอ่อ - - อืม -- งั้นฉันขอเปลี่ยนเสื้อก่อนนะ” แฮร์รี่พูด
*****ห้องโถงใหญ่*****
“เราไปนั่งตรงไหนกันดี แฮร์รี่” ชีบิลล์ถาม
“เอ่อ - - งั้นนั่งตรงนั้นก็แล้วกันนะ --”
“อ้าว! แฮร์รี่”เสียงรอนนั่นเอง เขาเดินมาพร้อมกับเฮอร์ไมโอนี่ “อยู่นี่เอง ทำไมนายไม่ไปปลุกเราล่ะ”
“ชีบิลล์ นั่นใครน่ะ” แฮร์รี่กระซิบถามชิบิลล์
“อ๋อ! คนผมแดงน่ะ ชื่อรอน วิสลีย์ เพื่อนคุณ ส่วนคนผมหยิกน่ะ ชื่อเฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์ เธอชอบตามตื้อคุณน่ะแฮร์รี่ แถมเธอยังชอบตอแหลอีกด้วย” ชีบิลล์พูดปด
“แฮร์รี่ ไปกินข้าวกันเถอะ” เฮอร์ไมโอนี่ชวน
“อย่ามายุ่งกับชั้นน่า” แฮร์รี่พูด (เขาคิดว่าถ้าจะบอกปัดคนที่ชอบตามตื้อต้องพูดแบบนี้)
“นายพูดอะไรน่ะ แฮร์รี่” รอนพูดอย่างตกใจ “อย่าบอกนะว่านายจะไปกับชีบิลล์”
“ก็ใช่น่ะสิ ชั้นจะไปกับแฟนชั้นผิดตรงไหน” แฮร์รี่ถาม
“เฮ้ย! นายพูดอะไรกัน” รอนพูดอย่างงุนงง “ก็ชีบิลล์น่ะ แฟน - - เฮอร์ไมโอนี่! รอเดี๋ยว” เฮอร์ไมโอนี่วิ่งไปแล้ว รอนจึงรีบวิ่งตามเฮอร์ไมโอนี่ที่วิ่งน้ำตาคลอไป
“ชั้นทำอะไรผิดงั้นหรือไง” แฮร์รี่ถาม
“ไม่ผิดหรอกค่ะ ไปกินข้าวกันเถอะ” ชิบิลล์พูดพร้อมเดินควงแฮร์รี่ไปกินข้าว
“งั้นเราต้องขอคุยกับน้องสะใภ้เป็นการส่วนตัวหน่อยนะ รอนนายออกไปก่อนเลย” จอร์จพูดขณะไล่รอนที่หน้าแดงก่ำเป็นสีเดียวกับผมของเขาออกไป
“เอาหละ! น้องสะใภ้ที่รัก” เฟร็ดเริ่ม “การที่เธอจะมาอยู่ร่วมกับครอบครัวเราได้นะ จะต้อง - -”
“ชีบิลล์ได้ข่าวว่าเมื่อพี่เคยอยู่ที่นี่ได้ทำยาหลายอย่าง เลยอยากจะถามพี่ว่า พี่มียาที่ทำให้ความจำเสื่อมรึเปล่าคะ” ชีบิลล์พูดตัดรอน
“น้องเอ๋ย! เราไม่เคยไม่มีของที่ลูกค้าร้องขอมานะ เรามีแน่ยาที่ทำให้ความจำเสื่อม แต่แค่ 7 วันเท่านั้น และความจำที่หายไปคือคนที่เขาเคยรู้จักและฐานะของคนเหล่านั้นต่อเค้าเท่านั้น แต่มันก็มีผลต่อนิสัยของเขาด้วยนะ และยานั้นก็จะไม่ละลายในท้องจนกว่าจะครบ 7 วัน” จอร์จอธิบาย “เมื่อครบ 7 วัน ความจำทุกอย่างจะกลับมา เว้นเสียแต่ว่า - -”
“เว้นเสียแต่อะไรหรือคะ” ชีบิลล์ถาม กลั้นหายใจด้วยความอยากรู้อยากเห็น
“เว้นเสียแต่ว่า เธอจะสร้างความทรงจำใหม่ให้เขาเกิน50%น่ะสิ” เฟร็ดพูดบ้าง “ถ้าเป็นอย่างนั้นเขาก็จะอยู่กับความทรงจำใหม่ไปตลอดกาล เป็นยาที่ทำยากมาก ถ้าเธอสนใจ เราคิดให้เธอ 5 แกลเลียล ต่อ 1 เม็ดละกัน”
“ตกลงค่ะ 5 แกลเลียน” ชีบิลล์พูดพร้อมกลับจ่าย 5 แกลเลียนให้กับเฟร็ด
*****เมื่อถึงเวลาอาหารเย็นของวันนั้น*****
“แฮร์รี่คะ ดื่มน้ำฟักทองนี่สักหน่อยใหม่คะ ชีบิลล์อุตส่าห์เทให้นะคะ ดื่มหน่อยนะๆๆ” ชีบิลล์อ้อน
แฮร์รี่อีกแล้ว
“แค่นิดเดียวคงไม่เป็นไรมั้ง ชีบิลล์ก็คงไม่มีพิษสงอะไร” แฮร์รี่คิด “ก็ได้ๆ แต่แค่นิดเดียวนะ” แฮร์รี่พูด
“ดีใจจังเลย” ชีบิลล์พูด
แฮร์รี่พยายามที่จะไม่ดื่มมาก แต่กว่าเขาจะรู้ตัวเขาก็ดื่มจนหมดแก้ว และรู้สึกง่วงขึ้นมาทันที
“ฮ้าววว... ง่วงจัง - - งั้นชั้นไปนอนก่อนนะ ราตรีสวัสดิ์” แฮร์รี่พูด และเดินขึ้นไปยังหอกริฟฟินดอร์
ชีบิลล์ยิ้มน้อยๆ และนั่นก็มิอาจคลาดไปจากสายตาของเฮอร์ไมโอนี่ได้
*****เช้าวันรุ่งขึ้น*****
“แฮร์รี่ตื่นได้แล้วนะ ไม่งั้นชีบิลล์โกรธจริงๆด้วย”
“อื๋อ… ใครน่ะ” แฮร์รี่พูด งัวเงียลุกขึ้นจากเตียงสี่เสา
“ก็ชีบิลล์ แฟนคุณไง จำไม่ได้หรอ เดี๋ยวชีบิลล์โกรธนะ”
“ชั้นเป็นแฟนเธอหรอ”
“ก็ใช่สิคะ เดี๋ยวเราก็ไปกินข้าวด้วยกันนะ”
“เอ่อ - - อืม -- งั้นฉันขอเปลี่ยนเสื้อก่อนนะ” แฮร์รี่พูด
*****ห้องโถงใหญ่*****
“เราไปนั่งตรงไหนกันดี แฮร์รี่” ชีบิลล์ถาม
“เอ่อ - - งั้นนั่งตรงนั้นก็แล้วกันนะ --”
“อ้าว! แฮร์รี่”เสียงรอนนั่นเอง เขาเดินมาพร้อมกับเฮอร์ไมโอนี่ “อยู่นี่เอง ทำไมนายไม่ไปปลุกเราล่ะ”
“ชีบิลล์ นั่นใครน่ะ” แฮร์รี่กระซิบถามชิบิลล์
“อ๋อ! คนผมแดงน่ะ ชื่อรอน วิสลีย์ เพื่อนคุณ ส่วนคนผมหยิกน่ะ ชื่อเฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์ เธอชอบตามตื้อคุณน่ะแฮร์รี่ แถมเธอยังชอบตอแหลอีกด้วย” ชีบิลล์พูดปด
“แฮร์รี่ ไปกินข้าวกันเถอะ” เฮอร์ไมโอนี่ชวน
“อย่ามายุ่งกับชั้นน่า” แฮร์รี่พูด (เขาคิดว่าถ้าจะบอกปัดคนที่ชอบตามตื้อต้องพูดแบบนี้)
“นายพูดอะไรน่ะ แฮร์รี่” รอนพูดอย่างตกใจ “อย่าบอกนะว่านายจะไปกับชีบิลล์”
“ก็ใช่น่ะสิ ชั้นจะไปกับแฟนชั้นผิดตรงไหน” แฮร์รี่ถาม
“เฮ้ย! นายพูดอะไรกัน” รอนพูดอย่างงุนงง “ก็ชีบิลล์น่ะ แฟน - - เฮอร์ไมโอนี่! รอเดี๋ยว” เฮอร์ไมโอนี่วิ่งไปแล้ว รอนจึงรีบวิ่งตามเฮอร์ไมโอนี่ที่วิ่งน้ำตาคลอไป
“ชั้นทำอะไรผิดงั้นหรือไง” แฮร์รี่ถาม
“ไม่ผิดหรอกค่ะ ไปกินข้าวกันเถอะ” ชิบิลล์พูดพร้อมเดินควงแฮร์รี่ไปกินข้าว
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น