นิทานความรัก

ลำดับตอนที่ #2 : การพบกัน...อีกครั้ง

เปิดเทอมวันแรกกับโรงเรียนใหม่ โชคยังเข้าข้างฉันที่ทำให้ฉันพบเพื่อนเก่าตั้งเยอะแยะ ก็เลยปรับตัวได้ไม่ยากเท่าไรนัก ฉันค่อนข้างมีความสุขกับบรรยากาศในโรงเรียนใหม่และเพื่อนใหม่(หน้าเก่า)

    วันหนึ่งฉันได้พบกับเพื่อนที่เคยเรียนอยู่ห้องเดียวกันเมื่อตอนเรียนอยู่โรงเรียนเดิม วิ่งมาทักทาย

    “เฮ๊ยแพด! ไปกินเนื้อย่างกันมั้ย? ”    

    “อาไรของแกวะ อยู่ ๆ ก็วิ่งมาชวนไปกินเนื้อย่าง เมาป่าววะ” ฉันงง

    “ไม่ได้เมาเว่ย ชวนจริง ๆ ไปนะ ๆ  ” เค้าชวนฉันต่อ

    “แล้วเนื่องในโอกาสอาไรวะแก ” ฉันถามรายละเอียด

    “ก็ไม่ใช่โอกาสพิเศษอาไรหรอก แค่อยากนัดเพื่อนเก่ามาเจอกัน ที่เคยเรียนห้องเดียวกับเราไง” เค้าอธิบาย

    “ทำเป็นจะระลึกความหลัง ทำยังกะคนแก่” ฉันแซว

    “เออ แล้วจะไปมั้ยอุตส่าห์มาชวนเล่นตัวอยู่ได้” เค้าตอกใส่คืน

    “แล้วใครไปบ้างล่ะ ” ฉันถาม

    “ก็หลายคนล่ะ ไปนะเดี๋ยวก้อรู้เองนะ ๆ เย็นนี้ ที่ ๆ เราเคยไปกันน่ะ ” พูดจบเค้าก็วิ่งไปเรียน ทั้ง ๆ ที่ฉันยังไม่ได้บอกซักคำว่าฉันจะไป

    เย็นนั้นฉันเลือกชุดที่คิดว่าดูดีที่สุดเท่าที่มีอยู่(แต่ก็ดูแย๊แย่ในสายตาคนอื่น) แล้วก็ขับมอไซค์สุดรักไปยังสถานที่ที่นัดกะเพื่อนไว้

    เมื่อไปถึงโต๊ะนั่งเจอเพื่อนเก่า ๆ 2-3 คนก็ทักทายกันปกติ ไอ้เราก็คิดว่ามีกันแค่นี้

    “เอ้าพวกแก ไม่สั่งอาไรกินกันเหรอ หิวแล้วนะ” ฉันเริ่มโวย

    “เดี๋ยวเซ่ ทำเป็นใจร้อนเพื่อนยังมาไม่ครบ ” เพื่อนคนหนึ่งตะโกนข้ามมาทางฉัน

    “เหลือใครอีกวะเนี่ย หิวไส้จะขาด ท้องร้องเป็นภาษาเยอรมันแล้ว เซ็งจิงไอ้พวกมาช้าเนี่…” ฉันบ่นพึมพำ และเงียบเสียงลง เพราะไปสะดุดตากับใครคนหนึ่ง

    เอเดินเข้ามาในร้านและนั่งอยู่ตรงข้ามฉัน ฉันไม่คิดว่าเค้าจะมาด้วย ฉันตกใจมากพูดอะไรไม่ออกเลย ในใจคิดอย่างเดียวว่าจะทำยังไงดี จะลุกไปตอนนี้ก็คงจะน่าเกลียด

“เอาวะ เป็นไงเป็นกัน” ฉันคิดในใจและพยายามสงบสติอารมณ์ นั่งเงียบประหนึ่งว่าไม่เคยเกิดอะไรขึ้นและฉันอยู่คนเดียวบนโลกนี้

ฉันก้มหน้าก้มตากินอาหารไม่สนใจใครทั้งสิ้น ใครถามอาไรก็พยักหน้าลูกเดียว ซักพักเพื่อน ๆ ก็ทยอยกลับ อยู่ ๆ ก็มีผักบุ้งลอยมาใส่หัวฉัน ฉันเงยหน้าขึ้นเตรียมตัวจะด่าแต่ก็ต้องชะงักเพราะคนที่ปามาก็คือเอ ฉันพูดอาไรไม่ออก เค้ายังทำหน้าเป็นใส่ฉัน

“เออ..มึงมีความสุขมึงก็ปามา ไอ้บ้า” ฉันคิดในใจและก้มหน้ากินต่อ สักพักกะหล่ำปลี วุ้นเส้น ผักอาไรต่ออาไรก็ตามมา ฉันทนไม่ไหว

“สนุกมากมั้ย” ฉันเงยหน้าถามเค้า ด้วยสีหน้าอารมณ์เสียสุด ๆ

“สนุกดิ ถ้าไม่สนุกก็ไม่เล่นหรอก” เอตอบ หน้าตามีความสุขสุด ๆ บังเอิญว่าฉันไม่ใช่นางเอกหนังไทย เอาซิปามาก็ปาคืน วุ้นเส้น ผักคะน้า ผักอะไรก็ช่างก็ลอยข้ามไปข้ามมา

“หยุด!” เอตะเบ็งเสียง ฉันหยุดทันทีอย่างกะลูกแมวเชื่อง ๆ “จะไม่คุยกันหน่อยเหรอ” เอถามฉัน

“แล้วจะให้เขาคุยอะไร ไม่มีใครถามอะไรนี่นา ”ฉันก้มหน้าตอบ เพื่อนๆ ที่เหลืออยู่ก็หัวเราะ ฉันหันไปมองค้อนไอ้พวกที่หัวเราะอยู่ แล้วทุกคนก็เงียบลง แล้วเรา 2 คนก็เริ่มบทสนทนากัน ฉันรู้สึกเหมือนจักรวาลนี้มีแค่เรา ความรู้สึกเดิม ๆ เริ่มหลั่งไหล คืนนั้นฉันมีความสุขเหลือเกินที่ได้พบกับเออีกครั้ง จากวันนั้นเราก็ติดต่อกันเรื่อยมา



-ปล--เราทดลองส่งเรื่องมาให้อ่านหวังว่าหลาย ๆ คนคงจะชอบ เอา ไป 2 ตอนก่อนละกันนะเพื่อน ๆ ให้กำลังใจมือใหม่อย่างเราด้วยนะ