นิทานความรัก

ลำดับตอนที่ #1 : เริ่มรัก

เรื่องราวทั้งหมด..เขียนจากเค้าเรื่องจริง แต่ได้เพิ่มเติมอารมณ์ความรู้สึกของผู้เขียนลงไปด้วยบ้างบางส่วน หากชื่อของตัวละครหรือเรื่องราวไปพ้องกับใคร- -ผู้เขียนขออภัยด้วยละกันนะ =(^-^)=



    ฉันน่ะเป็นคนหนึ่งที่เคยมีความรัก มันเกิดขึ้นกับฉันหลายครั้งหลายคน ทุกครั้งฉันไม่เคยได้สัมผัสกับความสุขในตอบจบ พูดกันง่าย ๆ …ฉันไม่เคยสมหวังสักครั้ง ความรักอ่ะเหรอ??ที่ฉันพบเจอมาไม่ใช่เพราะว่าฉันเจ้าชู้หรือคอยจ้องแต่จะหาแฟน ฉันแค่รู้สึกอยากจะมีใครซักคนไว้ให้ฉันดูแล(ไม่ต้องดูแลฉันมากมายก็ได้)และอยู่เคียงข้างฉันตอนที่ฉันท้อใจ แต่โชคชะตาคงจะกลั่นแกล้งฉันล่ะมั้ง ฉันถึงไม่เคยลงเอยกับความรักด้วยดี มีแต่ความเสียใจและหยดน้ำตาอยู่ซ้ำเแล้วซ้ำเล่า

                               ฉันเริ่มมีความรักครั้งแรกตอนเมื่อฉันอยู่มอหนึ่งนั่นล่ะ เราเรียนห้องเดียวกันแต่ไม่เคยแม้จะพูดกันซักครั้งเพราะเค้าเป็นคนขี้อายซะเหลือเกิน แต่นั่นก้อเป็นเพียงความปลื้มของเด็ก ๆ พัดมาวูบเดียวแล้วจางหายไป ถามว่าเสียใจมั้ย—ไม่ซักนิดเพราะว่าฉันยังเด็กอยู่ล่ะมั้งตอนนั้นน่ะ ยังไม่รู้จักหรอกว่าความรักเป็นไง จนเมื่อฉันเรียนมอสอง นั่นทำให้ฉันพบกับใครอีกคนหนึ่งเค้าเท่ห์จัง ขวัญใจของสาว ๆ ทั้งรุ่นพี่ รุ่นน้อง และพวกรุ่นเดียวกัน นั่นก้อรวมถึงตัวฉันด้วย ฉันได้แต่เฝ้ามองเค้า เพราะเค้าคงอยู่สูงเกินไป มิหนำซ้ำยังไม่ถูกกับเพื่อนซี้ของฉันซักคนเดียว–ลำบากใจนะ คุณลองนึกภาพผู้ชายที่เท่ห์ หล่อ ตี๋นิด ๆ คิ้วเข้ม ขาว ตัวสูงใหญ่ เป็นนักบาส รวยอีกตั้งหาก (ตรงใจใครหลาย ๆ คนหรือเปล่าเนี่ย) นั่นล่ะเพราะความperfectของเค้าฉันก้อเลยต้องถอยทับ เพราะไอ้เราก้อหน้าตาไม่ได้ดีซักเท่าไร แล้วยังต้องมานั่งรู้รบปรบมือกับสาว ๆ รอบกายเค้าอีก –ยอมแพ้ดีกว่า นานมาก..กกว่าจะทำใจได้ พอแผลใจเริ่มตกสะเก็ดฉันก้อได้เจอกับรุ่นน้องคนหนึ่ง น่าดี ค่อนข้างน่ารัก(ทำไมชอบแต่คนหน้าตาDD?ไม่เจียมบอดี้ตัวเอง) แต่รักฉันก็ล่มอีกครั้ง เพราะเค้าต้องย้ายเข้าไปเรียนที่บางกอก เฮ่อ….เข้าเรื่องกันดีกว่า สาธยายมาซะนาน (ฮึ่ม!!)



    ส่วนเรื่องที่ฉันจะเล่าให้พวกเธอฟังต่อไปนี้เกิดขึ้นกับฉันและ“เอ” ผู้ชายคนที่ฉันรู้สึกว่ารักเค้ามาก มากว่าใครทุกคนและมากกว่าชีวิตของตัวเอง นี่คงจะเป็นรักแท้ของฉัน ระหว่างฉันกับเค้าเราเป็นเพื่อนกันมานานและฉันก็ไม่เคยคิดอะไรกับเค้ามาก่อน กระทั่งวันที่ทำให้ความเป็นเพื่อนของเราจบลงและนั่นทำให้ฉันแคร์ความรู้สึกของเค้ามากขึ้นทุกวัน ๆ จนมารู้ตัวอีกที

    “ฉันรักเค้าแล้ว !!!”

ฉันต้องเก็บความรู้สึกด้วยความอัดอั้น จะบอกใครก็ไม่ได้เพราะเพื่อนตัวดีของฉันก็ชอบเค้าเหมือนกัน(ชอบมาก ๆ ด้วย) แล้วอีกอย่างใคร ๆ ก็รู้ว่าเรากำลังหมางใจกันอยู่ หากฉันแสดงออกไปว่ารู้สึกดี ๆ กับเค้า ฉันก็คงจะต้องลำบากแน่ ๆ

ฉันกับเค้าไม่เคยพูดกันจนกระทั่งฉันจบม.3 ช่วงเวลาที่รู้ว่ารักเค้า ฉันทุกข์ใจมาก เป็นห่วงเค้า คิดถึงเค้าแต่ก็รู้ตัวเองดีว่าทำอะไรไม่ได้มาก ฉันเครียดและไม่เป็นอันทำอะไร คิดอย่างเดียวเท่านั้น

                               “ฉันต้องตัดใจจากเค้าให้ได้!!!”

แต่แล้วฉันก็ค้นพบทางออกของปัญหา วันหนึ่งของช่วงปิดเทอมคุณป้าของฉันโทรศัพท์มาหาฉัน

                              “นี่ อยากย้ายโรงเรียนมั้ยลูก ป้าเห็นว่าโรงเรียนใหม่น่าจะดีกว่านะ อีกอย่างเพื่อนป้าก็สอนที่นั่นเยอะ จะได้ช่วยดูแลหลาน” น้ำเสียงที่บ่งบอกถึงความปรารถนาดีของคุณป้า ฉันขอเวลากับการตัดสินใจเป็นเวลา 1 วัน

                              การตัดสินใจครั้งนี้ทำให้ฉันลำบากใจอย่างยิ่ง ฉันไม่อยากขัดใจคุณป้า และไม่อยากจากเพื่อน ๆ ที่สนิทกัน แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือ ฉันจะตัดใจจากเค้าได้หากเราได้อยู่ไกลกันซักหน่อย เย็นวันนั้นฉันโทรบอกคุณป้าว่าฉันยินดีที่จะย้ายที่เรียน

                             จากจุดนั้นฉันคิดว่าเรื่องระหว่างฉันและ”เอ”จะจบลงแค่นี้