ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 2
อากาศยามเช้าช่างสดชื่น ต้อนรับนักเรียนใหม่อย่าง เธอ ดีเหลือเกิน อันธิกาขี่จักรยานคันใหม่เอี่ยมที่เพิ่งได้เป็นของขวัญต้อนรับการมาของเธอ จาก มัม และ แดด บรรยากาศของโรงเรียนช่างดูอบอุ่น โรงเรียนแห่งนี้ไม่ใช่โรงเรียนใหญ่โต มีชื่อเสียง แต่ก็ดูน่าอยู่ คนที่นี่ มองเธอแปลกๆ อาจจะเป็นเพราะคนในโรงเรียนนี้รู้จักกันหมดอย่างที่มัมว่าก็ได้ เธอเป็นคนอื่น ทุกคนจึงให้ความสนใจ
ปี๊น………
อันธิกาหันควับด้วยความตกใจ รถจักรยานของเธอ พุ่งเข้าชนกับต้นไม้เต็มแรง
“โอ๊ย!” หญิงสาวร้องเสียงหลง แต่ที่เป็นห่วงมากกว่าคือ รถจักรยานคันใหม่ ของเธอ หลุดมาเป็นชิ้นๆ
“ คุณเป็นอะไรรึเปล่า” เสียงเจ้าตัวต้นเหตุดังขึ้น อันธิกาหันไปตามเสียง ชายหนุ่มยืนมองเธอ หน้าไม่บอกความรู้สึก ไม่คิดแม้แต่จะเอื้อมมือมาดึงเธอลุกขึ้น
“ ไม่เป็นไร ค่ะ”
“ ต้องให้ผมช่วยดึงขึ้นไหมเนี่ย” เสียงพูดยังมีแววเหนื่อยหน่าย
“ ไม่จำเป็น” หญิงสาวลุกขึ้นยืนโดยไม่ต้องสั่ง ลืมความเจ็บไปก่อน ตอนนี้ขอเอาเรื่องนายนี่ก่อนเถอะ
“ คุณจะชดใช้ยังไงกับจักรยานของฉัน”
“ ทำไมผมจะต้องชดใช้ คุณเป็นคนผิด ไม่ใช่ผม” เสียงตอบยังไร้ความรู้สึก ซึ่งทำให้หญิงสาวเดือดมากขึ้น
“ ฉันขี่มาช้าๆ เรื่อยๆ จะผิดได้ยังไง คุณต่างหากขี่รถเร็วจนเบรกไม่ทัน”
“ ผมมาทางเอก คุณขี่มาทางโท และก็มาช้าๆจริง แต่คุณหันไปมองข้างหลังจนไม่เห็นว่า ควรจะหยุดรถให้รถทางเอกไปก่อน ประเทศของคุณเป็นยังไงผมไม่สนแต่ประเทศเราใครที่ทำถูกกฎหมายไม่ใช่คนผิด” ชายหนุ่มหันหลังเดินตรงไปยังรถมอเตอร์ไซด์คันต้นเหตุที่ดูจะไม่เป็นอะไรเลย
“ เดี๋ยวสิ พูดอย่างนี้หมายความว่าอะไร ชนแล้วหนีเหรอ อย่างนี้ทำถูกกฎหมายรึเปล่า” เสียงหล่อนสั่นด้วยความโกรธ ก็ดูเขาไม่แยแสกับอุบัติเหตุครั้งนี้แถมยังมาว่าๆหล่อนเป็นคนผิด และ ดูถูกประเทศของหล่อนเสียอีก แบบนี้ไม่ว่าหล่อนผิดหรือถูก ก็ไม่ยอมให้จบง่ายๆหรอก
“ ผมไม่ใช่คนชน ถ้าอยากให้คนชนรับผิดชอบ คุณก็คุยกับต้นไม้ละกัน …..ไปละนะ ผมรีบ “ เสียงตะโกนแว่วดัง เห็นแต่หลังไวๆ
ทั้งโกรธ ทั้งเจ็บ อันธิกาเพิ่งรู้สึกตัวว่าที่ขาเริ่มแสบๆ ตึงๆ ถลกขากางเกงดูก็เห็นแผลถลอกเป็นแถบยาว แล้วดูสิ จักรยานก็ใช้ ไม่ได้ ต้องเดินไปตึกเรียนทั้งๆที่ขาเจ็บแบบนี้อีก เพราะอีตานั่นคนเดียว ไว้ให้เจออีกทีเหอะ จะไม่ปล่อยให้หนีไปแบบนี้หรอก
เสียงสัญญาณเข้าเรียนดังขึ้น ถ้าใครผ่านไปมาแถวนั้น จะเห็นผู้หญิงเอเชียตัวเล็กๆลากจักรยานพร้อมอะไหล่ กระเผลกไปตามทางเดินมุ่งหน้าสู่ตึกอำนวยการ
“เกิดอะไรขึ้นกับหนูเนี่ย” เสียงอาจารย์ประจำห้องอำนวยการดังขึ้นเมื่อเห็นสภาพเธอ
“ใช่นักเรียนแลกเปลี่ยนจากประเทศไทยรึเปล่า”
“ใช่ค่ะ หนู อันธิกา ธนสกุล จากประเทศไทยค่ะ”
“ แล้วใครทำกับหนูแบบนี้ ดูสิ เจ็บมากไหมเนี่ย เดี๋ยวไปห้องพยาบาลก่อนดีกว่าแล้วค่อยไปห้องเรียนกันนะ
อันธิกาเองก็อยากรู้เช่นกันว่าเจ้าตัวต้นเหตุนั้นเป็นใคร เธอน่าจะถามชื่อมา เผื่อฟ้องอาจารย์ได้ นายนั่นจะได้หัดมีความรับผิดชอบให้มากกว่านี้ น่าเสียดายที่เธอมัวแต่โมโหจนลืมถามชื่อ
ห้องแรกที่อันธิกาได้สัมผัสกับโรงเรียนนี้เลยกลายเป็นห้องพยาบาล อาจารย์ประจำห้องพยาบาลเป็นคนน่ารักพอควร เป็นสาวฝรั่งตัวเล็ก ซึ่งไม่พบเห็นกันบ่อยนัก พอเห็นหน้า อันธิกา เธอก็เฝ้าแต่พูดว่า “ Oh! You look like a barby “ คุณเหมือนตุ๊กตาบาร์บี้เหลือเกิน แล้วเธอก็จัดแจงพันผ้าให้อันธิกาจนดูเหมือนคนขาหัก เป็นอีกครั้งที่เธอลืมถามชื่อคน เพราะอาจารย์ประจำห้องอำนวยการ มิสเชรีล่า มาตามให้เธอรีบไปเข้าห้องเรียน
เสียงสัญญาณเข้าสู่คาบเรียนที่สอง มิสเชรีล่า พาเธอมายังหน้าห้องเรียนที่เธอต้องอยู่ไปอีกหนึ่งปี
“ เดี๋ยวรออาจารย์เข้าก่อน แล้วครูจะพาหนูเข้าไปแนะนำตัวกับเพื่อนๆ”
“ ค่ะ “ หญิงสาวตอบได้แค่นั้น เพราะตอนนี้กำลังกลุ้มใจอยู่กับผ้าพันแผลที่ดูจะหนาเตอะเกะกะไปหมด เธอคงดูตลกน่าดูสำหรับเพื่อนๆที่กำลังจะพบกันครั้งแรก
“ จอห์น นี่นักเรียนแลกเปลี่ยนจากประเทศไทยจ้ะ ชื่อ อันธิกา” อาจารย์ประจำวิชาวรรณคดีต่างประเทศ ยิ้มต้อนรับเธอ
“ ยินดีต้อนับสู่ นิวซีแลนด์ มิสแอนติก้า”
“ อันธิกาค่ะ”
“แอน..ติ..กา” หญิงสาวจึงได้แต่ยิ้ม เธอคงได้ชื่อใหม่ที่นี่แน่ๆ
“ เดี๋ยว คอยสักครู่ ผมจะแนะนำให้เพื่อนๆได้รู้จักคุณ”
“ค่ะ”
ผ่านไปอีกประมาณ 10 นาที
“เข้าไปได้แล้วล่ะ อาจารย์แนะนำเธอแล้ว” เสียงมิสเชรีล่ากระตุ้นให้เธอก้าวเดินเข้าไปในห้อง และก็เพิ่งรู้ว่าตัวเองตื่นเต้นมากแค่ไหน
“ สวัสดีค่ะ ฉันชื่อ อันธิกา เป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนจากประเทศไทย ยินดีที่ได้รู้จักทุกคน” เธอรู้ตัวว่ากำลังพยายามยิ้มอย่างเต็มที่ แต่สีหน้าเพื่อนๆที่ได้เห็นดูจะไม่ค่อยต้อนรับเธอเท่าไหร่
“มานั่งตรงนี้ก็ได้ อัน ติ กา” เสียงผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้น เธอเดินตรงไป หาเจ้าของเสียง แล้วนั่งลงข้างๆ เจ้าของเสียงเป็นชายหนุ่มชาวเอเชีย ชื่อ ลี แต่เป็นคนนิวซีแลนด์ ตั้งแต่เกิด ดูเป็นมิตรแล้วก็คุยเก่ง
“ มิส แอนติก้า จะมาเรียนร่วมกับพวกเราหนึ่งปี ขอให้ทุกคนต้อนรับเธอด้วย เรามาเริ่มเรียนกันดีกว่า เออ ปีนี้ เลือกหัวหน้าห้องกันหรือยัง”
“ คนเดิมครับ” เสียงเพื่อนๆในห้องตะโกน พร้อมทั้ง ลีด้วย
“ เอางั้นบอกทำความเคารพก่อน”
“ นักเรียน ตรง เคารพ” เสียงที่ดังฟังดูคุ้นๆ อันธิกาหันไปมองตามเสียง ริมหน้าต่าง ท้ายสุด เจ้าตัวต้นเหตุ กำลังพูดให้ทุกคนยืนตรง หน้ายังคงอารมณ์เดิม
“ ลี นั่นใครน่ะ”
“อ๋อ ไนท์ ไนเจล เป็นหัวหน้าห้องมาตั้งแต่ เกรด 1 แล้วล่ะ”
ปี๊น………
อันธิกาหันควับด้วยความตกใจ รถจักรยานของเธอ พุ่งเข้าชนกับต้นไม้เต็มแรง
“โอ๊ย!” หญิงสาวร้องเสียงหลง แต่ที่เป็นห่วงมากกว่าคือ รถจักรยานคันใหม่ ของเธอ หลุดมาเป็นชิ้นๆ
“ คุณเป็นอะไรรึเปล่า” เสียงเจ้าตัวต้นเหตุดังขึ้น อันธิกาหันไปตามเสียง ชายหนุ่มยืนมองเธอ หน้าไม่บอกความรู้สึก ไม่คิดแม้แต่จะเอื้อมมือมาดึงเธอลุกขึ้น
“ ไม่เป็นไร ค่ะ”
“ ต้องให้ผมช่วยดึงขึ้นไหมเนี่ย” เสียงพูดยังมีแววเหนื่อยหน่าย
“ ไม่จำเป็น” หญิงสาวลุกขึ้นยืนโดยไม่ต้องสั่ง ลืมความเจ็บไปก่อน ตอนนี้ขอเอาเรื่องนายนี่ก่อนเถอะ
“ คุณจะชดใช้ยังไงกับจักรยานของฉัน”
“ ทำไมผมจะต้องชดใช้ คุณเป็นคนผิด ไม่ใช่ผม” เสียงตอบยังไร้ความรู้สึก ซึ่งทำให้หญิงสาวเดือดมากขึ้น
“ ฉันขี่มาช้าๆ เรื่อยๆ จะผิดได้ยังไง คุณต่างหากขี่รถเร็วจนเบรกไม่ทัน”
“ ผมมาทางเอก คุณขี่มาทางโท และก็มาช้าๆจริง แต่คุณหันไปมองข้างหลังจนไม่เห็นว่า ควรจะหยุดรถให้รถทางเอกไปก่อน ประเทศของคุณเป็นยังไงผมไม่สนแต่ประเทศเราใครที่ทำถูกกฎหมายไม่ใช่คนผิด” ชายหนุ่มหันหลังเดินตรงไปยังรถมอเตอร์ไซด์คันต้นเหตุที่ดูจะไม่เป็นอะไรเลย
“ เดี๋ยวสิ พูดอย่างนี้หมายความว่าอะไร ชนแล้วหนีเหรอ อย่างนี้ทำถูกกฎหมายรึเปล่า” เสียงหล่อนสั่นด้วยความโกรธ ก็ดูเขาไม่แยแสกับอุบัติเหตุครั้งนี้แถมยังมาว่าๆหล่อนเป็นคนผิด และ ดูถูกประเทศของหล่อนเสียอีก แบบนี้ไม่ว่าหล่อนผิดหรือถูก ก็ไม่ยอมให้จบง่ายๆหรอก
“ ผมไม่ใช่คนชน ถ้าอยากให้คนชนรับผิดชอบ คุณก็คุยกับต้นไม้ละกัน …..ไปละนะ ผมรีบ “ เสียงตะโกนแว่วดัง เห็นแต่หลังไวๆ
ทั้งโกรธ ทั้งเจ็บ อันธิกาเพิ่งรู้สึกตัวว่าที่ขาเริ่มแสบๆ ตึงๆ ถลกขากางเกงดูก็เห็นแผลถลอกเป็นแถบยาว แล้วดูสิ จักรยานก็ใช้ ไม่ได้ ต้องเดินไปตึกเรียนทั้งๆที่ขาเจ็บแบบนี้อีก เพราะอีตานั่นคนเดียว ไว้ให้เจออีกทีเหอะ จะไม่ปล่อยให้หนีไปแบบนี้หรอก
เสียงสัญญาณเข้าเรียนดังขึ้น ถ้าใครผ่านไปมาแถวนั้น จะเห็นผู้หญิงเอเชียตัวเล็กๆลากจักรยานพร้อมอะไหล่ กระเผลกไปตามทางเดินมุ่งหน้าสู่ตึกอำนวยการ
“เกิดอะไรขึ้นกับหนูเนี่ย” เสียงอาจารย์ประจำห้องอำนวยการดังขึ้นเมื่อเห็นสภาพเธอ
“ใช่นักเรียนแลกเปลี่ยนจากประเทศไทยรึเปล่า”
“ใช่ค่ะ หนู อันธิกา ธนสกุล จากประเทศไทยค่ะ”
“ แล้วใครทำกับหนูแบบนี้ ดูสิ เจ็บมากไหมเนี่ย เดี๋ยวไปห้องพยาบาลก่อนดีกว่าแล้วค่อยไปห้องเรียนกันนะ
อันธิกาเองก็อยากรู้เช่นกันว่าเจ้าตัวต้นเหตุนั้นเป็นใคร เธอน่าจะถามชื่อมา เผื่อฟ้องอาจารย์ได้ นายนั่นจะได้หัดมีความรับผิดชอบให้มากกว่านี้ น่าเสียดายที่เธอมัวแต่โมโหจนลืมถามชื่อ
ห้องแรกที่อันธิกาได้สัมผัสกับโรงเรียนนี้เลยกลายเป็นห้องพยาบาล อาจารย์ประจำห้องพยาบาลเป็นคนน่ารักพอควร เป็นสาวฝรั่งตัวเล็ก ซึ่งไม่พบเห็นกันบ่อยนัก พอเห็นหน้า อันธิกา เธอก็เฝ้าแต่พูดว่า “ Oh! You look like a barby “ คุณเหมือนตุ๊กตาบาร์บี้เหลือเกิน แล้วเธอก็จัดแจงพันผ้าให้อันธิกาจนดูเหมือนคนขาหัก เป็นอีกครั้งที่เธอลืมถามชื่อคน เพราะอาจารย์ประจำห้องอำนวยการ มิสเชรีล่า มาตามให้เธอรีบไปเข้าห้องเรียน
เสียงสัญญาณเข้าสู่คาบเรียนที่สอง มิสเชรีล่า พาเธอมายังหน้าห้องเรียนที่เธอต้องอยู่ไปอีกหนึ่งปี
“ เดี๋ยวรออาจารย์เข้าก่อน แล้วครูจะพาหนูเข้าไปแนะนำตัวกับเพื่อนๆ”
“ ค่ะ “ หญิงสาวตอบได้แค่นั้น เพราะตอนนี้กำลังกลุ้มใจอยู่กับผ้าพันแผลที่ดูจะหนาเตอะเกะกะไปหมด เธอคงดูตลกน่าดูสำหรับเพื่อนๆที่กำลังจะพบกันครั้งแรก
“ จอห์น นี่นักเรียนแลกเปลี่ยนจากประเทศไทยจ้ะ ชื่อ อันธิกา” อาจารย์ประจำวิชาวรรณคดีต่างประเทศ ยิ้มต้อนรับเธอ
“ ยินดีต้อนับสู่ นิวซีแลนด์ มิสแอนติก้า”
“ อันธิกาค่ะ”
“แอน..ติ..กา” หญิงสาวจึงได้แต่ยิ้ม เธอคงได้ชื่อใหม่ที่นี่แน่ๆ
“ เดี๋ยว คอยสักครู่ ผมจะแนะนำให้เพื่อนๆได้รู้จักคุณ”
“ค่ะ”
ผ่านไปอีกประมาณ 10 นาที
“เข้าไปได้แล้วล่ะ อาจารย์แนะนำเธอแล้ว” เสียงมิสเชรีล่ากระตุ้นให้เธอก้าวเดินเข้าไปในห้อง และก็เพิ่งรู้ว่าตัวเองตื่นเต้นมากแค่ไหน
“ สวัสดีค่ะ ฉันชื่อ อันธิกา เป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนจากประเทศไทย ยินดีที่ได้รู้จักทุกคน” เธอรู้ตัวว่ากำลังพยายามยิ้มอย่างเต็มที่ แต่สีหน้าเพื่อนๆที่ได้เห็นดูจะไม่ค่อยต้อนรับเธอเท่าไหร่
“มานั่งตรงนี้ก็ได้ อัน ติ กา” เสียงผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้น เธอเดินตรงไป หาเจ้าของเสียง แล้วนั่งลงข้างๆ เจ้าของเสียงเป็นชายหนุ่มชาวเอเชีย ชื่อ ลี แต่เป็นคนนิวซีแลนด์ ตั้งแต่เกิด ดูเป็นมิตรแล้วก็คุยเก่ง
“ มิส แอนติก้า จะมาเรียนร่วมกับพวกเราหนึ่งปี ขอให้ทุกคนต้อนรับเธอด้วย เรามาเริ่มเรียนกันดีกว่า เออ ปีนี้ เลือกหัวหน้าห้องกันหรือยัง”
“ คนเดิมครับ” เสียงเพื่อนๆในห้องตะโกน พร้อมทั้ง ลีด้วย
“ เอางั้นบอกทำความเคารพก่อน”
“ นักเรียน ตรง เคารพ” เสียงที่ดังฟังดูคุ้นๆ อันธิกาหันไปมองตามเสียง ริมหน้าต่าง ท้ายสุด เจ้าตัวต้นเหตุ กำลังพูดให้ทุกคนยืนตรง หน้ายังคงอารมณ์เดิม
“ ลี นั่นใครน่ะ”
“อ๋อ ไนท์ ไนเจล เป็นหัวหน้าห้องมาตั้งแต่ เกรด 1 แล้วล่ะ”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น