ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : 1
รถแท็กซี่เลี้ยวเข้ามาจอดที่หน้าสนามบินดอนเมือง คุณสมชาติรีบจ่ายเงินแล้วลงจากรถวิ่งกระหืดกระหอบตรงไปยังห้องผู้โดยสารขาออก เหลือเวลาอีกแค่ ครึ่งชั่วโมง นี่ขนาดเขารีบออกจากบริษัทแล้ว แต่รถเจ้ากรรมก็ติดจนเขากระวนกระวายใจ กลัวว่าจะมาไม่ทัน
“ ชาติ ทางนี้ค่ะ “ เสียงคุณแวววันดังขึ้น
“ ทำไมมาช้านักล่ะคะ นึกว่าจะมาไม่ทันส่งยัยหนูแล้ว “ เสียงคุณแวววันออกเครือๆแสดงว่าร้องไห้ไปแล้วยกหนึ่ง
“ ผมรีบที่สุดแล้วนะ รถติดเป็นบ้าเลย นึกว่าจะเรียกมอเตอร์ไซด์ บึ่งมาแล้วนะเนี่ย “ คุณสมชาติพยายามพูดติดตลก เพื่อทำลายบรรยากาศเงียบเหงา
“ แล้วนี่ลูกไปไหนล่ะ เข้าห้องไปแล้วเหรอ”
“ยังหรอกค่ะ แกไปซื้อของ ไว้เผื่อให้เพื่อนที่โน่น “
“ คุณพ่อ “ เสียงใสดังมาจากกลุ่มผู้คนที่วุ่นวาย ร่างบอบบาง ในชุดกางเกงยีนส์ เสื้อยืดแขนกุดคอปิดค่อยๆโผล่ให้เห็น ผมยาวสีน้ำตาลเข้มอมดำถูกรวบไว้ลวกๆที่ข้างหลัง เห็นเรียวหน้ามน สดใส ตามวัย ริมฝีปากแดงอมส้ม ยิ้มเห็นฟันขาว ค่อยๆวิ่งมาใกล้ๆ
“ ทำไมคุณพ่อมาช้าจังคะ อันนึกว่าคุณพ่อจะมาไม่ทันซะแล้ว “ อันธิกา วางของในมือลงกับพื้นแล้วยกมือไว้คุณสมชาติ
“ ต้องทันสิลูก ลูกสาวคนเดียวของพ่อจะเดินทางไกลทั้งที จำไว้นะ ไหว้แบบนี้ดีแล้ว พ่อให้อันไปครั้งนี้เพราะเห็นว่าอันโตแล้ว พ่อให้อันไปดูสิ่งที่อันอยากเห็น แต่ไม่ได้ให้อันไปเอาอย่างพวกเค้า อันต้องนึกเสมอว่าลูกเป็นคนไทย ยังไงสิ่งที่พ่อแม่สอนมาจะต้องไม่หายไปในหนึ่งปีนี้นะลูก “
“ ค่ะคุณพ่อ อันจะไปดู ไปเรียนรู้สิ่งที่อยากรู้ แล้วจะกลับมาเป็นคนไทยที่ดีกว่าเดิมค่ะ” อันธิกา มองนาฬิกา เหลือเวลาอีกไม่มากนัก ที่เธอจะเห็นหน้าพ่อกับแม่อย่างนี้ อีกหนึ่งปีนับจากนี้เธอจะต้องโตเป็นผู้ใหญ่คนเดียว เธอจะร้องไห้ไม่ได้ ไม่อย่างงั้นแม่จะใจเสียเปล่าๆ
“ แม่คะ ร้องไห้อีกแล้ว อันไปเที่ยวนะคะ ไม่ได้ไปรบ เดี๋ยวก็กลับแล้ว”
“ ก็เป็นห่วงนี่หน่า ดูสิตัวแค่นี้เองจะไปอยู่ยังไงคนเดียว เดี๋ยวผอมลงกว่านี้แย่เลย”
“ ไม่หรอกค่ะแม่ อันจะกินๆๆ กินอาหารฝรั่งอ้วนง่ายจะตาย ไม่แน่กลับมาแม่อันจะต้องตัดชุดใหม่ให้อันหมดเลยก็ได้” หญิงสาวทำหน้ายิ้มล้อเลียน
เสียงเรียกผู้โดยสารขาออก กรุงเทพฯ – นิวซีแลนซ์ ดังเป็นครั้งที่สอง สีหน้าคุณแวววันเตรียมจะร้องไห้อีกครั้ง อันธิกา โผกอด คุณแวววัน นิ่ง
“ จำไว้นะอัน มีอะไร โทรกลับมานะลูก อยู่ไม่ได้ก็กลับมา แม่ใช้เงินทุกบาทให้องค์กรเขาได้ ทำอะไรมีสตินะลูก อย่าใช้อารมณ์ คิดก่อนทำนะ จะได้ไม่เสียใจทีหลัง “
“ ค่ะ แม่ อันจะโทรกลับมาถ้าไม่ไหวจริงๆ แต่อันหวังว่าจะไม่ต้องขอความช่วยเหลือจากแม่นะคะ หวังว่าทุกอย่างจะเรียบร้อย อันไปนะคะแม่ แล้วจะนับวันกลับมาหาแม่อีก”
อันธิกา หิ้วกระเป๋า คุณสมชาติพยักหน้าให้ เธอหมุนตัวกลับก้าวเดินออกไปอย่างมั่นคง เธอต้องมั่นคงตั้งแต่ตอนนี้ นับจากนี้ไปต้องเป็นผู้ใหญ่ซะทีนะ อันธิกา
เครื่องบินขึ้นจากสนามบินมานานพอสมควร หญิงสาวนั่งมองออกไปทางหน้าต่าง เงียบๆ อยู่ไกลบ้านออกมาทุกที แปลกที่เธอไม่ร้องไห้ เธอทำได้จริงๆอย่างที่ตั้งใจไว้ คิดไปแล้วก็นึกขำตัวเอง ตอนที่เธอไปสอบชิงทุนโครงการแลกเปลี่ยน มีประเทศให้เลือกมากมาย แล้วคนที่ภาษาอังกฤษพอใช้ได้อย่างเธอ ถ้าเลือกอเมริกา หรือ อังกฤษก็คงได้ไป แต่ อยู่ๆ เธอ กับเลือกนิวซีแลนซ์ ประเทศที่เขาว่ามีแต่ แกะ อาจเป็นเพราะเธอ ยังไม่เคยมาก็ได้กระมัง เคยมาแต่ออสเตรเลีย ก็คงไม่ต่างกันเท่าไหร่
“ ขอโทษนะคะ” คุณควรจะคาดเข็มขัดได้แล้วค่ะ เครื่องบินจะลงแล้ว
“ขอบคุณค่ะ” เธอคิดอะไรเพลินจนเผลอหลับไป ไม่ได้ยินเสียง ประกาศเลย ไม่ทันไรก็เบลอแล้วเหรอ ยัยอันธิกา
เครื่องบินจอดเรีบยร้อย ทันทีที่ก้าวออกจากเครื่องบินก็รู้ว่า อากาศที่นี่เย็นกว่าเมืองไทยพอสมควร หญิงสาวกระชับเสื้อสูทที่ สวมทับ แล้วเดินไป ตรวจเอกสารต่างๆ ทุกอย่างเรียนร้อยผ่านไปด้วยดี ลากกระเป๋าเดินมาที่ช่องผู้โดยสารขาเข้า
“ มิส ธา-นา-ซา-กูน “ เสียงเรียกดังสองครั้ง ใกล้ๆ หญิงสาวจึงหันไปมอง
“ ค่ะ ฉันเองค่ะ ฉัน อันธิกา ธนสกุล จากประเทศไทยค่ะ “
“ ครับ ผมเป็นคนจากองค์กร จะมารับคุณไปที่สำนักงานครับ ครอบครัวคุณรออยู่”
“ อ๋อ คุณชื่อ….”
“ ผม ออกัส ครับ ตามมาทางนี้เลยฮะ”
ออกัสพาเธอนั่งรถ มา ถนนที่นี่ รถน้อย ขับไปได้เรื่อยๆ ทิวทัศน์ สบายตารถ ขับมาเรื่อยๆ จนเลี้ยวเข้าสำนักงาน
“ นี่ สำนักงานของเราครับ มิส ถ้าคุณมีปัญหาอะไร ระหว่างอยู่ที่นี่ ก็มาติดต่อเราได้ เชิญครับ “
“ นี่มิส ธา-นา-ซา-กูล จากประเทศไทย นี่ครอบครัว คริสทอฟ เป็น โฮสของคุณ “
“ สวัสดีค่ะ มิสเตอร์ คริสตอฟ มิสซิส คริสตอฟ”
“ เรียกเราว่า พ่อ กับ แม่ ดีกว่านะจ้ะ หนูน่ารักมากเลย เหมือนตุ๊กตา น่ารักกว่าในรูป อีกนะ”
“ ขอบคุณค่ะคุณพ่อ คุณแม่”
“ เดี๋ยวเราทำเอกสารให้เรียบร้อยแล้วเราไปดูบ้านกันดีกว่านะ”
“ค่ะ” อันธิกา ยิ้มสดใส อย่างน้อยที่นี่ก็น่าอยู่ และ ครอบครัวใหม่ของเธอก็ดูน่ารัก วันแรกของเธอกับ นิวซีแลนซ์ ช่างสดใสสวยงาม
“ ชาติ ทางนี้ค่ะ “ เสียงคุณแวววันดังขึ้น
“ ทำไมมาช้านักล่ะคะ นึกว่าจะมาไม่ทันส่งยัยหนูแล้ว “ เสียงคุณแวววันออกเครือๆแสดงว่าร้องไห้ไปแล้วยกหนึ่ง
“ ผมรีบที่สุดแล้วนะ รถติดเป็นบ้าเลย นึกว่าจะเรียกมอเตอร์ไซด์ บึ่งมาแล้วนะเนี่ย “ คุณสมชาติพยายามพูดติดตลก เพื่อทำลายบรรยากาศเงียบเหงา
“ แล้วนี่ลูกไปไหนล่ะ เข้าห้องไปแล้วเหรอ”
“ยังหรอกค่ะ แกไปซื้อของ ไว้เผื่อให้เพื่อนที่โน่น “
“ คุณพ่อ “ เสียงใสดังมาจากกลุ่มผู้คนที่วุ่นวาย ร่างบอบบาง ในชุดกางเกงยีนส์ เสื้อยืดแขนกุดคอปิดค่อยๆโผล่ให้เห็น ผมยาวสีน้ำตาลเข้มอมดำถูกรวบไว้ลวกๆที่ข้างหลัง เห็นเรียวหน้ามน สดใส ตามวัย ริมฝีปากแดงอมส้ม ยิ้มเห็นฟันขาว ค่อยๆวิ่งมาใกล้ๆ
“ ทำไมคุณพ่อมาช้าจังคะ อันนึกว่าคุณพ่อจะมาไม่ทันซะแล้ว “ อันธิกา วางของในมือลงกับพื้นแล้วยกมือไว้คุณสมชาติ
“ ต้องทันสิลูก ลูกสาวคนเดียวของพ่อจะเดินทางไกลทั้งที จำไว้นะ ไหว้แบบนี้ดีแล้ว พ่อให้อันไปครั้งนี้เพราะเห็นว่าอันโตแล้ว พ่อให้อันไปดูสิ่งที่อันอยากเห็น แต่ไม่ได้ให้อันไปเอาอย่างพวกเค้า อันต้องนึกเสมอว่าลูกเป็นคนไทย ยังไงสิ่งที่พ่อแม่สอนมาจะต้องไม่หายไปในหนึ่งปีนี้นะลูก “
“ ค่ะคุณพ่อ อันจะไปดู ไปเรียนรู้สิ่งที่อยากรู้ แล้วจะกลับมาเป็นคนไทยที่ดีกว่าเดิมค่ะ” อันธิกา มองนาฬิกา เหลือเวลาอีกไม่มากนัก ที่เธอจะเห็นหน้าพ่อกับแม่อย่างนี้ อีกหนึ่งปีนับจากนี้เธอจะต้องโตเป็นผู้ใหญ่คนเดียว เธอจะร้องไห้ไม่ได้ ไม่อย่างงั้นแม่จะใจเสียเปล่าๆ
“ แม่คะ ร้องไห้อีกแล้ว อันไปเที่ยวนะคะ ไม่ได้ไปรบ เดี๋ยวก็กลับแล้ว”
“ ก็เป็นห่วงนี่หน่า ดูสิตัวแค่นี้เองจะไปอยู่ยังไงคนเดียว เดี๋ยวผอมลงกว่านี้แย่เลย”
“ ไม่หรอกค่ะแม่ อันจะกินๆๆ กินอาหารฝรั่งอ้วนง่ายจะตาย ไม่แน่กลับมาแม่อันจะต้องตัดชุดใหม่ให้อันหมดเลยก็ได้” หญิงสาวทำหน้ายิ้มล้อเลียน
เสียงเรียกผู้โดยสารขาออก กรุงเทพฯ – นิวซีแลนซ์ ดังเป็นครั้งที่สอง สีหน้าคุณแวววันเตรียมจะร้องไห้อีกครั้ง อันธิกา โผกอด คุณแวววัน นิ่ง
“ จำไว้นะอัน มีอะไร โทรกลับมานะลูก อยู่ไม่ได้ก็กลับมา แม่ใช้เงินทุกบาทให้องค์กรเขาได้ ทำอะไรมีสตินะลูก อย่าใช้อารมณ์ คิดก่อนทำนะ จะได้ไม่เสียใจทีหลัง “
“ ค่ะ แม่ อันจะโทรกลับมาถ้าไม่ไหวจริงๆ แต่อันหวังว่าจะไม่ต้องขอความช่วยเหลือจากแม่นะคะ หวังว่าทุกอย่างจะเรียบร้อย อันไปนะคะแม่ แล้วจะนับวันกลับมาหาแม่อีก”
อันธิกา หิ้วกระเป๋า คุณสมชาติพยักหน้าให้ เธอหมุนตัวกลับก้าวเดินออกไปอย่างมั่นคง เธอต้องมั่นคงตั้งแต่ตอนนี้ นับจากนี้ไปต้องเป็นผู้ใหญ่ซะทีนะ อันธิกา
เครื่องบินขึ้นจากสนามบินมานานพอสมควร หญิงสาวนั่งมองออกไปทางหน้าต่าง เงียบๆ อยู่ไกลบ้านออกมาทุกที แปลกที่เธอไม่ร้องไห้ เธอทำได้จริงๆอย่างที่ตั้งใจไว้ คิดไปแล้วก็นึกขำตัวเอง ตอนที่เธอไปสอบชิงทุนโครงการแลกเปลี่ยน มีประเทศให้เลือกมากมาย แล้วคนที่ภาษาอังกฤษพอใช้ได้อย่างเธอ ถ้าเลือกอเมริกา หรือ อังกฤษก็คงได้ไป แต่ อยู่ๆ เธอ กับเลือกนิวซีแลนซ์ ประเทศที่เขาว่ามีแต่ แกะ อาจเป็นเพราะเธอ ยังไม่เคยมาก็ได้กระมัง เคยมาแต่ออสเตรเลีย ก็คงไม่ต่างกันเท่าไหร่
“ ขอโทษนะคะ” คุณควรจะคาดเข็มขัดได้แล้วค่ะ เครื่องบินจะลงแล้ว
“ขอบคุณค่ะ” เธอคิดอะไรเพลินจนเผลอหลับไป ไม่ได้ยินเสียง ประกาศเลย ไม่ทันไรก็เบลอแล้วเหรอ ยัยอันธิกา
เครื่องบินจอดเรีบยร้อย ทันทีที่ก้าวออกจากเครื่องบินก็รู้ว่า อากาศที่นี่เย็นกว่าเมืองไทยพอสมควร หญิงสาวกระชับเสื้อสูทที่ สวมทับ แล้วเดินไป ตรวจเอกสารต่างๆ ทุกอย่างเรียนร้อยผ่านไปด้วยดี ลากกระเป๋าเดินมาที่ช่องผู้โดยสารขาเข้า
“ มิส ธา-นา-ซา-กูน “ เสียงเรียกดังสองครั้ง ใกล้ๆ หญิงสาวจึงหันไปมอง
“ ค่ะ ฉันเองค่ะ ฉัน อันธิกา ธนสกุล จากประเทศไทยค่ะ “
“ ครับ ผมเป็นคนจากองค์กร จะมารับคุณไปที่สำนักงานครับ ครอบครัวคุณรออยู่”
“ อ๋อ คุณชื่อ….”
“ ผม ออกัส ครับ ตามมาทางนี้เลยฮะ”
ออกัสพาเธอนั่งรถ มา ถนนที่นี่ รถน้อย ขับไปได้เรื่อยๆ ทิวทัศน์ สบายตารถ ขับมาเรื่อยๆ จนเลี้ยวเข้าสำนักงาน
“ นี่ สำนักงานของเราครับ มิส ถ้าคุณมีปัญหาอะไร ระหว่างอยู่ที่นี่ ก็มาติดต่อเราได้ เชิญครับ “
“ นี่มิส ธา-นา-ซา-กูล จากประเทศไทย นี่ครอบครัว คริสทอฟ เป็น โฮสของคุณ “
“ สวัสดีค่ะ มิสเตอร์ คริสตอฟ มิสซิส คริสตอฟ”
“ เรียกเราว่า พ่อ กับ แม่ ดีกว่านะจ้ะ หนูน่ารักมากเลย เหมือนตุ๊กตา น่ารักกว่าในรูป อีกนะ”
“ ขอบคุณค่ะคุณพ่อ คุณแม่”
“ เดี๋ยวเราทำเอกสารให้เรียบร้อยแล้วเราไปดูบ้านกันดีกว่านะ”
“ค่ะ” อันธิกา ยิ้มสดใส อย่างน้อยที่นี่ก็น่าอยู่ และ ครอบครัวใหม่ของเธอก็ดูน่ารัก วันแรกของเธอกับ นิวซีแลนซ์ ช่างสดใสสวยงาม
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น