ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่1:เสียงลึกลับ
>>> บอกก่อนนิดส์นึงนะคะ คือว่าเราเห็นว่าขึ้นเดือนใหม่ น่าจะปรับอะไรใหม่ๆบ้าง เราเลยเอาบทสั้นๆมารวมกัน เวลาอ่านจะได้อ่านง่ายขึ้นไงคะ อิอิ ไม่ต้องตกใจนะคะ เนื้อเรื่องเหมือนเดิมค่ะ
XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX
“ไป ฟ้า..กลับบ้านได้แล้ว ท่าจะเหนื่อยล่ะซิ ถึงเป็นลมไป” ทอแสงพยุงน้องสาวอย่างเป็นห่วง “ว่าแต่ชอบไหมล่ะ บทภาพยนตร์นั่นน่ะ”
“หมายถึงอะไรเหรอ” หญิงสาวถามลอยๆ ใจยังคิดถึงเสียงที่ได้ยินก่อนเธอจะหมดสติไป
“โธ่ ก็เรื่อง The Amusement Park ไง”
“ก็ดี” ฟ้าใสตอบสั้นๆ ก่อนเปิดประตูรถแล้วนั่งลงอย่างเงียบ ทอแสงเดินอ้อมมานั่งที่นั่งหน้าพวงมาลัยก่อนขับรถออกไป
“ดี!!!!!!” หญิงผู้พี่เอ่ยอย่างตกใจ จนฟ้าใสตกใจว่าตนเองพูดอะไรผิดไปหรือเปล่า “เธอคิดว่า ดี เท่านั้นเองเหรอ พี่ว่ามัน เพอร์เฟ็ค เลยต่างหาก”
ทอแสงพล่ามไปเรื่อย โดยไม่สนใจน้องสาวที่นั่งใจลอย
“คิดดูนะ เรื่อง The Amusement Park น่ะ เป็นหนังแนวระทึกขวัญ มันเป็นเรื่องเกี่ยวกับ พวกนักท่องเที่ยว 5 คนที่ไปเที่ยวชมสวนสนุกร้าง แล้วพบกับเรื่องลึกลับมากมายที่นั่น พวกนักท่องเที่ยวตายไปทีละคน คนที่เหลือก็ไม่รู้ว่าอะไรเป็นตัวพรากชีวิตพวกนั้นไป ปริศนาลึกลับก็ยังค้างอยู่ และคนที่ไขปริศนาได้ก็รอดออกมา นั่นก็คือพี่กับ…ฮัท” ทอแสงก้มหน้างุด อย่างขวยเขิน แล้วค่อยๆเงิยหน้า หันมามองเจ้าน้องสาวตัวดี ที่นั่งเหม่อออกไปนอกหน้าต่าง โดยไม่สนใจที่เธอพล่ามเลย แม้แต่ติ๊ดเดียว…
“ฟ้า…ฟ้า ฟังพี่อยู่หรือเปล่า” หญิงสาวสะกิด น้องสาว
“อะ…อะไร…เหรอ” ฟ้าใสเพิ่งรู้สึกตัว “พี่…พี่พูดอะไรเหรอ” เธอพุดตะกุกตะกัก
“เฮ้อ…ไม่มีอะไรหรอก แค่พี่จะบอกว่า เรื่องนี้ฮัทได้เป็นพระเอกคู่กับ…พี่” ทอแสงลดเสียงลงในตอนท้าย
ฟ้าใสมองพี่สาวอย่างอารมณ์ดี “แล้วทางบริษัทจะจัดฉากยังไงล่ะพี่ งานหนักนะเนี่ย”
“โอ๊ย ไม่ยากหรอกฮ้า~” ทอแสงมองตรงไปที่ถนน “ทำไมรถติดจัง” เธอพึมพัมเบาๆ “โธ…ฟ้าไม่รู้เหรอว่าบริษัทเราไม่ต้องใช้ฉากหรอก เห็นพี่ปิ๊กบอกว่ามีสวนสนุกร้างที่ จังหวัดอะไรเนี่ยแหละ” หญิงสาวก้มลงค้นหาอะไรบางอย่างในกระเป๋าถือ “นี่ไงรูปของที่นั่น”
ฟ้าใสรับรูปมาดู สวนสนุกนี้ท่าจะสวยงามและยิ่งใหญ่ น่าเสียดายที่เหลือแต่ซาก…
ฟ้า….
เสียงเบาๆเรียกชื่อเธออีกครั้ง
ฟ้า….
ดังขึ้นกว่าเดิม
ฟ้า….
ดังขึ้นอีกจนกลายเป็นเสียงกรีดร้อง ฟ้าใสกุมขมับ เธอปวดหัวแรงขึ้นเรื่อยๆ
“หยุดนะ” เธอตะโกน “หยุดซะที”
“ฟ้า…ฟ้า”
“หยุด!”
“ฟ้า” ทอแสงเขย่าตัวน้องแรงๆ “เป็นอะไรไปฟ้า เป็นไข้หรือเปล่าเนี่ย ตายแล้ว ตัวร้อนจี๋เลย”
ฟ้าใสได้สติคืนมาอีกครั้ง “คงงั้นมั้งคะ” เธอปิดปากเงียบ ไม่กล้าเล่าเรื่องเสียงที่ได้ยินให้พี่สาวฟัง “ฟ้าขอโทษนะคะพี่แสง”
ทอแสงส่ายหน้าอย่างเห็นใจ “หลับพักไปก่อนก็ได้จ้ะ รถติดน่ะ อีกนานกว่าจะถึงบ้าน ถ้าถึงแล้วพี่จะปลุก”
ฟ้าใสพยักหน้าอย่างว่าง่าย แต่เธอหลับไม่ลงจริงๆ เพราะยังคาใจเรื่องสวนสนุกตะหงิดๆนั่นอยู่
“เราจะออกเดินทางกันวันไหนคะ”
“พรุ่งนี้จ้ะ”
“พรุ่งนี้” ฟ้าใสทวนคำเสียงดังอย่างตกใจ “พรุ่งนี้เลยเหรอคะ”
“จ้ะ พี่ปิ๊กเค้าอยากรีบถ่ายทำไวๆ เขาตื่นเต้นมากเลย แต่ถ้าฟ้าไม่สบาย ฟ้าไม่ต้องไปก็ได้”
xxxxx
วันต่อมา…
ฟ้าใสตื่นขึ้นมาอย่างง่ายดาย และออกเดินทางไปพร้อมกับทอแสง ..พี่สาวของเธอ และกองถ่าย
“ไฟไหม้ๆ” เสียงใครบางคนร้องขึ้นอย่างตกใจ เธอมารู้สึกอีกทีก็ตอนที่เธอเห็นซากรถบัสที่คณะถ่ายทำของเธอนั่งมา กลายเป็นสีดำปี๋ นัก แสดงและหลายคนบาดเจ็บสาหัส ที่เหลือตาย มีเพียงเธอที่ไม่มีบาดแผลอะไรเลย นอกจากรอยถลอกที่ข้อศอก
“พี่แสง” ฟ้าใสร้องอย่างตกใจ เมื่อเธอเห็นซากศพสีดำเป็นตอตะโก ลักษณะคล้ายพี่สาวเธอเหลือเกิน เธอเอื้อมมือไปแตะที่ซากศพอย่างไม่แน่ใจ
ศพนั้นลืมตาขึ้นมา “อย่าไป” มันกรีดร้องเสียงดัง
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดด” ฟ้าใสกรีดร้องออกมา
เธอสะดุ้งตื่นขึ้น เหงื่อแตกพลั่กๆ
xxxxx
“ฟ้า”
ฟ้าใสหันไปกอดพี่สาว “พี่แสง.. นี่มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย” เธอพึมพำงงๆ
“ไม่มีอะไรย่ะ แค่เธอหลับปุ๋ยตลอดทางที่ฉันขับรถ แล้วตอนนี้ถึงบ้านแล้ว” ทอแสงพูดเสียงสูง
“หลับ?”
“ใช่…ฝันร้ายเหรอ เห็นเธอดิ้นใหญ่เชียว” หญิงผู้พี่หัวเราะคิกคัก
“อะ…อืม ใช่…ฝันร้าย ร้ายมากเลยด้วย” ฟ้าใสตอบ
ทอแสงหันมามองอย่างสนใจ “เล่าให้พี่ฟังหน่อยสิ บางทีมันอาจเป็นลางก็ได้นะ” เธอมองน้องสาวอย่างรอคอยคำตอบ
“ลืมไปแล้ว” ฟ้าใสตอบไป
“ก็ดีแล้ว อย่าคิดมาก”
ใครว่าลืมล่ะ…ฟ้าใสคิดในใจ
“ไป..เข้าบ้านได้แล้วจ้า” ทอแสงยิ้มนิดหน่อย
xxxxx
“อ่ะ นี่ข้าวผัด” ทอแสงยื่นให้น้องสาว ฟ้าใสรับมาอย่างว่าง่าย
ครอบครัวของฟ้าใสมีแค่พี่ทอแสงเท่านั้น พ่อกับแม่ของเธอเสียชีวิตไปหมดแล้ว แม่ของเธอจากไปตั้งแต่เธอยังเด็ก เธอรู้เพียงว่า แ ม่ ต า ย เพราะอุบัติเหตุแค่นั้นเอง เพราะพ่อไท่ยอมเล่าอะไรไปมากกว่านี้ และเมื่อปีที่แล้วพ่อก็ตามแม่ไปสวรรค์…
ตอนนี้ทอแสงเลยทำหน้าที่ทุกอย่างในบ้านแทนพ่อและแม่หมด ฟ้าใสยกย่องพี่สาวของเธอมาก
คืนนั้น ฟ้าใสนอนไม่หลับ เธอพลิกตัวไปมา ใจยังนึกถึงความฝันและเสียงลึกลับนั่นยังคงก้องอยู่ในโสตประสาทของเธอตลอดเวลา จนคล้อยหลับไป
xxxxx
“ไง..ฟ้า” ผู้กำกับปิยะศักดิ์ หรือที่เรียกกันว่าพี่ปิ๊ก ถามฟ้าใสอย่างอารมณ์ดี “ตื่นเต้นไหม งานวันแรกนี่ ใช่ไหม”
“ค่ะ ตื่นเต้นนิดหน่อยค่ะ” ฟ้าใสยิ้มฝืนๆ (ใครว่าล่ะ ตื่นเต้นจะตายอยู่แล้ว) เธอคิดในใจ
“อ่านบทที่พี่เขียนหรือยัง”
“ค่ะ สนุกมากเลย” (ใครบอกล่ะ ยังไม่ได้อ่านเลย ก็คิดดู มีเสียงบ้าๆกวนตลอดเวลา ใครจะมีกะจิตกะใจจะอ่านฟะ)
“จริงเหรอ ดีจังที่ฟ้าชอบ” ปิ๊กท่าทางจะเชื่อที่ฟ้าพูดเหลือเกิน “อีก2ชม. รถบัสจะออกแล้วแหละ หนังเรื่องนี้ฟ้ามีหน้าที่ง่ายๆเลย” ชายหนุ่มยิ้ม “เสิร์ฟน้ำ” เขาขำดังลั่น
(ตลกตรงไหนฟะ) ฟ้าใสมองอย่างหมดอารมณ์
“พี่พูดเล่น”
(แหงล่ะ คนอย่างพี่ไม่เคยพูดจริงหรอก)
“ฟ้าแค่เตรียมบท แจกให้กับนักแสดงทุกคน แล้วก็ช่วยพี่นิดๆหน่อย” ชายหนุ่มเคราดกคนนี้ยื่นรายชื่อนักแสดงให้ฟ้าใส
(โห รายชื่อเยอะเป็นบ้าเลย)
“แล้วก้อ..นี่บทภาพยนตร์ฉบับสมบูรณ์ของพี่”
(หนาเป็นคืบ…)
“พี่ไปก่อนนะ”
(อ้าว แล้วทำยังไงอ่ะ อย่าลืมดิเราเป็นมือใหม่นะ)
“อ้อ ลืมไป”
(ไอ้หยา~~~อะไรอีกเนี่ย)
“แหมไม่ต้องทำหน้าเหยเกก็ได้ฟ้า”
(เนี่ย ฝืนยิ้มสุดๆแล้วเฟ้ย)
“ล้อเล่นๆ พี่ไปล่ะ” ปิ๊กเดินตรงออกไป ทิ้งให้ฟ้าใสยืนงงเป็นไก่ตาแตกกับงานล้นมือ เธองงเอามากๆเพราะนี่เป็นงานชิ้นแรกของเธอ แต่พี่ปิ๊กกลับไม่อธิบายอะไรเลย “เอาวะ สู้ตาย” ฟ้าใสก้มลงไปอ่านรายชื่อนักแสดง
รายชื่อนักแสดง
1.ฮัท-คันฉัตร แสดงเป็น เคน (พระเอก)
2.แสง – ทอแสง แสดงเป็น กิ๊ก (นางเอก)
3. แซนดี้ – แซเมนท่า แสดงเป็น เฟิร์น
4.ณรงค์ แสดงเป็น เดช
5.ดี้ – นาลินี แสดงเป็น ดี้
6.ศักดิ์ แสดงเป็น ชายหัวโบราณ
นี่เป็นเพียงรายชื่อนักแสดงเด่นในเรื่องเท่านั้น ฟ้าใสเตรียมบทไปแจก
สำหรับบทของ ฮัทกับทอแสงนั้น และแซนดี้นั้น ฟ้าใสเอาไปแจกได้อย่างง่ายดาย เพราะเธอรู้จักดี (ถึงแม้แซนดี้จะทำตัวสะบัดสะบิ้งบ้าง ตอนรับบท)
แต่ที่เหลือนี่สิ…เฮ้อ
ณรงค์เป็นดาราหน้าใหม่ ฟ้าใสยังไม่รู้จักด้วยซ้ำว่าเขาหน้าตาเป็นยังไง ส่วนคุณดี้นั้น เธอน่ารักดี แต่ฟ้าใสก็ไม่กล้าเข้าไปทัก สำรับศักดิ์ หรือที่คนในวงการเรียกกันว่า ปู่ศักดิ์นั้น ก็เป็นนักแสดงอาวุโส ดูมีอายุแล้วก็น่าเกรงขามมากๆเลย
“เอาไงดีเนี่ย” ฟ้าใสเกาหัวแกรกๆ
“หวัดดีจ้ะ”
ฟ้าใสหันไปมองที่ต้นเสียง ว้าว… ผู้หญิงท่าทางคล่องตัวคนหนึ่ง ยิ้มให้เธออย่างเป็นมิตร
“ส..สวัสดี ค..ค่ะ” ฟ้าใสเอ่ยขึ้นตะกุกตะกัก
(ตายละหว่าใครก็ไม่รู้ ทำไงดีละ ..ยิ้มไง ยิ้ม ยิ้มอีก อีกนิด)
สาวคล่องตัวคนนั้นหัวเราะคิกคัก เธอขำฟ้าใสที่ฉีกยิ้มกว้าง จนหน้าแป้นแล้น อย่างกับแป๊ะยิ้ม
“หวัดดีฟ้า พี่เป็นผู้ช่วยผู้กำกับ พี่ชื่อมีนาจ้ะ เรียกว่ามีนก็ได้ มา..เดี๋ยวพี่ช่วย..เอาไหม”
ฟ้าใสพยักหน้าหงึกหงักอย่างดีใจ แต่มีนาไม่รอให้ฟ้าใสมัวพยักหน้าหงึกหงักอยู่ เธอแวยมือฟ้าใสไปอย่างรวดเร็ว เดินไปตรงโน้นตรงนี้อย่างคล่องตัว แนะนำให้รู้จักกับปู่ศักดิ์ คุณดี้ และท้ายสุดคุณณรงค์..
ฟ้าใสแทบจะเดินตามมีนาไม่ทันแน่ะ แต่หลังจากแจกบทเสร็จ ก็ถึงเวลาขึ้นรถบัสพอดี๊---พอดีแน่ะ
หญิงสาวขึ้นรถอย่างโล่งอก เธอกะจะนั่งติดกับทอแสงซะหน่อย แตาพี่สาวของเธอกับนั่งติดกับอีตาฮัทเสียนี่ เธอเลยต้องเดินแกร่วอยู่บนรถอย่างหาที่นั่งไม่ได้
“มานั่งกับพี่สิ ฟ้า” มีนาทักขึ้นอย่างอารมณ์ดี แต่ฟ้าใสกลัวเธอนิดๆนะ..ก็แหม มีนาน่ะ ทำอะไรก็คล่องตัวไปหมด..แต่ทำไงดีล่ะ ก็ยังดีกว่าหาที่นั่งไม่ได้น่ะแหละ
xxxxx
บนรถบัส ฟ้าใสนั่งพิจารณาคนรอบตัวอย่างพินิจพิเคราะห์
เธอมองไปที่พี่ปิ๊ก ผู้กำกับหนุ่ม ที่ชอบทำตัวแปลกๆ เช่นไว้เคราดก แค่นั้นยังไม่พอ..ย้อมสีแดง หนวดสีส้ม คู่แข่งเจ้าป้าได้เลย ส่วนทอแสงนั้น ฟ้าใสมองอย่างชื่นชม ก่อนเหลือบไปเห็นแซนดี้มองเพี่สาวของเธออย่างเคียดแค้น
ฟ้าใสละสายตาไปมองปู่ศักดิ์ นักแสดงอาวุโส..
ฟ้า..
\"อีกแล้วเหรอนี่” ฟ้าใสกดขมับเธอเบาๆ
ฟ้า..อย่าไป
“ฉันคงฝัน ไม่ก็เพ้อเพราะไม่สบาย” หญิงสาวหาข้อแก้ตัวให้เสียงที่ได้ยินนั้น อย่างข้างๆคู่ๆ
ฟ้า..พาแสงหนีไป..ไปซะ
ภาพไฟไหม้…เลือด…ศพ…มีด…เงาดำ ภาพพวกนั้นปรากฏขึ้นมาในหัวฟ้าใสเหมือนการฉายสไลด์
xxxxx
“ฟ้า”
ฟ้าใสลืมตาขึ้นอย่างตกใจ “ไฟไหม้” เธอกรีดร้อง “พี่แสงหนีไป”
“ฟ้า” ทอแสงกอดน้องสาว “พี่ไม่น่าพาฟ้ามาเลย”
พี่ปิ๊กมองดูฟ้าใสอย่างเป็นห่วง “ตัวร้อนจี๋เลย”
“รถออกมาไกลแล้ว ย้อนกลับคงไม่ทัน..แย่จัง” มีนามองฟ้าใสอย่างสงสาร
“ทำไมคะ เกิดอะไรขึ้น” ฟ้าใสถามอย่างงงๆ
“ฟ้าสลบไปน่ะสิ เหงื่อออกพลั่กๆเลย แถมตัวร้อนจี๋อีกต่างหาก” ทอแสงว่า
สลบ? อีกแล้วเหรอนี่ ..ฟ้าใสออกจะงงๆอยู่หน่อย เธอพยายามทำตัวให้เป็นปกติมากที่สุด ก่อนนั่งลงข้างๆมีนา เธอเริ่มรู้สึกห่วงตัวเองนิดๆเหมือนกัน..-_-“
แต่คณะเดินทางหารู้ไม่ว่า พวกเขาน่าจะห่วงตัวเองให้มากๆ เพราะพวกเขากำลังเดินทางไปสู่หายนะ…
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น