ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
สวบ…..สวบ
ผมได้ยินเสียงของมันตามหลังผมมาติดๆ ผมรู้ว่ามันไม่ไว้ชีวิตผมแน่ ผมคงไม่รอด แต่ผมยังคงวิ่ง วิ่ง และวิ่งไม่หยุด ภายใต้ร่มเงาแห่งป่า ผมหวังให้เงามืดบดบังตัวผมจากมัน ผมวิ่งเข้าไปในซากอาคารนั่น ซากที่ผมมองว่ามันมืด และน่าจะปลอดภัยสำหรับผม
ผมไม่รู้ว่าประสาทตาของมันในที่มืดดีหรือไม่ แต่ที่แน่ๆ ผมก็รู้ว่า ถ้าผมยืนกลางแจ้ง มันเห็นผมแน่ ผมจึงตัดสินใจจะเข้าไปแอบในความมืดของซากนั้น
ผมปิดประตู แล้ววิ่งต่อ ลังเลว่าจะไปทางไหนต่อดี สุดท้ายผมก็วิ่ง วิ่งไปทางเดินขวามือ เพราะผมเกลียดทางเดินซ้ายมือ มันทำให้ผมคิดถึง…..ช่างมันเถอะ ผมวิ่งต่อ ในใจก็ภาวนาให้มันไม่รู้ว่าผมเข้ามาแอบในนี้ ให้มันละทิ้งความพยายามจะฆ่าผม แล้วจากไปเสีย
สุดทางเดินแล้ว!!!ทางตัน
ผมลืมไปว่างตรงนี้มันทางตัน ให้ตายเถอะ ผมติดกับแล้ว ผมลังเลว่าจะวิ่งกลับออกไปดี หรือหลบอยู่ที่นี่
ผมเลือกจะหลบอยู่ที่นี่……
ผมซุกตัวที่มุมกำแพงปลายทางเดิน หลบเข้าไปในความมืด ในขณะที่มือยังกอดสมุดบันทึกนี้แน่น ผมบันทึกทุกอย่างเกี่ยวกับที่นี่ …เกี่ยวกับมัน ไว้ในนี้หมด ผมไม่อยากให้มันสูญหาย หรือถูกทำลาย
และในช่วงเวลาที่ผมเขียนอยู่นี้ ผมมั่นใจว่าผมต้องตายแน่นอน แต่อย่างน้อย ผมก็อยากบันทึกความรู้สึกก่อนตายเอาไว้ อยากให้ใครสักคนได้อ่าน…..
มันมาแล้ว!!!
ผมได้ยินเสียงลมหายใจของมัน ผมกลั้นหายใจ รู้สึกได้ว่าหัวใจตัวเองเต้นตึกตักอย่างลุ้นระทึก ภาวนาอ้อนวอนสิ่งศักดิ์สิทธิ์ช่วยเหลือผม
มันใกล้เข้ามาแล้ว ผมเห็นดวงตาสีแดงฉานคู่นั้นของมันอย่างชัดเจนในความมืด มันใกล้เข้ามาจนผมเห็นเกล็ดดำมะเลื่อมของมัน เข้ามาใกล้อีก จนผมได้กลิ่นลมหายใจบูดเน่าของมัน……มันจ้องผม ผมไม่จ้องมันกลับหรอก ผมยังคงเขียนบันทึกต่อ ผมอยากบันทึกช่วงวินาทีนี้ไว้ ช่วงวินาทีที่ผมกำลังจะตาย
สมุดบันทึกเล่มหนาหล่นลงสู่พื้น พร้อมกับเสียงร้องของชายหนุ่ม
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
เขาตายแล้ว……ดวงตาเบิกโพลง ร่างกายปริแตก เลือดไหลออกจากทุกอณูทวารของร่างกาย ร่างของชายหนุ่มถูกลากออกจากอาคารนั้น ทิ้งไว้เพียงสมุดบันทึกเล่มหนา ที่ถูกลืมเลือน หลบซ่อนอยู่ในมุมมืดของซากอาคารนั้น…….รอคอยผู้มาค้นพบ
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
หลายปีผ่านไป.....
“จะมีการประกวดภาพยนตร์ดีเด่นประจำปี 2547ขึ้น ผมคิดว่า นี่เป็นโอกาสอันดีที่บริษัท นัมเบอร์วัน ของเราจะได้แจ้งเกิดเสียที ” นายทวี ประธานบริษัท นัมเบอร์วัน กล่าวขึ้น “ผู้กำกับครับ ผมอยากให้คุณ จัดการถ่ายทำหนังให้เร็วที่สุดนะครับ อย่าชะล่าใจ เป็นอันขาด รางวัลภาพยนตร์ดีเด่นปี47 ต้องเป็นของบริษัท นัมเบอร์วันเท่านั้น”
xxxxx
ฟ้าใสเป็นสาวสวย วัย22 ปี เพิ่งจบปริญญาตรีมาหมาดๆ จากสาขานิเทศน์ศาสตร์ พี่สาวของเธอเป็นดาราสาวสวย วัย23ปี ผู้กำลังโด่งดังบนแผ่นฟิล์ม ฟ้าใสเลยตัดสินใจออกมาทำงานที่บริษัท นัมเบอร์วัน ซึ่งเป็นบริษัทที่พี่สาวของเธอ รับถ่ายหนังด้วย
“ว่าไงคะ พี่แสง ประชุมเป็นไงบ้าง” ฟ้าใสถามเสียงหวาน
“บริษัทของเรากำลังจะถ่ายทำหนังเรื่องใหม่ กะจะส่งเข้าประกวด รางวัลภาพยนตร์ดีเด่นปี47” ทอแสง ผู้เป็นพี่กล่าว
“แล้วถ่ายที่ไหน เรื่องอะไร ใครเป็นผู้กำกับ แล้วพี่ได้เป็นนางเอกหรือเปล่า” ฟ้าใสยิงคำถามเป็นชุด
ทอแสงมองน้องสาวอย่างขำๆ “อยากให้พี่เป็นนางเอกมากเลยเหรอ”
“แหง อยู่แล้ว” ฟ้าใสสวนทันควัน “ตกลงใครเป็นผู้กำกับคะ พี่แสง”
ทอแสงหยุดยืนโพสต์ท่าสวยๆ ที่ฟ้าใสมองว่า อุ-บาทว์-สิ้น-ดี
“ผู้กำกับปิ๊กกำกับเรื่องนี้จ้ะ”
“พี่ปิ๊กเหรอคะ” ฟ้าใสร้องอย่างดีใจ “ถ้างั้นนางเอกก็คือ…”
“พี่สาวสุดสวยของเธอคนนี้ไงยะ”
2พี่น้องหัวเราะกันอย่างอารมณ์ดี ผู้กำกับปิ๊ก หรือชื่อจริงคือ ปิยะศักดิ์ เป็นเพื่อนซี้ของทอแสงอยู่แล้ว ฉะนั้นจึงไม่ต้องสงสัยเลยว่าใครจะได้เป็นนางเอกไปได้นอกจากทอแสง
“ฟ้ารู้ไหม ยัยแซนดี้อิจฉาพี่ใหญ่เลย”
แซนดี้เป็นดาราสาวลูกครึ่งไทย-อเมริกัน เธอมักอิจฉาทอแสงที่ได้งานดีๆไปหมด แทนที่จะเป็นตัวเธอเอง
“น่าสงสารพี่แซนดี้เหมือนกันนะคะ”
“โอ๊ย…รายนั้นน่ะเหรอ ช่างเขาเถอะ ยังไงเขาก็ได้แสดงเรื่องนี้เหมือนกัน แต่…ไม่-ได้-เป็น-นางเอก” ทอแสงพูดเน้นคำอย่างเซ็งๆ แซนดี้กับทอแสงเป็นไม้เบื่อไม้เมากันมาตลอด จึงไม่น่าแปลก ถ้าต่างฝ่ายต่างไม่อยากเล่นหนังร่วมกัน
“ว่าแต่คราวนี้ พี่แสงจะแสดงเรื่องอะไรเหรอคะ” ฟ้าใสถามอย่างใคร่รู้
“พี่นึกแล้ว ว่าเธอต้องอยากอ่าน” หญิงสาวยื่นบทภาพยนตร์ให้
“The Amusement Parkอุ๊ย ชื่อภาษาอังกฤษด้วย แปลว่าสวนสนุกใช่ป่ะ” หญิงสาวตอบอย่างอวดๆ
ทอแสงหันมาขยี้หัวน้องสาว “ไม่โง่นิ”
“น้องพี่ไงล่ะ เก่งอยู่แล้ว” ฟ้าใสหัวเราะคิกๆ “โน่น…พี่ฮัทมา แหม~ตามสบายนะคะ เดี๋ยวฟ้าไปอ่านบทภาพยนตร์เล่นๆ อิอิ ไม่อยากเป็น ก.ข.ค.” หญิงสาววิ่งไปอย่างอารมณ์ดี
ฮัท เป็นแฟนของทอแสง คู่นี้หวานกันเหลือเกิน ฟ้าใสแอบเชียร์ให้พี่สาวลงเอยกับนายฮัท เสียที หลังจากเปลี่ยนคู่ควงมา 10 กว่ารอบแล้ว…
ฮัทเป็นหนุ่มร่างสูงหน้าตาดี ขยันดีนะ นั่นเป้นความคิดของฟ้าใส แต่เธอก็ไม่ได้รู้จักเขามากไปกว่านี้ รู้แต่ว่าพี่สาวของตนรู้จักฮัท เนื่องจากเพื่อนแนะนำมาอีกทอดหนึ่ง ซึ่งทอแสงก้ไม่ได้รู้จักชายหนุ่มดีไปกว่าน้องสาวเสียเท่าไร รู้แต่ว่า ฮัท มีชื่อจริงว่า คันฉัตร แค่นั้นเอง!!! แต่ไม่มีใครเรียกฮัทว่า คันฉัตร สักเท่าไร เพราะดูเหมือนเจ้าตัวจะไม่ค่อยชอบชื่อนี้
ฟ้าใสปล่อยให้พี่สาวจู๋จี๋ ไปให้เต็มที่ ส่วนตัวเธอก็มาแอบนั่งอ่านบทภาพยนตร์ เงียบๆ อยู่คนเดียว
“the amusement park” หญิงสาวอ่านในใจ
ฟ้า…
“ใครน่ะ” ฟ้าใสมองรอบๆอย่างกลัวๆ
ฟ้า…
เสียงนั้นแผ่วเบา แต่นุ่มนวล และเย็นยะเยือกไปในขณะเดียวกัน
อย่าฟ้า…อย่าไป
“อะไรอ่ะ” ฟ้าใสมองงงๆ “คงหูฝาดไปมั้ง อ่านต่อดีกว่า”
หญิงสาวก้มหน้าก้มตาอ่านต่อ แต่เสียงร้องเรียกนั้นค่อยๆดังขึ้นจนกลายเป็นเสียงกรีดร้อง
อย่าไปที่นั่น…..
ลมเย็นพัดวูบเข้ามาปะทะหน้าหญิงสาวอย่างแรง
อย่าไป...อย่ายุ่ง...
เสียงนั่นคืออะไรกัน และความหมายที่เสียงนั้นกล่าว คืออะไร อย่าไป...อย่าไปไหนล่ะ ฟ้าใสปวดหัวจี๊ดขึ้นมา
อย่าไป...
นั่นคือเสียงสุดท้ายที่เธอได้ยิน....ก่อนหมดสติไป
XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXxxxxxxxxxxxxxxxxxxxXXXXXXXXXXXXXXXXX
to be continued
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น