เมื่อใบไม้ผลิหอบรักมา(Spring Brings Me love)

ลำดับตอนที่ #2 : บทนำ

บทนำ

   ในตอนนี้ ทั่วทั้งเมืองถูกปกคลุมด้วยความอบอุ่นของฤดูใบไม้ผลิ ความอบอุ่นที่ว่านั้นช่างใจดีซะเหลือเกินที่ยินยอมให้ใบอ่อนๆของเมเปิ้ลได้ชูช่อโชว์ใบเว้าๆแหว่งๆของมัน มีพวกดอกไม้ที่พากันหลบอยู่ใต้ดินในช่วงฤดูหนาวก็เร่งรีบผลิบานอย่างมีชีวิตชีวา...

   ทุกสิ่งทุกอย่างเพิ่มสีสันให้กับที่นี่ ที่ไร่องุ่นซูซานแห่งเมืองเวลช์พูล เสมือนหนึ่งเป็นการเริ่มต้นสิ่งใหม่ๆที่สดใสและชื่นฉ่ำของเด็กหญิงผมเปียที่ชื่อ “โดโรธี มาเรีย สมิธ” โดโรธีผู้ไม่เคยมีความสุขกับวันอันสดใส และโดโรธีผู้ไม่เคยหยิบยื่นไมตรีให้กับใคร บางทีอาจเป็นเพราะการที่เธอไม่มีแม่ ส่วนพ่อ(จอห์น โคล สมิธ) ก็มัวแต่วุ่นอยู่กับไร่องุ่นหรือไม่ก็โรงบ่มไวน์ นอกจากไปเรียนหนังสือแล้ว วันทั้งวันของเธอจึงมีแต่ตุ๊กตาบาร์บี้ชื่อมาเรีย และแม่บ้านร่างตุ้ยนุ้ยผู้ใจดี เธอชื่อว่า แมรี่ แท็บแมน  แมรี่มีหน้าที่ทำความสะอาดบ้าน ทำอาหาร และแน่นอนเธอต้องคอยรับมือกับความดื้อดึงเอาแต่ใจของโดโรธี ครั้งหนึ่งเธอเคยถูกแกล้งจนล้มคะมำเพราะเดินเหยียบพื้นที่ชุ่มน้ำมันมะกอกจากฝีมือของโดโรธี แต่ใครกันเล่าที่จะดื้อได้ทั้งวี่ทั้งวัน มันก็ต้องมีเวลาพักกันบ้าง - - -

   ห้องนอนของโดโรธีอยู่ใต้หลังคาของบ้านสามชั้นที่ก่อด้วยอิฐสีแดง มันเป็นห้องโล่งๆ ที่มีแค่เตียงนอน โต๊ะทำการบ้าน ตู้เสื้อผ้าและโต๊ะเครื่องแป้ง ลมจะโบกพัดเย็นอยู่ตลอดเวลาเพราะหน้าต่างทั้งห้าบานรอบห้อง มีนาฬิกาคุ๊กคูแขวนอยู่เหนือโต๊ะทำการบ้าน เมื่อถึงเวลาสี่โมงเย็นก็จะส่งสียงร้อง “คุ๊กคู – คุ๊กคู – ค๊กคู – คุ๊กคู” จากนั้นโดโรธีก็จะรับวิ่งมาและขลุกอยู่บนห้องจนกว่าจะได้เวลาอาหารค่ำ ไม่มีใครรู้ว่าเธอทำอะไร แต่มันเป็นเช่นนี้มาตลอดสองปีตั้งแต่เธออายุได้ห้าขวบ

   นอกจากความลับบนห้องนอนแล้ว ก็ยังมีอีกอย่างหนึ่งที่ทำให้เธอยุติความดื้อลงได้ นั่นก็คือ “การถักเปีย” ทุกครั้งที่แมรี่บอกว่าจะถักเปียให้ โดโรธีก็จะอ่อนปวกเปียกและยอมทำตามคำของแมรี่ทุกอย่าง บางทีเธอก็จะเป็นฝ่ายขอร้องให้แมรี่ถักเปียให้ ไม่ว่าจะวันไหนเวลาใดผมสีทองเป็นมันวาวของเธอก็จะถูกถักเปียเป็นเกลียวตลอดเวลา ...