อ่านกันซะ แล้วจะรักแม่มากขึ้น...

เนื้อเรื่อง

วันศุกร์หลังเลิกเรียน... ผมเดินตากฝนเข้าบ้านมาจากป้ายรถเมล์ วันนี้ฝนตกอีกแล้ว เมื่อวานฝนก็ตก วันนี้ฝนก็ตกอีก
ผมรีบวิ่งเข้าบ้านโดยเร็ว แต่กว่าจะเข้าบ้านได้ก็เปียกไปทั้งตัวแล้ว ทั้งๆที่มอเตอร์ไซค์รับจ้างก็มี แต่ว่าคนมันเยอะ ผมไม่ขอบรอ^_^

      ถึงบ้านแล้ว ผมไม่รอช้า รีบวิ่งเข้าห้อง โยนกระเป๋า แล้วก็เปิดคอม ผมทำเป็นกิจวัตรแล้วครับ กับการนั่งหน้าคอมวันบละ 4-6 ชม ปิดเทอมนี่ไม่ต่ำกว่า 8-12 ชม เลยครับ :p) แล้วก็รีบวิ่งไปอาบน้ำสระผมทันที แต่งตัว ทานข้าว แล้วก็กลับเข้าห้องไปนั่งเล่น rag
จนถึงเที่ยงคืน แล้วจึงล้มตัวลงนอนบนเตียงที่อยู่ข้างๆคอมฯในห้อง

      วันรุ่งขึ้น ทุกอย่างเป็นปรกติดี วันนี้คุณแม่ไปทำงานสายหน่อย เพราะเป็นวันเสาร์ คุณแม่ผัดมะกะโรนีรอไว้ แต่กว่าผมจะตื่นก็ประมาณ 11 โมงแล้ว เพราะเมื่อคืนเล่น rag ดึกมากๆ ..... พอผมลุกไปทานข้าวเช้าเสร็จ ก็อาบน้ำเหมือนทุกวัน แต่วันนี้ผมรู้สึกเพลียๆแปลกๆ ผมเลยไปนอนต่ออีกแปปนึง คุณแม่เห็นว่าผมไปนอนต่อเลยเข้ามาถามว่าผมเป็นอะไรมั้ย ผมก็ตอบไปว่า \" ไม่เป็นไรครับ แหะๆ\" แล้วก็ลุกขึ้นไปเปิดคอมเล่น rag ต่อ ... คุณแม่เห็นว่าผมไม่เป็นอะไร ท่านก็ไปทำงาน เหลือแค่ผม พี่ชาย และคุณย่าที่อยู่บ้านกันสามคน

      ประมาณบ่ายสามโมง ผมเริ่มรู้สึกเวียนหัว ผมจึงบอกเพื่อนๆใน rag ว่า ไม่สบาย ขอตัวก่อน แล้วจึงไปนอนพัก ผมรู้สึกว่า ตัวร้อน มากๆ ปวดหัวไม่หยุด คนที่บ้านเริ่มรู้ว่าผมไม่สบาย คุณย่าก็เข้ามาบ่นๆว่า ผมเอาแต่เล่นเกม กินขนม เลยไม่สบาย(เกี่ยวมั้ย -_-\' ) พี่ชายก็มีธุระ ต้องไปข้างนอก เลยไม่ได้อยู่ดูแลผม ตอนนี้ผมนอนทรมานอยู่ในห้องคนเดียว ตอนนี้ผมไม่มีใครแล้ว ทรมานมากๆ ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร ผมไม่เคยป่วยขนาดนี้มาก่อน ผมจึงรีบลุกขึ้นไปเช็ดตัว ทานข้าวเย็น แล้วรีบเข้านอนทันที เผื่อว่าอาการจะดีขึ้น

      แต่แล้ว วันรุ่งขึ้น ผมมีเรียนภาษาจีน แต่ผมลุกไม่ไหว อาการย่ำแย่ลงไปอีก ตอนนี้คุณพ่อและคุณแม่เข้ามาดูอาการผม ท่านก็บ่นเล็กน้อยๆ เพราะผมไม่ชอบทานยากันไว้ก่อน ทำให้ไม่สบายได้ง่าย ตัวผมร้อนมากๆ จนคุณพ่อต้องขับรถพาผมไปโรงพยาบาลเดชะบุญ คุณหมอบอกว่าผมแค่เป็นหวัด คออักเสบ (ตอนเช้าผมไอแรงไปนิดนึง คอเลยแดง แต่เค้าไม่สนใจอาการไข้กับปวดหัวผมเลย)แล้วก็ให้ยาแก้อักแสบกลับมาชุดนึง .... ผมกลับถึงบ้านประมาณบ่ายโมง ทานข้าวทานยา แล้วรีบนอนพักทันที แต่อาการผมแย่ลงเรื่อยๆ แต่ดีนะครับ ที่คุณแม่คอยเช็ดตัว ป้อนข้าวป้อนน้ำให้ตลอด .......

      พระอาทิตย์ตกดินแล้ว แต่ผมยังนอนไม่ได้ ตัวผมร้อนไม่หยุด ถึงจะเช็ดตัว ทานยาอย่างไร ไข้ก็ไม่ลด แต่กลับตัวร้อนขึ้นเรื่อยๆ ผมทรมานมากๆ ถ้าไม่ได้คุณแม่มาคอยดูแลผม ผมอาจจะแย่ไปกว่านี้อีก ตลอดเวลาที่ท่านเฝ้าผม เมื่อผมหิวน้ำ ผมแค่มองหน้าแม่ผมไม่ต้องเอ่ยปากแม้แต่คำเดียว ท่านไปหาน้ำมาให้ผมดื่มทันที และเมื่อผมรู้สึกตัวร้อนมากๆ ผมมองหน้าแม่อีกครั้ง เพราะผมไม่มีแรงที่จะขยับปากพูดแล้ว ท่านก็ไปหาผ้ามาเช็ดตัวให้ทันที..... เป็นเช่นนี้ตั้งแต่ตอนที่ผมกลับมาถึงบ้านจนกระทั่ง เช้าวันรุ่งขึ้น...

      ใช่ครับ เช้าวันรุ่งขึ้น วันนั้นผมนอนไม่หลับทั้งคืน ท่านก็อยู่เฝ้าผมทั้งคืน กว่าอาการผมจะดีขึ้นก็ประมาณ ตีสาม แต่ผมก็ยังนอนไม่หลับ นอนหลับเอาจริงๆประมาณตีสี่ ตื่นมาประมาณเจ็ดโมง คุณแม่ปลุกผมให้ไปทานข้าว จะได้ทานยาอีก คุณแม่ทำข้าวกับไก่ผัด แถมด้วย ไข่ดาวฟองนึง ผมทานไปได้สักพัก เรื่องที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น



      ผมรู้สึกแน่นหน้าอกขึ้นมากระทันหัน หายใจไม่ได้ ผมสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ แก๊สในกระเพาะมันดันสวนกับอาหารที่กินลงไป ทำให้หลอดลมอุดตัน พี่ของผมรีบเรียกคุณแม่ให้มาดู ตอนนั้นอาม่าอยู่ใกล้ๆ ด้วยความตกใจของท่าน ท่านเอามือลูบหน้าอกผมลง แต่มันยิ่งทำให้ผมอาการแย่ยิ่งกว่าเก่า จากที่อากาศแทบจะไม่เข้าปอด มันไม่เข้าเลย ผมหน้าซีด ตัวเย็น มือเท้าชา สติเลือนไปทุกที ผมพยายามกลืนข้าวลงไปได้ แล้วจะก้มหน้าเพื่อให้เรอเอาแก๊สออกได้ แต่ว่าคุณย่าท่านก็ใจดีอีก จับคอผมชูขึ้น ทำให้ลมไม่ออก ตอนนี้ ผมอยู่ในสภาพกึ่งตายแล้ว ไม่รู้สึกตัวอะไรเลย แต่ผมรวบรวมพลังชีวิตเฮือกสุดท้าย ปัดมือคุณย่าทิ้งไป ก่อนจะล้มตัวลงไปบนพื้น......



เรื่องราวเป็นอย่างไรต่อไป ติดตามตอนต่อไปนะครับ