เพียงความทรงจำในกาลเวลา

เนื้อเรื่อง

ช่วงเวลาความรักครั้งแรกของผมตอนที่เรียนโรงเรียนพณิชแห่งหนึ่งแถวอู๋รถสาย 82 แต่ก็ไม่ได้น่ารักเท่ากับน้อง.โฟกัส เค้าน่ะ แต่เป็นผู้หญิงผิวสีแทน ไม่ใช้สีดำแทนสีขาวน่ะ  ตัวผมเองตอนนั้นก็แค่อายุ 15 เอง อยู่ ปวช.ปี 1 ผมเป็นคนพูดไม่เก่ง ไม่ค่อยสนิดกับเพื่อนต่างเพศเท่าไหร่ เพื่อนในก็มีแต่ผู้ชาย จนเพื่อนผมมันมีแฟนกันหมด
    
                วันแรกที่ได้รู้จักกับผู้หญิงคนแรกที่เป็นรักครั้งแรกของผม วันนั้นตอนพักกลางวัน ผมตามเพื่อนของผมไปห้องแฟนเพื่อน ก็ได้รู้จักเธอเข้ามาคุยแบบแกล้งๆผม
แต่ผมก็ไม่ได้พูดคุยอะไรได้แต่เงียบ จนแฟนเพื่อนเห็นก็เลยเอาไปแซวผมเล่นพอหลายวันเข้าแฟนเพื่อนผมอยู่ๆก็ถามผมว่า ธนาอยากรู้จักจิ๋วหรือเปล่าผมก็ไม่ตอบ แต่แฟนเพื่อนก็เอากระดาษมาเขียนชื่อกับเบอร์โทรให้แล้วก็บอกว่าอย่าไปบอกแตงล่ะ
    
    วันแรกที่ได้คุยกับ เป็นวันที่ผมไปทำงานที่ห้าง.พันธุ์ทิพย์ฯ ตอนที่ผมจะไปกินข้าวผมก็ไม่รู้นึกยังไงขึ้นมาก็เลยลองโทรไปหาจิ๋วดู พอโทรติดปุบเสียงคนรับก็เป็นเสียงของจิ๋ว ก็ง่ายเข้าไปใหญ่เพราะผมเป็นคนขี้อายไม่ค่อยกล้าเรื่องโทรหาเพศตรงข้ามเท่าไหร่ ผมไม่รู้จะพูดอะไรเพราะอึงอยู่ ก็เลยพูดว่า
“ของสายจิ๋วครับ”
“กำลังพูดอยู่ค่ะ”  
“จำเราได้ไหมจิ๋ว”
“จำไม่ได้ค่ะ แล้วใครล่ะค่ะ” ผมก็เลยต้องเท้าความว่าผมเป็นเพื่อนของแฟนเพื่อนเธอ ที่คราวก่อนเคยแกล้งงัย
“อืม แตงจำได้แล้ว แล้วเธอเอาเบอร์มาจากไหนล่ะ”
“ผมก็งง ถามเธอว่าชื่อจิ๋ว หรือ แตง กันแน่”
“ที่บ้านเรียกแตง แต่ที่โรงเรียนเก่ากับเพื่อนที่ห้องเรียกจิ๋วเพราะตัวเล็ก”
“แล้วแตงก็ ถามผมอีกว่าเอาเบอร์มาจากไหน” ผมก็เงียบไม่ตอบเธอ แตงก็ดูเหมือนจะรู้ แล้วก็พูดว่าเอามาจากแฟนเพื่อนที่อยู่ห้องเราใช้ไหม ผมก็ตอบว่าใช้
“อย่าไปโกรษเลยน่ะแตง แฟนเพื่อนผมเค้าหวังดี” แตงก็ไม่ว่าอะไรแล้วถามผมว่าชื่ออะไร
“เราชื่อธนา” ก็คุยกันได้สักพักผมก็วางสาย เพราะแตงต้องซักผ้า
    ตอนช่วงนั้นผมเรียกเธอว่าจิ๋วมาตลอดเลย จนปวช.2 ผมก็เรียกเธอว่าแตงเพราะดูสนิดดีเหมือนเป็นคนข้างกายเธอ ผมก็โทรหาแตงมาเลือยๆ เราก็ได้แค่ไปเที่ยวกันนิดหน่อย ส่วนใหญ่ก็ไปกันเป็นกลุ่ม ผมก็เริ่มชอบเธอเอามากๆเห็นอะไรก็สีชมพูทำอะไรมันก็ดีไปหมดทั้งเรื่องเรียน การเงิน ก็ดีไปด้วยผมจำได้ครั้งแรกที่เธอเขียนเพลงให้ผม ถึงแม้มันเป็นแค่กระดาษธรรมดาแผ่นเล็กๆ แผนหนึ่งแต่ก็มีความหมายกับผมมาก ตอนหลังผมรู้ว่าเธอชอบเขียนเพลงกับกลอนผมก็เลยซื้อกระดาษ 555 Paper ให้แตง จนปวช.3 ผมกับแตงก็ห่างกันไปสักพักแล้วก็มาคบกันต่อผมแต่คราวนี้ผมก็ไปไหนมาไหนกับเธอบ่อยๆ วันที่คบกันใหม่ผมไปกับแตงไปหลับหลานของเธอได้นั่งเรือข้ามฝากด้วย บรรยกาศตอนนั้นดีมากๆเลย แล้วเธอก็ชอบนั่งเรือด้วย บ้างครั้งที่พาแตงไปเที่ยวหรือไปซื้อเสื้อผ้าก็พาไปนั้นเรือจนเรียนจบเธอก็ไปต่างประเทศ เพราะต้องไปอยู่แม่ที่นั้นตอนนั้นตัวผมสอบติดได้เรียนที่มหาวิทยาลัยของรัฐแห่งหนึ่งแถวสี่แยกบ้านแขก ผมก็เขียนจ.มไปหาเธอบ่อยๆเพราะกลัวเธอจะเหงา ไม่ก็โทรไปหาเธอจะได้ดูไม่หางกันจนเธอไปอยู่ที่นั้นได้ประมาณ 3 เดือนกว่าๆ ก็กลับมา เธอก็โทรมาหาผมแต่ผมยังเรียนหนังสือยังไม่กลับ ตอนที่กลับมาถึงพี่สาวผมก็บอกว่ามีคนโทรมาหา เค้าฝากบอกให้โทรกลับหา แตง ด้วยผมก็ดีจัยใหญ่ที่แตงกลับมา แต่ผมรู้ว่าแตงจะกลับมาแต่ไม่รู้ว่าจะกลับเมื่อไหร่เพราะเคยถามตอนโทรไปหาเธอที่ต่างประเทศ ผมก็โทรหาและหาโอกาสไปหาเธอก็เลยโดดเรียนไปเจอแตงก็อึงเพราะเธอกลับมาก็อวบๆ แต่ก็ไม่มีปัญหาเพราะผมก็ยังรักของผมอยู่ ก็นัดกันไปเจอไปทานข้าวกันจำได้ว่าไปกินที่ร้านแถวท่าพระจันทร์เพราะลูกจ้างที่ร้านเค้านินทาหาว่าผมไปหลอกเด็ก แต่ไม่รู้ใช้หรือเปล่าเพราะผมไม่ได้ยินที่เค้าพูดนินทากันแต่ก็รู้ว่านินทาแน่นอน แล้วผมก็คุยกับแตงถามถึงเรื่องราวต่างๆ
“แตงทำไมถึงเรียบกลับมาล่ะ”
“ก็กลับมาต่อ พลาสสปอร์ เพราะว่าอยู่ที่นั้นได้แค่3เดือนเอง”
“อ้าวทำไมล่ะ”
“ก่อนไม่ได้เป็นคนของที่นู้น ก็เลยได้ พลาสสปอร์นักท่องเที่ยวเอง ได้แค่3เดือนก็หมดต้องมาต่อใหม่ทุกๆ 3 เดือน”

                ต่อจากวันนั้นผมก็ยังเหมือนเดิมโทรไปหาแตงบ่อยๆ อยากมากก็ไม่ได้โทรไป3 – 4 ใน1เดือนหลังจากนั้นผมก็เงียบไป2 - 3เดือนเพราะมีปัญหาเรื่องเรียน แล้วก็โทรไปหาแตงครั้งนี้ผมได้รู้ว่าแตงมีแฟนแล้วแต่ตอนไหนผมไม่รู้ ผมเลยถามแตงว่ามีแฟนแล้วหรอ แต่บอกมีแล้ว ผมก็รู้อยู่แล้วแต่อยากถามเพราะอยากได้ยินจากแตงเอง ก็พูดกับแตงว่าขอให้แตงมีความสุขมากๆ น่ะ กับคนที่แตงรัก จากวันนั้นถึงวันนี้ก็จะ 3 ปีกว่าแล้วผมก็ลืมๆไปจนครั้งสุดท้ายที่ทำความสะอาดบ้านไปค้นเจอกล่องที่ผมเก็บของต่างๆที่เธอให้มา เอามาอ่านดูก็นึกถึงเวลาที่ผ่านมาก นึกแล้วก็ตลกดี แต่ก็ถ้าย้อนเวลาได้ก็อยากจะทำไปแก้ไขเรื่องราวต่างๆ ที่ผ่านมา แต่ก็มีความสุขทุกครั้งที่นึกถึงเรื่องนี้ก็รักครั้งแรกนิ
แล้วเพื่อนล่ะ ลองนึกดูสิว่ารักครั้งแรงของคุณคือใครแล้วเพื่อนจะมึความสุขอีกครั้งเหมือนได้ย้อนไปดูละครภาพขาวดำที่เป็นความหลังที่หน้าจดจำหน้าแรกของความรัก  

                เรื่องนี้ก็เป็นเรื่องที่อยากจะเขียนขึ้นไม่ได้มีความหวังร้ายอะไรเพราะเขียนมาจากตัวละครที่มีจริงที่เขียนขึ้นเพราะความรู้สึกดีๆกับความทรงจำที่ไม่มีวันลืมของความรัก และตอนรับเทศกาลความรักที่จะถึงนี้ด้วย        

                                                                                                                                                        
                                                                                                                                                      5 / ก.พ /47 1:48 AM
                                           หากว่าความรักที่เรามีให้ถึงจะไม่งอกงามที่ใจเค้าแต่มันก็งอมงามขึ้นในใจเรา

ช่วงชีวิตหนึ่ง / พอล ภัทรพล
อาจดูไม่นานที่เธอกับฉันคบกัน อาจดูว่ามันเกิดจากอารมณ์อ่อนไหว อาจดูเหมือนรักของเราไม่ค่อยลึกซึงเท่าไหร่ ทุกอย่างมันเป็นไปอย่างกับฝัน อาจเป็นเพราะเราต่างมองไม่เห็นความต่าง ปล่อยใจหลงทางจนต้องลงเอยอย่างนี้ ไม่อาจรวมทางกันไปทำได้แค่รู้สึกดี ทำได้เพียงเท่านี้เท่านั้นเอง
*/แต่เธอก็สอนให้คนหนึ่งได้เรียนรู้ได้รักเป็น ได้เจอกับความรักที่เซอะหา ขอบคุณที่สอนทุกๆอย่างจนถึงวันที่รำลา ต้องจากกันไปไกลจนแสนไกล
*/จะจำไม่ลืมว่านั้นชีวิตช่วงหนึ่ง ได้เคยซึ้งใจกับคนที่ดีอย่างเธอ จะรวมทุกความทรงจำที่เราทั้งสองต่างเจอ คงอยู่ภายในใจจนนิรันตร์
คงอยู่ภายในใจจนนิรันตร์