ตามหาเสื้อผ้า

เนื้อเรื่อง

ณ  ดินแดนอันแสนไกลโพ้นแห่งหนึ่ง  ยังมีพระราชาองค์หนึ่ง ผู้คลั่งไคล้เสื้อผ้า และการแต่งกายมาก  วันๆหนึ่ง เขาจะหาเสื้อผ้าใหม่ๆมาใส่  เมื่อส่องกระจก เขาก็จะวิจารณ์เสื้อผ้าทุกๆชิ้นส่วน  แล้วให้เสนาจดทุกคำพูดของเขาไว้
    อยู่มาวันหนึ่ง เขาวิตกเป็นอย่างมาก เพราะเสื้อผ้าของเขาก็ล้วนเป็นแบบเดิมๆ  เขาจึงตัดสินใจออกเดินทางเพื่อแสวงหาบรรดาเสื้อผ้าแบบใหม่ไม่ซ้ำใคร คราวนี้เขาตัดสินใจไปคนเดียว  เพราะไม่ต้องการให้พวกข้ารับใช้มาเกะกะในการ “ทำงาน” อันยิ่งใหญ่ของเขา
    เขาเดินทางอยู่ 3วัน3คืน เขาก็หยุดพัก ตอนนี้เขารู้อะไรบางอย่างแล้วนั่นก็คือ เขาหลงทาง
    สักพักหนึ่ง เขาก็ได้ยินเสียงหนึ่ง เป็นเสียงร้องเพลงของเด็ก  
    “จ้ามะจ๊ะทิงจา มะจ๊ะทิงจา มะจ๊ะทิงจา โย่ จ้ามะจ๊ะทิงจา มะจ๊ะทิงจา มะจ๊ะทิงจา โย่ โย่”
    “โอเด็กน้อย เจ้าชื่ออะไรรึ” พระราชาถาม
    “อะแฮ่ม กระผม เด็กชาย แฮร์รี่ พอตเตอร์ ชั้นปีที่5 โรงเรียนฮอกวอตส์ ขอรับ”
    “งั้นรึ เจ้าพอจะรู้ไหม ว่าตอนนี้ข้าอยู่ณ ที่ใด?”
    “ตอนนี้ท่านอยู่ที่ บ้านกร่ำ เมืองแกลง อ้อ ผมรู้แล้ว ท่านกำลังตามหาสุนทรภู่ใช่หรือไม่  ท่านเดินไปทางนั้น  เอ้อ  แล้วก็ ไม่รู้ซิ ท่านลองหาเอาเองละกัน เอ้อ ก่อนไปผมจะให้อะไรอย่างหนึ่ง” แฮร์รี่เปิดกระเป๋า “นี่เป็นผ้าคลุมพ่อมดอย่างดี ผมยกให้  บ๊าย บายครับ” แล้วแฮร์รี่ก็ขี่ไม้กวาดไปเจอรอน กับเฮอร์ไมโอนี่
    “แฮร์รี่ นี่ไง ฉันซื้อเป๊ปซี่บลูมาฝากด้วย” เฮอร์ไมโอนี่บอก
    “นั่นใครน่ะแฮร์รี่?” รอนถาม
    “ไม่รู้สิ เห็นท่าทางป้ำๆเป๋อๆ  ฉันก็เลยให้เสื้อคลุมกันฝนสีดำไป  รีบไปเถอะ  ก่อนที่โวลเดอมอร์จะมาเจอเรา”  แล้วทั้งสามก็บินหายไปบนก้อนเมฆ
                กลับมาที่พระราชา  เขาเดินไปพบเด็กชายอีกคนหนึ่ง
    “สวัสดีจ้ะหนู หนูชื่ออะไรรึ”
    “ผมชื่อสุดสาคร นี่ม้านิลมังกร... ซี้ย่ำปึ้กของผม” เขาชี้ไปที่ม้าแปลกๆตัวหนึ่ง “ลุงจะไปไหนฮะ?”
    “ฉันจะไปหา เอ้อ สถาทรภู่น่ะ หนูรู้จักเขามั้ย”
    “ลุงคงหมายถึงสุนทรภู่สินะ...  เขาเป็นคนให้กำเนิดผมเอง”
     “เขาเป็นพ่อหนูเหรอ”
    “ก็ไม่เชิง   ลุงหาเขาอยู่ใช่ไหม เมื่อกี๊เขาบอกว่า เขาจะไปสำเพ็ง แล้วก็จะไปเมเจอร์ต่อ  กว่าจะกลับก็คงอาทิตย์หน้านู่น  ลุงจะค้างที่นี่ก่อนมั้ย?”
    “เอ้อ ไม่เป็นไรหรอก  เดี๋ยวฉันจะไปละ”
    “เดี๋ยวสิลุง  อ้ะนี่  ฉันให้ลุง  สูทอาร์มานี่ แบบนี้มีลายเดียวในโลกด้วย  พ่อซื้อมาฝากฉัน แค่  9แสนเอง  รับไปสิลุง”
    พระราชารับสูทมา  แล้วเดินทางต่อ  ไปพบป้อมๆหนึ่ง มีชายคนหนึ่งโผล่หน้ามา  ถามว่า
    “เจ้าเป็นใคร”
    พระราชาตอบว่า “ข้าคือราชา  ข้าตามหาสุนทรภู่อยู่ ว่าแต่  ท่านชื่ออะไร?”
    “ข้ามีนามว่า ตะเบ็งชะเวตี้  สุนทรภู่อีเมลมาบอกข้าว่า  เขาจะไปดู ชื่อชอบชวนหาเรื่อง”
    “ขอบคุณท่านมาก ข้าไปล่ะ”
    “เดี๋ยว รับนี่ไว้” เขาโยนผ้าขาวม้าให้ “เป็นที่ระลึก”
    พระราชารับมา แล้วออกเดินทางเลียบทะเลไปอีก3วัน3คืน เขาก็พบชายร่างใหญ่4คน และหญิงอีก1คน
    “ท่านชื่ออะไรกันบ้างรึ”
    “พวกเรา วิค เคน เจอร์รี่ วานเนส และ ซันช่าย เราคือ เอฟโฟร์”
    “ท่านพอจะรู้จักสุนทรภู่ไหม”
    “เขาเพิ่งส่งเมสเสจมาหาฉันเอง  เขาบอกว่าจะไปกินไอติมสเวนเซ่น ท่านคงอยากฟังนิราศของเขาล่ะสิ ก่อนไป ท่านรับนี่ไว้ด้วยละกัน” ซันช่ายบอก “นี่เป็นหมวกทรงคาวบอยรูปพวกเรา”
    เมื่อกล่าวลากันเรียบร้อย เขาก็ได้ยินเสียงร้องเพลง
    “I tried so hard and got so far. In the end ……”
    “ท่านชื่ออะไรรึ”
    “Sorry I don’t understand u, oh maybe you want my autograph”
    พระราชาได้รับลายเซ็นหวัดๆจากพวกเขามา อ่านได้ว่า ลินคิน พาร์ค  เขาออกเดินทางต่อ ไปพบชายน่ากลัวผู้หนึ่ง พระราชาถามว่า
    “เจ้าชื่ออะไร รู้จักสุนทรภู่หรือไม่”
    “ข้าชื่อโวลเดอมอร์  ข้ารู้มาว่า สุนทรภู่ไปทางนั้น” โวลเดอมอร์ชี้ “เป็นทางไปสู่เมเจอร์ ว่าแต่ท่านล่ะ รู้จักแฮร์รี่ พอตเตอร์ ไหม รู้มั้ยว่าเขาไปไหน”
    “ข้าเพิ่งพบแฮร์รี่เมื่อ3วันก่อนเอง แต่ข้าไม่รู้ว่าเขาไปไหน”
    “ขอบคุณ ข้าจะให้รองเท้านันยางคู่นี้ตอบแนท่านละกัน”
    พระราชามุ่งหน้าไปยังเมเจอร์ ซินิเพล็กซ์ พบชายคนหนึ่งท่าทางปราดเปรียวเข้าไปถาม
    “ท่านชื่ออะไรรึ”
    “อันข้านี้มีชื่อว่าสุนทรภู่    แล้วเจ้าล่ะไปมุดอยู่เสียที่ไหน
จึงไม่รู้ว่าข้านี้คือผู้ใด                คนอะไรช่างเชยเสียจริงๆ”
    “อ้า ท่านคือสุนทรภู่นี่เอง”
    “โอ้ตัวท่านมาเพื่อตามหาข้าหรือ      มีเหตุอันใดๆฤๅเป็นเรื่องใหญ่
ข้าขอโทษที่เมื่อครู่ว่าท่านไป                   แล้วท่านล่ะคือใครจากไหนกัน”
    “ข้าเป็นราชา”
    “อ้อตัวท่านนี้คือพระราชา       มาตามหาตัวข้าเป็นยกใหญ่
ท่านอุตส่าห์เดินทางมาจากแดนไกล     ข้าจะให้สิ่งนี้เป็นเครื่องตอบแทน”
    สุนทรภู่ให้เสื้อคลุมกำมะหยี่สีเงินสว่างยาวกองพื้นแก่พระราชา เมื่อพระราชากำลังเดินกลับ ก็มีใครคนหนึ่งร้องเรียก
    “เฮ้ท่าน เราพบกันอีกแล้ว” พระราชาหันไปเจอแฮร์รี่ พอตเตอร์ เขาส่งยิ้มสดใสให้
    “สวัสดีแฮร์รี่ พอตเตอร์ ฉันกำลังจะกลับบ้านพอดี  อ้อเมื่อเช้านี้มีคนถามถึงเจ้าด้วย เขาชื่อว่า โวลเดอมอร์”
    แฮร์รี่สะดุ้ง “เอ้อ ท่านกลับกับเราดีกว่า  ผมจะขี่ไม้กวาดไปส่งท่าน”
    แล้วแฮร์รี่ รอน เฮอร์ไมโอนี่  ก็พาพระราชาไปส่งถึงวัง
    “ขอบใจพวกเจ้ามาก  ขอให้พวกเจ้าโชคดีในการเดินทาง” แล้วทั้งสามก็ขี่ไม้กวาดจากไป
    “โอ ท่านกลับมาแล้ว ข้าพเจ้า เตรียมเสื้อผ้าชิ้นหรูไว้ให้ท่าน”
    “ไม่จำเป็นอีกต่อไป” พระราชาตรัส “ฉันมีเสื้อผ้ามากพอแล้ว  พวกเขาทั้งหมด ได้สอนให้ฉันแบ่งปัน” คำพูดนั้นทำให้เสนายิ้ม
    “ถ้าอย่างนั้น” เสนาบอก “เรามารื้อเสื้อผ้าทั้งหมดที่พระองค์ไม่ใช้ ไปบริจาคกันเถอะ  แล้วเสื้อผ้าใหม่ของพระองค์ล่ะ”
    “นั่นแหละเป็นเสื้อผ้าที่ฉันจะใช้” ว่าแล้วเขาก็ชู เสื้อคลุมกันฝน  สูทอาร์มานี่  ผ้าขาวม้า หมวกเอฟโฟร์ รองเท้านันยาง และ เสื้อคลุมกำมะหยี่สีเงินสว่างให้ทุกคนดู
                                                                           “เพราะเป็นเสื้อผ้าที่มีค่ามากที่สุด”