The Way - - ทางเดิน

เนื้อเรื่อง

- - ทางเดิน - -


ผมเติบโตขึ้นจากเส้นทางที่มีคนปูพรมไว้ให้

ผมอยู่ในที่ที่แสนจะอบอุ่น ใครบางคนคอยเฝ้าดูผมอยู่ห่างๆ คอยประคับประคองชีวิตน้อยๆให้ก้าวเดินต่อไป

เด็กน้อยย่อมรู้ตัวดีว่าตอนนี้ตนเองได้อยู่ในอ้อมกอดของสิ่งที่สวยงามที่สุด อยู่ในที่ที่พร้อมจะมอบความรักให้

แต่แล้วเมื่อเด็กน้อยเติบโตขึ้น ปีกที่เคยซ่อนไว้ บัดนี้เริ่มที่จะทรงตัว และอยากที่จะบินได้เอง

และทั้งๆที่มันยังอ่อนกว่าที่ควรนัก

ผมได้เลือกเส้นทางที่จะเดินด้วยตนเอง

จากทางที่มีคนปูพรมไว้ให้ บัดนี้ผมได้ตัดสินใจแล้วว่า ผมจะเดินออกจากเส้นทางนั้น และมุ่งหน้าสู่เส้นทางที่ผมมั่นใจว่าผมจะไปถูก

บัดนี้นกน้อยได้ติดปีกพร้อมที่จะบินแล้ว

แม่ถามผมว่า แน่ใจแล้วเหรอที่จะไป ทางที่ลูกเลือกเดินมันถูกแล้วเหรอ คิดให้ดีๆก่อนนะลูก

ผมตอบกลับไปว่า…

มันคือทางที่ผมเลือก เส้นทางที่ผมเลือกเอง ต่อจากนี้คนที่สามรถวงการทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตผมได้ คือตัวผมเอง

แม่มองลูกน้อยด้วยแววตาที่เปลี่ยนไป ความเศร้าและความห่วงใยมีอยู่เปี่ยมล้นในแววตาคู่นั้น แต่เด็กน้อยคนเก่ากลับไม่เคยสนใจใยดีเลย

ลูกโตแล้วสินะ ต้องการอิสระสินะ ปีกของลูกกางพร้อมที่จะบินออกจากอ้อมอกของแม่แล้วใช่ไหม

เด็กน้อยหันมองแม่ด้วยสายตาที่รำคาญ และในที่สุดเด็กน้อยก็หันหลังจากไป…

บัดนี้ผมได้ตัดสินใจแล้วที่จะเดินตามทางที่ตนเองเลือก และหันหลังให้กับใครบางคนที่เฝ้ารอผมตลอดเวลา

เด็กน้อยเดินไปตามทาง พบผ่านเจอเรื่องราวมากมาย และไม่เคยที่จะหันไปเหลียวแลคนที่เฝ้ารออยู่ทางด้านหลัง

ชีวิตของผมตอนนี้ เริ่มเข้าสู่ทางแยก ผมจำเป็นที่จะต้องเลือกทางเดินอีกครั้ง ยิ่งเดินไปก็ยิ่งต้องตัดสินใจ ยิ่งเดินก็ยิ่งเหนื่อย

ในที่สุดทางที่ผมเลือกกลับตีบตัน ไม่มีทางออก เว้งว้าง และเดียวดาย ไม่มีใครสักคนที่จะมาช่วยเหลือ

วันเวลาแห่งความสุขหายไปแล้ว… ที่เหลืออยู่ตอนนี้ คือเลือกที่จะหันหลังกลับ หรือจมอยู่ที่เดิม

ผมเลือกที่จะอยู่ที่เดิม ด้วยความคิดที่ว่า ผมจะไม่เดินกลับไปให้เสียศักดิ์ศรี

แต่ตอนนี้ทางที่ผมอยู่ไม่มีทางเดินต่อไปได้อีก ความหิว ความเหนื่อย ความล้า ท้อทั้งกายและทั้งใจ ผมไม่มีทางออกให้กับชีวิต แก้ปัญหาอะไรไม่ได้เลย

แต่ในที่สุด มือๆหนึ่งก็ยื่นมาตรงหน้าผม มือที่ดูคุ้นเคย มือที่ดูอบอุ่น และเต็มไปด้วยความรัก ห่วงใย และใส่ใจ
- มือนั้นยื่นมาอยู่ตรงหน้าผม ผมแหงนหน้ามองเจ้าของมือนั้น มือของผมกำลังจะสัมผัสกับมือของเธอ แต่…

ผมกลับปัดมันออกไป ใบหน้านั้นหายไปในพริบตา แววตาครั้งสุดท้ายที่ผมเห็น คือความเสียใจที่เปี่ยมล้นอยู่ในสายตาที่จ้องมองมายังผม นี่ผมทำอะไรลงไป?

ไม่เหลือมือที่จะหยิบยื่นมาอีกแล้ว ผมยังคงจมปรักอยู่ที่เดิม ไปไหนไม่รอด ชีวิตที่ดำเนินไปทุกวันนี้มีแต่ความแหลกเหลว เส้นทางที่ผมเลือกนั้นเบี่ยงแบนไปมาก

และสิ่งที่ผมได้ค้นพบคือ.. ปีกของผมยังไม่พร้อมที่จะบิน จิตใจยังไม่มั่นคงพอที่จะสู้ต่อไป ผมยังเป็นเด็กน้อยอยู่

ขณะที่ผมเดินไปมาอย่างน่าสมเพชบนเส้นทางเดิม สายตาคู่หนึ่งก็ปรากฏอยู่ไม่ไกล สายตาคู่นั้นยังคงเฝ้ามองผมอยู่เสมอ เรื่อยมา

และในวันที่หัวเข่าผมไม่สามารถที่จะยันกายได้อีกต่อไปแล้ว มือคู่เดิมคู่นั้นก็ยื่นมาจับผม และบอกกับผมว่า…
กลับเถอะลูก ลูกได้เรียนรู้แล้ว

อีกครั้งที่ผมสะบัดมือคู่นั้นออกไป และแม้จะเดินไม่ได้ ผมก็ยังคงที่จะคลานต่อไป และไปสู่เส้นทางที่เบี่ยงเบนมากขึ้น  ผมจากไปพร้อมกับคำพูดที่หลุดออกจากปากไปว่า..อย่ามาวุ่นวายกับชีวิตผมอีก

เวลาผ่านไปเนิ่นนาน นานเกินกว่าจะระบุ เนิ่นนาน มีอะไรบางอย่างที่ผมรู้สึกแปลกๆ มันผิดปกติ แววตาที่คอยจ้องมองผมอยู่ตลอดเวลา บัดนี้มันได้จากลาผมไปแล้ว มันหายไปจากสายตาผม

จากเดิมที่มันเคยเฝ้ามองผม ตอนนี้ผมพยายามที่จะตามหามันกลับคืนมา

จนในที่สุดเมื่อผมรู้ตัวว่าตนเองไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว ควรจะกลับไปอยู่ที่เดิม แต่แววตา และมือคู่เดิมที่เคยยื่นมาหาผมเสมอ บัดนี้ได้หายไปแล้ว ผมจะทำอย่างไรต่อไป ในเมื่อโอกาสได้หลุดลอยไปแล้ว นี่ผมจะกลับตัวไม่ทันแล้วหรือ
ผมเดินย้อนกลับไปทางเส้นทางเดิม ตามหาสิ่งที่ดีที่สุดที่ผมไม่เคยคิดจะรักษามันไว้

ผมเดินอย่างเหน็ดเหนื่อย และมุ่งมั่น

จนในที่สุด สิ่งที่ตามหาก็บรรลุเป้าหมาย ผมเจอแม่แล้ว แต่สิ่งที่เห็นมันทำให้ปวดใจยิ่งนัก

ผมเองที่เป็นคนสร้างรอยแผลในใจให้แก่เธอ สร้างความเหนื่อยล้า บัดนี้เธอเหนื่อยมากแล้ว ผมทำให้เธอเจ็บ

ผมเดินเข้าไปหาแม่ใกล้ๆ เธอนอนอยู่ และเหมือนว่าสัมผัสถึงลูกน้อยได้
เธอค่อยๆลืมตาขึ้น และจ้องมองลูกน้อยอย่างดีใจ

ลูกโตแล้ว โตแล้วจริงๆ..กลับมาแล้วสินะ ลูกผ่านอะไรมามาก ได้เวลาหยุดพัก พร้อมที่จะเลือกเส้นทางสายใหม่ของลูก ทางที่ลูกได้คิดอย่างดีแล้วมามันถูก…แม่รักลูกเสมอ ….ได้เวลาซะทีที่แม่จะพัก….

และเธอก็หลับตาลงอีกครั้ง

ผมกุมมือเธอไว้แน่น และเอาหน้าแนบมืออันอบอุ่นของเธอ

เธอจากผมไปแล้ว จากไปโดยที่ผมยังไม่เคยได้พูดคำว่า… แม่ครับ ผมขอโทษ …

กว่าจะรู้..เดียงสา กว่าจะรู้ตัวว่าทำอะไรลงไป ต้นไม้ที่เคยให้ร่มเงา บัดนี้ได้แห้งเหี่ยวไปตามกาลเวลา จากรอยที่ถูกขวานฟันมา แต่มันก็ยังคงยืนต้นอยู่ได้ จนวันที่ขวานครั้งสุดท้ายผ่าลง… ในที่สุดมันก็..โค่น..

บอกตัวเองซิเด็กน้อย…เธอได้ทำร้ายคนที่รักและหวังดีกับเธอที่สุดไปหรือเปล่า


                                                                              …มีร่มไม้ร่มหนึ่งให้ที่พัก
                                                                          ทั้งความรักความห่วงใยที่มอบให้
                                                                         แต่เธอล่ะเคยเหลียวแลสักครั้งไหม
                                                                             ใต้ร่มไม้ยังรอเธอไปพักพิง…