ความทรงจำและความรักของเขาจะอยู่ในตัวของฉันตลอดไป และ ตลอดกาล

เนื้อเรื่อง

ฉันเดินอยู่บนทางอันหนาวเหน็บ
ราวกับความเจ็บปวดไหลไปตามสายเลือด
ฉันรุสึกอ่อนหล้าเกินกว่าจะก้าวต่อ
การเดินออกมาจากความทรงจำของเธอชั่งทรมานเหลือเกิน
มันเจ็บปวดจนชั้นแทบทนไม่ไหว
การเลือนหายไปจากความทรงจำของเธอมันอยากเพียงนี้หรือ
แต่มันเป็นหนทางที่ดีที่สุดซึ่งฉันเลือกแล้ว
แม้ว่าถนนสายนี้จะสร้างความเจ็บปวดให้ฉันแค่ไหนก็ตาม
แต่ฉันก็ได้เลือกมันแล้ว...
ฉันเลือกที่จะเดินออกมาจากความทรงจำของเธอ

เมื่อมีพบ...ย่อมมีพราก
เป็นธรรมดาของโลกใบนี้
ฉันเองก็เป็นเพียงคนธรรมดาที่ต้องยอมรับมัน
ช่วงเวลาสั้นๆ ที่ได้พบกันเธอเหมือนสิ่งมหัศจรรย์
เป็นความรู้สึกที่ยาวนานเมื่อได้เคียงข้างเธอ
แต่แม้จะยาวนานเพียงใด ฉันกลับรู้สึกว่ามันไม่เพียงพอ
ฉันเหมือนคนขี้แพ้ที่อยากทดเวลาออกไปเรื่อยๆ
แต่ตอนนี้เกมได้จบลงแล้ว
เวลาของฉันและเธอได้สิ้นสุดลงแล้ว
ฉันต้องเข้าใจและยอมรับความจริง
สิ่งที่ฉันควรเก็บรักษาไว้ คือช่วงเวลาที่สวยงามระหว่างฉันและเธอ
ฉันจะนึกถึงมัน เมื่อเธอไม่ได้อยู่ข้างฉันอีกต่อไป

บางที่ฉันคิดอยากจะหลับไปชั่วกาล
เมื่อลืมตาขึ้นอีกครั้ง จะได้พบว่าเรื่องทั้งหมดเป็นเพียงความฝัน
แต่ทุกครั้งที่คิดแบบนั้น เมื่อลืมตาตื่น...ทุกอย่างยังคงเป็นความจริง
ความจริงที่ไม่อาจเลี่ยง ไม่อาจขัดขืน ไม่อาจลืมเลือนไปได้
การค้นพบความจริงเป็นเหมือนความรู้สึกยามได้ฟังเรื่องตลกแต่หัวเราะไม่ออก
ชีวิตก็เช่นกัน...
ตลกเสียจนทำให้ใครหลายคนหัวเราะทั้งน้ำตา
คนเราเกิดมาแตกต่าง...
ฉันคงเกิดมาเพื่อพบแต่ความผิดหวัง
ฉันคงเกิดมาเพื่อสูญเสียน้ำตา
ทุกอย่างบนโลกมีทั้งเปลี่ยนแปลงได้และไม่ได้
เมื่อเป็นพี่น้องนานเพียงไดก็ย่อมเป็นพี่น้อง...ไม่เปลี่ยนแปลง
แต่ยังมีอีกสิ่งหนึ่งที่จะไม่เปลี่ยนแปลง...
นั้นคือหัวใจของฉัน
ภาพของเธอจะอยู่ในใจฉัน...ไม่เปลี่ยนแปลงเช่นกัน

ฉันเหมือนคนที่ตกอยู่ในมุมมืด
ฉันคิดว่าเธออยู่ห่างไกลจากฉันเหลือเกิน
เธออยู่ห่างจากฉันนับล้านก้าว
แต่ฉันกลับไม่รุเลยว่า...แท้ที่จริงแล้วเธอใกล้เพียงแค่นี้เอง
เธอ...อยู่ในหัวใจของฉัน  เสมอมา...


เขาบอกฉันเสมอว่า ความสุขของเขาจะหายไปเมื่อ อย่างแรก  ตอนที่ฉันร้องไห้ เพราะเขาจะรุสึกว่าเขาดูแลฉันไม่ดีพอ อย่างที่ 2 ความสุขของเขาจะหายไปเมื่อฉันจากเขาไป  อย่างที่ 3 ความสุขของเขาจะหายไป เมื่อหมอกตอนเช้ามืด...เมื่อฉันลาจากโลกนี้ไป  เข้าบอกว่าถ้าวันไหนฉันนั้นร้องไห้ ขอให้ฉันมองขึ้นไปบนฟ้าแล้วเข้าจะค่อยเช็ดน้ำตาให้ฉันทุกครั้งไป เขาบอกฉันว่า
    “ฉันจะจดจำรอยยิ้มของเธอ เสียงหัวเราะของเธอ แม้แต่หยดน้ำตาของเธอฉันก็จะจดมันเอาไว้ ฉันคงทำได้แค่จดจำ..เพราะ ฉันคงไม่มีทางได้สัมผัสมันอีกแล้ว แต่ไม่ว่าเธอจะอยู่แห่งไหนบนโลกใบนี้ ฉันยังเฝ้ามองเธออยู่...ฉันจะเฝ้ามองเธอจากที่ไหนสักแห่ง
    บางที่ฉันอาจจะมองเธอมาจากท้องฟ้า เพราะฉะนั้น...เมื่อไหร่ที่เธอร้องไห้...มองท้องฟ้านะ แล้วฉันจะเช็ดน้ำตาให้เธอเอง
    ที่รัก...ฉันขอเรียกเธอว่าที่รักสักครั้งหนึ่งจะได้ไหม
    การที่ได้พบเธอมันทำให้ฉันได้รับรู้ถึงสิ่งมหัศจรรย์อย่างหนึ่ง มันเป็นความรู้สึกพิเศษที่สุดที่เรียกว่า ความรัก...แม้ไร้ตัวตนแต่สัมผัสได้
    การที่ได้เห็นรอยยิ้มของเธอ นั้นก็คือ ความรัก
    ฉันเกิดมาเพื่อรักเธอ รักเธอเพียงเท่านั้น และฉันไม่หวังให้เธอรักฉันตอบ   นั้นแหละ...ความรัก
    ที่รักฉันรักเธอไม่ว่าชาตินี้หรือชาติไหน ไม่ว่าฉันจะเกิดไปเป็นนก ต้นไม้ หรือ ทะเลทราย ฉันก็ยังรักเธอ ไม่ว่าฉันจะไปเกิดบนดวงดาวไหน กาแล็กซีใดก็ตาม ความรักที่ฉันมีให้เธอก็จะไม่ลดน้อยลงเลย และ ความรู้สึกนี้ของฉันก็จะติดตามเธอไปทุกหนทุกแห่ง
    เมื่อใดที่เธอจ้องมองบนฟ้า   โปรดจงไว้ว่าฉันก้มองเธออยู่เช่นกัน  
เธอไม่จำเป็นต้องคิดถึงฉันในเวลาของชั่ววันเวลาดีๆ แต่ฉันจะค่อยเป็นถังขยะให้เธอมาใส่ขยะมันแล้วเธอไม่ต้องกลัวว่ามันจะเต็มเพราะเมื่อไรที่เธอลบเรื่องนั้นของเธอออกได้หมดแล้วละก็ ฉันก็จะลบและลืมมันเช่นกัน โปรดจำเอาไว้ เมื่อไรทีเธอเจ็บฉันจะเจ็บกว่าเธอมาก จำไว้นะ และอย่าคิดว่าตัวเธอเองเป็นคนผิด เพราะเมื่อไรถ้าเธอคิดอย่างนั้น ฉันนี้แหละจะค่อยมาลงโทษเธอเอง เข้าใจไหม จงจำไว้ว่า   ใครบางคนเกิดมาเพื่อที่จะถูกรักและใครบางคนเกิดมาเพื่อที่จะรัก และฉันก็ขอเกิดมาเพื่อที่จะรักเธอตลอดไป  ”

นะตอนนี้คนๆนี้ของฉันเขาก็ได้ลาจากฉันไปแล้ว แต่ฉันขอเก็บเข้าไว้ในความทรงจำของฉันตลอดไป และเมื่อใดที่ฉันร้องไห้ เสียใจ เหงา เดียวดาย ฉันก็จะค่อยมองเขาตลอดไป ฉันไม่เคยบอกเขาเลยสักคำว่าฉันรักเขาแต่เมื่อในวันนี้ถึงฉันจะบอกเขาไปมันก็คงสายเกินไป ฉันยังคงคิดถึงเขามาตลอด แม้จะมีคนสักคนผ่านเข้ามาในชีวิต แต่ก็คงไม่มีใครที่จะทำเพื่อฉันได้เท่ากับที่เขาทำให้ฉันเสมอมา   ความทรงจำและความรักของเขาจะอยู่ในตัวของฉันตลอดไป และ ตลอดกาล