พึ่งรู้ว่าคนที่ทำให้เรามีค่าก็คือ...ห..ม..า..

เนื้อเรื่อง

ตอนที่ฉันอยู่ ป.3 ตอนนั้นก็มีหมาตัวหนึ่งที่เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวเรา พวกเราได้ตั้งชื่อให้มันว่าโบคาจูเนียร์มันมาที่บ้านของเราตั้งแต่มันอายุได้เพียงแค่ 7 วันเท่านั้นมันตัวเล็กและน่ารักเราคอยดูแลมันอย่างดีตอนแรกเราก็คอยเอานมกระป๋องให้มันกินเวลามันกินนมเปื้นปากของมันชั่งน่ารักแบบมอมแมม มันคอยเป็นเพื่อนเล่นกับฉันมาตลอดพอมันได้ 2 ปีมันก็เริ่มตัวใหญ่และเล่นแรงมากๆ และตอนนั้นเราก็มีหมาเพิ่มขึ้นอีกหนึ่งตัวมันมีชื่อว่าหงส์แดง  เนื่องจากหงส์แดงน่ารักและก็ตัวเล็กเราจึงม่ายค่อยได้เล่นกับโบคา แต่หมาทั้งสองตัวก็สนิทสนมกันดี    เมื่อโบคาอายุได้ 3 ปีเกิดเหตุการณ์บางอย่างขึ้นคือโบคาหลุดออกจากบ้านไปกัดนักเรียนที่อยู่ท้ายซอยวันนั้นฝ่ายแม่ของเด็กก็ม่ายยอมจะอาเรื่องให้ได้วันนั้นโบคาม่ายได้กินข้าวเลย แล้วแถมยังโดนพ่อเอาไม้หน้าสามตีด้วยโบคาแอบไปนอนอยู่หลังบ้านไม่ไปไหนเลยวันนั้นเราก็เตะมันเหมือนกันแรงด้วยแต่เราก็นั่งร้องไห้เหมือนกันที่เกิดเหตุการณ์แบบนั้น ไม่ว่าเวลาฉันโกรธฉันก็จะชอบไปลงที่หมาเสมอ  และเวลาที่ฉันร้องไห้เสียใจคนที่คอยอยุ่เคียงข้างฉันกลับเป็นหมา.....มันนั่งข้างฉัน เลียมือฉัน ตอนนี้ก็ 6 ปีแล้วแต่ยังงัยเมื่อเวลาผ่านไปฉันก็ยังคงเตะมันเหมือนเดิมและแม่ก็ด่าฉันเหมือนเดิม แต่พักหลังๆมานี้ฉันก็ม่ายได้เล่นกับมันอีกเลยเพราะครอบครัวของเราม่ายค่อยได้อยู่ที่บ้านจนมาวันหนึ่งแม่ก็สังเกตุเห็นว่าโบคาผอมลงและก็เจ็บขาแต่เราก็ม่ายได้เอ๊ะใจเพราะยังม่ายเกิดอารัยขึ้นแต่เมื่อเวลาผ่านไป 3 -4 วันโบคาก็เริ่มไม่กินข้าวกินเพียงแต่น้ำแล้วหลายวันต่อมาฉันได้นั่งพิมพ์งานแล้วก็ได้ยินเสียงของโบคาของแบบครวญครางแบบอ่อนแรงฉันนึกว่ามันจะตายแล้ว พอมาตอนเช้ามันก็ไม่ย้ายไปไหนมันนอนอยู่เฉยๆไม่ยอมลุกๆก่อนไปโรงเรียนฉันก็ยังบอกกับมันอยู่ว่าฉันไปโรงเรียนแล้วนะแล้วตอนเย็นจะมาเล่นด้วยและจะซื้อไอติมมาฝากนะพอตกบ่ายของวันนั้นตาข้างขวาของฉันกระตุกเหมือนเครื่องจักรทำงานตอนนั่งรถกลับบ้านฉันจึงพูดให้พี่ฟังเพราะฉันไม่เคยเป็นแบบนี้ปรากฎว่าพี่ก็เป็นแบบเดียวกับฉันและเวลาก็ใกล้เคียงกันด้วยแล้วแม่ก็พูดขึ้นมาว่าเมื่อเช้านี้มันอาการไม่ดีแล้วเมื่อแม่ขับรถเข้ามาจอดเทียบที่หน้าบ้านฉันมองหาโบคาตอนนั้นฝนก็ตกหนักแล้วฉันก็เห็นโบคามันนอนอยู่ที่ใต้ต้นโมกที่ดอกโมกบานและหอมแต่มันไม่เคลื่อนไหวอารัยเลยร่างกายของมันหยุดนิ่งแล้วฉันก็พูดขึ้นมาพร้อมกับน้ำต่คลอเบ้าว่าแม่พี่โบตายแล้วพี่ของฉันรีบหันไปแล้วรีบวิ่งลงรถไปหามันโดยเร็วแต่ฉันกับแม่ยังคงนั่งอึ้งอยู่สักพักแล้วก็วิ่งตามพี่ไป  ฉํนด่าพี่ว่าร้องไห้ทามมัยจะณ้องเอาอะไรแต่พี่ฉันก็ยังร้องไม่หยุด ฉันม่ายอยากให้พี่ร้องถ้าโบคารู้คงจะเสียใจแต่แล้วฉันก็ไปหยิบร่มมากางไม่ให้ร่างที่ไร้วิญญานเปียกไปมากกว่านี้เพราะฉันไม่รู้ว่าจะทำอารัยให้โบคาได้แล้วนอกจากไม่ให้ร่างกายของมันเย็นและเปียกด้วยน้ำฝนที่เม็ดใหญ่และแรง ทางด้านแม่กับพี่ก็กำลังหาที่หอโบคาเพราะเราจะเอามันไปที่บ้านที่อยู่อีกที่หนึ่งซึ่งห่างจากบ้านหลังนี้ 48 กิโลเมตร แม่ยอมเอาร่างของโบคาเข้าไปในรถเก๋งของแม่ทั้งที่แม่ไม่เคยยอมที่จะให้สัตว์ขึ้นรถเลย และไม่มีใครรู้เลยว่าที่ฉันด่าพี่ว่าอย่าร้องไห้กลับกลายเป็นฉันเองที่ร้องไห้ตลอดทางแต่ก็ม่ายมีใครรู้ เมื่อเอาพี่โบคาไปฝั่งแล้วพวกเราก็เศร้าไปตามๆกันเพราะโบคาเปรียบเหมือนส่วนหนึ่งในครอบครัวของเราเพราะโบคามาตั้งแต่ยังเล็กๆและพวกเราก็ดูแลมันเหมือนกับครอบครัวของเราคนหนึ่ง  พอเย็นอีกวันหนึ่งฉันกลับมาบ้านที่อีกที่หนึ่งฉันพยายามเรียกหงส์เท่าไหร่มันก็ไม่ยอมหันเหมือนกับว่าสต็อบไว้ฉันตะโกนแรงเท่าไหร่มันก็ไม่มาหาฉันเลยฉันจึงเดินไปหามันแล้วมันก็เดินไปดมกลิ่นโบคาที่ใต้ต้นโมกฉันรู้ว่าหงส์รู้สึกอย่างไรเพราะฉันก็คิดถึงโบคาเหมือนกันแล้วเพื่อนฉันจะรู้ไหมเนี๋ยว่าที่ฉันนั่งร้องไห้ทั้งวันก็เพราะว่าหมาตัวหนึ่งฉันรู้ว่าการที่โบคาจากไปครั้งนี้ทุกคนต่างโศกเศร้าเสียใจ เวลาที่ฉันนั่งอยู่คนเดียวแนนึกถึงเรื่องตั้งแต่ที่โบคามามันอยู่ในบ้านของเราวิ่งเล่นไปมา แล้วต่อมามัน็วิ่งที่โรงรถตอนอายุได้ 2 เดือนฉันยังจำเหตุการณืตั้งแต่วันแรกที่มันมาอู่ที่บ้านหลังนี้ได้ดีมันเป็นหมาตัวแรกที่ฉันเห็นมันตั้งแต่เกิดจนมันตายมันเป็นตัวแรกจริงและฉันก็คิดว่าไม่มีหมาตัวไหนหล่อเท่าโบคา และไม่มีใครคนไหนที่ทำให้ฉันรู้สึกว่าฉันมีคุณค่ามากขนาดนี้เพราะฉันรู้ว่าโบคาต้องรอฉันเพื่อที่ให้ฉันกลับมาที่บ้านก่อนมันอยากให้เราก็กับมันก่อนจนวินาทีสุดท้ายที่มันจะจากไป มันยังคงรอพวกเราเพราะที่ที่มันตายมีรอยเท้าที่ตะกุยอยู่ ฉันรู้ว่าโบคาคงคิดถึงเราเหมือนกัน มันเป็นเพื่อนแท้ที่ดีที่สุด เป็นทุกสิ่งทุกอย่างคอยเป็นกำลังใจและมันทำให้ฉันรู้ว่าฉันรีบกลับมาบ้านทุกครั้งก็เพื่อต้องการมาเล่นกับมันถึงฉันจะมีพี่สาวแต่เราก็ไม่สนิทกันหรอกเพราะพี่ไม่อยากเล่นกับเด็กหรอกเราห่างกัน 4 ปีพี่คงโตแล้วคงอยากเล่นกับเพื่อนมากกว่าเพราะถึงฉันรอพี่กลับมาบ้านนานแค่ไหนพี่ไม่เคยกลับมาเลยกว่าจะกลับบ้านก็ทุ่งหนึงแล้วฉันพึ่งรู้ว่าชีวิตของฉันก็มีแค่หมา 2 ตัวนี้แหละอยาดบอกกับโบคาว่าถ้าบีรู้ว่าเรื่องมันจะเป็นแบบนี้ในวันนั้นฉันคงไม่ดุ ด่า ว่า ตีแกเลยรู้ไหมฉันจะทำให้มันรู้ว่าฉันรักมันมากแค่ไหนมันสำคัญมากแค่ไหนกับชีวิตของฉัน เมื่อนึกถึงภาพที่มันนอกตายฉันก็น้ำตาไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัวไม่รู้ว่าจะมีอารัยที่ทำให้ฉันร้องไหขนาดนี้ไหมโบคาฉันอยากบอกแกว่าฉันรักแกนะเพื่อนที่ดีทีสุดของฉันถ้าแกอยากเกิดเป็นหมาของฉันอีกก็ได้นะฉันสัญญาว่าฉันจะดีกับแกให้มากที่สุดแต่ถ้าแกจะได้เกิดเป็นคนก็ขอให้แกมาทักฉันบ้างนะ ไม่ว่าแกจะเกิดเป็นอะไรขอให้แกรู้ว่าฉันยังรักและห่วงใยแกเสมอขอให้แก่โชคดีมีความสุข ไม่มีความทุกข์