ฉันตายเมื่อวันที่ 14 กุมภาพันธ์ เมื่ออายุ 19 ปี 3 เดือน

เนื้อเรื่อง

ฉันตายเมื่อวันที่ 14 กุมภาพันธ์  ในขณะมีอายุ 19 ปี 3 เดือน  ....

ปีที่แล้วเป็นปีแรกที่ฉันหยิบยื่นความรักให้ผู้ชายคนหนึ่ง  และได้รับมันกลับมา

ฉันพบเขาในเดือนมิถุนายนปีก่อน  
ฉันรักเขา  และ  เขาก็รักฉัน
เราตั้งใจว่าในเดือนตุลาคม  เราจะไปเที่ยวประเทศญี่ปุ่นด้วยกัน  

ฉันอยากเห็นใบไม้ร่วงที่เกียวโต
เขาอยากเห็น Rainbow Bridge ที่โตเกียว

แต่แล้วเราก็ไม่ได้ไป

ไม่เป็นไรหรอก  ไว้มีนาคมปีหน้า เราค่อยไปแล้วกัน
เขาพูดแบบนั้น

ฉันรู้ว่าเขาหมายความว่าอย่างนั้นจริงจริง

แต่ฉันกลับรู้สึกไม่สบายใจ  ฉันไม่มั่นใจเลยสักนิดว่าเราจะได้ไป

ฉันอยากไปในที่ที่ชอบกับคนที่ชอบ  .... ในเดือนตุลาคมปีนี้  ไม่ใช่มีนาคมปีหน้า

มีนาคมปีหน้า  ไม่มีใบไม้ร่วง ... ใบไม้ผลิในเดือน 3  แต่ฉันอยากเห็นใบไม้ร่วง  ไม่ใช่ซากุระบาน

จะมีอะไรยืนยันว่าฉันจะมีชีวิตอยู่ถึงมีนาคมปีหน้ามั้ย ...

คำตอบ

คือ ...... ไม่มี

และแล้ว  สิ่งที่ฉันกลัว  ก็เป็นจริง

ฉัน
.
.
.
.
.
ฉันตายจากไป  ในวันที่ 14 กุมภาพันธ์

เขาจับมือฉันแน่น
พูดจาฟังไม่รู้เรื่อง

หยดน้ำตานับไม่ถ้วน  ไหลรินเป็นสายบนใบหน้าฉัน

ทันทีที่ลมหายใจเฮือกสุดท้ายของฉันหมดไป

ฉันก็ได้ยินเสียงกรีดร้องของเขา

เขา …

เขาคงไม่รู้หรอกว่าฉันได้ยิน  

ไหนว่าจะไปเที่ยวด้วยกันไง  อีกไม่นานก็มีนาคมแล้ว  ทำไมทำอย่างนี้  ทิ้งฉันไว้อย่างนี้ได้ยังไง  ฉันไม่อยากไปไหนทั้งนั้น  ถ้าไม่มีเธอไปด้วย  ลืมตาซิ ลืมตา

เขาตะโกนเหมือนคนบ้า

ฉันมองดูเขาจากด้านหลัง  แน่นอนว่าเขาไม่เห็นฉัน  
ไม่เห็นฉันที่กำลังร้องไห้

เราคบกันนานเท่าไหร่นะ  มันไม่ได้นานอะไรมากมาย

แต่ฉันก็รู้ดีว่าเขารักฉันมากแค่ไหน  

เขาในตอนนี้  ดูเหมือนจะแหลกสลายลงไปได้ในพริบตา

สุดท้าย
ฉันก็ไม่ได้เห็นใบไม้ร่วง


สุดท้าย
เขาก็ไม่ไปญี่ปุ่น  ไม่ไปตลอดชีวิต  

สุดท้าย
เราก็ยังอยู่ด้วยกัน

.........................................

เพียงแต่ว่า  เขามองไม่เห็นฉันเท่านั้นเอง

ในขณะที่ฉัน  มองเห็นเขาตลอดเวลา
มองเห็นเขาที่ทุกข์ทรมานต่อการจากไปของฉัน   ... ตลอดเวลา