วันวานมิอาจกลับมา

เนื้อเรื่อง

---   ฉันเข้าใจผิดมาเสมอเลยว่าเค้าไม่ได้รักฉัน แต่พอฉันรู้มันก็สายไปแล้วที่จะเรียกวันวานกลับมาอีกครั้ง
ชายหนุ่มที่ฉันรัก..เธออยู่ที่ไหนนะ ---

พ่อ! แก้มไปทำรายงานบ้านเพื่อน แล้วฉันก็รีบวิ่งออกจากบ้านไปเพราะจริงแล้วเรามีนัดกับหรั่ง เค้าเป็นเพื่อน
ชายของฉัน เรานัดกันที่บ่อบำบัดน้ำหลังหมู่บ้าน พอไปถึงเราก็เห็นเค้ายืนยิ้มแป้นอยู่
แก้ม--รอนานไหม
หรั่ง--ไม่นานหรอก เราไปถีบจักรยานกันนะ
แก้ม-- จ๋าไปซิ
    ขณะที่นั่งอยู่บนรถจักรยานหัวใจฉันก็เต้นแรงขึ้น ...จับเอวไว้แน่ๆนะ เดียวตกไปไม่รู้ด้วย--หรั่ง
พูดพร้อมจับมือของฉันไปไว้ที่เอว
หรั่ง--แก้ม!หรั่งรักแก้มนะ แล้วหรั่งก็จะดูแลไม่ให้ใครมารังแกแก้มเด็ดขาดเลย
พอเค้าพูดจบ ฉันก็ไม่ได้ตอบอะไรไป เพราะฉันเขินมากจนไม่อาจพูดอะไรออกไปได้
เราขี่เล่นกันรอบหมู่บ้านไปบ้านเพื่อนคนนู้ที่คนนี่ที่
ทุกสัปดาห์ เราจะทำอย่างนี้กันเป็นประจำ ความรักของเราก้าวหน้าไปได้ด้วยดี
     จนกระทั่งวันนึงวันที่หรั่งได้สูญเสียพ่อของเค้าไปทำให้ทุกอย่างในชีวิตเปลี่ยนไป อย่างเช่น
ฐานะทางการเงิน จากเจ้าของโรงงานฟอกหนังก็ต้องขายไปเพราะแม่ไม่มีความรู้เรื่องนี้เลย
แม่ขายโรงงานไปโดยไม่รู้ มูลค่าของโรงงานมากมายขนาดไหน แม่ถูกโกงเงินเป็นจำนวนมาก
เลยทำให้ ตัวหรั่งเองต้องย้ายบ้าน ย้ายโรงเรียน และที่สำคัญคือเพื่อนที่บอกว่ารักนักรักหนา
ก็ไม่สนใจเพราะเค้าไม่รวยเหมือนเดิม แต่นี้ก็ไม่ส่งผลกะทบกับความสัมพันธ์ของเรา
   หรั่งเริ่มคบเพื่อนกลุ่มใหม่ กลุ่มที่บางคนก็ติดยา บางคนก็มีปัญหาทางบ้าน ตอนแรกๆก็ดี
แต่หลังๆมา หรั่งเริ่มเปลี่ยนไป เริ่มติดเพื่อน เริ่มไม่สนใจแม่ แล้วก็เริ่มที่จะทดลองยาเสพติด
-->>หรั่ง !! แก้มมีเรื่องจะคุยด้วย --มีไรหรอ --แก้มอยากขอร้องให้หรั่งเลิกคบกันเพื่อนกลุ่มนีได้ไหม
--ทำไมละ พวกมันก็นิสัยดีกันทั้งนั้น --ใช่แก้มรู้ว่าดี แต่เพื่อนกันเค้าไม่ชวนกันมั่วยาหรอกนะ
--แก้ม! รู้หรอ(ชายหนุ่งตกใจมากที่ได้ยินคำนี้พูดออกมา)
--ใช่แก้มรู้ๆมาตลอด แก้มเสียใจแต่ที่เสียใจมากกว่าแก้ม คือแม่แม่ของหรั่งเองนะ
   หลังจากนั้นฉันก็กลับบ้าน โดยที่ไม่พูดอะไรต่อ หลังจากนั้นฉันกับหรั่งก็ไม่เคยพูดอะไรกันอีกเลย
---2 สัปดาห์ต่อมา---
ฉันหิวข้าวจึงออกไปหาอะไรกินที่หน้าหมู่บ้าน ฉันเจอหรั่งที่ร้านขายข้าวหน้าปากซอย หรั่งมากับผู้หญิงคนนึง
เค้าหันมามองฉันและหันกับไปเหมือนคนที่ไม่เคยรู้จึกกันมาก่อน ภาพที่เห็นทำให้ฉันรู้สึกไม่อยากกินข้าว
ขึ้นมาทันทีทันได ฉันเลยไปที่บ่อบำบัดน้ำเสียที่ๆฉันเคยพูดคุย เคยนั่งเล่น ฉันนั่งคิดเรื่องเก่าๆ จนน้ำตาเริ่ม
ไหลออกมา มันเป็นน้ำตาแห่งความเจ็บปวด 1ปีกว่าที่คบกับมาไม่มีความหมายต่อเค้าเลยหรอ ฉันได้แต่คิดว่า
ทำไม เพราะอะไรนะ เค้าถึงทำแบบนี้
      ทุกๆวันหลังโรงเรียนเลยฉันจะกลับมานั่งเล่นที่บ่อน้ำหลังหมู่บ้านเสมอๆ มันเป็นเวลา 2 ปีแล้วซินะที่ฉัน
ไม่เคยจะได้เจอ หรั่งเลยหลังจากที่ฉันเห็นเขากับผู้หญิงคนนั้น
---คืนนั้นเองที่ฉัน ได้รับโทรศัพท์จากผู้หญิงคนนึงที่คุ้นหูมาก หญิงคนนั้นคือแม่ของหรั่งนั้นเอง
แม่บอกให้ฉันไปหา บอกว่ามีเรื่องจะคุยด้วยตอนแรกฉันก็แปลกใจอยู่เหมือนกันนะว่าจะคุยอะไนปานนี้
นี้มัน4ทุ่มกว่าแล้ว ๆ อีกอย่างก็ให้ไปหาที่บ้านด้วยคุยทางโทรศัพท์ไม่ได้หรอ แต่พอไปถึงฉันก็รู้ได้ทันทีเลยว่า
เพราะอะไร ฉันเห็นชายหนุ่มคนนึงที่ฉันรู้จักดี นอนอยู่บนเตียงที่มีทั้งโซ่ที่ผูกไว้ทั้งขา และแขนหน้าตาที่โทรมจน
แทบจะจำไม่ได้ หรั่งนั้นเอง แม่เล่าให้ฟังทั้งน้ำตาว่า
-->> หรั่ง กำลังจะเลิกยา ก่อนหน้านี้หรั่งมาสารภาพกับแม่ว่าติดยาแล้วก็อยากจะเลิก แต่หรั่งทำไม่ได้ซักที
เค้าเลยให้แม่เอาโซ่มาผูกไว้.....
    ตอนนั้นฉันทำอะไรไม่ถูกเลยได้แต่นั่งมองผู้ชายที่ฉันรักเขามาตลอด 3 ปีนอนอยู่กับโซ่ ขณะนั้นเองชายหนุ่ม
ก็ลืมตาขึ้นและเรียกชื่อของฉันด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาเหลือเกิน
-->> แก้ม แก้มจริงๆหรอ (น้ำตาไหลออกจากใบหน้าของชายหนุ่ม) หรั่งขอโทษ หรั่ง...คิดถึงแก้มเหลือเกิน
หรั่งรู้ว่าหรั่งมัน....เลว เลวจนไม่มีหน้าไปพบแก้มได้อีก
...ฉันพูดอะไรไม่ออก เพราะคำพูดของเค้าเหมือนสะกดฉันให้หยุดนึง
-->> ทำไม ทำไมเธอถึงไม่มาหาฉัน ฉันนั่งรอเธอมาตลอด 2 ปี นั่งอยู่ตรงที่ๆ เราเคยพูด เคยเล่นด้วยกัน
ทำไมเธอถึงปล่อยให้ฉันต้องอยู่คนเดียว ทำไม ทำไม ....ฉันมีคำถามมากมายที่อยากจะพูดออกไป แต่เค้าคงจะ
ตอบไม่หมดแน่ ฉันจริงนิ่งเงียบไปสักพัก ชายหนุ่มเอามือที่แถบจะไม่มีแรงมาวางไว้ที่มือของฉัน ฉันจับมือนั้น
คืนมาและบีบไว้แน่ โดยที่ไม่คิดถึงเลยว่าเค้าจะเจ็บไหม
-->> หรั่ง!!รู้ว่าแก้มไปที่นั่น  หรั่งแอบดูแก้มทุกๆวันทุกๆครั้งที่แก้มไปนั่งที่นั่น ทุกครั้งที่หรั่งเห็นแก้มร้องไห้ หรั่งอยาก
จะเข้าไปเช็ดน้ำตาให้ อยากจะเข้าไปปลอบโยน แต่หรั่งทำไม่ได้ หรั่งทำให้แก้มเจ็บมากกว่านี้ไม่ได้ หรั่งทน
ไม่ได้ที่จะให้ใครว่าๆแก้มมีแฟนเป็น......ไอ้ขี้ยา.....
....ฉันโผเข้าไปกอดชายหนุ่มจนลืมไปว่าแม่ก็นั่งอยู่ที่นั่นด้วย ฉันกอดเค้าและน้ำตาก็ไหลออกมามากมาย ฉันเข้า
ใจผิดมาตลอดเลยว่า หรั่งมีคนผู้หญิงคนใหม่ เลยไม่สนใจฉัน ฉันเข้าใจผิดมาตลอดเลยหรอนี่
-->> ทำไม ทำไม ไม่บอกแก้ม แก้มไม่เคยรังเกียจหรั่งเลยไม่ว่าหรั่งจะเป็นยังไง หรั่งรู้ไหมว่า แก้มเจ็บที่
เห็นหรั่งมากับผู้หญิงคนอื่น (ชายหนุ่มรีบพูดแซกขึ้นมาว่า ไม่ใช่ ไม่ใช่ ผู้หญิงคนนั้นเป็นแฟนของเพื่อน หรั่งไม่
เคยมีใครเลย ทันทีที่หรั่งหยุดพูด แม่ก็พูดขึ้นมาว่า ใช่แล้วละ แม่รู้มาตลอดว่าหรั่งไม่เคยมาใครเลย หรั่งพูด
ถึงแก้มเสมอ หรั่งนะรักแก้มมากนะลูก )
....ฉันยิ่งร้องไห้มากขึ้นกว่าเดิม พอได้ยินคำพูดเหล่านี้ ( ชายหนุ่มร่างกายเริ่มหมดแรงขึ้นมากทุกที
และเค้ารู้ว่าคงอยู่ได้อีกไม่นาน )
-->> แม่! ผมอยากคุยกับแก้มหน่อย -- ได้ซิ งั้นแม่ออกไปหาอะไรให้แก้มทานละกันนะ --
-->> แก้ม หรั่งขอโทษนะ -- ชั่งเถอะอย่างไปพูดถึงมันอีกเลย เรามาเริ่มต้นกันใหม่นะ คราวนี้แก้มจะไม่ปล่อย
ให้หรั่งต้องสู้คนเดียวแล้ว แก้มจะอยู่ข้างๆหรั่งนะ ( ชายหนุ่มเริ่มลืมตาไม่ขึ้น และรู้สึกหนาวและชาไปทั้งตัว)
หรั่งหนาวหรองั้นเดียวแก้มห่มผ้าให้นะ --ไม่เอา แก้มกอดหรั่งอีกสักครั้ง เป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่หรั่ง
จะ....ตาย...ได้ไหม -- ไม่ ไม่ หรั่งต้องไม่เป็นไร แก้มไม่ยอมให้หรั่งทิ้งแก้มไปอีกแน่  แก้มคงอยู่ไม่ได้...
-- ยอมรับเถอะ แก้ม!หรั่งคงอยู่ได้อีกไม่นาน หรั่งฝากดูแลแม่ด้วยนะ -- ไม่ แก้มไม่รับฝาก แม่หรั่งๆ ก็ต้อง
ดูแลเองซิ ( ฉันรู้ว่าเค้าคงอยู่อีกไม่นาน เลยเรียกแม่เข้ามาในห้อง ขณะนั้นเองชายหนุ่มเริ่มไอ้ ติดๆกันหลาย
ครั้ง) -- แม่ แม่ค่ะ รีบเข้ามาเถอะ ( พอแม่เข้ามา หรั่งก็พยายามใช้แรงที่มีเหลืออยู่น้อยนิด เพื่อจะประนมมือ
ไหว้แม่)--หรั่งขอโทษที่ไม่สามารถดูแลแม่ให้มีความสุขได้-- ไม่เป็นหรอกลูก ไม่ว่าลูกจะทำผิดอีกสักกี่ครั้งแม่
ก็ให้อภัยลูกเสมอ ลูกคือลูกของแม่นะ แม่รักลูกนะ -- ผมก็รักแม่ครับ ผมขอโทษ ( แล้วชายหนุ่มก็พยายาม
หันกลับมามองที่ฉัน ซึ่งกำลังนั่งร้องไห้อยู่ ข้างๆ นั้นเอง )-- อย่าร้องไห้ไปเลย แก้มรับปาก หรั่งนะว่าจะ
ดูแลตัวเอง แล้วก็เปิดใจยอมรับคนอื่นบาง หาคนที่เค้านิสัยดีๆ และรักแก้มเหมือนกับที่หรั่งรักให้เค้าช่วยดูแล
แก้ม แทนหรั่งนะ หรั่งจะอยู่บนฟ้าและจะคอยให้กำลังใจ แก้มอยู่ข้างบนนะ-- (ชายหนุ่มไอ้มากขึ้น ชายหนุ่มหมดแรง
และเค้าก็รู้สึกดีที่ได้พูดทุกสิ่งกับแม่ที่เค้ารักและผู้หญิงที่เค้ารัก...)  หรั่งง่วงแล้วละ ของหรั่งนอนสักตื่นนะ
-- จ๋า หรั่งรับให้สบายนะลูก -- หรั่งมองมาที่ฉันก่อนที่เค้าจะหลับไปแล้วพูดออกมาว่า...หรั่งรักแก้มมากนะ...
แล้วชายหนุ่มก็หลับไป หลับแบบที่ไม่มีวันตื่นอีกเลย....
..............หรั่ง !! แก้มก็รักหรั่งนะ ได้ยินไหม ว่าแก้มรักหรั่ง..............
           -- หลังจากนั้น ฉันก็ไม่เคยไปงานศพเลย เพราะฉันทำใจไม่ได้จริงๆ ฉันคิดเสมอว่าเค้าแค่หลับไปแล้ว
เค้าก็จะตื่นขึ้นมาใหม่ เค้ายังไม่จากฉันไป ฉันรู้สึกเสมอว่าเค้ายังอยู่ข้างๆฉัน เป็นกำลังใจให้ฉันเหมือนที่เคยเป็น
ฉันยังไปนั่งเล่นที่บ่อบำบัดน้ำหลังหมู่บ้านเสอมที่รู้สึกเหงา หรือเสียใจ แล้วฉันก็จะมองขึ้นไปบนฟ้า
มองไปที่ชายหนุ่มที่รักฉัน แลัฉันก็รักเค้าเช่นกัน --