สิ่งที่ฉันได้กลับมา

เนื้อเรื่อง

ในห้องแคบๆห้องหนึ่ง พราวและหนุ่มอยู่กันเพียงแค่2คน หนุ่มได้มอบเกียร์ให้กับพราว
หนุ่มเป็นนักศึกษาวิศวะปี1  ส่วนพราวยังเป็นเด็กม.6อยู่เลย
สำหรับเด็กวิศวะทุกคนคงเข้าใจกันอยู่แล้วว่าการมอบเกียร์ให้กับผู้หญิงนั้นหมายความว่ายังไง
เด็กวิศวะจะให้เกียร์กับผู้หญิงที่ตัวเองรัก
วันนั้นเป็นวันที่พราวไปสอบโควต้าที่มหาลัยที่หนุ่มเรียนอยู่ หลังจากสอบเสร็จ
หนุ่มได้พาพราวไปที่หอของเค้า หลังจากนั่งคุยกันซักพัก หนุ่มก็หยิบเกียร์ออกมา
แล้วก็สวมมันให้กับพราว เย็นวันนั้นหนุ่มไปส่งพราวกลับบ้าน ระหว่างที่นั่งรอรถ
หนุ่มพูดว่า “ น่ารักๆอย่างพราวจะไปหาได้ที่ไหนเนี่ย”
พราวก้มหน้าลงนิดๆเพราะความอาย แล้วก็ตอบกลับไปว่า “อย่างหนุ่มนะ ถ้าจะหาก็หาได้อยู่แล้ว”
ที่พราวพูดอย่างนี้ก็เป็นเรื่องจริง เพราะว่าหนุ่มก็เป็นผู้ชายที่หน้าตาดีคนนึง คงไม่ใช่เรื่องยากที่เค้าจะหาผู้หญิงน่ารักๆมาควง
แต่หนุ่มก็ตอบกลับไปทันทีว่า “แต่หนุ่มไม่หาหรอก ดีมั๊ย” หนุ่มตอบพร้อมๆกับยิ้มให้พราว
ทั้งคู่ได้เริ่มคบกัน บางวันหนุ่มเป็นคนโทรไปหาพราว บางวันพราวเป็นคนโทรไปหาหนุ่ม แต่ยังไงทั้งสองก็จะนั่งคุยโทรศัพท์กันทุกวัน
นานๆทีหนุ่มกับพราวถึงได้เจอกัน ไปเที่ยวด้วยกัน ดูหนัง กินข้าว แต่ทุกครั้งจะมีเพื่อนของหนุ่มอยู่ด้วยเสมอ
ในช่วงแรกๆ เวลาที่หนุ่มกับพราวคุยโทรศัพท์กัน หนุ่มจะเป็นคนบอกวางสายด้วยเหตุผลที่ว่า
“ดึกแล้วนะพราว พรุ่งนี้พราวต้องไปเรียนแต่เช้านะ นอนได้แล้ว เดี๋ยวพรุ่งนี้คุยกันใหม่นะ”
แต่ในช่วงหลังๆ หนุ่มเริ่มไม่โทรหาพราว แต่พราวก็ยังโทรไปหาหนุ่มเสมอๆ แล้วหนุ่มก็จะเป็นคนบอกว่างสายเหมือนเดิม
แต่ทุกครั้งที่วางสายมักจะเป็นเพราะว่าเค้าไม่ว่าง บางครั้งต้องทำงาน บางครั้งต้องอ่านหนังสือ
พราวก็ไม่ได้สงสัยอะไร เพราะว่าหนุ่มก็เป็นเด็กมหาลัย คงมีงานเยอะ แล้วก็เรียนหนักมากว่าพราวอยู่แล้ว
ในช่วงใกล้สอบเป็นช่วงที่พราวทรมานมากที่สุด เพราะหนุ่มกับพราวแทบไม่มีเวลาคุยกันเลย
พราวได้แต่หวังว่าหลังจากสอบเสร็จคงได้ไปเที่ยวด้วยกัน
แต่หลังจากสอบเสร็จ พราวยังไม่มีโอกาสชวนหนุ่มไปเที่ยวเลย
หนุ่มก็พูดกับพราวว่า “สอบเสร็จแล้วก็ไม่ว่างเลย มีงานค้างอีกตั่งเยอะ”
พราวถึงกับเซ็งไปเลย แต่ก็ยังดีหน่อยที่ยังได้คุยกันมากกว่าช่วงสอบ
แต่หนุ่มก็ทำเหมือนค่อยๆห่างพราวไปทุกทีๆ
จนกระทั่งวันหนึ่ง
“หนุ่ม ไปดูหนังกันมั๊ย”  “เมื่อไรล่ะ”  
“ก็ช่วงนี้อ่ะ ก่อนที่พราวจะต้องไปเรียน”
“หนุ่มไม่ว่างเลยอ่ะ”
“อืม พราวพอรู้คำตอบอยู่แล้วล่ะ หนุ่มเคยอยากเจอพราวมั๊ย อยากคุยกับพราวรึเปล่า”
  “หนุ่มก็คุยกับพราวอยู่นี่ไง” “พราวหมายถึงอยากคุย ไม่ใช่ว่าพราวโทรมาหนุ่มเลยต้องคุยด้วย”
......
“หนุ่มเห็นพราวเป็นอะไรกันแน่”
“พราวก็เป็นพราว เป็นคนที่หนุ่มรู้สึกดีด้วย”
“หนุ่มคิดถึงพราวมั่งรึเปล่า หนุ่มอยากคุยกับพราวมั่งรึเปล่า หนุ่มอยากเจอพราวมั่งรึเปล่า”
“หนุ่มอยากคิดถึงทุกคนที่หนุ่มรู้จัก”
“งั้นหนุ่มก็คิดถึงทุกคน ไม่ได้คิดถึงพราวมากกว่าคนอื่น”
.....
”หนุ่มไม่เคยชอบพราวเลยหรอ”
“หนุ่มชอบพราว แต่หนุ่มชอบพราวเท่าๆกับที่หนุ่มชอบทุกคนที่หนุ่มรู้จัก”
“ถ้าเป็นอย่างนั้นหนุ่มให้เกียร์พราวทำไม”
“ก็พราวให้หนุ่มมากกว่าที่ทุกคนให้หนุ่ม หนุ่มเลยให้พราวมากกว่าที่หนุ่มให้ทุกคน”
“แต่หนุ่มก็ไม่ได้คิดถึงพราวมากกว่าคนอื่นนิ”
.....
”เอาล่ะ พราวจะคืนเกียร์ให้หนุ่มนะ”
“พราวไม่โกรธหนุ่มนะ”
....
“หนุ่ม คนต่อไปที่หนุ่มจะให้เกียร์อ่ะ ขอให้คนนั้นเป็นคนที่หนุ่มคิดถึงเค้ามากกว่าคนอื่น อยากคุยกับเค้ามากกว่าคนอื่น อยากเจอเค้ามากกว่าคนอื่นนะ พราวไม่อยากให้ใครเป็นแบบพราว”
..................
หลังจากวันนั้นสิ่งที่วนเวียนอยู่ในหัวพราวเสมอก็คือ  
หนุ่ม
คำพูดของหนุ่ม
.....

ทั้งๆที่เธอไม่ได้รักฉัน ไม่ได้ชอบฉัน แล้วสิ่งที่เธอพูดกับฉันล่ะ ทุกสิ่งที่เธอทำกับฉันล่ะ เธอทำเพื่ออะไร เธอทำไปทำไม
ทุกสิ่งทุกอย่างเป็นสิ่งที่หลอกลวงงั้นหรอ มันไม่ได้ออกมาจากใจเธอหรอ
แล้วน้ำตาของพราวค่อยๆไหลลงมาที่แก้มของพราวอย่างช้าๆ...