ถึงยังไงฉันก็จะไม่ลืมคุณ

เนื้อเรื่อง

นั่งเหม่ออยู่คนเดียว
ตรงม้านั่งลายหินอ่อนที่หน้าบ้านที่ถูกกัดเซาะด้วยลมแดดมานานแล้ว
บรรยากาศตอนนี้มันหนาวไปหมด และไม่อยากรับรู้อะไรทั้งสิ้น ความรู้สึกตอนนี้
เหมือนอยู่เดียวดาย ในสมองมันอื้ออึงไปหมด แล้วสับสนกับความรู้สึกภายในชีวิต
แต่ก็มีเพียงมือน้อยๆของฉันเท่านั้นที่โอบกอดร่างกายตัวเอง
และคอย…ซึมซับความอบอุ่นให้แก่ร่างกายของฉัน
ไม่รู้สินะว่าทำไม จิตใจเรามันถึงได้ว้าวุ่นขนาดนี้ ความรัก? เหรอ…
ตั้งแต่วันที่เขาย่างกายเข้ามาในชีวิต มันทำทำให้ฉันได้รับรู้
ถึงกลิ่นอายความรักที่แสนจะอบอุ่น
เอ๊ะ! นั่นเหรอที่เรียกว่าความรัก แล้วความรักคืออะไรกันล่ะ
นั่นคือสิ่งที่ฉันกำลังค้นหามันอยู่ รู้แต่ว่าตอนนี้ฉันคิดถึงเขาเหลือเกิน….

คืนนี้ก็เหมือนเดิม ฉันนั่งตรงที่เดิม บรรยากาศเดิมๆ…บรรยากาศที่ ถูกห้อมล้อมไปด้วยความเศร้า ความเหงา ความเดียวดาย  นั่นคือสิ่งที่ฉันรู้สึก จากที่พระจันทร์เคยถูกห้อมล้อมด้วยดารากว่าหลายล้านดวง วันนี้กลับมีเพียงแค่ดวงเดียว มันช่างเหมือนว่าเขายังจะอยู่เคียงข้างฉันตลอดคืนนี้ไม่จากฉันไปไหน  อยากเจอเธอเหลือเกิน….และแล้วน้ำตาก็ไหลเอ่อเต็มใบหน้าของหญิงสาว
ความเศร้าได้ปกคลุมเธออีกครั้ง เมื่อเธอหวนกลับไปคิดถึงวันวาน วัน..ที่เราได้เจอกัน
แต่มันใช่ความรักหรือเปล่า? หรือเรากำลังเข้าใกล้มันอย่างไม่รู้ตัว…
หรือเป็นเพราะความเหงาที่ทำให้เราสับสน
เรื่องราวของเราทั้ง2ได้เริ่มมีคนสงสัยกันมากขึ้นๆ แต่ฉันปฎิเสธไป ก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงได้ปฎิเสธไปอย่างงั้น ละฉันก็ไม่รู้ว่าที่ทำไปมันถูกต้องกับใจตัวเองหรือปล่าวแต่…มันก็เป็นการแก้ไขปัญหาที่ดีไปได้ระยะหนึ่ง..เพราะเขา เขา มีคนที่ชอบตั้งมากมาย และฉันก็ไม่ต้องให้ใครรู้ว่าฉันคือส่วนหนึ่งในนั้นจนกระทั่งวันหนึ่งฉันก็ได้ส่งจดหมายไปหาเขา..หาเขาทุกวันโดยที่เขาไม่รู้ว่าฉันนั้นส่งไป..
นั่นคือฝันร้ายเพราะเขาไม่ตอบกลับมาตามที่ฉันสั่ง แต่ถึงยังไงฉันก็ยังคงส่งไปอย่างไม่ขาดสาย
นี่ใช่หรือเปล่าที่ว่าฉันกำลังโหยหาความรักอยู่ ความรักที่เกิดแก่ฉันข้างเดียวโดยที่เขาไม่มีวันรู้สึกได้ ขอได้แค่คุยกับเขาฉันก็รู้สึกดีแล้ว เพราะเขาเป็นคนที่อัธยาศัยดีมาก ดีมากเสียจนฉันเคลิ้มไปกับคำพูดของเขา..ถึงแม้ว่าเราจะรักกันไม่ได้แต่ในใจคิด…อยู่เสมอว่า…
“ถึงยังไงฉันก็จะไม่ลืมคุณ” คุณคือคนที่มอบความรักที่แสนอบอุ่นให้แก่ฉันนับตั้งแต่วันแรกแล้วโดยที่ฉันไม่รู้ตัวถึงแม้ว่าความรักนั้นเกิดกับฉันแค่ฝ่ายเดียว
บรรยากาศมันช่างอบอุ่น เป็นวันคริสต์มาสที่มีความสุขที่สุดในชีวิตฉัน นั่นก็เป็นเพียงความสุขแค่ชั่ววูบหนึ่ง ชายร่างกายสูงสง่า ได้ลงแข่งขันบาสเกตบอลกลับบรรดาอาจารย์ภายในโรงเรียน
เขาเล่นได้เก่งมาก เก่ง เสียจนตัวฉันเองฉันก็ปลื้มไปกับเขาด้วย ไม่ใช่เพราะความสูงกว่า178 ซม.ของเขาเท่านั้น ความว่องไวของเขาที่ทำให้คู่ต่อสู้ต้องสยบราบคาบไปตามๆกัน
และแล้วเสียงปรบมือ เสียงความยินดีก็ดังขึ้นมา เมื่อเขาชู้ตลง3คะแนน มันเป็นลูกที่ทำให้ฝ่ายนักเรียนเป็นฝ่ายชนะ..ฉันเองฉันก็ปรบมือตามไปกับเขาด้วย และรู้สึกยินดียินดีกับเขามากๆ และเขาก็หันมาชื่นชมกับชัยชนะนั้นกับฉัน ก่อนที่จะเดินไปรับเหรียญรางวัลด้วยความภาคภูมิใจ
และแล้วความสุขได้หยุดลงแค่นั้น ความเหงาได้คืบคลานมาหาฉันอีกครั้ง ฉัน…อยากย้อนเวลาไปหยุดอยู่ตรงนั้นจังเลย…หยุดเวลาไว้ให้เธออยู่กับฉัน โรงเรียนได้สงบลงเมื่อมีการแข่งขันกีฬาเสร็จ
เขากล่าวอำลาฉัน ก่อนที่เขาจะเดินจากฉันไป จากนั้นฉันก็ไม่ได้เจอเขาอีกเลย
“ถึงยังไงฉันก็จะไม่ลืมคุณ”
จากวันนั้นถึงวันนี้ มันทำให้ฉันรักเขาเหลือเกินแต่เราก็คงจะไม่ได้เจอกันอีก อาจเป็นเพราะรักครั้งแรกมั้งที่ทำให้ลืมยากเสียกระไรขนาดนี้..รักที่เกิดจากความรู้สึกดีๆ
คืนนี้ก็เหมือนเดิม นั่งตรงที่เดิม บรรยากาศเดิมๆ แต่..คืนนี้ท้องฟ้ามืดไปหมด ดวงดาวคงจะหลับใหลไปกับความมืด ความเคว้งคว้างบนท้องฟ้าสีกรมท่า ซึ่งมีแต่เพียงพระจันทร์ที่ค่อยส่องแสงแวววาวเท่านั้นที่ยังคงอยู่เป็นเพื่อนฉัน นั่นคือสิ่งที่บ่งบอกหรือเปล่าว่าเราจะไม่ได้เจอกันอีก
เหงา! จริง..จริง
ฉันไม่เคยมีเธอ
ฉันไม่เคยมีใคร
ฉันไม่มีหัวใจ
ฉันมันรักใครไม่เป็น
ฉันไม่มีตัวตน
ฉันไม่รู้ร้อนเย็น
ฉันไม่มองไม่อยากแลเห็นสิ่งใด
คอยเตือนตัวเองอย่างนี้เวลาอารมณ์อ่อนไหว
เวลาเผชิญกับความเหงาอันโหดร้าย
ไม่ให้ยิ่งเศร้าเมื่อขาดเธอ
นั่นแหละ คือสิ่งที่ฉันยังคงทำอยู่และฉันจะรอคอยวันที่เขากลับมาเพราะ”ถึงยังไงฉันก็จะไม่ลืมคุณ”

หากซักวันหนึ่งคุณจะต้องจากฉันไป เพราะคุณคิดว่ามันเป็น
สิ่งที่คุณสามารถทำเพื่อฉัน หากคุณต้องจากฉันไปในที่
แสนไกลก็ไม่เป็นไร ไม่ว่าคุณจะอยู่ที่ใด
ฉันยังคงเชื่อมั่นใจความรักของคุณที่มีต่อฉัน

ตอนนั้นฉันยังไม่เข้าใจ ในแววตา
ที่คุณมองมาที่ฉัน ฉันไม่อยากยอมรับความจริงที่ว่า
ฉันไม่สามารถแม้แต่จะโอบไหล่ที่บอกบางของคุณ

ฉันจะไม่ปล่อยให้คุณจากไป แม้ว่าโชคชะตา
อันแสนเศร้าจะพรากเราจากกัน ฉันจะไม่มีวันทำให้เธอต้อง
เสียน้ำตาอีก ไม่มีสิ่งใดจะทดแทนคุณได้ ที่รักของฉัน สำหรับ
ฉันแล้วไม่มีสิ่งใดล้ำค่าไปกว่าคุณ คุณรู้ใช่ไหมที่รักของฉัน

รอยยิ้มในยามที่คุณมองมา ทำให้ฉันเปี่ยมล้นไปด้วยความสุข
ฉันยินดีที่ให้คุณเข้ามาแนบชิดและอิงแอบ และใน
เวลานี้เอง ฉันรับรู้ได้ถึงลมหายใจของคุณ

ได้โปรดอยู่ที่นี่ตลอดไป เพื่อที่ฉันจะสามารถไปหาคุณ
ไม่ว่าเวลาใดก็ตาม ความรักของคุณกำลังเรียกหาฉันให้ไปอยู่เคียงข้างคุณ
อืมมปรับปรุงแล้วนะคะเป็นยังไงบ้างยัง งงอยู่หรือเปล่า
สวัสดีค่ะ
ตาเบบูญ่า.