ความเหงากับสิ่งที่หลงเหลือ

เนื้อเรื่อง

เรื่องนี้เกิดขึ้นตอน ม.6 ครับ ผมชื่อตั้งนะ

   ช่วงนี้แล้วสินะที่เป็นช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อสำหรับเด็กม.ปลายทุกคนที่จะเอ็นทรานซ์  
ผมก้อเป็นหนึ่งในคนที่เรียนอย่างบ้าคลั่งเพื่อต้องการได้คะแนนดีในรอบแรก แล้วจะได้สบาย
และแล้วผมก้อไปสมัครเรียนพิเศษที่สถานกวดวิชาแห่งหนึ่งแถวสยามนี่เอง
แล้ววันแรกที่ผมต้องไปเรียนก้อมาถึง มันยังไม่มีอ่ะไรเกิดขึ้นหรอกครับ แต่เป็นวันที่ 2 ต่างหาก
และแล้วผมไปนั้งคุยกับเพื่อนผมเพราะยังไม่ถึงเวลาที่จะเรียน แล้วก้อมีผู้หญิงคนนึงเดินเข้ามาในกลุ่มพวกผม
ผมสดุดตากับความน่ารักของเธอมากคับ เธอชื่อ \" ฝ้าย \" แบบว่าแค่เห็นก้อชอบแล้ว  แล้ว \" มีน \" ก้อแนะนำ
ฝ้ายให้พวกรู้จัก จึงได้รู้ว่าที่จริงแล้วฝ้ายเรียนตอนเช้า แต่รอเพื่อนอยู่จึงเจอพวกผม ผมรู้สึกว่าผมชอบเธอจัง
ก้อเธอน่ารักมากขนาดนั้นนี่นา ฝ้ายพยามชวนผมคุยเพราะผมนั่งเงียบอยู่คนเดียวในกลุ่ม ผมรู้สึกว่าฝ้ายคุยสนุกดีนะ
เวลาผมคุยกับฝ้ายผมก้อพยายามรวบรวมความกล้าที่จะมองหน้าเธอ ผมอยากเก็บเธอไว้ ทุกๆรายละเอียด
ฝ้ายเป็นผู้หญิงที่สวยคนนึง ผมยาวเป็นสีน้ำตาล แก้มชมพู ตาใสๆที่กลมโต เวลาที่ฝ้ายยิ้มดูสดใสมากๆ
ฝ้ายจะรู้ไหนนะว่าตั้งอยากที่จะเก็บรอยยิ้มนี้ไว้ที่ตั้งคนเดียวจิงๆ แต่ผมก้อไม่รู้ที่จะทำอย่างไรก้อคนมันไม่เคยจีบใครนี่นา
วันต่อมาผมมาที่เรียนแต่เช้าทั้งๆที่ผมเพลียจนแทบลุกจากเตียงไหม่ไหว เพราะอะไรเหรอครับ ก้อเพื่อมาเจอฝ้ายไง
ฝ้ายทำไห้ผมชอบมากที่จะมาแต่เช้า เพราะผมจะได้มาเจอฝ้าย ได้คุยกัน ก้อฝ้ายหนะจะมาเช้ากว่าเพื่อนๆเธอคนอื่นหละครับ
เข้าทางเลยครับ...ผมก้อรีบตื่นแต่เช้าเพื่อมีโอกาสคุยกับฝ้ายทุกๆวัน แค่วันละ15-20 นาทีเท่านั้นเอง(ก้อยังดีครับแค่นี้ผมก้อมีความสุขแล้ว)
เวลาที่เธอถามว่า\"ทำไมตั้งถึงมาเช้าหละเรียนบ่ายไม่ใช่เหรอ\" ผมก้อจะอ้างไปเรื่อยว่ามารอเพื่อนบ้าง มาซื้อของก่อนบ้าง
และอีกมากมาย โดยที่ผมอยากจะบอกใจแทบขาดว่าที่มาก็เพราะฝ้ายนั้นแหละ โดยที่เธอไม่รู้เลยผมชอบเธอ
ผมทำอย่างนี้อยู่ 1 เดือนเต็มจนถึงวันปิดคอส ที่เรียน ผมคิดในใจ \" นี่เป็นครั้งสุดท้ายแล้วนะที่เราจะได้เจอฝ้าย ถ้าเราไปขอเบอร์
ฝ้ายจะให้เราไหมนะ \" ผมนั่งคิดอย่างร้อนใจแล้วก้อรอว่าเมื่อไหร่ฝ้ายจะมา พร้อมกับเตรียมความกล้าเอาไว้เต็มเปี่ยม
แต่แล้วฝ้ายก้อไม่มาเรียนในวันนั้น ผมเสียใจ+เสียดายพอสมควร แล้วก็เหมือนสวรรค์เป็นใจมีเพื่อนคนหนึ่งของผมที่มีเบอร์ฝ้าย
เพราะรู้จักกันมานานแล้ว ผมก้อถามเรื่องต่างๆเกี่ยวกับฝ้ายจาก มีน นี่แหละเมื่อผมได้เบอร์ผมก้อนั้งจ้องเบอร์อยู่ 2 ชั่วโมงเห็นจะได้
แล้วผมก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วก็โทรไปหาเธอ \" สวัสดีครับฝ้ายเราตั้งนะ.... \" ยังไม่ทันที่ผมจะได้พูดต่อเธอก้อพูดขึ้นมาซะก่อน
\" ขอโทษนะค่ะ ฝ้ายไม่คุยนะ สวัสดีค่ะ \" แล้วฝ้ายก้อวางไปโดยปล่อยไห้ผมอึ้งกับคำพูดของเธออยู่ ในหัวผมสับสนไปหมด
ไม่รู้ว่าเพราะอ่ะไร \" นี่เรากินแห้วตั่งแต่ยังไม่ได้จีบเลยเหรอเนี้ย \" ผมนอนลงอย่างหมดแรงจนแทบอยากจะหลับเพื่อที่จะลืม
สิ่งที่พึ่งเกิดขึ้นนั้นไห้หมดไป ซักพักก้อมัเสียงโทรศัพท์ดัง \" ใครวะ ยิ่งเศร้าๆอยู่ดันโทรมาอีก\" แล้วผมก้อเดินไปหยิบโทรศัพท์
\"ดี ตั้งพูดนั้นใครเนี้ย \" ผมพูดไปเพราะคิดว่าเป็นเพื่อนผมคนได้คนหนึ่ง แต่เสียงที่ตอบกลับมาเป็นเสียงที่ผมรู้ในทันทีว่าเป็นใคร
คนที่พึ่งวางสายจากผมไปนั้นเอง \"อ่อ...ตั้งนี่ฝ้ายนะ\" ผมก้องงสิครับเมื่อกี้พึ่งบอกไม่คุย \"ฝ้ายขอโทษนะที่เมื่อกี้เสียมารยาท\"
\"พอดีเมื่อกี้ฝ้ายอยู่กับพ่อหนะ  ตั้งไม่โกรดฝ้ายนะ\" ผมงี้ยิ้มออกเลยหละครับหน้าบานเลย \"ไม่หรอกฝ้ายตั้งไม่ว่าฝ่ายหรอก\"
นับแต่นั้นมาผมกับฝ้ายก้อโทรคุยกันทุกวันไม่เคยมีแม้แต่วันเดียวที่ผมจะไปโทรหาฝ้าย ทุกๆ 3 ทุ่มของทุกวัน ไม่ว่าผมจะเหนื่อยแค่ไหน
ผมก้อจะไม่บอกไห้ฝ้ายได้รู้เลยว่าผมเหนื่อย ผมมีความสุขทุกครังที่ได้คุยกับฝ้ายผมแทบอยากจะบอกไห้ฝ้ายรู้เหลือเกินว่าผมชอบฝ้ายมากแค่ไหน แต่มันช่างเป็นสิงที่ยากลำบากเหลือเกินสำหรับผม แล้วผมกับฝ้ายเราก้อสนิทกันมากขึ้นบางครั้งฝ้ายไปตีเทนนิส ก้อจะชวนผมกับเพื่อนๆไปด้วยกัน เราคุยกันแทบจะทุกเรื่องก็ว่าได้ บางทีอยู่ดีๆฝ้ายก็ชมผมว่าผมน่ารักขึ้นมาซะอย่างนั้น ผมเงี้ยอึ้งทำอ่ะไรไม่ถูกเลย
แล้วเพื่อนก้อสังเกตุเห็นความอารมย์ดีผิดปรกติของผมเข้าก้อแซวกัน \"เฮ้ย..ตั้ง มีแฟนรึงายอารมย์ดีทั้งวันเชียว\" \"ปล่าว แต่ก้อไม่แน่หวะ\"
\"ใช่ฝ้ายรึเปล่าวะตั้ง\" \"เออหวะข้าคิดว่าข้าชอบฝ้ายหวะ\" \"เผื่อใจใว้บ้างก้อดีนะฝ้ายหนะคนจีบเยอะจะตาย\" ผมไม่สนใจหรอกครับ
คิดว่าอกหักดีกว่ารักไม่เป็น \"เออ ขอบใจนะที่เป็นห่วง\" แล้ววันนี้ผมก้อโทรหาฝ้ายอีกแล้วเหมือนทุกวัน \"หูยยย....ตั้งวันนี้ฝ้ายเหนื่อยจังเลย
อ่ะตั้ง\" เอาอีกแล้วสิครับนิสัยขี้อ้อนของเธอนี่แหละที่ทำไห้ผมหยุดที่จะชอบเธอไม่ได้เลยซักที \"ตั้ง ตั้ง พรุ่งนี้ว่างไหมไปดูหนังกับฝ้ายนะ\"
โห...ดีจายโคตรมีสาวชวนไปดูหนังด้วย \"ได้สิฝ้ายเจอกันพรุ่งนี้นะ\" ผมรีบตื่นแต่เช้าเพื่อเตรียมตัวเลยหละแล้วก้อไปดูหนังกัน
พอฝ้ายไปซื้อตัวผมก้อไปดูชื่อเรื่อง กำ...หนังโคตรจะน่าเบื่อเลยหละคับ \"ตั้ง ฝ้ายดีใจนะที่ตั้งมาดูเป็นเพื่อนฝ้ายอ่ะ ไม่มีใครยอมมาดู
กับฝ้ายเลยหละ มีแต่ตั้งแหละที่ยอมมาดูด้วย\" อาว..กลายเป็นไม่มีใครมาหละสิถึงได้ชวนเรา(น้อยใจนะเนี้ย) \"ไม่หรอก ตั้งก้ออยากดูหละ\"
พูดไปได้ไงเนี้ยว่าอยากดู อือเอาฟะแค่ได้อยู่ใกล้ฝ้ายก้อพอแล้วหละ ผมดูหนังแล้วจะหลับแต่พอหันไปดูที่ฝ้าย ดูฝ้ายมีความสุขจังที่ได้ดู
ผมคิดว่าไม่เปนไรหรอกถ้าเราทำไห้ฝ้ายมีความสุขได้มากกว่านี้ก้อจะทำ พอหนังจบฝ้ายก้ชวนผมไปกินไอสครีมกัน \"ตั้งกินถ้วยเดียวกันนะ
จะได้ประหยัด \"หาเรื่องจิงเหรอเนี้ยเราจาได้กินไอสครีมถ้วยเดียวกับคนที่เราชอบด้วย วันนี้มีความสุขจังแฮะ \"กินรสอะไรดีอ่ะตั้ง\" \"แล้วแต่สิ
เรากินอ่ะไรก้อได้อยู่แล้วหละ\" \"อือๆ งั้นฝ้ายไม่เกรงใจนะ\" แล้วฝ้ายก้อสังวนิลามา โอ้..เวรแล้วไงฝ้ายช่างไม่รู้เลยว่าตั้งไม่ชอบวนิลา
\"ตั้งชอบมั๊ย\" ดูๆ ดูทำเข้าช่างไม่รู้เลยว่าทำไห้ตั้งลำบากซะแล้ว\"อือๆชอบๆ\"แล้วเราก็กินกันไปคุยกันไปเรื่อยเปื่อย ตอนฝ้ายกินไอติม
นี่ดูน่ารักจัง เหมือนเด็กๆเลยกินจนเลอะเชียว ผมก้อได้แต่นั้งมองฝ้ายอย่างไม่วางตา ตอนนี้ผมรู้แล้วหละว่าผมไม่ได้ชอบเธอเลยซักนิด
แต่.. \"ผมรักฝ้าย\" ฝ้ายจะรู้ไหมนะว่าผู้ชายที่อยู่ฝั่งตรงข้ามรักฝ้าย รักจนหมดหัวใจ ผมสัญญากับตัวเองว่าผมจะทำทุกอย่าง
เพื่อให้ฝ้ายมีความสุข และผมจะต้องปกป้องฝ้ายจากอันตรายทุกอย่างไห้ได้ เหตุผลมีแค่เพียงอย่างเดียวคือผมรักฝ้ายจนหมดหัวใจ
แล้วคืนวันนั้นผมก้อตัดสินใจที่จะบอกความในใจของผมให้ฝ้ายได้รู้ \"ฝ้าย ตั้งมีเรื่องจะบอกหละ\" \"อะไรเหรอตั้งว่ามาสิ\" \"ตั้งรักฝ้ายนะ\"
\"ฝ้ายตั้งไม่ได้หวังไห้ฝ้ายรักตั้งนะแต่ตั้งแค่อยากไห้ฝ้ายได้รับรู้วามรู้สึกที่อยู่ในใจของตั้งเท่านั้นเอง\" \"ตั้ง ตั้งให้เวลาฝ้ายคิด
ตัดสินใจหน่อยนะ ฝ้ายสัญญาว่าฝ้ายจะบอกความรู้สึกของฝ้ายให้ตั้งรู้นะ ให้เวลาฝ้ายนะ \" \"ได้สิเวลาของตั้งมีไว้ให้ฝ้ายอยู่แล้ว งั้นฝั้นดีนะ\"
แล้วเราก้อยังเป็นเหมือนเดิมกันอยู่แล้ววันนึงผมก้อได้รู้อ่ะไรบางอย่างเข้าวันนั้นมีนมาที่บ้านผมแล้วก้อถามผม \"เฮ้ย.ตั้ง แกรู้ป่าว
ไอ้นัทมันจีบฝ้ายติดหละ โคตรเลยอ่ะเห็นบอกพึ่งคบกันเองหละ\" ผมในตอนนั้นทั้งงง ทั้งตื้อไปหมด รู้สึกเหมือนมีอ่ะไรมาจุกที่หน้าอก
ในหัวก้อคิดแต่ว่ามันไม่จริง มันไม่จริง ก้อฝ้ายบอกเองนี่นาให้เรารอคำตอบแล้วนี่ไม่กี่วันเองนะ แล้วแถมนัทก้อเป็นเพื่อนเรา
ที่รู้จักฝ้ายพร้อมกัน ผมสับสนไปหมด คืนนั้นผมก้อโทรไปถามฝ้าย โดยที่ภาวนาไว้ว่าไห้ฝ้ายตอบว่ามันไม่จริง \"ฝ้ายขอโทษนะตั้ง
ฝ้ายก้อจะบอกตั้งนะ \" \"ฝ้าย นี่ใช่ไหมคือคำตอบที่ฝ้ายบอกให้ตั้งรอจากฝ้าย แต่ก้อขอบใจฝ้ายนะที่ทำให้ตั้งได้รู้จักคำว่ารัก
ตั้งคงไม่เก่งเท่านัทหรอกเพราะตั้งไม่สามารถทำให้ฝ้ายรู้จักคำว่ารักได้ แต่นัทเค้าทำได้ ตั้งไม่ได้โกรธฝ้ายนะ ฝ้ายเคยขอเวลาจากตั้ง
มาครั้งนึงแล้วครั้งนี้ตั้งคงต้องขอเวลาที่จะจัดการกับความรู้สึกตัวเองก่อนนะตั้ง และนี้อาจเป็นครั้งสุดท้ายที่ตั้งจะได้พูด ตั้งรักฝ้ายนะ\"
ผมวางโทรศัพท์พร้อมกับเอนตัวนอนลงบนเตียงอย่างอ่อนล้า น้ำตาที่ตั้งแต่ขึ้นมัธถยมไม่เคยเสีย วันนี้มันไหลอาบสองแก้มของผมโดยไม่รู้ตัว
เมื่อเวลาที่ผมต้องไปจากฝ้ายจริงๆ มันทำไห้ผมได้รู้ว่า ผมรักฝ้ายมากแค่ไหน ผมเฝ้าถามตัวเองซ้ำไปซ้ำมาว่าเพราะอ่ะไรฝ้ายถึงชอบนัท
พยายามลืมทุกสิ่งทุกอย่างที่เคยอยู่ในหัวใจ แต่ทำไมกันนะยิ่งอยากลืมกลับกลายเป็นว่าในสมองของผมกลับจำแต่เรื่องฝ้าย
มีแต่เรื่องฝ้ายเต็มไปหมด ผมไปนั่งกินไอสครีมวนิลาที่ไม่ชอบเพราะรู้ว่าเธอชอบ ผมยังเฝ้ารอโทรศัพท์ตอน 3 ทุ่มอยู่ทุกคืนเพื่อหวังว่า
ซักวันเธอจะโทรมา ผมไม่เข้าใจว่าทำไมผู้หญิงที่ทำไห้ใจผมแตกละเอียดกลับอยู่ในใจผมตลอดมาจนถึงตอนนี้ จนถึงตอนนี้แม้ว่ามัน
จะผ่านมานานแล้วก้อตามแต่ผมบอกได้เลยว่าฝ้ายเป็นผู้หญิงคนแรกที่ผมรัก แล้วเป็นผู้หญิงคนเดียวที่อยู่ในใจที่แตกละเอียดดวงนี้
การที่ไม่มีเธออีกแล้ว มันช่างเหงาแล้วเดียวดายเหลือเกิน มันคงมากไปใช่ไหมที่ผมต้องการคำว่า \"รัก\" จากใครซักคน
แล้วผมบอกได้เลยว่าตอนนี้ผมก้อรักฝ้าย ถึงแม้ว่าเธอไม่เคยจะต้องการคำว่ารักที่ไม่มีค่าจากผู้ชายคนี้ก้อตาม......