เปลี่ยนเป็นเพื่อน...

เนื้อเรื่อง

เริ่มจากวันนั้น  มันเป็นช่วงเวลาของการปิดเทอม  .....
    มันเป็นเวลาสายแล้ว  เธอมาช้าไป 15 นาทีเพราะรถติด  เธอรีบวิ่งมากระหืดกระหอบแล้ว
เปิดประตูเข้ามา  สิ่งที่พบอยู่ตรงหน้าก็คือผู้คนที่นั่งเต็มห้องจนเธอแทบมองไม่เห็นที่ว่างสักที่เดียว  แต่แล้ว
ก็มีเสียงของเด็กหนุ่มผิวขาว  ลักษณะคล้ายลูกคนจีนเรียกเธอ
    \"ตรงนี้นั่งได้\"เขาพูดพลางหยิบกระเป๋าออกเพื่อให้เธอนั่ง
    \"ขอบคุณค่ะ\"คำตอบรับจากเด็กสาว
    ทั้งคู่นั่งเรียนด้วยกันจนเลิกเรียนจึงได้คุยกัน
    \"เธอชื่ออะไรเหรอ\"น้ำเสียงเป็นมิตรจากเด็กหนุ่ม
    \"แล้วเธอล่ะชื่ออะไร\"เธอถามเขากลับทั้งๆที่ยังไม่ตอบ
    \"ก็เราถามเธอก่อนก็ตอบมาสิ\"
    \"โถ่ตอบก่อนไม่ได้เหรอ...\"เด็กสาวอ้อน
    \"ไม่ได้  เพราะเราถามเธอก่อน\"
    \"อะ..บอกก็บอกเราชื่อหวาน\"
    \"ก็แค่เนี่ย  เราชื่อแบงค์\"
    \"เออหวานเดี๋ยวเรากลับแล้วนะ  ไม่ได้เรียนเคมีน่ะ\"แบงค์บอกพร้อมกับเดินไปส่งหวานที่หน้าห้อง
    \"อย่างนี้เราก็เรียนคนเดียวน่ะสิ   ไม่รียนด้วยกันเหรอ\"
    \"จะเรียนได้ไงไม่ได้ลงเรียนนี่\"
    \"จริงด้วย  งั้นกลับเถอะเดี๋ยวถึงบ้านช้า\"
    \"งั้นไปนะ  พรุ่งนี้เจอกันที่เดิมนะ\"แล้วแบงค์ก็เดินจากไป
    หวานเดินเข้าไปในห้องเรียนคราวนี้เธอถึงเร็วกว่าเวลา  ในห้องมีเพียงเด็กผู้ชายใส่แว่นตา  ผิวไม่ขาว
แต่ก็ไม่ใช่คนผิวดำ  นั่งอยู่  เธอเดินเข้าไปเงียบๆแล้วนั่งลงข้างหลังเขา  ครั้งแรกที่เธอเห็นเขาก็ประทับใจเสียแล้ว
เป็นความประทับใจที่ไม่มีเหตุผล  ซึ่งเธอถูกชะตาเขาไม่น้อยทีเดียว  ไม่นานนักเขาก็ลุกออกไปทิ้งไว้แต่กระเป๋า
เขาออกจากห้องไปนาน  พอที่อาจารย์เริ่มสอนไป20นาทีแล้ว   เสียงประตูเปิดออกเธอมั่นใจมากว่าเป็นเขา
แล้วเธอก็เดาถูกเขาเข้ามาจริงๆ  แต่เขากลับไม่นั่งหน้าเธอเหมือนเคย  เขามานั่งข้างๆเธอ  
    \"เรียนถึงหน้านี้ค่ะ\"หวานเปิดหนังสือให้เขาดู
    ไม่มีเสียงตอบจากเขา  มีเพียงการพยักหน้ารับคำเท่านั้น  เขาดูจะเป็นผู้ชายที่ไม่ค่อยพูดและดูน่าค้นหา
    ทุกๆวันหวานจะมาเรียนทันเวลา  และในตอนกลางวันเธอจะไปทานข้าวกับแบงค์  เมย์และเพื่อนอีก
สองสามคน  พวกเขาเริ่มสนิทกันมากขึ้น  หวานเองก็ยังคงไปเรียนเคมีคนเดียวเหมือนเดิม  และเขาคนนั้นก็ยังนั่ง
ข้างเธอตลอด  จนกระทั่งวันสุดท้ายของการเรียน   ขณะที่หวานกำลังจะเข้าห้องเรียนเขาก็เดินมาหาเธอ
    \"เธอชื่อหวานใช่ไม๊\"เสียงเขาทักเธออย่างเป็นมิตร
    \"ใช่  เธอรู้ชื่อเราได้ไง\"หวานถามกลับด้วยความงงเพราะเขาไม่เคยถามชื่อเธอเลยจนวันนี้
    \"เราถามเพื่อนมาน่ะ  เราชื่อวินนะ เราอยากให้เธอช่วยเราหน่อยได้ไม๊\"
    \"ทำไมต้องเป็นเราล่ะ\" หวานถามด้วยความสงสัย
    \"ก็เราเห็นเธอรู้จักคนเยอะ  แล้วก็มีมนุษยสัมพันธ์ดีไง\"เขาตอบพร้อมรอยยิ้มที่หวานไม่เห็นบ่อยนัก
    \"ถ้าเราช่วยได้นะ ลองบอกมาสิ\"
    \"คือเราชอบนัทน่ะ  เราอยากให้หวานเอากำไลไปให้นัทหน่อย\"วินพูดพร้อมหยิบกำไลให้หวาน
    เย็นหลังเลิกเรียน  หวานนำกำไลให้นัท   แต่นัทไม่รับไม่ว่าเหตุใดก็ตาม  หวานจึงไปคืนให้วิน
แต่วินบอกว่า  \" เราให้หวานละกันเพื่อเป็นที่ระลึกว่าเราเคยเรียนด้วยกันนะ\"
    วินส่งกำไลใส่มือหวานแล้วโบกมือบ๊ายบาย  พ้อมกับรอยยิ้มแล้วเดินจากไป
    ก่อนเปิดเรียนตามปกติ  เสียงโทรศัพท์ที่บ้านหวานดังขึ้นตอนหัวค่ำ
    \"สวสดีค่ะ  ต้องการพูดกับใครคะ\"หวานพูดเสียงใส
    \"หวานครับ\"
    \"แบงค์เหรอ  ไม่เห็นโทรมาตั้งนาน นึกว่าลืมแล้ว\"หวานพูดโดยไม่รูว่านั่นไม่ใช่แบงค์  เพราะมีแบงค์
ผู้ชายเพียงคนเดียวที่รู้เบอร์บ้านเธอ
    \"เปล่าครับ  จำผมได้ไม๊  วิน\"
    \"อ๋อจำได้สิ  เรื่องนัอเป็นไงบ้าง\"หวานถาม
    \"ไม่หรอเขาไม่ชอบเรา\"
    \"ว่าแต่เป็นไงบ้างล่ะ  ทำไมนัท...\"หวานพูดไม่ทันจบวินก็สวนขึ้นมา
    \"ช่างเถอะ เราโทรมาคุยเฉยๆ\"
    \"ว่าแต่วินเอาเบอร์มาได้ไง\"
    \"เถอะหน่าเราสามารถแล้วกัน  ยังไม่รู้อีก\"
    ทั้งคู่คุยกันพักใหญ่  แล้ววางสายไป  หวานเองไม่เอะใจอะไรที่วินโทรมา
    หลายวันต่อมาวินโทรมาอีกและบ่อยขึ้น  จนหวานเองก็อบคิดไม่ได้ว่าวินคงชอบตัวเองอยู่บ้าง
    โทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้งหวานมั่นใจว่าเป็นวินเธอจึงรีบวิ่งมารับ
    \"วินเหรอ มีธุระอะไรเหรอ\"
    \"ไม่มีธุระโทรมาไม่ได้เหรอหวาน  รู้ไม๊ล่ะว่ามีคนเค้าหวง ห่วงแล้วก็..\"วินพูดอึกอัก
    คำนี้เองทำให้หวานรู้สึกมากกว่าที่เคยเป็น
    \"เปล่า  อย่าน้อยใจสิ\"
    ทั้งคู่คุยกันอยู่นาน  แม้ว่าจะเป็นโทรทางไกลก็ตาม  หวานสนิทกับวินมากขึ้น  วินชวนหวานไปดูหนัง
บ่อยครั้งแต่โดยมากหวานก็ปฎิเสธ  แต่วินก็ไม่ละความพยายาม  หวานกับวินเรียนพิเศษที่ใกล้กันเสมอ
    หลังเลิกเรียนวินชวนหวานไปติวหนังสือที่ข้างๆที่เรียนพิเศษซึงเป็นมหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่ง
    \"หวานเข้าใจไม๊\"วินถามเพราะดูท่าทางหวานสงสัย
    \"ก็งงนะ แต่ว่าหวานก็ทำมาถูกนี่ทำไมคำตอบถึงผิดล่ะ\"
    วินชะโงกหน้เข้ามาใกล้ๆแทบจะชิดกับหน้าหวาน  มันทำให้หวานแทบใจละลายและสั่นแล้ว
    \"ก็นี่ไง  หวานลืมเปลี่ยนหน่วย แค่นี้เอง\"วินตอบพร้อมก้ที่ถูกให้
    หลังจากติวเสร็จวินมักจะไปส่งหวานขึ้นรถเสมอแม้ตัวเองต้องนั่งอ้อมก็ตามแต่เขาก็ทำอย่างนี้เสมอ
เขาจะช่วยหวานถือของ  และอยู่ในขอบเขตของความเป็นสุภาพบุรุษในสายตาหวานตลอด  หวานคงประทับใจ
ชอบและเริ่มเปลียนเป็นความรัก...
    วันหนึ่งวินชวนหวานไปดูหนัง  แต่หวานดันนั่งรถผิดคันเลยอ้อมมากทำให้ถึงช้า เมื่อมาถึงหวานรีบ
วิ่งไปหาวินทันที่  วินแกล้งทำยืนอ่านหนังสือพิมพ์อยู่แอบมองค้อนนิดๆ  แต่ก็อมยิ้มพร้อมพูดว่า
    \"ไหนใครบอก 9 โมง \"วินมองหน้าหวานอย่างอ่อนโยน
    \"ก็...ก็...หวานนั่งรถผิดคันมันเลยอ้อม..\"หวานตอบอึกอัก
    \"โถ่  ช่างมันละกันอภัยให้...อย่าทำให้ห่วงอย่างนี้นะ \"ว่าแล้ววินกคว้ากระเป๋าของหวานมาถือให้
    \"วินเดี๋ยวหวานซื้อหนังสือก่อนนะ\"
    \"ได้สิ  แต่เร็วนิดนึงนะเดี๋ยวไม่ทันหนังรอบนี้\"
    เมื่อซื้อหนังสือเสร็จเขาทั้งคู่ก็ดูหนังกัน  เวลาฉากที่หน้ากลัวแล้วหวานตกใจวินมักจะถามเสมอๆว่า
\"เป็นไรรึเปล่า\" , \"ไม่เป็นไรนะ\"  มันติดอยู่ในใจหวานตลอด  
    ถึงวันที่เรียนพิเศษอีกวัน   วันนี้หวานกับวินเรียนกันคนละเวลาแต่หวานก็มาหาวิน  วินลงมารับหวาน
ข้างล่าง  หวานหยิบของขวัญวันเกิดให้วิน  วินรับไว้ แล้วนั่งคยหวานให้ไปเรียนพร้อมกันอีกรอบ  
    หวานหยิบยาหยอดตาขึ้นมาทำท่าจะหยอดแต่แล้ววินก็คว้าหลอดยามา
    \"ข้างซ้ายใช่ไม๊\" เขาเห็นหวานพยักหน้าก็รีบหยอดให้ทันทีโดยไม่รอให้หวานขอ  เมื่อหยอดเสร็จแล้ว
วินก็ชมหวานว่า  
    \"วันนี้แต่งชุดสวยดีนะ...เออคือ..วิน..วิน..ช..อ..บ..หวานนะ\"พร้อมกับเสียงดังของรถที่วิ่งผ่านทำให้
หวานได้ยินไม่ถนัดนักแต่ก็พอจับใจความได้
    \"ก็อย่างนี้ทุกทีนั่นแหละ\" แก้มขาวนวลเริ่มมีสีชมพูจางๆ
    \"ขึ้นเรียนเถอะ  เลยเวลามามากแล้ว\" แล้วทั้งคู่ก็เดินขึ้นไปพร้อมกัน
    แม้ทั้งคู่ไม่เคยตกลงเป็นแฟนกัน  แต่ถ้าถามใครๆที่ได้ยินเรื่องของทั้งคู่ก็คิดว่าอาจใช่แน่ๆ เพราะ
ความสัมพันธ์ของ2คนมากกว่าคำว่าเพื่อนที่ดูจะหวงห่วงกันเสมอ  
    จนกระทั่งทั้งคู่เอนท์เข้ามหาวิทยาลัยได้  วินได้เรียนด้านเคมีสมใจเขา  แต่หวานเรียนวิทย์คอม
ที่ตัวเองไม่ถนัดนัก   ทั้งคู่เริ่มห่างกันบ้างแต่ยังโทรหากันเหมือนเดิม   นานวันเข้าความเปลียนแปลงย่อมมีเสมอ
สำหรับผู้ที่รอคอย  วินโทรหาหวานน้อยลง  และเริ่มพูดในลักษณะเพื่อนมากขึ้นแทนที่จะหวานเหมือนคนที่รัก
กันอย่างเคย  แต่ยังคงความเป็นวินในคำพูดเสมอ  หวานเองไม่เคยรักวินน้อยกว่าเดิมเลยแต่เธอก็ไม่ปิดกั้นตัวเอง
ยังรักและพร้อมรอวินเสมอ  เวลาเธอไม่สบายใจหรืออยากร้องไห้  ดีใจหรือเบื่อเธอมักจะโทรหาวินเสมอแม้ว่า
ตอนนี้วินจะมีแฟนเป็นตัวเป็นตนแล้วก็ตาม   วินจะคอยปลอบเธอเหมือนว่ามีวินอยู่ข้างๆเธอคอยให้เธอซบไหล่
ของเขาอยูเสมอ  และประโยคที่วินมักพูดอยู่เสมอๆคือ \"สู้ๆนะ\"
    ******แล้วคุณล่ะเคยถูกเปลี่ยนคนรักเป็นเพื่อนที่ดีอย่างนี้ไหม******